Ένα Χριστιανικό Ευρωπαϊκό Ιράν.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης.
Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 10 Ιανουαρίου 2017.

Η λέξη «Ιράν» απαντάται συχνά στον εν Ελλάδι δημόσιο λόγο σε φράσεις με απογοητευτικό τόνο του τύπου «είμαστε Ιράν», οι οποίες συνοδεύονται περαιτέρω από το κλισέ «πουθενά αλλού στην Ευρώπη» («δεν συμβαίνουν αυτά»). Ας σκεφτούμε πώς θα ήταν ένα υποτιθέμενο θεοκρατικό καθεστώς στην Ευρώπη, ένα Χριστιανικό Ιράν.

Κατ’ αρχάς, θα υπήρχε η απόλυτη θεσμική ταύτιση, ώστε η έννοια «διαχωρισμός κράτους -εκκλησίας» να φάνταζε ως αδύνατον. Η κεφαλή του κράτους θα ήταν το ίδιο πρόσωπο με την κεφαλή της Εκκλησίας· ο Βασιλιάς ή η Βασίλισσα θα ήταν ταυτόχρονα και προκαθήμενος της τοπικής εθνικής Εκκλησίας. Στο ετήσιο επίσημο μήνυμα του, ο αρχηγός του κράτους θα μιλούσε απευθείας στους πολίτες για την σημασία που έχει η θρησκεία και ο Χριστός στην ζωή του και στον συλλογικό βίο.

Εφόσον μιλάμε για σύγχρονη Ευρωπαϊκή χώρα, αυτός ο θεοκρατικός σύνδεσμος θα επεκτεινόταν και στο Κοινοβούλιο, όπου ένας συγκεκριμένος αριθμός (πχ 26) των εκπροσώπων ενός από τα δύο αντιπροσωπευτικά σώματα με θεσμοθετημένες νομοθετικές και ελεγκτικές αρμοδιότητες του πολιτεύματος, θα ήταν εξ ορισμού οι Αρχιεπίσκοποι και Πρεσβύτεροι Επισκόποι της Εκκλησίας, οι λεγόμενοι «Πνευματικοί Άρχοντες». Τα δύο κοινοβούλια θα άνοιγαν κάθε μέρα με θρησκευτικές προσευχές. Η Άνω Βουλή με προσευχές ενός εκ των Επισκόπων μελών του, ενώ το δημοκρατικά εκλεγμένο Κάτω νομοθετικό Σώμα με προσευχές του ιερέα του γειτονικού ναού.

Ασφαλώς θα υπήρχε ισχυρή σύνδεση με την παιδεία. Ας πούμε ότι το ένα τρίτο των δημοσίων σχολείων της χώρας θα ανήκαν στην Εκκλησία. Προτεραιότητα εγγραφής σ’ αυτά θα είχαν τα θρησκευόμενα μέλη της ενορίας με πιστοποιητικό του ιερέα.

Τουλάχιστον στο 70% όλων των δημοτικών σχολείων (εκκλησιαστικών και μη) κάθε Χριστούγεννα θα οργανωνόταν ένα θεατρικό έργο με θέμα τη Γέννηση του Ιησού. Τις περισσότερες φορές μέσα σε κάποιον γειτονικό ναό, ώστε το περιβάλλον να ταιριάζει με το περιεχόμενο. Όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως θρησκευτικών πεποιθήσεων, θα υποδύονταν τους σχετικούς ρόλους: τον Ιησού, την Παναγία, τον Ιωσήφ, τους τρεις μάγους.

Στα καλύτερα πανεπιστήμια της χώρας (αντάξια της Οξφόρδης) όλα τα κολλέγια θα ήταν συνδεδεμένα με κάποιον ναό, του οποίου ο εφημέριος θα θεωρούνταν τρόπον τινά υπεύθυνος για τη διαβίωση των φοιτητών. Θα υπήρχε ειδικός τίτλος πόλεων, ο οποίος θα απονεμόταν όχι με πληθυσμιακά κριτήρια, αλλά με κριτήριο την ύπαρξη καθεδρικού ναού, ενώ η ιστορική και τρέχουσα παρουσία της Εκκλησίας θα ήταν αισθητή σε κάθε άξονα δημόσιας καθημερινότητας. 

Θα μου επιτραπεί να επισημάνω ότι όλα τα παραπάνω, χωρίς υπερβολή, ισχύουν σήμερα στο Ηνωμένο Βασίλειο! Ελπίζω κανείς δεν θα τολμήσει να το χαρακτηρίσει «Χριστιανικό Ευρωπαϊκό Ιράν».

Αν σκεφθούμε καλύτερα και το «πουθενά στην Ευρώπη», βλέπουμε ότι δεν ανταποκρίνεται παρά σε μία μόνο χώρα. Τη Γαλλία. Πουθενά αλλού δεν επικρατεί το λεγόμενο «λαϊκό (κοσμικό) κράτος». Και εκεί όμως, τις μεγαλύτερες πιθανότητες εκλογής στην Προεδρία της χώρας το 2017, τις έχει ένας συνεπής Καθολικός πολιτικός. Ασφαλώς δεν θα αναθεωρήσει τις σχέσεις Εκκλησίας-κράτους, όμως είναι αξιοσημείωτο ότι δεν διστάζει να δηλώνει δημοσίως τη βαθιά του πίστη και την σταθερή του παρουσία σε θρησκευτικές εκδηλώσεις. Αυτό όχι απλώς δεν του μειώνει, αλλά δείχνει να του αυξάνει την επιρροή. Μήπως κάτι αλλάζει και στη Γαλλία;

====================== 

Υστερόγραφο, Μάϊος 2017. Να γίνει δηλαδή μία σύνοψη για το τι ισχύει στο Ηνωμένο Βασίλειο σήμερα. 

• Η Βασίλισσα είναι εξ ορισμού ταυτόχρονα Κεφαλή του Κράτους και προκαθήμενη της Αγγλικανικής Εκκλησίας 
• Στο ετήσιο μήνυμά της για τα Χριστούγεννα του 2015, ως Βασίλισσα, δηλαδή ως Κεφαλή του Κράτους, (ως ένα απλό παράδειγμα από τα πολλά) αναφέρεται ρητά στον Χριστό και τη σημασία του για τον συλλογικό βίο, πχ «Despite being displaced and persecuted throughout his short life, Christ’s unchanging message was not one of revenge or violence but simply that we should love one another. Although it is not an easy message to follow, we shouldn’t be discouraged; rather, it inspires us to try harder: to be thankful for the people who bring love and happiness into our own lives, and to look for ways of spreading that love to others, whenever and wherever we can.» 
• 26 βουλευτές της Βουλής των Λόρδων είναι εξ ορισμού Επίσκοποι της Αγγλικανικής Εκκλησίας. Δηλαδή, όποιος εκλέγεται στις συγκεκριμένες Επισκοπές, γίνεται ταυτόχρονα μέλος της Βουλής των Λόρδων, η οποία ως γνωστόν έχει νομοθετικές και ελεγκτικές πολιτειακές αρμοδιότητες 
• Και τα δύο Κοινοβούλια (Commons και Lords) ανοίγουν κάθε μέρα με προσευχές. 

• Prayers 

Each sitting in both Houses begins with prayers that follow the Christian faith. In the Commons the Speaker’s Chaplain usually reads the prayers. In the Lords a senior bishop (Lord Spiritual) who sits in the Lords usually reads the prayers. 
MPs can use prayers cards to reserve seats in the chamber for the remainder of that sitting day. These ‘prayer cards’ are dated and must be obtained personally by the Member who wishes to use them from an on duty attendant before the House meets.

• Περίπου το ένα τρίτο των δημοσίων σχολείων ανήκει στην Εκκλησία
• Faith schools make up about a third of the 20,000 state-funded schools in England so a significant shift will help the government achieve its aim. 
• Στο 70% περίπου των Δημοτικών Σχολείων κάθε χρόνο οργανώνεται ένα θεατρικό με θέμα τη Γέννηση του Χριστού 
• Στην Οξφόρδη, όλα τα κολλέγια είναι συνδεδεμένα με κάποιον ναό. 
• Για το αν μία πόλη ονομάζεται City ή όχι (πχ, απλώς Town) παίζει ρόλο το αν διαθέτει Καθεδρικό Ναό. Είναι λοιπόν τίτλος θρησκευτικής τιμής να ονομάζεται μία πόλη City

Πόσο «τρελά» μας φαίνονται όλα αυτά, τα οποία συντρέχουν σήμερα στο Ηνωμένο Βασίλειο; 

πηγή