Για μήνες ολόκληρους χάιδευα την κοιλιά μου και έκλεινα τα μάτια μου για να ονειρευτώ το πρόσωπό σου, προσπαθούσα να σκεφτώ πώς θα είσαι, σε ποιον θα μοιάζεις, αν θα χαμογελάς, αν θα με κοιτάξεις στα μάτια εκείνα τα πρώτα δευτερόλεπτα. Το ονειρευόμουν ξανά και ξανά και ήξερα πως αυτή η στιγμή θα ήταν «η στιγμή μας». Εκείνο το βράδυ της Παραμονής Χριστουγέννων, ήμασταν μαζί στο μαιευτήριο. Είχαμε μπει 6 μέρες πριν καθώς είχα πρόωρες συσπάσεις και ήμασταν καθηλωμένοι σε ένα κρεβάτι.
Οι γιατροί έλεγαν πως είχαμε μπροστά μας δύο μήνες ξάπλα! Καθόλου δεν με πείραζε. Εγώ θα διάβαζα τα βιβλία μου και εσύ θα κολυμπούσες ανέμελος στην κοιλιά μου. Τι είναι δύο μήνες μπροστά στα ωραία που μας περίμεναν μετά; Τίποτα! Στο δωμάτιο του μαιευτηρίου ερχόντουσαν φίλοι μας, ο μπαμπάς σου, οι γιαγιάδες και οι παππούδες.
Το κλίμα ήταν αισιόδοξο και κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την απόφαση που είχες πάρει… Παραμονή Χριστουγέννων, φάγαμε με τον μπαμπά σου στο δωμάτιο, εσύ ήσουν τόσο ήσυχος, οι συσπάσεις είχαν σταματήσει και «ιατρικές φήμες» έλεγαν ότι το άλλο πρωί, ανήμερα Χριστουγέννων θα παίρναμε εξιτήριο για το σπίτι μας με αυστηρή οδηγία να κάτσω στο κρεβάτι για τις επόμενες εβδομάδες, μέχρι να μπω στον 9ο μήνα. Ήμουν έγκυος 30 εβδομάδων. 30 εβδομάδων και 5 ημερών. Οι γιατροί ήταν τόσο καθησυχαστικοί εκείνο το βράδυ που ο μπαμπάς σου πήγε επιτέλους σπίτι να κοιμηθεί. Το ίδιο και οι παππούδες.
Θα κοιμηθώ κι εγώ σκέφτηκα. Επιτέλους ένα βράδυ χωρίς άγχος.
Λίγο μετά τη μία το βράδυ, άνοιξα τα μάτια μου γιατί ένιωσα μια ακατάσχετη αιμορραγία. Μη με ρωτήσεις πολλά, δεν θυμάμαι και πολλά από εκείνο το βράδυ και να σου πω την αλήθεια, θέλω να ξεχάσω. Θυμάμαι να τρέχουν τα φορεία, θυμάμαι τον Τάσο να κλαίει από πάνω μου πριν μπω για το χειρουργείο, θυμάμαι την γιατρό μου να μου κρατάει το χέρι και να μου λέει «Μυρτούλα θα τον πάρουμε τον μπέμπη σου, θέλω να είσαι δυνατή», θυμάμαι τη μαμά μου να προσπαθεί να χαμογελάσει με δάκρυα στα μάτια της και να μου λέει να μην στεναχωριέμαι και πως θα έχουμε «χριστουγεννιάτικο μωρό», θυμάμαι τον ήχο από τα ροδάκια της θερμοκοιτίδας που έφτασε δίπλα στο κρεβάτι μου στο χειρουργείο την ώρα που έκλεινα τα μάτια μου από τη νάρκωση.
Ξύπνησα λίγες ώρες μετά με άδεια κοιλιά. Και άδεια αγκαλιά. Χωρίς εσένα. Ανέβηκα στο δωμάτιο πλαντάζοντας στο κλάμα. Τίποτα δεν ήταν όπως το είχα ονειρευτεί. Είχα γίνει μαμά χωρίς να έχω το μωρό μου. Σε είδα στις 13.05 το μεσημέρι, περίπου 9 ώρες μετά τη γέννησή σου, μέσα σε ένα γυάλινο κουτί γεμάτο σωληνάκια, σύριγγες και ήχους που χτυπούσαν ακατάπαυστα προκαλώντας μου πανικό.
Ο μπαμπάς σου σε είχε ξαναεπισκεφθεί λίγες ώρες πριν έχοντας ζήσει μόνος του αυτή την τραυματική εμπειρία και έτσι είχε πάρει δυνάμεις για να με στηρίζει για να μην πέσω κάτω. Σε κοίταξα αλλά δεν είδα τα μάτια σου. Ήταν καλυμμένα με μια ειδική μάσκα για τα προωράκια. Ποτέ δεν έμαθα τι ήταν αυτή η μάσκα. Είδα όμως τα χειλάκια σου και το σώμα σου. Δεν έμοιαζες ακόμα με μωράκι, ήσουν μικροσκοπικός και τόσο αδύναμος. Ήθελα να σπάσω το γυάλινο φρούριο και να σε πάρω αγκαλιά. Άρχισα να κλαίω τόσο δυνατά που ένιωθα ότι δεν έχω άλλη φωνή.
Όταν σε πρωτοείδα, με είδες να κλαίω και να σπαράζω μπροστά σου και μετανιώνω για αυτό. Με αυτή την ευκαιρία θέλω να σου ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη. Γιατί δεν στάθηκα στο ύψος μου ως μαμά. Εσύ έδινες τον αγώνα σου και εγώ λύγισα. Αν το πιστεύεις όμως, σήμερα, η εικόνα σου αυτή, έτσι μικρούλης και αδύναμος, ήσουν 1650 γραμμάρια μόνο, μου δίνει δύναμη. Δεν με στεναχωρεί. Αντιθέτως.
Η πρώτη φορά που σε είδα να δίνεις τον δικό σου αγώνα για ζωή, μου δίνει δύναμη και με κάνει περήφανη που είμαι μαμά σου. Δεν θέλω να σβήσω αυτή την εικόνα γιατί εκείνα τα πρώτα δευτερόλεπτα οι τρεις μας, δεθήκαμε με έναν άρρηκτο δεσμό που μας κάνει δυνατούς. Και ενωμένους για πάντα. Και ξέρεις κάτι; Μεγαλώνεις τόσο όμορφα που ξέρω ότι κάθε στιγμή του αγώνα που έδωσες και δώσαμε και εμείς μαζί σου άξιζε. Και θα το ξαναέκανα όλο από την αρχή αν χρειαζόταν. Και σήμερα θέλω μόνο να χαμογελάς, να σε βλέπω ευτυχισμένο. Ένα σου χαμόγελο μπορεί να με κάνει την πιο ευτυχισμένη γυναίκα του κόσμου. Και είναι αλήθεια ότι μου το προσφέρεις απλόχερα αυτό το συναίσθημα… Γιατί όταν είσαι μαμά θέλεις το καλύτερο για τα παιδιά σου.
Πηγή
το είδαμε ΕΔΩ
ΣΧΟΛΙΟ
Τα ακριβώς αντίθετα συναισθήματα και η ακριβώς αντίθετη εκτίμηση της αξίας της ζωής του ανθρώπου περιγράφεται στο παραπάνω κείμενο από αυτά που αισθάνονται ή καλύτερα ΔΕΝ αισθάνονται οι "μητέρες" (με πολλά εισαγωγικά) που προβαίνουν σε εκτρώσεις...
Με οποιαδήποτε πρόφαση ή αιτιολογία...
Για την ηλικία, την καριέρα, τις σπουδές, τον κοινωνικό περίγυρο, το σώμα μας, το δικαίωμα να κάνω ότι γουστάρω στο σώμα μου και τελοσπάντων οποιαδήποτε άλλη νεοταξική αιτία που καποιες βρίσκουν σημαντικότερη από τηνπολύτιμη και μοναδική κι ανεπανάληπτη ζωή του ίδιου τους του παιδιού....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.