Οι σημερινές πολιτικές και οικονομικές ελίτ δεν βλέπουν καμία απειλή από τα αριστερά – την οποία θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν με ακροδεξιές, φασιστικές ομάδες. Αντίθετα θεωρούν πως ο πατριωτικός δημοκρατικός χώρος, ως ένα κίνημα που εκφράζει τη δυσαρέσκεια των χαμένων της παγκοσμιοποίησης και της πολιτικής λιτότητας, κυρίως των μεσαίων και κατώτερων εισοδηματικών τάξεων, αποτελεί τον πραγματικό κίνδυνο αποσταθεροποίησης του δικού τους συστήματος – ο οποίος θα μπορούσε να ανοίξει το «κουτί της Πανδώρας», προκαλώντας τεράστιες ρωγμές στο οικοδόμημα τους με ανυπολόγιστα επακόλουθα.
Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος
Ανάλυση
Χωρίς καμία αμφιβολία, το χρηματοπιστωτικό κραχ του 2008 επιτάχυνε την κρίση της παγκοσμιοποίησης – ενώ η διαχείριση του υφιστάμενης κατάστασης (status quo) από τα παραδοσιακά, ελιτίστικα ουσιαστικά κόμματα των φιλελευθέρων, συντηρητικών και σοσιαλδημοκρατών, είναι πλέον επισφαλής και αβέβαιη, όπως διαπιστώνεται από τις φυγόκεντρες τάσεις στο εσωτερικό τους. Αμφισβητούνται δε κυρίως από τα «πατριωτικά, λαϊκά κόμματα», τα οποία αφενός μεν προσεγγίζουν θετικά τόσο τον κ. Trump, όσο και τον κ. Putin, αφετέρου σε πάρα πολλές χώρες έχουν καταφέρει να αναδειχθούν στη θέση της σημαντικότερης αντιπολίτευσης – με ρεαλιστικές πιθανότητες να διεκδικήσουν την κυβέρνηση.
Στην Ανατολική Ευρώπη το έχουν ήδη επιτύχει στην Ουγγαρία και στην Πολωνία, ενώ στη Δύση η νέα κυβέρνηση της Ιταλίας ελέγχεται πλήρως από το «πατριωτικό» της σκέλος – με την Αυστρία να αποτελεί μία ιδιάζουσα περίπτωση (ανάλυση), όταν στη Γαλλία η κυρία Le Pen κέρδισε τις Ευρωεκλογές.
Σε πλήρη αντίθεση, η αριστερά έχει μικρές μόνο επιτυχίες στη Βρετανία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία ή στη Γαλλία – ενώ στην Ελλάδα χάθηκε η μεγαλύτερη ευκαιρία της να παρουσιαστεί ως μία εναλλακτική λύση στα ελιτίστικα κόμματα. Η πλήρης αποτυχία της κάποτε αριστερής ελληνικής κυβέρνησης, κυρίως η άνευ όρων υποταγή της στην πολιτική της υποτέλειας, των υποκλίσεων, της διεθνούς επαιτείας και των νεοφιλελεύθερων μνημονίων των προκατόχων της, σε συνδυασμό με την παροιμιώδη ανικανότητα της, ζημίωσε σε μεγάλο βαθμό τα αντίστοιχα κόμματα στην Ευρώπη – αρκετά από τα οποία έχασαν την αξιοπιστία τους, όσον αφορά τον «εναλλακτικό» τους λόγο.
Στα πλαίσια αυτά (των προσπαθειών/στόχων δηλαδή των ελίτ, των κοινωνικών αναταραχών, της ανόδου του πατριωτικού λαϊκού χώρου και της ελληνικής «προδοσίας»), το αριστερό στρατόπεδο προσπαθεί να συσπειρωθεί και να οργανωθεί, πίσω από την κήρυξη ενός αντιφασιστικού αγώνα – με την επιστροφή του δηλαδή στο παρελθόν, χωρίς να γνωρίζει πως έτσι παίζει το παιχνίδι των ελίτ, όσον αφορά τη «ρεζέρβα» τους όπως θα δούμε παρακάτω.
Συνεχίζοντας, ασφαλώς υπάρχουν φαινομενολογικές ομοιότητες μεταξύ του ιστορικού φασισμού και των σημερινών πατριωτικών, λαϊκών κομμάτων – όπως (α) οι σε κάποιο βαθμό ρατσιστικές τοποθετήσεις τους εναντίον των μεταναστών και ιδιαίτερα των μουσουλμάνων/ισλαμιστών, στη θέση των Εβραίων του παρελθόντος, (β) η έμφαση στις εθνικές ταυτότητες, (γ) οι λεκτικές επιθέσεις κατά του διεθνούς κυρίως κεφαλαίου (τράπεζες, κερδοσκόποι), το οποίο ενοχοποιείται για τη χρεοκοπία κρατών ή/και κοινωνικών ομάδων (δ) η θετική στάση απέναντι στο αστυνομικό, στρατιωτικό, αυταρχικό κράτος για λόγους ασφαλείας των Πολιτών κοκ.
Εν τούτοις, οι διαφορές με το παρελθόν είναι μεγάλες όπως το γεγονός ότι, ένα από τα πλέον βασικά χαρακτηριστικά του φασισμού ήταν ο «προληπτικός» εμφύλιος πόλεμος κατά του κομμουνισμού – ο οποίος έδωσε ένα βίαιο τέλος στις κοινωνικές επαναστάσεις που συγκλόνισαν ολόκληρη την Ευρώπη, μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Ως εκ τούτου, ο φασισμός είχε από το ξεκίνημα του τη στήριξη των ελίτ, οι οποίες θεωρούσαν μεγάλη απειλή την αριστερά – κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα, αφού τα πατριωτικά λαϊκά κινήματα θεωρούνται πλέον εχθροί των ελίτ (παράδειγμα ο πρόεδρος Trump – άρθρο).
Σε πλήρη αντίθεση λοιπόν με τότε, οι σημερινές πολιτικές και οικονομικές ελίτ δεν βλέπουν καμία απειλή από τα αριστερά – την οποία θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν με ακροδεξιές, φασιστικές ομάδες. Αντίθετα θεωρούν πως ο πατριωτικός λαϊκός χώρος, ως ένα κίνημα που εκφράζει τη δυσαρέσκεια των χαμένων της παγκοσμιοποίησης και της πολιτικής λιτότητας, κυρίως των μεσαίων και κατώτερων εισοδηματικών τάξεων, αποτελεί τον πραγματικό κίνδυνο αποσταθεροποίησης του δικού τους συστήματος – ο οποίος θα μπορούσε να ανοίξει το «κουτί της Πανδώρας», προκαλώντας τεράστιες ρωγμές στο σύστημα με ανυπολόγιστα επακόλουθα.
Στην περίπτωση τώρα που η αντιμετώπιση του προβλήματος δεν είναι εφικτή με πολιτικές συμμαχίες, όπως στην Αυστρία της πατριωτικής, λαϊκής παράταξης με την κεντροδεξιά, τότε οι ελίτ χρησιμοποιούν άλλα «επιθετικά όπλα»: στην Ιταλία τον πρόεδρο της και στην Ελλάδα την «αριστερή προδοσία» κάθε είδους, η οποία αποδείχθηκε πολύ πιο ωφέλιμη, από οποιαδήποτε άλλη ενέργεια.
Το γεγονός άλλωστε ότι, στην Ελλάδα κατηγορούνται ως ακροδεξιοί όσοι τάσσονται εναντίον της πολιτικής της κυβέρνησης (μνημόνια), ή εκείνοι που τοποθετούνται κατά των μεταναστευτικών εισροών, όχι όμως για φυλετικούς/εθνικιστικούς λόγους αλλά για καθαρά οικονομικούς (ανεργία, μειώσεις μισθών, συντάξεων κοκ.), τεκμηριώνει τη χρησιμότητα της κατ’ επίφαση αριστεράς και των μεθόδων της για τις ελίτ – εχθρός των οποίων είναι πλέον ο πατριωτικός δημοκρατικός χώρος, τον οποίο προσπαθούν να αντιμετωπίσουν ακόμη και με τη βοήθεια λέξεων που επηρεάζουν αρνητικά τα πλήθη (για παράδειγμα, με τη λέξη «λαϊκισμός» που της έχουν προσδώσει μία αρνητική χροιά, παρά το ότι στην ουσία περιγράφει αυτόν που στηρίζει τα συμφέροντα της πλειοψηφίας του λαού).
Ειδικά όσον αφορά το μεταναστευτικό, το οποίο αποτελεί το λεκτικό κέντρο βάρους των επιθέσεων εναντίον του πατριωτικού δημοκρατικού χώρου, με τη χρήση κυρίως του χαρακτηρισμού «ακροδεξιός ρατσισμός», έχουμε αναφερθεί ήδη με τα εξής δύο άρθρα μας:
Οι εκφραστές όμως του συγκεκριμένου χώρου, πολλοί από τους οποίους προέρχονται από λαϊκά στρώματα και δεν συνειδητοποιούν τα τεχνάσματα των ελίτ, πέφτουν συνεχώς στην παγίδα – με την έννοια ότι χρησιμοποιούν λεκτικές εκφράσεις που τους κατηγοριοποιούν αυτόματα ως ακροδεξιούς και φασίστες, ρατσιστές και εθνικιστές, ενώ στην ουσία δεν είναι τίποτα από όλα αυτά.
Ο σκοπός της μαζικής μετανάστευσης
Περαιτέρω, είναι φανερό πως οι ελίτ τάσσονται υπέρ της μαζικής μετανάστευσης – αφενός μεν για να αντιμετωπίσουν το δημογραφικό πρόβλημα ειδικά στην Ευρώπη, αφετέρου για να διατηρούν χαμηλούς τους μισθούς των εργαζομένων, έτσι ώστε να είναι οι επιχειρήσεις ανταγωνιστικές με τον υπόλοιπο πλανήτη. Ο τρόπος τώρα, με τον οποίο την προωθούν, είναι οι ΜΚΟ – κάτι που έχει ήδη τεκμηριωθεί στην περίπτωση της μεταφοράς ανθρώπων από τη Λιβύη στην Ιταλία(πηγή), όταν δυστυχώς οι Πολίτες νομίζουν πως οι ΜΚΟ έχουν σκοπό μόνοι τη διάσωση/περίθαλψη των μεταναστών. Εν προκειμένω έχουν διαπιστωθεί τα εξής:
«Για δύο μήνες, χρησιμοποιώντας το marinetraffic.com, παρακολουθήσαμε τις κινήσεις πλοίων που ανήκουν σε ορισμένες ΜΚΟ. Χρησιμοποιώντας δεδομένα από το data.unhcr.org., παρακολουθήσαμε τις καθημερινές αφίξεις Αφρικανών μεταναστών στην Ιταλία. Αποδείχθηκε ότι βρισκόμαστε μάρτυρες μιας μεγάλης απάτης και μιας παράνομης επιχείρησης διακίνησης ανθρώπων (Humantraffic operation).
Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις (MKO), οι λαθρέμποροι και η μαφία που έρχονται σε επαφή με την Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν αποστείλει χιλιάδες παράνομους μετανάστες στην Ευρώπη, με το πρόσχημα της διάσωσης των ανθρώπων – με τη βοήθεια της ιταλικής ακτοφυλακής που συντονίζει τις δραστηριότητές τους.
Οι διακινητές επικοινωνούν με την ιταλική ακτοφυλακή εκ των προτέρων, για να λάβουν υποστήριξη και να πάρουν το ανθρώπινο φορτίο τους. Τα πλοία των ΜΚΟ κατευθύνονται προς το «σημείο διάσωσης», ακόμη και αν τα προς διασφάλιση πρόσωπα βρίσκονται ακόμα στη Λιβύη. Τα 15 πλοία που παρατηρήσαμε ότι ανήκουν ή εκμισθώνονται από ΜΚΟ, έχει διαπιστωθεί συχνά ότι εγκαταλείπουν τα ιταλικά τους λιμάνια, κατευθύνονται προς τα νότια, φτάνουν στις ακτές της Λιβύης, επιβιβάζουν το ανθρώπινο φορτίο τους και επιστρέφουν στην Ιταλία» (πηγή).
Συνεχίζοντας, υπενθυμίζουμε πως δημιουργείται με τη συμβολή της παγκοσμιοποίησης, ένα νέο σύστημα δύο τάξεων (ανάλυση) – όπου στην εισοδηματικά κατώτερη θα ανήκει πλέον το 80% του πληθυσμού, το οποίο θα είναι πολύ δύσκολο να ελεγχθεί εάν δεν δημιουργηθούν πολυπολιτισμικές, μη συνεκτικές κοινωνίες με τη βοήθεια της μαζικής μετανάστευσης.
Με δεδομένο δε το ότι, έτσι θα επιλυθεί ταυτόχρονα και το δημογραφικό πρόβλημα της Ευρώπης, το οποίο είναι τεράστιο, μαζί με τη διατήρηση των μισθών σε ανταγωνιστικά επίπεδα με τις αναπτυσσόμενες οικονομίες, ειδικά με την Κίνα, είναι ξεκάθαρες οι αιτίες, για τις οποίες οι ελίτ προωθούν τη μετανάστευση – καθώς επίσης τι επιδιώκουν, όταν χαρακτηρίζουν τα πατριωτικά λαϊκά κινήματα λαϊκιστικά, εθνικιστικά, ακροδεξιά, φασιστικά κοκ.
Ειδικά όσον αφορά το δημογραφικό πρόβλημα, δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα ή στην ακόμη χειρότερη Βουλγαρία. Για παράδειγμα, ο γηγενής πληθυσμός στη Σουηδία που θεωρείται ως το πειραματόζωο της δημιουργίας πολυπολιτισμικών κοινωνιών αυξανόταν έως το 1995, ενώ έκτοτε περιορίζεται – με αποτέλεσμα να προβλέπεται πως έως το 2066 θα αποτελεί τη μειονότητα στη χώρα του (το 1995 ο γηγενής πληθυσμός ήταν στο 93,87% του συνόλου και οι μετανάστες στο 6,13% – το 2015 στο 83,54% και 16,46% αντίστοιχα, με το 2060 να προβλέπεται στα 52,08% έναντι 47,92%). Κάτι ανάλογο συμβαίνει στη Γερμανία, στην οποία προβλέπεται πως ο πληθυσμός της θα μειωθεί έως το 2060 στα 60 εκ. από 81 εκ. σήμερα, εάν δεν αυξηθούν οι μεταναστευτικές ροές – ενώ αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα λόγω της γήρανσης του πληθυσμού της.
Όσον αφορά δε την Ιταλία, ο αριθμός των αυτοχθόνων πολιτών συρρικνώνεται με εκπληκτικό ρυθμό: κάθε χρόνο κατά περίπου 250.000, ενώ αυτή η πτώση θα επιταχυνθεί. Αυτό σημαίνει ότι, η προβλεπόμενη δημογραφική ανάπτυξη μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μαζική μετανάστευση από την Αφρική και την κεντρική Ασία. Επί του παρόντος, οι περισσότεροι μετανάστες στην Ιταλία προέρχονται από τη Ρουμανία, αλλά ο αριθμός αυτός μειώνεται ραγδαία. Θα υπάρξει δε όλο και λιγότερη μετανάστευση από άλλες ευρωπαϊκές χώρες, επειδή όλα τα ευρωπαϊκά έθνη βρίσκονται σε δραματική δημογραφική κάμψη – ενώ, λόγω της παρατεταμένης ιταλικής οικονομικής κρίσης, η χώρα δεν αποτελεί πρωταρχικό προορισμό για ανθρώπους από άλλα ευρωπαϊκά κράτη.
Η οικονομική πλευρά
Από οικονομικής πλευράς τώρα έχουμε αναλύσει ήδη τον πατριωτικό, δημοκρατικό χώρο, με το κείμενο μας «Οικονομικός εθνικισμός», χρησιμοποιώντας κυρίως το παράδειγμα των Η.Π.Α. μετά την εκλογή του προέδρου Trump – οπότε δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβανόμαστε, αφού μπορεί να διαβάσει κανείς το συγκεκριμένο κείμενο (πηγή). Εν προκειμένω πάντως έχουν ενδιαφέρον τα λόγια του κ. Κίσινγκερ, σύμφωνα με τον οποίο τα εξής:
«Πιστεύω ότι ο κ. Trump μπορεί να είναι μια από αυτές τις προσωπικότητες της ιστορίας που εμφανίζονται από καιρό σε καιρό για να σηματοδοτήσουν το τέλος μιας εποχής και να την αναγκάσουν να εγκαταλείψει τα παλιά προσχήματα. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι το γνωρίζει αυτό ή ότι έχει εξετάσει κάποια σπουδαία εναλλακτική. Μπορεί απλά να είναι ένα ατύχημα…. Για την Ευρώπη, δεν μπορώ ακόμα να πω ότι είναι αποτελεσματικός ο κ. Macron, γιατί μόλις ξεκίνησε, αλλά μου αρέσει το στυλ του. Από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους ηγέτες, η κυρία Merkel έχει υπερβολικά τοπική απήχηση. Τη συμπαθώ προσωπικά και τη σέβομαι, αλλά δεν είναι μια οικουμενική προσωπικότητα» (πηγή).
Από την τοποθέτηση του κ. Κίσινγκερ συμπεραίνει κανείς πως πιθανότατα βιώνουμε μία αλλαγή παραδείγματος, όπως είχε ήδη προβλεφθεί (ανάλυση) – το τέλος δηλαδή μίας εποχής και την αρχή μίας εντελώς καινούργιας, όπου από την πλευρά της πολιτικής τα παραδοσιακά ελιτίστικα κόμματα των φιλελευθέρων, των συντηρητικών και των σοσιαλδημοκρατών δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη, ενώ τα αριστερά, καθώς επίσης τα ακροδεξιά έχουν χάσει ήδη σε κάποιο βαθμό το παιχνίδι, με τη βοήθεια της σημερινής ελληνικής κυβέρνησης (η ναζιστική ακροδεξιά από την προηγούμενη).
Ως εκ τούτου αυξάνεται η δυναμικότητα των πατριωτικών λαϊκών παρατάξεων, παρά το ότι βάλλονται από τις ελίτ μέσω των παραδοσιακών υφισταμένων, ελιτίστικων κομμάτων και του πελατειακού κράτους τους, καθώς επίσης της προπαγάνδας – ενώ δεν αποκλείεται στο τέλος να χρησιμοποιηθούν εναντίον τους οι γνωστές φασιστικές ομάδες από το παρελθόν, όταν και εάν οι ελίτ διαπιστώσουν πως δεν μπορούν να τα αντιμετωπίσουν με άλλο τρόπο (εφόσον βέβαια καταφέρουν να εκπροσωπήσουν το 80% των λαϊκών μαζών που είναι ή θα είναι οι μεγάλοι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης).
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας ο πατριωτικός δημοκρατικός χώρος αποτελεί σήμερα το νούμερο ένα εχθρό των ελίτ, επειδή αντιτάσσεται στα δυσμενή αποτελέσματα της ασύμμετρης παγκοσμιοποίησης για τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων – τα οποία εξαθλιώνουν μεν τις μάζες, αλλά ωφελούν όμως το χρηματοπιστωτικό σύστημα του χρέους, τις θηριώδεις πολυεθνικές, τη λεηλασία των αστικών μεσαίων και των κατώτερων εισοδηματικών τάξεων, την υφαρπαγή πλούτου και τη μετατροπή των αδύναμων χωρών σε προτεκτοράτα, την αλλοίωση των εθνικών πληθυσμών με σκοπό τη μη συνεκτικότητα, τον έλεγχο και την εκμετάλλευση τους κοκ.
Τα όπλα εναντίον του είναι η εφαρμογή από τις παραδοσιακές παρατάξεις, εν μέρει και από τις αριστερές, της ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής λιτότητας, ο χαρακτηρισμός των κινημάτων του ως ακροδεξιά, ρατσιστικά ή φυλετικά, η μαζική μετανάστευση από τις υποανάπτυκτες χώρες, οι κατηγορίες εναντίον του ότι αντιστέκεται στη μετανάστευση για ρατσιστικούς λόγους κλπ. – ενώ το γεγονός ότι, ακόμη στελεχώνεται από ανθρώπους που δεν είναι σε θέση να εκφράσουν έναν συνεπή, σοβαρό, αντικειμενικό και καθαρό πολιτικό λόγο, λειτουργεί σε μεγάλο βαθμό εις βάρος του.
Το ίδιο συμβαίνει επίσης με τους οπαδούς του, αφού ο χώρος είναι έτσι δομημένος που δεν προσελκύει την καλλιεργημένη μεσαία τάξη, ενώ «σταμπάρεται» σκόπιμα με τη σφραγίδα του λαϊκιστή, ακροδεξιού και ρατσιστή – με την οποία είναι εύλογο ότι δεν θέλει να συνδέσει το «όνομα» της η πλειοψηφία. Όσον αφορά δε τους εκπροσώπους του που ήδη κατάφεραν να εκλεγούν, όπως στις Η.Π.Α., στην Ουγγαρία ή στη Ρωσία, κατηγορούνται συλλήβδην ως λαϊκιστές, αυταρχικοί, δικτάτορες, εθνικιστές, εχθροί της Δύσης (Putin), ψυχοπαθείς (Trump) κοκ. – με αποτέλεσμα να αποφεύγουν τη σύνδεση μαζί τους πολλοί, ιδίως αυτοί που είναι σε θέση να ενισχύσουν ανάλογες παρατάξεις στις χώρες τους.
Ως εκ τούτου, κανένας δεν γνωρίζει εάν τελικά καταφέρει να επιβιώσει ο συγκεκριμένος χώρος και οι εκφραστές του – αφού ανέκαθεν η ιστορία γραφόταν από τις ελίτ, οι οποίες έχουν τα μέσα, τη δύναμη και τον τρόπο να επιβάλλουν τα δικά τους συμφέροντα. Εν τούτοις, είναι η πρώτη φορά που έχουν απέναντι τους τη συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων, ακόμη και όταν δεν είναι καθόλου οργανωμένη – ενώ τους έχουν ξεφύγει κάποια σημαντικά «πάζλ», όπως στην περίπτωση του κ. Trump και του κ. Putin, τα οποία ίσως αποδειχθούν μοιραία.
Κανείς από αυτούς που έρχονται δεν θα καταγγείλει ή έστω θα αμφισβητήσει τη Συμφωνία των Πρεσπών!
Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη*
Είναι αναμφίβολα καλό που ηττήθηκε η αριστερή κυβέρνηση, όμως να μη δημιουργούνται ψευδαισθήσεις για τα μέτωπα των εθνικών θεμάτων. Δεν ξέρω τι παπάτζες πουλάγανε στον Τσίπρα ο Βερναρδάκης, ο Παππάς και τα άλλα παιδιά, και τίποτα καψοκαλύβηδες δημοσκόποι, αλλά είναι φανερό πως έπαθαν το «σύνδρομο του μπούνκερ»: Οταν ο Αδόλφος και το επιτελείο του ήταν πια κλεισμένοι στο καταφύγιο της Καγκελαρίας, με τον Κόκκινο Στρατό να έχει πλέον εισβάλει στο Βερολίνο, η προπαγάνδα τους ήταν πως τα «μυστικά όπλα» και η στρατιά του Στάινερ θα «έσπαγαν» την πολιορκία και θα συνέτριβαν τον εχθρό σε Ανατολή και Δύση, αλλάζοντας τον ρου της Ιστορίας και προσφέροντας κυριολεκτικά στο «παρά ένα» τη νίκη στους Γερμανούς.
Τα μυστικά όπλα δεν είχαν προλάβει να αναπτυχθούν ή ήταν σε εμβρυακό στάδιο. Τα αεριωθούμενα μαχητικά βγήκαν σε παραγωγή, αλλά ήταν λίγα και χρησιμοποιήθηκαν λάθος. Το γερμανικό πρόγραμμα ατομικής βόμβας, ευτυχώς, έχασε την κούρσα από τους Αμερικανούς, αλλιώς σήμερα θα ήμασταν κανονικό gau, και όχι μόνο οικονομικό - φορολογικό.
Το πυραυλικό πρόγραμμα επίσης δεν έφτασε σε επίπεδα βεληνεκούς, ακρίβειας στόχευσης και εκρηκτικής ισχύος, που θα μπορούσε να ανατρέψει την υπεροχή της θηριώδους αμερικανικής και ρωσικής παραγωγής όπλων. Η δε στρατιά του Στάινερ ήταν λίγες χιλιάδες υπολείμματα αποδεκατισμένων μονάδων, ναύτες χωρίς καράβια και αεροπόροι χωρίς αεροπλάνα, οι οποίοι θα πολεμούσαν ως πεζικάριοι. Ο Αδόλφος και το επιτελείο του είχαν χάψει την ίδια τους την προπαγάνδα. Μόνο όταν τα σοβιετικά άρματα μάχης έφτασαν στην πόρτα του καταφυγίου ήρθε η επίγνωση της αλήθειας και άρχισαν να αυτοκτονούν ένας ένας.
Ετσι και ο Τσίπρας και το επιτελείο του: Ξεκίνησαν με ΔΙΚΗ τους πρωτοβουλία τη φοβερής σύλληψης ιδέα του Κοτζιά και του Παππά για την «επίλυση» του σκοπιανού ζητήματος, με στόχους να καταγάγουν πλήγμα στον ελληνικό «εθνικισμό» και τη διάσπαση της Ν.Δ., διότι γνώριζαν τις χαζοχαρούμενες θέσεις της σημερινής ηγετικής ομάδας, που δεν είχε αντίρρηση για σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για όλες τις χρήσεις και ήταν εχθρική απέναντι στα συλλαλητήρια και στην αυστηρή και σωστή θέση του Συμβουλίου Αρχηγών του 1992, «ούτε σύνθετο ούτε παράγωγο, καμία χρήση του όρου ‘’Μακεδονία’’ στην ονομασία του κράτους των Σκοπίων».
Μόλις ο Μητσοτάκης όμως οσμίστηκε τη διάσπαση, υιοθέτησε μια μεσοβέζικη θέση, καταπίνοντας το όνομα, αλλά κάνοντας τον μακεδονομάχο για τα επιμέρους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ακάθεκτος, προχώρησε στην προδοτική συμφωνία, με την οποία διαφωνούν σχεδόν οι μισοί ψηφοφόροι του. Παράλληλα, ζήσαμε ένα όργιο προπαγάνδας. Από την κωμωδία της «ρωσικής παρέμβασης» με τις φαιδρότητες των απελάσεων Ρώσων διπλωματών, μέχρι τις καθημερινές ύβρεις και συκοφαντίες προς τα αμέτρητα πλήθη των συλλαλητηρίων. Τι γραφικούς, τι θρησκόληπτους, τι φασίστες μάς είπαν... «Ετερόκλητα πλήθη» μάς αποκαλούσε όλους ο πρωθυπουργός.
Οταν μαλώνεις με τον λαό σου και την αλήθεια, είναι ζόρικα τα πράγματα. Ουδέποτε η εξύβριση του ψηφοφόρου αποτέλεσε μέσο προσέλκυσης ψηφοφόρων. Κανείς δεν είπε «ποπό, ο Αλέξης με είπε φασίστα που υπερασπίζομαι τη Μακεδονία, ας πάω να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ για να του αποδείξω πως είμαι καλό και προοδευτικό παιδί». Αντιθέτως, πήγαν στο παραβάν και η διαφορά στον Βορρά έγινε σφυριά στο κεφάλι. Κι όμως, έλεγαν δημόσια -μου τα έλεγαν κι εμένα φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ- πως τάχα η Μακεδονία είναι τεταρτοπέμπτο ζήτημα για να αποφασίσουν οι πολίτες τι θα ψηφίσουν. Καλά κρασιά!
Εκαναν προπαγάνδα και την πίστευαν κιόλας. Και τη χώρα πρόδωσαν, έβλαψαν τα συμφέροντά της και τον εαυτό τους τον υπονόμευσαν. Οι Πρέσπες ήταν προδοσία, αλλά και αυτοπυροβολισμός του κυβερνώντος κόμματος. Η έκπληξη της Μέρκελ, όταν της ξεφούρνισε την πρωτοβουλία του ο πρωθυπουργός, δεν τον ξένισε. Δικαίως δεν πίστευε στα αυτιά της η Frau Kanzlerin για την ανόητη και βλαπτική υποχώρηση.
Ομως, θα στενοχωρήσω όλους τους καλούς φίλους και τις φίλες που επιχαίρουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ φεύγει, όμως η βλάβη που επέφερε στην Πατρίδα μένει. Κανείς από αυτούς που έρχονται δεν θα καταγγείλει ή, έστω, αμφισβητήσει τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ούτε ο επερχόμενος πρωθυπουργός ούτε ένας ευρωβουλευτής, βουλευτής, υποψήφιος ή στέλεχος της Ν.Δ. δεν έχει την αυτονόητη εθνική θέση της καταγγελίας της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ο ΣΥΡΙΖΑ το έκανε και η Ν.Δ. βολεύτηκε που άλλος έκανε τη βρομοδουλειά. Ηδη μας έχουν εξηγήσει πως «είναι διεθνής υποχρέωση της χώρας πλέον», «θα είναι καταστροφική η καταγγελία» κ.λπ. Μόνο κάτι ψελλίσματα, για τάχα επιδίωξη «βελτίωσης». Θα της γυαλίσουν τα χρώμια, ξέρω ‘γώ...
Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ φεύγει, επιτέλους, όμως η «Βόρεια Μακεδονία» μένει, διότι οι μεν δύο μονομάχοι συμφωνούν στο όνομα, από τους δε μικρούς δεν υπάρχει κανείς σοβαρός και αξιόπιστος στη Βουλή και στο Ευρωκοινοβούλιο για να αγωνιστεί για ανατροπή των προδοτικών τετελεσμένων. Μόνο στο βάθος του μέλλοντος μπορεί να ανατραπεί αυτό από άλλους παράγοντες, όπως η δημογραφική έκρηξη των Αλβανών, και όχι γιατί κάποια κινηματική ελληνική πολιτική δύναμη πήρε την εξουσία και απεκατέστησε τα εθνικά συμφέροντα.
Οι κάλπες έκλεισαν και το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών από τεχνική άποψη, συνιστά συντριπτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά του Πρωθυπουργού της χώρας…
Tου Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η τεχνική αυτή προσέγγιση του αποτελέσματος, τροφοδότησε με το απαραίτητο υλικό την βιομηχανία της επικοινωνίας, και ήδη, ελάχιστες ώρες μετά την απομάκρυνση των παραβάν, στο πολιτικό επίπεδο όλα δείχνουν πως έχουμε χάσει την μπάλα.
Τα ποιοτικά πολιτικά χαρακτηριστικά της εκλογικής συμπεριφοράς του πληθυσμού, είναι βέβαια ένα διαχρονικό πρόβλημα. Και όσο αυτή η εκλογική συμπεριφορά προσδιορίζεται κυρίως ως «αντί» συμπεριφορά, ΚΑΙ ΟΧΙ ως θετική μαχητική στάση μιας κοινωνίας που απαιτεί και επιβάλει πραγματικές ανατροπές στην πολιτική, τόσο η ίδια η ψήφος θα συνεχίσει να εργαλειοποιείται ως πλυντήριο μερικής αποσυμφόρησης ανομημάτων, αλλά και ως η κατ’ εξοχήν δημοκρατική μέθοδος πολιτικού αυτοχειριασμού των ανθρώπων.
Προφανώς και αυτές οι εκλογές, δεν μπορούν να τοποθετηθούν έξω από αυτό το πολιτικό περίγραμμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε…
Η ΝΔ κέρδισε…
Κάποιες μικρότερες, απολιτίκ αλλά απολύτως ερμηνεύσιμες πολιτικές τράμπες συντελέστηκαν στα τσικό του πολιτικού στερεώματος, και το βολικό περιβάλλον για να οδηγηθεί η χώρα σε εθνικές εκλογές, έχει ήδη στηθεί. Ο Τσίπρας όμως, δεν πέρασε από την πρωθυπουργία της χώρας για να εγγράψει μια επιπλέον ιδιότητα στο βιογραφικό του (αυτήν του πρωθυπουργού) που θα συμβάλει στην μεταγενέστερη αποκατάστασή του σε κάποια από τις βρώμικες θέσεις του συστήματος.
Ο Τσίπρας έγινε πρωθυπουργός, σε μια χώρα της οποίας το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό προφίλ διαμόρφωσαν οι ανταγωνιστές και προκάτοχοί του, και φυσικά το «λιθαράκι» που αφήνει πίσω του, είναι ένα ΟΛΕΘΡΙΟ ΕΡΓΟ στο οποίο συμπεριλαμβάνονται:
Ένα μνημόνιο…
Μια συμφωνία με χαρακτηριστικά εθνικής μειοδοσίας…
Ένα πακέτο μυστικής διπλωματίας τα συμπεφωνηθέντα του οποίου σπεύδουν να καταμαρτυρήσουν πολύ δυσάρεστες εξελίξεις σε ολόκληρη την εθνική ατζέντα…
Μια ανάλγητη βιομηχανία πλειστηριασμών…
Την ύπουλη εθνοαποδομητική στρατηγική του με την οποία... μπολιάστηκε η εκπαιδευτική πολιτική, η πολιτική που σχετίζεται με τα ζητήματα εσωτερικής και εθνικής ασφάλειας, η κουλτούρα των μηχανισμών της Δημόσιας διοίκησης…
Την νέα φουρνιά κατασκευασμένων «Ελλήνων» από την παρακαταθήκη των «εισαγώμενων» μέσα από την μπίζνα του ανθρωπισμού. Και…
Μια γενικευμένη εκφυλιστική αντίληψη για την πολιτική και για την φυσιογνωμία της κοινωνίας.
Η κυβερνητική διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ επομένως, ταυτίστηκε ευθέως με παρεμβάσεις κρίσιμες και στρατηγικού χαρακτήρα, πρωτίστως γιατί εντάσσονται στην λογική της εκτεταμένης αποδόμησης του σκληρού πυρήνα της εθνικής στρατηγικής.
Το κρίσιμο ερώτημα επομένως, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ αν θεωρείται τεχνικά «κλειδωμένη» η νίκη τη ΝΔ και η εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ και στις εθνικές εκλογές.
Το κρίσιμο ερώτημα ΕΙΝΑΙ ο τρόπος με τον οποίο τοποθετείται η ΝΔ απέναντι στην εφιαλτική παρακαταθήκη του ΣΥΡΙΖΑ, και σε σχέση με αυτή την υπόθεση, είναι φανερό ότι οι Έλληνες πολίτες δεν έχουν ούτε έναν λόγο να προσεγγίζουν με αισιοδοξία την απάντηση.
Τα πρώτα σημάδια αποπνέουν ήδη μια ιδιαιτέρως ανησυχητική σαφήνεια, αφού για την ΝΔ…
Τα μεταμνημονιακά τερτίπια του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι παρά το βολικό άλλοθι μέσα από το οποίο θα επιχειρηθεί να δικαιολογηθούν οι ακόμη πιο ανάλγητες και νεοφιλελεύθερες πολιτικές, το περίγραμμα των οποίων άφησε να διαρρεύσει ο κ. Μητσοτάκης κατά την προεκλογική περίοδο…
Το έγκλημα των Πρεσπών, προσεγγίζεται ήδη ως νομικοπολιτικό τετελεσμένο το οποίο ο κ. Μητσοτάκης θα περιβάλει με τον δέοντα σεβασμό στο όνομα της «συνέχειας του κράτους»…
Το περιεχόμενο της μυστικής Διπλωματίας, παρά τις απόπειρες που συντελέστηκαν με σκοπό την προετοιμασία της κοινής γνώμης, ο κ. Μητσοτάκης το περιβάλει με την δέουσα «διακριτικότητα», και παρά τις προς τούτο εκκλήσεις, αρνείται επιδεικτικά να απαιτήσει από αυτήν κυβέρνηση που βρίσκεται σε κατάρρευση, να σταματήσει αμέσως κάθε απόπειρα εμπλοκής με την εθνική ατζέντα, προειδοποιώντας παράλληλα την διεθνή κοινότητα πως δεν πρόκειται να αναγνωρίσει κανένα απολύτως τετελεσμένο και έναντι κανενός…
Το έγκλημα των πλειστηριασμών που προσλαμβάνει χαρακτηριστικά εθνοκτονίας, εκλαμβάνεται ως λυτρωτικό εργαλείο που διασφαλίζει την βιωσιμότητα της τραπεζικής και δημοσιονομικής σαπίλας…
Η ιδεοληπτική διαχείριση του μεταναστευτικού και η βιομηχανία της μαζικής πολιτογράφησης, αντιμετωπίζονται μονάχα ως παράμετροι αλλοίωσης του εκλογικού αποτελέσματος, και η καταλυτική συμβολή τους στην υλοποίηση εγκληματικών πολιτικών κοινωνικού εκφυλισμού και φυσιογνωμικής παραμόρφωσης, αποσιωπάται ένοχα και προκλητικά από τον κ. Μητσοτάκη…
Οι καμπάνες της εθνικής απειλής, σήμαναν ήδη στην Θράκη… Ο απροκάλυπτος ρόλος του Τουρκικού προξενείου, φροντίζει να επιβεβαιώνει με κάθε τρόπο τις ομολογημένες και ανομολόγητες προθέσεις του… Η θρησκευτική μειονότητα εργαλειοποιείται και τίθεται στην υπηρεσία της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής… Αλλά κανένα αυτί δεν ιδρώνει, και ο κ. Μητσοτάκης απλά σιωπά, υποδεχόμενος ανίκανα και συνένοχα αυτό που έρχεται, αρνούμενος να σημάνει τον απαραίτητο συναγερμό όπως θα έπρεπε να κάνει ως εν αναμονή πρωθυπουργός της χώρας.
Ο κ. Τσίπρας λοιπόν θα περάσει στο δεύτερο πλάνο, και ο κομματικός του συρφετός χανοντας την σχέση του με το κουτάλι της εξουσίας, θα εισέρχεται σταδιακά σε τροχιά αποσύνθεσης. Το μεγάλο πρόβλημα όμως είναι το ΕΦΙΑΛΤΙΚΟ έργο που αφήνει πίσω του, και το οποίο δυστυχώς, ΟΧΙ ΜΟΝΑΧΑ δεν ανέτρεψαν οι εκλογές, αλλά προσεγγίζεται ως μια πραγματικότητα ενσωματωμένη στις υποχρεώσεις που αναλαμβάνει την υποχρέωση να διευρύνει ο κ.Μητσοτάκης. Η στρατηγική ήττα λοιπόν του κ. Τσίπρα, δεν συνιστά και ήττα της στρατηγικής την οποία υπηρέτησε πρόθυμα και με περισσή δουλοπρέπεια οκ. Τσίπρας. Η ήττα του κ. Τσίπρα, εργαλειοποιείται ως τεχνικό άλλοθι αντικατάστασης του διαχειριστή, ακριβώς για να παραμείνει αμετάβλητη η στρατηγική την οποία υπηρέτησε ο κ. Τσίπρας, μέσα σε συνθήκες ανανέωσης του κυβερνητικού χρόνου - άρα και της ανοχής των ψηφοφόρων - σε ένα περιβάλλον όπου η κοινωνία με κίνητρο τα ματζούνια και τα χειρόγραφα χαρίζει την ψήφο της εκφυλίζοντας πλήρως την περί του «κυρίαρχου λαού» αντίληψη και άλλα κουλά…
Αυτό το περιβάλλον ΔΕΝ είναι υγιές… Και προφανώς ΔΕΝ είναι περιβάλλον μακροημέρευσης του επερχόμενου κυβερνητικού σχήματος, όποιες και αν είναι οι παράμετροι που θα προσδιορίσουν την σύνθεσή του.
Η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη, επειδή ακριβώς θα κινηθεί καθ’ ολοκληρίαν στην στρατηγική της υποτέλειας η οποία ΔΕΝ κατέρρευσε, θα αποδειχτεί ως το πραγματικά πιο σύντομο ανέκδοτο πολιτικής διακυβέρνησης στην σύγχρονη πολιτική ιστορία του τόπου.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα συρθεί σε απαράδεκτες εθνικές υπαναχωρήσεις στο πλαίσιο της ατζέντας που άνοιξε η διακυβέρνηση Τσίπρα, και αυτές οι υπαναχωρήσεις, το εύρος και η στρατηγική τους βαρύτητα, θα κάνουν την συμφωνία των Πρεσπών να μοιάζει με παιδικό παραμύθι.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, έχει επί της ουσίας καταρρεύσει πριν ακόμη σχηματιστεί. Θα συρθεί… θα χρησιμοποιηθεί… Και εν τέλει θα λειτουργήσει ως χρήσιμο και απολύτως ευτελές αναλώσιμο, προκειμένου να διασφαλιστεί η Ιφιγενειοποίηση της χώρας.
Με αυτήν την έννοια, η εκλογική συντριβή Τσίπρα, ενδέχεται να αποδειχτεί εν τοις πράγμασι και μια κατά τα λοιπά λυτρωτική διαδικασία, για τα χειρότερα που είναι μπροστά.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, γίνεται αντιληπτό ότι τα μεγάλα κεφάλαια των πραγματικών προκλήσεων με τις οποίες βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα και η ελληνική κοινωνία, ανοίγουν τώρα… Και μαζί τους οριοθετείται και το κορυφαίο ιστορικό και πολιτικό στοίχημα, το οποίο αυτή την φορά δεν πρέπει να προσπεράσουν οι Έλληνες.
Η ανατροπή αυτής της κατάστασης, δεν είναι πλέον υπόθεση κανενός χειραγωγούμενου πολιτικού διαχειριστή, αλλά της ίδιας της ελληνικής κοινωνίας που πρέπει να σταθεί απέναντι στην πρόκληση ΟΡΘΙΑ και ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΗ.
Το πραγματικό στοίχημα είναι η επείγουσα ανάγκη της δημιουργίας ενός Μαχητικού Δημοκρατικού – Πατριωτικού Συνασπισμού, που θα θέσει ως αδιαπραγμάτευτο στόχο την ανάληψη της Πολιτικής Εξουσίας, στη βάση ενός λιτού, σαφούς, και κρυστάλλινου πολιτικού προγράμματος, χωρίς παρενθέσεις και υποσημειώσεις.
Εμείς τον δρόμο τον υποδείξαμε… (Δείτε ΕΔΩ την σχετική μας πρόταση)... Η Ελληνική κοινωνία οφείλει να τον επιβάλει… Και κυρίως οφείλει να επιλέξει, αν θα παραμείνει κομπάρσος στα φτηνά τους σενάρια ή πρωταγωνιστής στις μεγάλες πολιτικές και εθνικές ανατροπές.
Η αλλαγή φάσης των Ευρωεκλογών δεν έχει μόνο επιπτώσεις σε εθνικό επίπεδο, όπου όλοι πια νιώθουν ότι άρχισε η απελευθέρωση, αλλά και στα ίδια τα στελέχη του κυβερνώντος κόμματος που τώρα δεν ακολουθούν τη σκληρή γραμμή της ηγεσίας της ήττας, αλλά εκδηλώνονται πιο εύκολα για τα εσωτερικά προβλήματα που προκάλεσαν ένα διχασμό. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι τα πράγματα πήγαιναν καλύτερα λόγω της προπαγάνδας που υπήρχε. Έτσι ενώ ήταν έτοιμα να θυσιαστούν για ένα κόμμα που θα έχανε οριακά, τώρα εξηγούν ότι έπεσαν και τα ίδια στην παγίδα της επικοινωνίας.
Σιγά σιγά θα μάθουμε όλο και περισσότερα για τις διαμάχες που υπήρχαν ακόμα και πάνω στο θέμα της Μακεδονίας. Διότι τώρα τα στελέχη όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να χάσουν, αλλά αντιθέτως βλέπουν ότι χωρίς εξιλέωση δεν θα έχουν κανένα πολιτικό μέλλον. Επίσης είδαν ότι άλλα κόμματα που συνεργάστηκαν μαζί τους, εξαφανίστηκαν κυριολεκτικά από το πολιτικό προσκήνιο και δεν μπορούν πια να λειτουργήσουν συμμαχικά σε πολιτικό επίπεδο. Τώρα επιτέλους ο ελληνικός λαός θα ανακαλύψει όλο το παρασκήνιο της δήθεν ενότητας του κυβερνώντος κόμματος, γιατί ήρθε και η αλλαγή κύκλου.
Με την κατάρρευση του συστήματος της κυβέρνησης άρχισε και το τέλος της λογοκρισίας. Αντιλαμβανόμαστε ήδη ότι τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν φοβούνται πια τις κυβερνητικές πιέσεις, έτσι θα μιλούν όλο και πιο ξεκάθαρα για την πολιτική πραγματικότητα. Άλλωστε πληθαίνουν ακόμα και οι αναφορές για την ακύρωση του Προσυμφώνου των Πρεσπών, διότι όλοι ξέρουν πόσο καταλυτικά λειτούργησε για να πέσει η κυβέρνηση που πίστευε ότι θα ξεπεράσει χωρίς δυσκολία όλα τα Συλλαλητήρια που έγιναν στην Ελλάδα και στην ομογένεια.
Τώρα όμως που όλοι ξύπνησαν και είδαν την πραγματική εικόνα της Ελλάδας, κατάλαβαν ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να τους χειραγωγήσει με τόση άνεση. Έτσι ο καθένας αρχίζει να λέει τα δικά του, δίνοντας το παράδειγμα στους άλλους. Επίσης επειδή μπαίνουμε σε μια άλλη προεκλογική περίοδο, η αλλαγή φάσης έχει δημιουργήσει μια νέα δυναμική. Και όσοι ήταν σίγουροι ότι θα συνέχιζαν την πορεία τους με την κυβέρνηση έως τον Οκτώβριο, μιλούν πια διαφορετικά και ετοιμάζονται για νέες συμμαχίες σε πολιτικό επίπεδο, δίχως να χάσουν από το μυαλό τους τα εθνικά δεδομένα που έχουν επηρεάσει τα πάντα και βέβαια ακόμη και τις Ευρωεκλογές.
Οι Ευρωεκλογές επειδή οδήγησαν στην κατάρρευση της κυβέρνησης και στην απόφαση των πρόωρων εθνικών εκλογών, υπερκάλυψαν ένα γεγονός που αφορά στη Θράκη και ειδικά τους νομούς Ξάνθης και Ροδόπης. Εδώ και χρόνια βλέπουμε πώς λειτουργεί το μειονοτικό θέμα που έχει ενισχύσει τη δράση του λόγω της ανεπάρκειας της κυβέρνησης όχι μόνο να το διαχειριστεί, αλλά και να το επιλύσει. Αντιθέτως βλέπουμε με ξεκάθαρο τρόπο ότι η μειονότητα προσπαθεί πλέον με ξεκάθαρο τρόπο να είναι μη εξαρτημένη από τα κλασικά κόμματα, για να προωθήσει το δικό της, όχι βέβαια για να πιάσει το απαραίτητο 3% στην επικράτεια αλλά για να δείξει με τρόπο εμφανή ότι υπάρχει στην περιοχή κι ότι θα πρέπει να συνυπολογιστεί.
Με άλλα λόγια θέλει να δείξει ότι αδιαφορεί για τα ελληνικά δεδομένα και ότι θέλει να προωθήσει αποκλειστικά τα δικά της συμφέροντα, δίχως να έχει να δίνει αναφορά σε ελληνικούς θεσμούς. Και αυτή η προσέγγιση είναι η επιβεβαίωση του τρόπου σκέψης του ιδρυτή που εφαρμόζεται με ευκολία γιατί πολύ απλά υπάρχει το κυβερνητικό κενό.
Ασχοληθήκαμε πάρα πολύ με μια επικίνδυνη ασχετοσύνη σε συνδυασμό με μια ύπουλη προπαγάνδα, αλλά άξιζε τον κόπο και το βλέπουμε τώρα με τα νέα αποτελέσματα, που δεν είναι μόνο μια ανάσα για τον ελληνικό λαό, αλλά η αρχή μιας απελευθέρωσης που θα καθορίσει το μέλλον της Ελλάδας. Έτσι όσοι πάλεψαν για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα, δικαιώθηκαν και πρέπει να χαρούν, γιατί η πατρίδα μας είχε χρόνια να ζήσει ανάλογο φαινόμενο. Το κυβερνών κόμμα έθεσε σε κίνδυνο πολλά εθνικά θέματα και ειδικά αυτό της Μακεδονίας.
Ήρθε λοιπόν η ώρα της αντεπίθεσης του Ελληνισμού, που δεν θέλει άλλο αυτόν τον ιδεολογικό ζυγό που καταπατά τα δικαιώματα του ελληνικού λαού. Οι Έλληνες πρέπει να πάρουν θέση σε ζητήματα εθνικά: η Μακεδονία, η Θράκη, η Βόρεια Ήπειρος, το Αιγαίο, η ελληνική ΑΟΖ, τα ενεργειακά, το Κυπριακό. Και για να γίνει αυτό πρέπει να ολοκληρωθεί η αλλαγή φάσης και να περάσουμε σε αλλαγή κύκλου. Έτσι συνεχίζεται ο αγώνας και στον δεύτερο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, για να πάμε μετά στις εθνικές εκλογές, για να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις νέες προκλήσεις και να λύσουμε με εθνικό τρόπο εκκρεμότητες που έχουν δημιουργηθεί.
Ό,τι και να λένε τα κομματόσκυλα της προπαγάνδας ο ελληνικός λαός δεν έλαμψε σε αυτές τις εκλογές λόγω αποχής, αλλά επειδή έδειξε με τόλμη τη θέλησή του, διότι δεν έχει ξεχάσει κανένα εθνικό θέμα. Δεν μπορούν λοιπόν ψεύτικες ερμηνείες των αποτελεσμάτων να διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα μόνο και μόνο για να δικαιολογηθεί μια ήττα, η οποία ήταν ούτως η άλλως προγραμματισμένη λόγω των τεράστιων λαθών του κυβερνώντος κόμματος και των μη στρατηγικών επιλογών του.
Ο ελληνικός λαός δεν ψήφισε μόνο για να τιμωρήσει, αλλά για να πάρει έμπρακτη θέση χωρίς να περιμένει άλλο. Με την τόλμη του που συνέχιζε το έργο των Συλλαλητηρίων, ο ελληνικός λαός ανάγκασε επί της ουσίας την κυβέρνηση να πέσει και να προκηρύξει εκλογές κατά ανάγκη. Οι πρόωρες εθνικές εκλογές δεν ήταν το αποτέλεσμα μιας εθνικής και στρατηγικής επιλογής του κυβερνώντος κόμματος, αλλά η έκφραση μιας ανάγκης για να σωθεί ό,τι σώζεται ακόμα. Όμως η αντεπίθεση του ελληνικού λαού ανακήρυξε και την αρχή της απελευθέρωσης και γι’ αυτό θα έχουμε πολλές εξελίξεις.
Ανησυχητικό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παρέμεινε σε υψηλά ποσοστά
Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Το συμπέρασμα των εκλογικών αποτελεσμάτων στις 26-5-2019 απέδειξαν πανθομολογουμένως την έντονη δυσαρέσκεια σύμπασας της ελλαδικής κοινωνίας προς τα μέχρι τούδε πεπραγμένα της κυβερνητικής πολιτικής σε καθολικό επίπεδο αλλά και την απαξία της προς την υπερφίαλη αλαζονεία της φυλλορροούσας πλέον κυβερνήσεως. Ο Ελλην πολίτης ψήφισε αμιγώς με αποκλειστικό γνώμονα την αποπομπή του ΣΥΡΙΖΑ, μεταγγίζοντας ένα εκκωφαντικό μήνυμα δυσπιστίας και μομφής διά την πηδαλιούχηση της χώρας υπό της διακυβερνήσεως του ΣΥΡΙΖΑ.
Η αντιλαϊκή πολιτική, η άκρως ανθελληνική στάση του σε καίρια ζητήματα, με προεξάρχουσα τη Συμφωνία των Πρεσπών, η υπεράσπιση των ισχυρών επιχειρηματιών και των τραπεζών, η έλλειψη δημόσιας τάξης και ασφάλειας διά της απερίφραστης υπεράσπισης ισοβιτών και εγκληματιών του κοινού Ποινικού Δικαίου κ.ά. επέδρασαν καταλυτικά προς τη συσπείρωση των πολιτών στο παραδοσιακό κόμμα της Κεντροδεξιάς.
Το ανησυχητικό είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά την εγκληματική και ανοσιουργηματική ασκουμένη πολιτική προς την πατρίδα μας, παρέμεινε, αδικαιολόγητα, σε πολύ υψηλά ποσοστά, γεγονός το οποίο θα έπρεπε να ανησυχεί περαιτέρω τη Ν.Δ., εν όψει των κεκηρυγμένων εθνικών εκλογών. Ασφαλώς ανησυχητικά είναι και τα ποσοστά των ακραίων εθνικιστικών κομμάτων, τα οποία συμπλέουν με την προπαγάνδα της Αγκυρας σχετικώς με την τουρκική ταυτότητα της μουσουλμανικής μειονότητας στην Ξάνθη και τη Θράκη, πράγμα το οποίο ενισχύθηκε ένεκεν της αβελτηρίας της ανθελληνικής κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ.
Παρά ταύτα, πέραν της αναβιώσεως του σιδηρού κομματικού διπολισμού, ο Ελλην πολίτης δεν ψήφισε με πολιτικά αισθητήρια, αλλά εξεδήλωσε, προεχόντως και κυρίως, όπως και προπαρέθεσα ανωτέρω, ρητό μήνυμα απογοήτευσης έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, δίχως να λάβει υπόψιν τα Μνημόνια ή να δώσει ψήφο εμπιστοσύνης σε διαφορετικούς κομματικούς σχηματισμούς για τη βελτίωση του μέλλοντος της Ευρώπης, όπως οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι οποίες εξέλεξαν τις ρηξικέλευθες πολιτικές δυνάμεις των ευρωσκεπτικιστών, οι οποίοι αμφισβητούν ευθέως το παρόν «μόρφωμα» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ισοπεδωτισμού και της παγκοσμιοποιήσεως.
Εν κατακλείδι, νικητής εις τις εκλογές ήταν η Ν.Δ., διότι εξαιτίας και συνεπεία της αποτυχημένης και ολοκληρωτικής νοοτροπίας της κυβερνήσεως, η οποία συνελάμβανε τους αντιφρονούντες προς αυτήν, επιβάλλουσα πρωτοφανή πιστοποιητικά φρονημάτων προς τους Ελληνες πολίτες, ποινικοποιώντας την αντίδρασή τους, ήτοι η διχοστατική και αντιδημοκρατική αυτή συμπεριφορά, έκφανση του ερυθρού ολοκληρωτισμού, ώθησε εν τέλει τους πολίτες να ψηφίσουν πρόωρα με κριτήρια εθνικών εκλογών, αψηφώντας το ύπατο πολιτικό διακύβευμα των ευρωεκλογών.
Δεν θα επιχειρήσουμε να σχολιάσουμε τα αποτελέσματα των εκλογών από πολιτική άποψη. Κάτι τέτοιο άλλωστε δεν ταιριάζει στο ήθος του ΒΗΜΑΤΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.
Αυτό όμως που θα θέλαμε να επισημάνουμε είναι ότι οι εκλογές της περασμένης Κυριακής έδωσαν ένα μεγάλο και ηχηρό μήνυμα.
Ο λαός μας, παρά την μεγάλη επίθεση που δέχεται στην πίστη του και στην ελληνοχριστιανική ταυτότητά του, παραμένει στην μεγάλη του πλειοψηφία χριστιανικός και αγαπά βαθιά την πατρίδα του.
Το αναμφισβήτητο αυτό γεγονός απέδειξαν τα πολύ χαμηλά ποσοστά που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα, λόγω της ανιστόρητης Συμφωνίας των Πρεσπών, που ξεπούλησε την μακεδονική ταυτότητα σε φθηνή τιμή.
Παράλληλα όμως ο κόσμος της Εκκλησίας με την ψήφο του διαμαρτυρήθηκε για όλα τα αντιχριστιανικά μέτρα που πήρε η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ σε όλο αυτό το διάστημα της τετραετούς θητείας της.
Οι ελπίδες πολλών από όσους είχαν ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές από αντίδραση στον παλαιό δικομματισμό και τον έφεραν από το 3% να γίνει Κυβέρνηση, ήταν ότι, ειδικά στα θέματα της πίστης και της πατρίδας, θα συμπεριφερόταν ως Κυβέρνηση όλων των Ελλήνων και όχι ως κόμμα του 3%.
Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ διάψευσε τραγικά τις προσδοκίες τους, εφαρμόζοντας στα ευαίσθητα αυτά για την συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας θέματα την δική του αθεϊστική αριστερή ατζέντα: «απαγόρευση εισόδου» στους κληρικούς στα σχολεία, υιοθεσία ομόφυλων ζευγαριών, νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου στα δεκαπέντε, κατάργηση των ποινών για την βλασφημία και άλλων διατάξεων θρησκευτικού ενδιαφέροντος, ποινικές διώξεις εναντίον αρχιερέων, προσπάθεια για την κατάργηση της μισθοδοσίας των κληρικών, αναγνώριση μακεδονικής γλώσσας και εθνικότητας σε αυτούς που δεν την δικαιούνται και πολλά άλλα ακόμη που δεν είναι του παρόντος να απαριθμήσουμε.
Μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα των αντιχριστιανικών μέτρων ήταν φυσικό φωτεινές εξαιρέσεις, που πάντοτε υπάρχουν, να χαθούν.
Ο λαός μας για μία ακόμη φορά απέδειξε ότι δεν ανέχεται τις επιθέσεις στην ελληνοχριστιανική του ταυτότητα και ότι αυτή η ταυτότητα είναι βαθιά ριζωμένη μέσα του και καμία Κυβέρνηση δεν μπορεί να την ξεριζώσει γιατί έχει γίνει ένα με το είναι του, είναι η ίδια η ύπαρξή του.
Οι Χετταίοι κατέβηκαν από τη βορειοανατολική Ευρώπη και γύρω στα μέσα της 3ης χιλιετίας π.Χ. εγκαταστάθηκαν στα υψίπεδα της Μικράς Ασίας.
Σταθεροποίησαν εκεί την παρουσία τους και ακολουθώντας επεκτατική πολιτική, η χώρα τους μεταμορφώθηκε σταδιακά σε κραταιά αυτοκρατορία, ισοδύναμη με εκείνη της Αιγύπτου και της Βαβυλώνας. Παράλληλα, εμφανίζει έντονη κίνηση στον καλλιτεχνικό και πολιτισμικό τομέα, παρά το μεγάλο αριθμό λαών και φυλών που συνθέτουν την επικράτειά της.
Ωστόσο, γύρω στα 1200 π.Χ. η αυτοκρατορία των Χετταίων ξαφνικά κατέρρευσε. Οι συνθήκες, τα ακριβή αίτια όσο και ο τρόπος που οδηγηθήκε στην πλήρη συντριβή παραμένουν ένα αίνιγμα. Το σίγουρο, πάντως, είναι ότι πιο τολμηροι λαοί οι Κιμμέριοι, οι Σκύθες και οι Ασσύριοι τους αφάνισαν. Στον ελληνικό κόσμο που αναδύεται στη συνέχεια, δεν συναντάται καμία αναφορά περί Χετταίων. Στις ελληνικές πηγές απουσιάζει ακόμη και τ’ ονομά τους.
Ετσι ο λαός αυτός βυθίστηκε σε ολοκληρωτική λήθη, παρασύροντας μαζί και την κύρια έκφραση του πολιτισμού του στον μικρασιατικό χώρο κατά τη 2η χιλιετία π.Χ. Ο αφανής κόσμος των Χετταίων άρχισε να έρχεται και πάλι στο φως μέσα στον 20ό αι. Μέχρι τότε σαν μια σειρά από σατανικές συμπτώσεις να τον κρατούσαν σε αινιγματικό σκότος.
Από τις γνώσεις που έχουμε ώς τώρα -εξηγεί ο Γερμανός αρχαιολόγος Κουρτ Μπίτελ, συγγραφέας κορυφαίων έργων με θέμα τη χεττιτική ιστορία και τέχνη- η περιοχή που, αργότερα αποτέλεσε τμήμα του εδαφικού πυρήνα των Χάττι ξεχωρίζει, για πρώτη φορά στη διάρκεια των τελευταίων αιώνων της 3ης χιλιετίας π.Χ., χάρη στην παραγωγή καλλιτεχνικών αντικειμένων υψηλού επιπέδου, τα εντυπωσιακότερα δείγματα της οποίας θεωρούνται οι πλουσιότατοι ηγεμονικοί τάφοι του νότιου Πόντου και της βόρειας Καππαδοκίας.
Λόγω των εμφανών επιρροών από γειτονικούς λαούς διατυπώθηκε επανειλημμένα η απόψη ότι ο πολιτισμός που αρχίζει να αναπτύσσεται στις αρχές της 2ης χιλιετίας π.Χ. δεν μπορεί να κατανοηθεί, αν δεν ληφθούν υπόψη οι προηγούμενες πολιτισμικές φάσεις. Δεν πρέπει, ωστόσο, να υπερβάλουμε όσον αφορά τα σημεία επαφής, τα οποία είναι, πράγματι, εμφανή σε πολλές πτυχές του χεττιτικού πολιτισμού.
Η λεγόμενη περίοδος των ασσυριακών εμπορικών αποικιών δέχθηκε όντως ερεθίσματα, που σε πολλούς τομείς παρήγαγαν εντελώς νέες ιδέες και φόρμες στην κεραμική, στη μικρογλυπτική, στο μνημειώδες ανάγλυφο, στην αρχιτεκτονική και στην πολεοδομία. Οι επαφές με τη βόρεια Συρία ωφέλησαν τους κατοίκους της Μικράς Ασίας, μεταξύ των οποίων και τους Πρωτοχετταίους. Οι δε δημιουργίες τους άφησαν ανεξίτηλα τα αποτύπωματά τους στους επόμενους αιώνες, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από την κληρονομιά της προηγούμενης εποχής.
Στις αρχές της Πρωτοχεττιτικής περιόδου, τελειώνει σταδιακά μια εξελικτική διαδικασία που περιλαμβάνει και μια μορφή τέχνης, η οποία δικαιούται να αποκαλείται χεττιτική. Πάντως, η συνολική εικόνα, προς το παρόν τουλάχιστον, βασίζεται σε ένα σχετικά μικρό αριθμό μνημείων και ευρημάτων, που κρύβουν, ωστόσο, σημαντικά μυστικά. Κατά την περίοδο αυτή υπήρχαν τοιχογραφίες που χάθηκαν, καθώς και ανάγλυφα από χρωματιστό γύψο.
Στον τομέα της αρχιτεκτονικής και της γλυπτικής μόνο οι εντατικές αρχαιολογικές ανασκαφές μπορούν να οδηγήσουν σε νέες ανακαλύψεις. Οι προσδοκίες μας εκπληρώθηκαν με μια ανακάλυψη που έγινε στο Μπογάζκιοϊ. Ηρθε στο φως η κεφαλή ενός αγάλματος από γκρίζο γρανίτη, το οποίο είναι ιδιαίτερα κατεστραμμένο, αλλά εξαιρετικά σημαντικό. Το εύρημα αυτό αποδεικνύει με σαφή τρόπο ότι στο Παλαιό Βασίλειο των Χάττι υπήρξαν έργα μνημειώδους γλυπτικής.
Επιπλέον, τη συνήθεια να κοσμούν με ανάγλυφες παραστάσεις τις επεξεργασμένες πέτρες των θεμελίων των τοίχων, δηλαδή τα αρχιτεκτονικά στοιχεία, εμφανίστηκε αυτήν ακριβώς την περίοδο. Το συγκεκριμένο είδος ζωφόρου εμφανίζεται στη συνέχεια, στο μέγιστο βαθμό ανάπτυξής του, στην πύλη Αλατζά Χουγιούκ, ο διάκοσμος της οποίας, αν δεν κάνουμε σοβαρό λάθος, χρονολογείται στις αρχές της μεγάλης αυτοκρατορίας. Στη λαμπρή τέχνη των Χετταίων που αναπτύσσεται κατά τον 14ο και 13ο α. π.Χ. -συνεχίζει ο Μπίτελ- κυριαρχούν άλλες τάσεις.
Ενώ η Αυτοκρατορία των Χάττι εξελίσσεται σε μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις της εποχής, η κατασκευή ναών και ανακτόρων οδηγεί στη διαμόρφωση μιας αρχιτεκτονικής που, στη διάρκεια του 13ου αι. π.Χ., δημιουργεί πραγματικά μνημειώδη οικοδομήματα, όπως τα βασιλικά ανάκτορα και το μεγαλύτερο ναό της πρωτεύουσας. Πέρα από τον υλικό πλούτο και την καλλιτεχνική δεξιοτεχνία αυτής της περιόδου, η επιθυμία των Μεγάλων Βασιλέων και των πριγκίπων της άρχουσας δυναστείας, ίσως και των υποτελών ηγεμόνων, να επιδείξουν την ισχύ και το μεγαλείο τους εκδηλώνεται με μοναδικό τρόπο στα επιβλητικά ανάγλυφα των βράχων.
Με τα ανάλυφα αυτά, που συνήθως βρίσκονταν μακριά απο τις πόλεις και είχαν θρησκευτικό χαρακτήρα, οι Χετταίοι άφησαν ανεξίτηλα το αποτύπωμά τους στο τοπίο, εδραιώνοντας έτσι μια σχέση με τη φύση εντελώς διαφορετική από αυτήν που καταγράφεται στην περιοχή πριν και μετά από αυτούς. Η πολιτική κατάρρευση της μεγάλης χεττιτικής Αυτοκρατορίας, που σημειώθηκε γύρω στο 1200 π.Χ. ή λίγο μετά, συνοδεύτηκε, στο κέντρο της Μικράς Ασίας, από μια ανάλογου μεγέθους πολιτισμική κατάρρευση.
Η καταστροφή ήταν τεράστια, με αποτέλεσμα να χαθεί, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, ο εκλεπτυσμένος τρόπος ζωής που επικρατούσε στην περιοχή, ενώ παράλληλα παρήκμασαν σημαντικά και οι τέχνες. Μόνο σε ορισμένα κέντρα του νοτιοανατολικού τμήματος διατηρήθηκε η παράδοση. Πρόκειται για τη νεοχεττιτική τέχνη του 10ου-8ου αι. π.Χ. η οποία σε ύφος και θέματα συνδέεται στενά με την προγενέστερη.
Η απαρχή της ιστορίας των Τρώων εμπλέκεται με μύθους και θρύλους. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, οι Τρώες ήταν αρχαίοι πολίτες της πόλεως της Τροίας στην περιοχή της Τρωάδος, στη χώρα της Φρυγίας, στη γη της Μικράς Ασίας. Η Τροία ήταν γνωστή για τα πλούτη της, που κέρδιζε από το λιμενικό εμπόριο με ανατολή και δύση, τα ωραία ρούχα, την παραγωγή σιδήρου, και τα τεράστια αμυντικά της τείχη.
Η βασιλική οικογένεια της Τροίας ανάγεται στην Ηλέκτρα και το Δία, τους γονείς του Δαρδάνου. Η Ηλέκτρα ανέθρεψε τον Δάρδανο στο παλάτι της στη νήσο Σαμοθράκη. Ο βασιλεύς Τρως ονόμασε το λαό Τρώες και τη χώρα Τρωάδα, από το όνομά του. Ο Ίλος ίδρυσε την πόλη του Ιλίου, δίδοντάς της το όνομά του. Ο Ζευς έδωσε στον Ίλο το Παλλάδιον. Ο Ποσειδών και ο Απόλλων έκτισαν τα τείχη και τις οχυρώσεις γύρω από την Τροία για τον Λαομέδοντα, γιο του Ίλου του νεώτερου. Όταν ο Λαομέδων αρνήθηκε να πληρώσει, ο Ποσειδών πλημμύρισε τη χώρα και απαίτησε τη θυσία της Ησιόνης σε ένα θαλάσσιο τέρας.
Ενέσκηψε πανώλη και το θαλάσσιο τέρας άρπαζε τους ανθρώπους της πεδιάδας. Μία γενιά πριν τον Τρωικό Πόλεμο, ο Ηρακλής κατέλαβε την Τροία και σκότωσε τον Λαομέδοντα και τους γιους του, εκτός από το νεαρό Πρίαμο. Ο Πρίαμος αργότερα έγινε βασιλιάς. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, οι Μυκηναίοι Έλληνες εισέβαλαν και κατέλαβαν την Τροία στα χρόνια του Τρωικού Πολέμου. Τόσο ο Τρωικός όσο τελικά και ο Μυκηναϊκός πολιτισμός κατεστράφησαν. Οι Τρώες Αινείας, Βρούτος και Έλυμος διέφυγαν της καταστροφής και έγιναν ιδρυτές της Άλβα Λόνγκα (γειτονική πόλη της Ρώμης), τηςΒρετανίας, και της Ελύμης, μιας χώρας της Σικελίας.
Οι Μαξυανοί ήταν μια φυλή στη δυτική Λιβύη που ισχυρίζονταν ότι ήταν απόγονοι των Τρώων, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο. Τα Τρωικά πλοία μεταμορφώθηκαν σε Ναϊάδες, που ευφραίνονταν να δουν το ναυάγιο του πλοίου του Οδυσσέως… Η πρώτη πόλη ιδρύθηκε την 3η χιλιετία π.Χ.. Κατά τη διάρκεια της Εποχής του Χαλκού, στη θέση φαίνεται να έχει υπάρξει μια ευημερούσα εμπορική πόλη, καθώς η θέση της επέτρεπε τον πλήρη έλεγχο των Δαρδανελλίων, από τα οποία έπρεπε να περάσει κάθε εμπορικό πλοίο κατευθυνόμενο από το Αιγαίο Πέλαγος προς τον Εύξεινο Πόντο.
Η Τροία VI καταστράφηκε το 1300 π.Χ., πιθανώς από σεισμό. Μόνο ένα κεφάλι βέλους βρέθηκε σε αυτό το επίπεδο, χωρίς σωματικά υπολείμματα. Το αρχαιολογικό στρώμα που είναι γνωστό ως Τροία VIIa, το οποίο έχει χρονολογηθεί με βάση τη μορφή των αγγείων στα μέσα και τέλος του 13ου αιώνα π.Χ., είναι το συχνότερα αναφερόμενο ως υποψήφιο για την Ομηρική Τροία. Φαίνεται να έχει καταστραφεί από πόλεμο, και υπάρχουν ίχνη πυρκαϊάς.
Έως τις εκσκαφές του 1988, το πρόβλημα ήταν ότι η Τροία VII φαινόταν να είναι ένα φρούριο πάνω σε λόφο, και όχι μια πόλη του μεγέθους που περιγράφεται από τον Όμηρο, αλλά μετέπειτα πιστοποιήσεις τμημάτων των ερειπίων της πόλης δίδουν την εικόνα πόλεως σημαντικού μεγέθους. Μερικά ανθρώπινα υπολείμματα βρέθηκαν σε οικίες και δρόμους, και κοντά στα βορειοδυτικά ερείπια ένας ανθρώπινος σκελετός με κρανιακές κακώσεις και σπασμένη γνάθο. Τρεις χάλκινες κεφαλές βελών βρέθηκαν, δύο στο φρούριο και μία στην πόλη.
Ωστόσο, μόνο μικρά τμήματα της πόλης έχουν ανασκαφεί, και τα ευρήματα είναι λίγα για να συνηγορήσουν καθαρά υπέρ της καταστροφής από πόλεμο έναντι της φυσικής καταστροφής. Η Τροία VIIb1 (~1120 π.Χ.) και η Τροία VIIb2 (~1020 π.Χ.) φαίνεται να έχουν καταστραφεί από πυρκαϊά. Στην Ιλιάδα οι Αχαιοί έστησαν το στρατόπεδό τους κοντά στις εκβολές του ποταμού Σκαμάνδρου (σήμερα Karamenderes), όπου προσάραξαν τα πλοία τους. Η ίδια η πόλη της Τροίας βρισκόταν σε ένα λόφο της πεδιάδας του Σκαμάνδρου, όπου έλαβαν χώρα οι μάχες του Τρωικού πολέμου.
Η θέση της αρχαίας πόλης σήμερα απέχει περίπου 15 χιλιόμετρα από την ακτή, αλλά η αρχαία εκβολή του Σκαμάνδρου 3.000 χρόνια πριν ήταν περίπου 5 χιλιόμετρα πιο εσωτερικά, εκβάλλοντας σε ένα κόλπο που έκτοτε έχει προσχωθεί. Εκτός από την Ιλιάδα, υπάρχουν αναφορές στη Τροία στο άλλο μείζον έργο του Ομήρου, την Οδύσσεια, καθώς και σε άλλα αρχαιοελληνικά κείμενα. Ο Ομηρικός μύθος της Τροίας χρησιμοποιήθηκε από τον Ρωμαίο ποιητή Βιργίλιο στο έργο του Αινειάδα.
Οι Έλληνες και οι Ρωμαίοι θεωρούσαν γεγονός την ιστορικότητα του Τρωικού πολέμου, και την ταύτιση της Ομηρικής Τροίας με τη θέση στη Μικρά Ασία. Ο Μέγας Αλέξανδρος, για παράδειγμα, επισκέφθηκε την περιοχή το 334 π.Χ. και προσέφερε θυσία στους θρυλούμενους τύμβους των Ομηρικών ηρώων Αχιλλέως και Πατρόκλου. Οι αρχαίοι Έλληνες ιστορικοί τοποθετούσαν τον Τρωικό πόλεμο στον 12ο, 13ο ή 14ο αιώνα π.Χ.: ο Ερατοσθένης στα 1184 π.Χ., ο Ηρόδοτος το 1250 π.Χ., ο Δουρις το 1334 π.Χ..
Για τους Χετταίους δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι ήταν Ελληνικής καταγωγής και περισσότερο νομίζω ότι δεν έχουν σχέση μαζι μας... Για τους Τρώες τα έχουμε πει πολλές φορές... Ηταν Ελληνες και ως τέτοιους τους αντιμετωπιζε και ο Ομηρος στην Ιλιάδα.... Οι περισσότεροι είχαν αμιγώς ελληνικά ονόματα, πίστευαν στους ίδιους Θεούς, είχαν τα ίδια ήθη και έθιμα και μιλούσαν ελληνικά καθώς πουθενά δεν αναφέρεταί ότι χρειάζονταν διερμηνείς για να συνεννοηθούν με τους Ελλαδίτες Ελληνες.... Συνεπώς βλέπουμε να αποδεικνύεται από τον ίδιο τον Ομηρο το ομόθρησκον, το ομότροπον και το ομόγλωσσον και νομίζω ότι υπήρχε μετά βεβαιότητος και το όμαιμον...
Η Αεροπορία και το Ναυτικό των ΗΠΑ σχεδιάζει να αναπτύξει δύο αεροσκάφη 6ης γενιάς που θα εισέλθουν σε υπηρεσία κάποια στιγμή στα μέσα της δεκαετίας του 2030.
Πρόκειται για δύο διαφορετικά προγράμματα ανάπτυξης μαχητικού 6ης γενιάς, ένα για την Αεροπορία κι ένα για το Ναυτικό.
Το πρώτο πρόγραμμα αφορά το Penetrating Counter Air (PCA) της USAF για την ανάπτυξη ενός μαχητικού μεγάλης ακτίνας που θα είναι σε θέση να διαπερνά την εχθρική αεράμυνα, συνοδεύοντας αν χρειαστεί βομβαρδιστικά πάνω από εχθρική περιοχή. Το F-35 που ως σχέδιο και φιλοσοφία προέκυψε περίπου μια δεκαετία μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου, δεν είναι σε θέση να εκπληρώσει απόλυτα τα ανωτέρω καθήκοντα, όντας μονοκινητήριο.
Σύμφωνα με ανάλυση του Defence News, το PCA ενδέχεται να μην είναι ένα «μαχητικό» με τη στενή ερμηνεία του όρου. Ενδεχομένως να είναι ένας φορέας μη επανδρωμένων drones (δείτε σχετικό άρθρο μας για το UCAV XQ-58A «Valkyrie»), αλλά να διατηρεί και ικανότητες αερομαχίες, ενσωματώνοντας τη τελευταία λέξη σε τεχνολογία stealth. Η USAF ζήτησε κονδύλι $147 εκατομμυρίων για το PCA για το 2018, $504 εκατομμύρια για το 2019 και συνολικά $3,1 δισ. έως το 2022.
Έως το 2030 που αναμένεται να κηρυχθεί επιχειρησιακό, η USAF θα έχει ενσωματώσει (ή θα αρχίζει να ενσωματώνει), αριθμούς από νέα οπλικά συστήματα όπως το νέο βομβαρδιστικό B-21, το νέο εκπαιδευτικό T-X, το νέο πύραυλο Ground Based Strategic Deterrent, αλλά και εκατοντάδες F-35 που θα συνεχίσουν να μπαίνουν σε υπηρεσία με ρυθμό 60 μονάδων ετησίως.
Το Αμερικανικό Ναυτικό με τη σειρά του, αναζητά τον αντικαταστάτη του F/A-18 Super Hornet. Το 2030, τα αεροπλανοφόρα των ΗΠΑ θα είναι εφοδιασμένα με δυο μοίρες F/A-18 Super Hornet και δυο μοίρες F-35C.
Σε εκείνο το χρονικό σημείο, το Ναυτικό θέλει να αντικαταστήσει τα Hornets με ένα νέο μαχητικό (F/A-XX), για να έχει στη διάθεσή του ένα μαχητικό εναέριας υπεροχής και πολλαπλών δυνατοτήτων (για την αντικατάσταση ακόμη και του EA-18G Growler), κάτι που σήμερα στερείται.
Λίγα είναι γνωστά για τις απαιτήσεις του Ναυτικού για το F/A-XX, με το πιθανότερο να είναι ένα αεροσκάφος που θα μπορεί να πετάξει με και χωρίς πιλότο.
Λαμβάνοντας υπόψιν την απειλή που αντιπροσωπεύουν για τις μονάδες επιφανείας ο κινεζικός βαλλιστικός/αντιπλοϊκός πύραυλος DF-26 (με θεωρητική εμβέλεια 4.000 χλμ), που πρόσφατα κηρύχθηκε επιχειρησιακός, το νέο αεροσκάφος θα πρέπει να είναι δικινητήριο με μεγάλη ακτίνα δράσης, δυνατότητα εναέριας υπεροχής και ικανότητα κατά στόχων επιφανείας και εδάφους.
Οι ΗΠΑ φαίνεται πως πήραν ένα γερό μάθημα από το «πάθημα» του F-35 που αρχικά προοριζόταν ως ένα αεροσκάφος για όλες τις δουλειές και όλους τους κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων (Αεροπορία, Ναυτικό, Πεζοναύτες). Η προσπάθεια δημιουργίας αεροσκάφους «ένα για όλα» αν και λογική ως ένα σημείο, οδήγησε το κόστος ανάπτυξης του F-35 στα ύψη και καθυστέρησε τις παραδόσεις.
Η αλήθεια είναι πως τόσο το PCA και περισσότερο το F/A-XX, δεν αποτελούν για την ώρα κάτι περισσότερο από αρχικές σκέψεις. Το Αμερικανικό Ναυτικό έχει στα «σκαριά» το ικανότατο F/A-18 Super Hornet Block III, το οποίο θα είναι επιχειρησιακό το 2022.
"Να φύγουν από τη γη και να παρατήσουν τις περιουσίες τους στον Αττίλα" ζήτησαν σήμερα τα Ηνωμένα Εθνη από τους κατοίκους στη "νεκρή ζώνη" της Κύπρου σε μια πρωτοφανή νομιμοποίηση "γκριζαρίσματος" της περιοχής από τις κατοχικές δυνάμεις.
Πιο αναλυτικά, σε νέα τετελεσμένα στη "νεκρή ζώνη" προχώρησαν Τούρκοι στρατιώτες γύρω στις 17:30 το απόγευμα της Πέμπτης.
Στρατιώτες του κατοχικού στρατού, με δύο οχήματα, "γκρίζαραν" περιοχή στη νεκρή ζώνη. Στη συνέχεια Τουρκοκύπριοι αγρότες μπήκαν με μηχανήματα και θέρισαν τα χωράφια των Ελληνοκυπρίων νόμιμων ιδιοκτητών του χωριού Δένεια.
Ομως η πλέον εξοργιστική κίνηση ήρθε από τα Ηνωμένα Εθνη.
Οι Ελληνοκύπριοι κάλεσαν τα Ηνωμένα Έθνη με τα οποία προκλήθηκε ένταση. Οι άνδρες του ΟΗΕ αφού πρώτα διαβουλεύθηκαν με τον τουρκικό στρατό και δεν τους έπεισαν να απομακρυνθούν, ζήτησαν από τους Ελληνοκύπριους να φύγουν για να μην προκληθούν επεισόδια.
Οπως θα δείτε και στο ρεπορτάζ στο βίντεο: "Toύρκος στρατιώτης στεκόταν μπροστά από το μηχάνημα το οποίο μπήκε και θέρισε τα χωράφια των ελληνοκυπρίων. Θέρισαν ολόκληρες περιουσίες ελληνοκυπρίων. Επειτα, τα Ηνωμένα Εθνη διαβουλεύτηκαν με τους Τούρκους στρατιώτες.
Ομως αντί να τους απομακρύνουν ήρθαν πίσω στους ελληνοκύπριους και τους είπαν το εξής: "Για να μην δημιουργηθεί ένταση και έχετε προβλήματα φύγετε εσείς"... ΕΔΕΚ: Επαναλαμβανόμενες προκλήσεις στη Δένεια από Τ/κ-εποίκους Τη Δένεια επισκέφθηκε κλιμάκιο της ΕΔΕΚ προκειμένου να δει από πρώτο χέρι τι γίνεται με τις παραβιάσεις του κατοχικού καθεστώτος στο ακριτικό χωριό.
Σχετικό δελτίο Τύπου αναφέρει τα εξής:
"Καταδικάζουμε την επαναλαμβανόμενη συμπεριφορά Τουρκοκυπρίων ή και εποίκων υπό την προστασία του κατοχικού καθεστώτος και με την ανοχή των Ηνωμένων Εθνών να προχωρήσουν σε θερισμό καλλιεργειών Ελληνοκυπρίων εντός της νεκρής ζώνης στην περιοχή Δένεια.
Από την πλευρά της ΕΔΕΚ, κλιμάκιο της οποίας έχει μεταβεί στην περιοχή μαζί με εκπροσώπους της Νέας Αγροτικής Κίνησης, έχει ενημερωθεί η Κυβέρνηση για να λάβει μέτρα.
Ως ΕΔΕΚ ζητούμε το συγκεκριμένο ζήτημα να τεθεί επιτακτικά στα Ηνωμένα Έθνη δεδομένου ότι η νεκρή ζώνη αποτελεί έδαφος της Κυπριακής Δημοκρατίας και οι συγκεκριμένες καλλιέργειες είναι Ελληνοκυπριακής Ιδιοκτησίας".
"Έγινε αυτό που περιμέναμε μόλις αρχίσει το θέρος», είπε ο κ.Χριστάκης Παναγιώτου.
Όπως συμπλήρωσε ο κ.Παναγιώτου, μαζεύτηκε πολύς κόσμος στο σημείο και καταγράφηκε μεγάλη ένταση.
«Ήταν οπλισμένοι κάποιοι απ’ αυτούς», είπε ο κοινοτάρχης ενώ συμπλήρωσε ότι τους πλησίασε και Τούρκος αξιωματικός ο οποίος τούς υπέδειξε ότι δεν θα έπρεπε να βρίσκονταν τόσο κοντά.
Ο κίνδυνος για θερμό επεισόδιο με τον απρόβλεπτο γείτονα που δεν σέβεται το διεθνές δίκαιο είναι διαρκής, δήλωσε πριν λίγες μέρες ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Το ερώτημα γιατί ο κίνδυνος κλιμάκωσης οξύνθηκε τόσο πολύ είναι ένα μείζον ζήτημα εθνικής ασφάλειας που πρέπει να μας απασχολήσει. Απαιτεί επίσης πολιτική και αυξημένη στρατιωτική ετοιμότητα μέχρι τις νέες εθνικές εκλογές. Η πείρα διδάσκει ότι σε τέτοιες μεταβατικές και ρευστές φάσεις –και το 1996 είναι χαρακτηριστική περίπτωση– η Τουρκία αδίστακτα καραδοκεί για δημιουργία τετελεσμένων.
Η κρισιμότητα της κατάστασης επιτάσσει, ενδεχομένως με πρωτοβουλία του Προέδρου της Δημοκρατίας, να επιδιωχθεί άμεσα πολιτική συναίνεση για όλα τα ζητήματα που αφορούν την εθνική ασφάλεια και την αποτρεπτική στρατηγική της Ελλάδας. Τα τελευταία χρόνια, αλλά ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες, η Τουρκία εκμεταλλευόμενη τις διαιρέσεις μας και τις ασυγκράτητες δικές μας κατευναστικές στάσεις κλιμακώνει τις αναθεωρητικές αξιώσεις της. Η Άγκυρα έκανε ήδη αποφασιστικά βήματα για την δημιουργία νέων τετελεσμένων στο τρίγωνο Κρήτη, Καστελόριζο, Κύπρος.
Δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι η Άγκυρα παραμονεύει για να εκμεταλλευτεί κάθε «παράθυρο ευκαιρίας» κατά την διάρκεια της μεταβατικής περιόδου μερικών εβδομάδων μέχρι τις εκλογές ή και αμέσως μετά. Δικές μας διαιρέσεις αλλά και έλλειμμα πολιτικής συναίνεσης θα μπορούσαν να την ενθαρρύνουν. Τίποτα δεν αποκλείεται όταν διασχίζονται κόκκινες γραμμές που ορίζουν την ελληνική επικράτεια και όταν ολοφάνερα η δική μας αποτρεπτική αξιοπιστία είναι τουλάχιστον μειωμένη.
Κατά πρώτον, εύλογα τίθεται το ερώτημα για το πόσο μεγάλος είναι ο κίνδυνος μιας κλιμάκωσης και ενός θερμού επεισοδίου ή ακόμη και γενικευμένου πόλεμου. Στην στρατηγική ανάλυση, «κίνδυνος» θεωρείται η διαφορά μεταξύ «μπλόφας» και ικανότητας του αντιπάλου να εκτελέσει τις απειλές του. Η Τουρκική μπλόφα τους τελευταίους μήνες είναι πολύ μεγάλη για τρεις συγκεκριμένους λόγους:
α) εσωτερικές διαιρέσεις ιδιαίτερα λόγω αποδυνάμωσης των ανώτατων κλιμακίων των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, β) εμπόλεμη κατάσταση σε τρία ταυτόχρονα μέτωπα και γ) κρίση στις σχέσεις του νεοτουρκικού κράτους με τις ΗΠΑ. Όμως, επειδή η ελληνική αποτρεπτική στρατηγική πάσχει, η Τουρκία προχωρεί σε σταδιακή κλιμάκωση των προκλήσεων με σκοπό να εκμεταλλευτεί την ελληνική πολιτική αδυναμία και ακόμη μια φορά «να κερδίσει τον πόλεμο χωρίς μάχη».
Δεύτερον και συναφές, μόνο και μόνο τα γεγονότα των τελευταίων μηνών καταμαρτυρούν ότι: α) Ο κίνδυνος κλιμάκωσης αυξάνεται ολοένα και περισσότεροι, ιδιαίτερα στην Τουρκία, καθώς εκτιμούν πως η Ελλάδα δεν διαθέτει πλέον αξιόπιστη αποτροπή. Αυτό συμβαίνει πρωτίστως για λόγους περισσότερο πολιτικούς και λιγότερο στρατιωτικούς. β) Τρίτα κράτη και ιδιαίτερα τα ηγεμονικά συνεκτιμούν δεόντως την κατάσταση όπως εξελίσσεται και όπως διαμορφώνεται. Πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις τα ηγεμονικά κράτη επεξεργάζονται πλήθος επιτελικών σχεδίων για εναλλακτικές αποφάσεις.
Δεν πιστεύουν στα κράτη!
Τρίτον, ο κίνδυνος έκρηξης «μικρής» ή μεγάλης πολεμικής σύρραξης ή και εκτέλεσης πρώτου πλήγματος αυξάνεται όταν με δική μας ευθύνη λόγω ανορθολογικών στάσεων και συμπεριφορών προκαλείται εισροή πολιτικού και στρατηγικού ανορθολογισμού. Στις συμπεριφορές αυτές συμπεριλαμβάνεται πρωτίστως κατευνασμός αντί της αποτροπής των απειλών οι ερασιτεχνισμοί που δημιουργούν παραστάσεις πως τα ελληνικά συμφέροντα είναι αναλώσιμα.
Ορθολογισμός στην στρατηγική είναι πράξεις και ενέργειες των εμπλεκομένων κρατών πάνω στην πλάστιγγα κόστους-οφέλους. Ως προς αυτό ερωτάται: Τι παράσταση δίνει η Ελλάδα τους τελευταίους μήνες και πως η Τουρκία αλλά και τρίτα κράτη συνεκτιμούν το κόστος και το όφελος δικών τους εναλλακτικών αποφάσεων και ενεργειών;
Τέταρτον, η αποτελεσματικότητα και η αξιοπιστία της αποτρεπτικής στρατηγικής είναι συνάρτηση πολλών κριτηρίων και παραγόντων μεταξύ των οποίων και τα εξής: Ποσοτική και ποιοτική επάρκεια των πολεμικών μέσων σε συνδυασμό με αξιόμαχη στρατιωτική ηγεσία και επεξεργασμένα εναλλακτικά επιτελικά σχέδια ως προς τα οποία πολιτική και στρατιωτική ηγεσία κινούνται στο ίδιο μήκος κύματος.
Η πολιτική ηγεσία, για παράδειγμα, απαιτείται να γνωρίζει όρους και έννοιας της στρατηγικής ανάλυσης ή τουλάχιστον το αλφαβητάριο. Επιπλέον, δεν νοείται πολιτική ηγεσία τα μέλη της οποίας ιδεολογικά κινούμενα δεν πιστεύουν στην ύπαρξη κρατών και συνόρων. Αξιόπιστη αποτροπή σημαίνει, επίσης, ευρεία πολιτική συναίνεση για τα εθνικά συμφέροντα και απόλυτη ταύτιση όλων με το έσχατο συμφέρον της εθνικής ασφάλειας και της ακεραιότητας της Επικράτειας όπως αυτή ορίζεται από τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου και των συμβάσεων.
Άμεση πολιτική συναίνεση
Πέμπτο, η πολιτική συναίνεση είναι άμεσο ζήτημα εάν με δεδομένη την εσωτερική κατάσταση και την μετάβαση μέχρι τις εκλογές, όπως συνηθίζει να κάνει η Τουρκία, επιχειρήσει να δημιουργήσει ξανά τετελεσμένα. Γι’ αυτό χρήζει, ενδεχομένως όπως ήδη αναφέρθηκε με πρωτοβουλία του Προέδρου της Δημοκρατίας αλλά και των ηγεσιών των παρατάξεων, να επιδιωχθεί ομογνωμία επί όλων των ζητημάτων εθνικής ασφάλειας. Πρωτίστως για πιθανές στάσεις και αποφάσεις της Ελλάδας σε περίπτωση κλιμάκωσης των Τουρκικών προκλήσεων. Το Γενικό Επιτελείο μπορεί αναμφίβολα ανά πάσα στιγμή να δώσει όλες τις πληροφορίες και πιθανά σχέδια αποτρεπτικών στάσεων.
Έκτο, με δεδομένο ότι οι μεγάλες δυνάμεις δεν γνωρίζουν φίλους και εχθρούς αλλά μόνο «κράτη-πιόνια» πάνω στην σκακιέρα των ηγεμονικών αντιπαραθέσεων και διενέξεων, για να αποφευχθούν στρατηγικά παίγνια εις βάρος της Ελλάδας, η μεταβατική πολιτική ηγεσία μέχρι τις εκλογές οφείλει να μεταδώσει σαφή προειδοποιητικά μηνύματα για την αποφασιστικότητα όλων των Ελλήνων να μην δεχθούν προκλήσεις και τετελεσμένα. Ως προς τούτο είναι επικίνδυνος για την εθνική ασφάλεια όποιος δεν γνωρίζει τις στρατηγικές των ηγεμονικών δυνάμεων.
Μεταξύ άλλων, προκαλούν διενέξεις και συγκρούσεις για να μεταφέρουν το βάρος εκπλήρωσης των στρατηγικών τους συμφερόντων, έμμεσα ή άμεσα εκβιάζουν, απειλούν και χρησιμοποιούν κάθε μέσο ακόμη και την πρόκληση πολέμου για την κατατριβή τρίτων κρατών. Για παράδειγμα, πτώση του Ερντογάν και ταυτόχρονα αποδυνάμωση και έλεγχος τόσο της Τουρκίας όσο και της Ελλάδας. Μόνιμος σκοπός είναι ανακατανομές ισχύος που εξυπηρετούν την στρατηγική αντιπαράθεση, ιδιαίτερα στις περιφέρειες. Αλλοίμονο σε όποιον αφεθεί στο έλεος αυτών των ανελέητων στρατηγικών σχεδίων.
Έβδομο, πειστική και αποτρεπτική θα είναι η Ελλάδα εάν διαθέτει ανά πάσα στιγμή σχέδια και ενεργή διπλωματία συγκρότησης σωστών παραστάσεων και μετάδοσης σωστών αποτρεπτικών μηνυμάτων. Καλό είναι να υπογραμμιστεί ξεκάθαρα το αυτονόητο, ότι δηλαδή κατά την διάρκεια της ρευστής και μεταβατικής φάσης μέχρι τις εκλογές αλλά και αμέσως μετά απαιτείται πολιτική συναίνεση και μετάδοση αξιόπιστων αποτρεπτικών μηνυμάτων.
Τα μυστήρια ταξίδια του Ερντογάν
Τέλος, για ένα ακόμη λόγο και ανεξαρτήτως προσώπων ή παρατάξεων, τα τελευταία χρόνια και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες η αξιοπιστία μας δέχθηκε αυτοκτονικά πλήγματα. Μεταξύ άλλων, η άσκοπη και πλέον αποδεδειγμένα καταστροφική συμφωνία των Πρεσπών διαίρεσε το πολιτικό σύστημα και την κοινωνία. Όταν δε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες εξέφραζαν την συλλογική πολιτική βούλησή τους με ειρηνικό και δημοκρατικό τρόπο πολιτικά πρόσωπα τόλμησαν να τους εξυβρίσουν ως ακραίους, εθνικιστές, «μάζα» και «ετερόκλητο όχλο».
Ακολούθησαν τα ερήμην της κοινωνίας και στερημένα εγχώριας πολιτικής συναίνεσης μυστήρια ταξίδια του Ερντογάν στην Ελλάδα και του Έλληνα πρωθυπουργού στην Άγκυρα, οι δηλώσεις περί «μοναχοφάηδων» Ελλήνων, οι ακόμη πιο απίστευτες δηλώσεις για μεγάλες τουρκικές ακτές και τα ερωτήματα για το που βρίσκεται το Καστελόριζο. Δεν είναι να απορεί κανείς γιατί οι τουρκικές προκλήσεις κλιμακώθηκαν, γιατί σε παρόντα χρόνο δημιουργούνται τετελεσμένα τύπου Αττίλας 3 στην Ανατολική Μεσόγειο και γιατί εν μέσω αυτών των προκλήσεων πλήττεται η αναξιοπιστία του ελληνικού κράτους επειδή δεν τηρεί τα διακηρυγμένα στρατηγικά του δόγματα, όπως για παράδειγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδας-Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αυτή είναι η κατάσταση στην μεταβατική φάση μερικών εβδομάδων μέχρι τις εκλογές, ιδιαίτερα εάν συνεκτιμηθεί α) η ήδη κλιμακούμενη τουρκική αναθεωρητική προκλητικότητα και β) η μεγάλη στρατηγική ρευστότητα ανατολικά του Αιγαίου, στην Ευρώπη και στα υπόλοιπα στρατηγικά πεδία. Με κάθε κριτήριο διανύουμε μια κρίσιμη συγκυρία πλήρη κινδύνων. Άμεσα, απαιτείται συγκρότηση πολιτικής συναίνεσης, απόλυτη πολιτική συμφωνία για την εθνική ασφάλεια και απόλυτη συνεργασία της μεταβατικής πολιτικής ηγεσίας με τα διπλωματικά και στρατιωτικά επιτελεία.
