Από τον Δημήτρη Παπαγεωργίου*
Η επίθεση κατά του ναού του Αγ. Διονυσίου την εβδομάδα που πέρασε αποτελεί ακόμη έναν κρίκο στην αλυσίδα των επιθέσεων κατά του χριστιανισμού στη χώρα μας. Γιατί περί τούτου πρόκειται. Οι ελληνορθόδοξες εκκλησίες έχουν μετατραπεί στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ, στην Ελλάδα της εν παροξυσμώ αριστεροφροσύνης, σε στόχο συνεχών επιθέσεων. Εχουμε επιθέσεις με γκαζάκια, έχουμε επιθέσεις σε μνημόσυνα, έχουμε βεβηλώσεις σταυρών και νεκροταφείων. Απ' όλα έχουμε.
Οι πηγές της επιθετικότητας είναι δύο απ' ό,τι φαίνεται. Από τη μία έχουμε μουσουλμάνους μετανάστες (με έμφαση στο «μετανάστες», καθώς αντίστοιχα περιστατικά στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης δεν έχουμε) που θεωρούν καθήκον τους να επιτίθενται σε χριστιανικά κτίρια και σύμβολα, και, από την άλλη, έχουμε τους «αντιεξουσιαστές» με τον σκληρό αντικληρικαλισμό τους, που θεωρούν την Εκκλησία «μηχανισμό καταπίεσης».
Ομως η περίεργη σύγκλιση μεταξύ των φανατικών μουσουλμάνων που έρχονται από τις χώρες της Ασίας και της Αφρικής και των εδώ μαχητών του ριζοσπαστικού εξαρχισμού δεν είναι κάτι ιδιαίτερα περίεργο. Δεν είναι η πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια στη Δύση που παρατηρούμε κάτι τέτοιο. Ισα ίσα αυτή η «συμμαχία» μεταξύ δύο φαινομενικά αντίθετων δυνάμεων παρατηρείται σε αρκετές χώρες του εξωτερικού. Γιατί τους ενώνει ένας κοινός εχθρός. Και αυτός δεν είναι άλλος παρά ο χριστιανισμός. Ο χριστιανισμός, τον οποίο και οι δύο βλέπουν ως εμπόδιο.
Από τη μια έχουμε τους φανατικούς μουσουλμάνους, οι οποίοι θεωρούν τη μετανάστευσή τους στις χριστιανικές χώρες μέρος της Τζιχάντ ή «εγίρα» αν θέλετε, και οι οποίοι φιλοδοξούν να επιβάλουν το Ισλάμ στις χώρες στις οποίες μεταβαίνουν. Θέλουν να μας «σώσουν» από την πλάνη του χριστιανισμού και θέλουν η θρησκεία τους, το Ισλάμ, να επικρατήσει. Και να γκρεμίσει τις παρηκμασμένες (κατ’ αυτούς) δυτικές χριστιανικές κοινωνίες.
Από την άλλη, έχουμε τα παιδιά του Γκράμσι, τα οποία θεωρούν επίσης εμπόδιο τον χριστιανισμό. Γιατί είναι ένα από αυτά τα θεμέλια που συγκροτούν τους θεσμούς που εμποδίζουν την «κοινωνική πρόοδο». Που δεν επιτρέπουν στους «κοινωνικούς επαναστάτες» να μας «απελευθερώσουν» από τα δεσμά της εξουσιαστικής κοινωνίας.
Και οι δύο αυτές ομάδες αντιμετωπίζονται με προνομιακούς όρους τόσο από το ελληνικό κράτος όσο και από τα μίντια. Και αυτοί οι προνομιακοί όροι είναι που τους αποθρασύνουν. Που τους κάνουν να εντείνουν τις επιθέσεις τους. Αυτοί οι προνομιακοί όροι, που τους εξασφαλίζουν ατιμωρησία, είναι που εκτραχύνουν τις καταστάσεις. Παιδιά, από τη μια, και εξεγερμένοι, κυνηγημένοι, από την άλλη, και πρόσφυγες, και οι δύο ομάδες λαμβάνουν υψηλή θέση στην ιεραρχία της θυματολογίας. Και ως εκ τούτου αξίζουν ιδιαίτερη «φροντίδα» από τους θεσμούς, καθότι τελικά δεν είναι θύτες αλλά θύματα!
*Δημοσιογράφος
πηγή
Εγώ θα πρόσθετα και τρίτη κατηγορία, τους χριστιανούς που δεν τηρούν τίποτα από τον χριστιανισμό. Η μεγαλήτερη τιμωρία του Θεού στην παλαιά διαθήκη ήταν ο θάνατος των πρωτότοκων, σήμερα οι "χριστιανές" κάνουν έκτρωση τα πρώτα 2-3 παιδιά. Είναι σαν να λένε στο Θεό: Μόνοι μας κάνουμε το χειρότερο στον ευατό μας, τι περισσότερο μπορεί να μας κάνει ο Θεός, οι Τούρκοι, οι "μετανάστες", οι αναρχικοί;
ΑπάντησηΔιαγραφή