Ο Νίκος Λυγερός για την πληγωμένους λαούς.

Γράφει ο Νίκος Λυγερός

Η ιστορική αντίσταση της Ουκρανίας

Μπορεί να επαναλαμβάνονται οι καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ουκρανία λόγω κατοχής και να θυμούνται οι παλαιότεροι τη βαρβαρότητα του Γολοντομόρ, όμως κανένας Ουκρανός νέος ή γέρος δεν είναι έτοιμος να παραδώσει το Έθνος του σ’ ένα αυταρχικό καθεστώς που θέλει να κατασπαράξει τους ανθρώπους που είναι αθώοι και να παραχαράξει την ιστορία. Μπορεί να μην υπάρχει ενεργή υποστήριξη από άλλους φορείς, οργανισμούς ή υπερδομές σε γεωπολιτικό επίπεδο αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο αγώνας δεν συνεχίζεται, άλλωστε και το παράδειγμα της αυτοκεφαλίας αποδεικνύει την αξία της Xρονοστρατηγικής, που είναι ικανή να σκεφτεί την ιστορία με μονάδα τον αιώνα για να επιλύσει αποτελεσματικά και στρατηγικά προβλήματα του παρελθόντος και να απελευθερώσει τους σκλαβωμένους. 

Αν οι Ουκρανοί δεν υποχωρούν είναι επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή. Δεν έχουν να πάνε πουθενά αλλού και μόνο αυτή η γη των προγόνων τους είναι η πατρίδα τους. Έτσι όσο ισχυρός κι αν είναι ο εχθρός τους θα παραμείνουν στις θέσεις τους λόγω τιμής και αξιοπρέπειας, ακόμα κι αν μερικοί θα θυσιαστούν για το σύνολο έτσι ώστε ν’ αποτελέσουν παράδειγμα αντίστασης. Η Ουκρανία ανήκει στην Ευρώπη και με αυτήν την έννοια είναι χώρα ελευθερίας, που δεν μπορεί ν’ αποδεχθεί ένα σύστημα που τη βλέπει μόνο ως έδαφος κατάκτησης όσο και αυτό να το θέλει, διότι η ελευθερία δεν φοβάται τη φυλακή και πάντα καταφέρνει την απόδρασή της ακόμα και φυλακισμένη. Έτσι η Ουκρανία αντέχει λόγω αξίας και ανάγκης.  

πηγή

Το μέλλον των λαών που έχουν υποστεί γενοκτονία

Όσο απίστευτο κι αν φαίνεται, οι λαοί που έχουν υποστεί γενοκτονία, έχουν μέλλον. Διότι δεν είναι μόνο θύματα της γενοκτονίας αλλά και επιζώντες. Αυτοί οι λαοί μπορεί να έχουν στιγματιστεί από τη συστηματική καταστροφή, αλλά δεν έχουν πεθάνει. Και αυτό σημαίνει ότι έχουν δει τον θάνατο από κοντά, αλλά ότι δεν έχει έρθει η ώρα τους. Για τους γενοκτονημένους λαούς χάρη στον Lemkin υπάρχει πρώτα η καταδίκη των γενοκτόνων, υπάρχει όμως και η διαδικασία διόρθωσης που δεν σταματά στο επίπεδο της αναγνώρισης αφού συνεχίζει με την ποινικοποίηση της άρνησης, με την αποκατάσταση των περιουσιών αλλά και την επιστροφή εδαφών. Τίποτα δεν είναι χαμένο όσο παλεύεις για αυτό. 

Οι λαοί που έχουν υποστεί γενοκτονία δεν έχουν το δικαίωμα στη συνέχεια ν' αυτοκτονήσουν με τα δικά τους λάθη, διότι ανήκουν στους αθώους της Ανθρωπότητας. Το καλύτερο που μπορεί να τους συμβεί είναι να γίνουν στην συνέχεια Δίκαιοι, για να προστατεύουν και τους άλλους λαούς από την βαρβαρότητα. Το 2019 η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου γίνεται πια αιωνόβια γενοκτονία, πράγμα που σημαίνει ότι τα κατάφερε ν' αγγίξει την πρώτη μονάδα της Χρονοστρατηγικής, παρ' όλο που οι γενοκτόνοι το είχαν σίγουρο ότι δεν θα υπάρχει κανένας για να συνεχίσει τον αγώνα αυτού του λαού. Κι όμως η αιωνόβια γενοκτονία αποδεικνύει ότι οι Αθώοι και οι Δίκαιοι ενός λαού μπορούν να νικήσουν με το φως τους την πιο βάρβαρη νύχτα.

πηγή 

Μήνυμα για τους πληγωμένους λαούς

Αν ένας λαός έχει πληγωθεί και δέχεται ακόμα και τώρα επιθέσεις από ένα καθεστώς που αμφισβητεί την ακεραιότητα του τότε πρέπει ν’ αντισταθεί με όλες τις δυνάμεις του, διότι το οφείλει στους νεκρούς και στους αγέννητους. Και δεν μπορεί απλώς να αποδεχθεί το απαράδεκτο δίχως να δώσει μάχη ή ακόμα και πόλεμο. Βέβαια κάθε απώλεια ενός ανθρώπου που μάχεται για τα δικαιώματα των δικών του είναι και μια πληγή. Η Ανθρωπότητα είναι και τα Ηνωμένα Έθνη και δεν θέλει να χάσει κανένα. Έτσι όταν ένα Έθνος δέχεται μια επίθεση πρέπει ν’ αμυνθεί ακόμα και με πόλεμο, για να μη χαθούν οι αθώοι επειδή δεν προστατεύτηκαν από τους Δίκαιους. 

Αυτός ο αγώνας ανήκει σε έναν μεγαλύτερο που ανήκει στα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας, αφού σε αυτό το νέο πλαίσιο σκέψης, το Έθνος που κινδυνεύει δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα κομμάτι της Ανθρωπότητας που κανείς δεν μπορεί να το αφήσει να καταστραφεί λόγω απραξίας. Αν στο ελεύθερο Έθνος είσαι ικανός να βλέπεις αυτό το αόρατο κομμάτι της Ανθρωπότητας, τότε ξέρεις ποιο είναι το καθήκον σου. Και με αυτό το βλέμμα πρέπει να δεις και την αντίσταση του ουκρανικού λαού ενάντια στη βαρβαρότητα. Διότι είναι η ίδια η Ανθρωπότητα που πολεμά ενάντια στη βαρβαρότητα κι όχι μόνο ένας απομονωμένος λαός. Το ίδιο ισχύει και για τους Έλληνες του Πόντου που πρέπει να λειτουργήσουν ως αντιπρόσωποι της Ανθρωπότητας μέσω της αιωνόβιας γενοκτονίας. 

πηγή 

Από τους Μάρτυρες και τους Ήρωες του Ολοκαυτώματος στα Δικαιώματα της Ανθρωπότητας

Θα ήθελα να σας καλησπερίσω όλους, ουσιαστικά την Ανθρωπότητα σ’ αυτόν το χώρο. Με άγγιξε το βλέμμα της επιζήσασας γιατί αγχώθηκε που δεν είχαν ανάψει όλα και μερικές φορές κι εμείς ξεχνάμε πόσο σημαντικά είναι αυτά τα κεριά. Θα ήθελα να σας μιλήσω για αυτό το φως, με έναν τρόπο πολύ διαφορετικό. Άρα όσοι ξαφνιαστούν να ξέρουν ότι είναι από Αγάπη Ανθρωπότητας και μόνο. Άκουσα λόγους να μιλούν γι’ αυτό το θέμα. Νιώθω τις λέξεις όταν έρχονται από την καρδιά, νιώθω τις λέξεις όταν έρχονται από το μυαλό. Θα ήθελα να συνδυάσουμε και τις δύο. Μιλάμε πολύ συχνά για τα θύματα και ξεχνάμε να τους ονομάζουμε αθώους. 

Μιλάμε για τους μάρτυρες, ξεχνάμε να πούμε ότι ήταν ήρωες. Μιλάμε για τη γενοκτονία, εδώ ειδικά για το Shoah και δεν καταλαβαίνουμε ότι είναι ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας αυτή η γενοκτονία και δεν αφορά μόνο και μόνο μερικούς ανθρώπους. Αυτοί οι άνθρωποι στοχοποιήθηκαν από ένα βάρβαρο καθεστώς. Δεν ήταν μόνο οι Ναζί και χάρηκα όταν κατάλαβα ότι υπήρχαν και έμμεσες αναφορές. Υπάρχουν και αυτοί που αδιαφορούν, υπάρχουν οι έμμεσοι και οι άμεσοι συνεργάτες. Υπάρχουν αυτοί βέβαια που ξεχνούν. Ακούμε συχνά το «ποτέ ξανά» κι επειδή ασχολούμαστε με θέματα στρατηγικής μπορώ να σας πω ότι συχνά αυτό το «ποτέ ξανά» γίνεται «πότε και πάλι». Γιατί βλέπουμε κι άλλες γενοκτονίες και βλέπουμε ότι αυτό το παράδειγμα δεν επαρκεί, για να καταλάβουν μερικοί πόσο επικίνδυνο είναι να είναι της αδράνειας και να αδιαφορούν.

Αυτά που έχουν υποστεί οι Εβραίοι, δεν είναι απλώς ένα έγκλημα, είναι πραγματικά κάτι το οποίο είναι εναντίον της Ανθρωπότητας. Το έχουν υποστεί επειδή απλώς γεννήθηκαν, χωρίς καμία άλλη ενοχή. Ήταν λοιπόν αθώοι, θα μπορούσαμε να πούμε. Στην πραγματικότητα, να ξέρετε ότι δεν γεννιόμαστε αθώοι, γεννιόμαστε αγνοί. Για να είσαι αθώος πρέπει κάποιος να σε αθωώσει. Τότε γίνεσαι αθώος. Δεν γεννηθήκατε επιζήσασα, γίνατε. Το ξεχνάμε αυτό. Και ξεχνάμε πόσο βαρύ είναι το έργο της μνήμης. Ξεχνάμε βέβαια και τους Δίκαιους, οι οποίοι δεν μπορούν να γεννηθούν Δίκαιοι. Μπορούν μόνο να παράγουν ένα έργο και να κατηγορηθούν ότι ήταν Δίκαιοι, από ένα βάρβαρο καθεστώς. Δίχως αυτή την κατηγορία δεν μπορούν να πουν ότι ανήκουν στους Δίκαιους των Εθνών. Θέλω απλώς να υπενθυμίσω μερικές έννοιες, μάς βοήθησε σίγουρα ο Lemkin με την επινόηση της λέξης γενοκτονίας, άρα αυτό που έχει σημασία είναι κατά πόσο είναι ανθρώπινο. 

Πρώτα απ’ όλα πρέπει να καταλάβουμε ότι μόνο η μνήμη είναι ικανή να ξεπεράσει το όριο του θανάτου. Ξεχνάμε επίσης ότι ο θάνατος είναι φυσιολογικός ενώ η λήθη είναι απάνθρωπη, ξεχνάμε ότι δεν προσπάθησαν να σκοτώσουν μόνο ανθρώπους προσπάθησαν να σκοτώσουν έναν πολιτισμό, ένα κομμάτι της Ανθρωπότητας έτσι ώστε να μην υπάρχει πια, σαν να μην είχε γεννηθεί. Εδώ είδα ανθρώπους που είναι μεγάλης ηλικίας και μικρά παιδιά, είδα κι ανθρώπους βέβαια που είναι εδώ επειδή θεωρούν ότι πρέπει να είναι εδώ, αλλά να ξέρουν ότι είδα πολλούς ανθρώπους που είναι εδώ επειδή είναι το πρέπον. Είναι το πρέπον γιατί είναι ο μόνος τρόπος μέσα σε αυτόν τον ιερό χώρο όχι να θυμηθούμε αλλά να μην ξεχάσουμε. 

Αυτοί που θυμούνται στο τέλος ξεχνούν, κουράζονται. Αυτοί που δεν ξεχνούν θυμούνται για πάντα και δεν κουράζονται, γιατί είναι υπεύθυνοι για τους άλλους. Άρα χάρηκα πάρα πολύ όταν ο Μόρις χρησιμοποίησε αυτή την έκφραση, γιατί δεν είναι μόνο η μνήμη είναι και η ευθύνη. Μια μνήμη που έχει ευθύνες είναι πιο δύσκολη, έχει μια βαρύτητα, έχει ένα χρέος και ένα καθήκον. Πολλοί από εμάς θεωρούν απλώς ότι η μνήμη είναι κάτι το παθητικό. Η μνήμη πρέπει είναι ενεργητική, για να είναι ενεργητική όμως θέλει διδασκαλία. Σε αυτό το χώρο δεν υπάρχει μόνο η θρησκεία υπάρχει και η διδασκαλία, αυτή η διδασκαλία είναι αυτή που μας επιτρέπει να θυμόμαστε πράγματα που δεν έχουμε ζήσει. 

Το είπε πολύ σωστά ο περιφερειάρχης, ουσιαστικά μόνο μία έχει δικαίωμα να μιλήσει εδώ και τελικά δεν μιλά και μιλάμε εμείς γι’ αυτήν. Όμως βέβαια της αναθέσαμε να μας δώσει το φως. Μόνο και μόνο που είναι μαζί μας αλλάζει το γεγονός. Θα μπορέσει να φύγει πιο εύκολα γιατί ξέρετε, όταν βλέπετε μία μάνα, όταν βλέπετε μία γιαγιά που τα έχει καταφέρει, κατάφερε τελικά να νικήσει ακόμα και τη βαρβαρότητα, να κάνει παιδιά και εγγόνια και να μας δείξει ότι μια γυναίκα μπορεί να τα καταφέρνει. Οι άντρες δυσκολεύονται. Το παράδειγμα της γυναίκας, της μάνας, της γιαγιάς, νομίζω ότι είναι καλό γιατί ξέρουν τι σημαίνει δυσκολία, ξέρουν τι σημαίνει μαιευτική από μέσα, όχι μέσω της φιλοσοφίας, μέσω της πράξης. Εδώ εμείς είμαστε τα παιδιά σας, τα εγγόνια σας, οι άλλοι, οι άλλοι που ξέρουν ότι δεν πρέπει να ξεχάσουν. Και δεν αρκεί η παρουσία για να είμαστε της ουσίας. Είναι οι άλλοι που ξέρουν ότι σε κάποια φάση θα φύγετε και μπορεί και πάλι να στεναχωριέστε αν τα κεριά θα είναι αναμμένα. Θα είναι αναμμένα. Να είστε καλά.

Ιερά Συναγωγή, Λάρισα 24/01/2019

πηγή 
   
Ο Νίκος Λυγερός είναι καθηγητής Γεωστρατηγικής