Πολιτικὴ Ὀρθότητα, Ἀποδόμηση Ἔθνους καὶ Ἐκκλησίας, Τρομοκρατία. (εξαιρετικό)

Toῦ Βασίλειου Εὐσταθίου
Δρ. Φυσικοῦ, πτ. Θεολογίας (Τμ.Κοιν.Θ.ΕΚΠΑ)

Ἡ μετάλλαξη τοῦ Μαρξισμοῦ στὴ σχολὴ τῆς Φρανκφούρτης.

Ἡ ἀποτυχία τῆς κομμουνιστικῆς ἐπανάστασης στὶς χῶρες τῆς δύσης ἀποδόθηκε ἀπὸ τοὺς Μαρξιστές (Ἀντόνιο Γκράμσι, Γκέοργκ Λούκατς κ.α.) στὴν δυτικὴ κουλτούρα καὶ στὴν θρησκεία τοῦ Χριστιανισμοῦ, μὲ τὴν ὁποία ἡ πρώτη εἶναι ἄρρηκτα συνδεδεμένη. Κρίσιμο σημείο ποὺ χρειάζεται νὰ κατανοήσουμε ἐδῶ εἶναι ὅτι τὸν Χριστιανισμὸ οἱ Μαρξιστὲς τὸν ἀντιλαμβάνονταν ὡς Προτεσταντισμὸ ἤ ὡς Παπισμό, ὁ ὁποῖος ἀποτέλεσε τὴν μήτρα ἀπὸ τὴν ὁποία προήλθε ὁ Προτεσταντισμός, καθῶς μὲ αὐτὲς τὶς δύο αἱρετικὲς μορφές του ἔχει ἐπικρατήσει στὴν δύση. Αὐτὸ εἶναι καθοριστικῆς σημασίας, καθῶς τὸ Προτεσταντικὸ πνεῦμα διαπνέει τὴν καπιταλιστικὴ φιλοσοφὶα μὲ τὴν ὁποία κτίστηκε ἡ σημερινὴ δυτικὴ κοινωνία, ὅπως ἐξηγοῦν καὶ ἀποδεικνύουν κοινωνικοὶ ἐπιστήμονες ὅπως ὁ Max Weber.

Κατὰ συνέπεια, ἡ Μαρξιστικὴ θεωρία γιὰ νὰ μπορέσει νὰ ἐπιβιώσει μετὰ τὴν ἀποτυχία τῆς κομμουνιστικῆς ἐπανάστασης χρειάστηκε νὰ μεταλλαχθεῖ καὶ μὲ νέο προσωπεῖο νὰ συνεχίσει τὴν διεκδίκηση τῆς ἐξουσίας, τώρα πλέον ὄχι μέσα ἀπὸ μιὰ αἱματηρὴ ἐπανάσταση τοῦ προλεταριάτου, ἀλλὰ χτυπῶντας σὲ ζωτικὸ σημεῖο τὴν δυτικὴ κουλτοῦρα, καὶ αὐτὸ ἦταν ὁ Χριστιανισμός, μέχρι σημείου τῆς πλήρης ἀλλοτρίωσής της. Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸ χρειάστηκε νὰ ἰδρυθεῖ τὸ «Ἰνστιτοῦτο γιὰ τὸν Μαρξισμό» στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Φρανκφούρτης, ποὺ γιὰ εὐνόητους λόγους ἔκρυβε τὴν ἀποστολή καὶ τὸν χαρακτήρα του πίσω ἀπὸ τὸ ὄνομα «Ἰνστιτοῦτο Κοινωνικῶν Ἐρευνῶν», ποὺ ἔμεινε γνωστὸ στὴν ἱστορία ὡς «Σχολὴ τῆς Φρανκφούρτης». Ἕνα ἀπὸ τὰ ἐπιφανὴ στελέχη της, ὁ Βίλλι Μύντσενμπεργκ (ἄλλα ὀνόματα ποὺ συνδέονται μὲ αὐτὴ εἶναι ὁ Μαξ Χορκχάιμερ, ὁ Θεόδωρος Αντόρνο, ὁ Βάλτερ Βενιαμίν, ὁ Γιούρκεν Χάμπερμας, ὁ Χέρμπερτ Μαρκοῦζε κ.α.) εἴχε ἀναφέρει γιὰ τοὺς σκοπούς της τὰ εξής: «Θα κάνουμε την Δύση τόσο διεφθαρμένη που θα βρωμάει… Μόνο τότε, αφού έχουν καταστραφεί όλες οι αξίες της και έχει γίνει η ζωή της αδύνατη, μπορούμε να επιβάλουμε τη δικτατορία του προλεταριάτου».

Ἡ κριτικὴ θεωρία τοῦ πολιτιστικοῦ μαρξισμοῦ.

Ὁ πόλεμος κατὰ τοῦ χριστιανικοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ καὶ τοῦ καπιταλισμοῦ, ποὺ ἀποτελεῖ ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τῆς φύσης του καὶ ὁδήγησε στὴν τερατογένεση τοῦ ναζισμοῦ καὶ τοῦ φασισμοῦ, ἔγινε στὴ «Σχολὴ τῆς Φρανκφούρτης» μέσα ἀπὸ τὴν κριτικὴ θεωρία, ἡ ὁποία στηρίζεται στὴν κοινωνικὴ θεωρία καὶ στὴν μαρξικὴ πολιτικὴ οἰκονομία, καὶ ἡ ὁποία ἀποσκοποῦσε νὰ συντελέσει στὴν ἱστορικὴ διεργασία μὲ τὴν ὁποία ὁ σοσιαλισμὸς θὰ ἀντικαθιστοῦσε τὸν καπιταλισμό. Ἡ τεχνολογία, οἱ τεράστιες ἐπιχειρήσεις καὶ τὰ μέσα μαζικής ἐπικοινωνίας καὶ ἐνημέρωσης κρίθηκαν ὡς μέσα πρὸς τὴν ἐξέλιξη τοῦ καπιταλισμοῦ σὲ μονοπωλιακὸ καὶ στὴν ἀνἀπτυξη τοῦ νέου βιομηχανικού κράτους ποὺ μποροῦν νὰ ὁδηγήσουν στὴν παρακμὴ τῆς δημοκρατίας καὶ τὴν ἀπώλεια τῆς αἴσθησης ἀτομικῆς ἠθικῆς εὐθύνης. 

Τὸ σύστημα της πολιτιστικής παραγωγής (κινηματογράφος, ραδιόφωνο, ἐφημερίδες καὶ περιοδικά) θεωρήθηκε ὅτι ἐλέγχεται ἀπὸ τὶς ἀνάγκες τοῦ ἐμπορίου καὶ τῆς διαφήμισης («ἐμπορευματοποιημένος» πολιτισμός) μὲ σκοπὸ τὴν χειραγώγηση καὶ τὴν μαζικὴ ἐξαπάτηση τῶν πολιτῶν. Στὴν ὀρθολογικὴ δημόσια συζήτηση ἡ συναίνεση διὰ τοῦ κριτικοῦ διαλόγου διαπιστώθηκε ὅτι ἀντικαθιστάθηκε ἀπὸ τὴν συναίνεση διὰ της χειραγώγησης καὶ οἱ πολίτες ἀπό σκεπτόμενα ὀρθολογικά ἄτομα μετατράπηκαν σὲ ἄβουλους καταναλωτὲς διασκεδαστικῶν ἐκπομπῶν καὶ εἰδήσεων, ἀνίκανους νὰ ἀντιστέκονται στὴν αὐθαιρεσία τῆς αὐταρχικῆς κρατικῆς ἐξουσίας.

Πέρα ὅμως ἀπὸ μιὰ φαινομενικὰ θετικὴ καὶ γόνιμη κριτική, ὁ νέος μαρξισμός, μὲ τὴν μορφὴ ἑνὸς πολιτιστικοῦ μαρξισμοῦ, δὲν διόρθωνε τίποτα, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα άποσκοποῦσε στὴν ἀποδόμηση τοῦ παρὸν πολιτισμοῦ, ὥστε νὰ προχωρήσει στὶς προβλεπόμενες μαρξιστικὲς ἀνακατατάξεις, χωρὶς ἀπαραίτητα στὴν οὐσία νὰ ἄλλαζαν ὅλα αὐτὰ ποὺ κατέκρινε καὶ κατηγοροῦσε. Σὲ αὐτὸ τὸ πλαίσιο ἔγινε καὶ ἡ χρήση τοῦ κινηματογράφου καὶ τῶν ὑπόλοιπων μέσων πολιτιστικῆς παραγωγῆς, ὅταν ἀντιλήφθηκαν τὴ τεράστια ἐπιρροή τους στὴν διαμόρφωση τῆς κοινῆς γνώμης, ἀπὸ τοὺς ἐμπνευστὲς τῆς κριτικῆς θεωρίας πλέον γιὰ τὴν προώθηση τῶν δικῶν τους σκοπῶν καὶ ἐπιδιώξεων, παρόλο ποὺ ὡς τότε ἡ μαρξιστικὴ θεωρία δὲν ἔκανε τίποτα ἄλλο παρὰ μόνο ἀντιστεκόταν κριτικὰ σὲ αὐτά ὡς ἐργαλεία τῆς ἀναπτυγμένης καπιταλιστικῆς βιομηχανικῆς κοινωνίας.

Παράλληλα καὶ πρὸς τὴν ἴδια κατεύθυνση, ὁ μαρξισμὸς στὴν νέα του ἔκδοση ἔκανε καὶ μιὰ ἀπρόσμενη στροφὴ πρὸς τὴν ψυχανάλυση ποὺ ὡς τότε διατηροῦσε στάση ἐχθρικὴ σὲ αὐτή, καθῶς τώρα μέσα στὸ νέο πλαίσιό του κατενόησε ὅτι ἡ ψυχιατρικοποίηση τῆς πολιτικῆς εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ νὰ προχωρήσει ἐπιτυχῶς στὴν ὁρισμένη του πορεία καὶ νὰ γράψει στὴν σὐγχρονη ἐποχὴ τὴν ἱστορία κατὰ τὶς ἀξιώσεις του.

Τελικά, ἐνῶ ἡ κριτικὴ θεωρία παρουσιαζόταν σὰν νὰ γνώριζε καλὰ νὰ γκρεμίζει, ἀλλὰ ὄχι καὶ νὰ κτίζει καὶ νὰ προσφέρει στὴν πραγματικότητα γόνιμες πρακτικὲς λύσεις, ἦρθε στὴν δεκαετία τοῦ 60 δυναμικὰ στὸ ἀμερικανικὸ ἀκαδημαϊκὸ καὶ ὄχι μόνο προσκήνιο ὁ Μαρκοῦζε, ὁ ὁποῖος ὅρισε τοὺς νέους ἐν δυνάμει ἐπαναστατικοὺς φορεῖς τοῦ πολιτικοῦ κινήματος ποὺ ἔκφραζε τὸν πολιτιστικὸ μαρξισμό, τῆς νέας ἀριστεράς, ποὺ ἀντικατέστησαν τὴν ἐργατικὴ τάξη. Αὐτοὶ ἦταν ἀπὸ τὴν μιὰ, τὰ ἀδύναμα μέλη τοῦ πληθυσμοῦ, οἱ παρείσακτοι, οἱ μειονότητες ἐκτὸς τοῦ συστήματος, ὅπως οἱ μαύροι, οἱ ὁμοφυλόφυλοι, οἱ γυναῖκες, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη ἐπιστήμονες, ἐκπαιδευτικοί, ἀκτιβιστές καὶ ἄλλοι ἐκπρόσωποι τῆς ριζοσπαστικῆς διανόησης. Αὐτοὶ ἔκαναν τὸ παν νὰ ἐπιβάλλουν πλήθος ἀλλαγῶν, ὡς καὶ νὰ κάνουν τὸ μαῦρο ἄσπρο καὶ τὸ ἄσπρο μαῦρο στὶς ἀντιλήψεις τῆς κοινωνίας σὲ θέματα ὅπως τὰ δικαιώματα τῶν γυναικῶν, ὅπως στὶς ἐκτρώσεις, στὸ γάμο, στὴν ἐργασία, τὰ δικαιώματα τῶν ομοφυλοφίλων, ὅπως στὴν ἐργασία, στὸν γάμο, στὴν υἱοθεσία, ὁ αὐτοπροσδιορισμὸς καὶ ὁ κοινωνικὸς ρόλος τοῦ φύλου – θεωρία κοινωνικοῦ φύλου, τὰ ναρκωτικά, τὰ πολιτικὰ δικαιώματα, ἡ εἰρήνη, τὸ περιβάλλον. Σὲ συμφωνία μὲ ὅλα αὐτὰ προβάλλεται καὶ δίνει ἡ ἐντύπωση ὅτι ἀναπόφευκτα ὡς ἱστορικὴ ἀξίωση τείνει νὰ ἐπικρατήσει ὁ ὑποκριτικὸς ἀντιρατσισμός, ὁ πεισματικὸς φεμινισμός, ἡ σεξουαλική διαστροφή, ἡ νόμιμη χρήση τῶν ναρκωτικῶν, ὁ φιλελευθερισμός, ἡ ἀποχαύνωση καὶ μαζικοποίηση τῶν ἀνθρώπων, ἡ πολυπολιτισμικότητα, ἡ ἀνεξέλεγκτη μετανάστευση, ἡ ἀποχριστιανοποίηση καὶ εἰδικὰ στὴ χώρα μας ἡ ἀφελληνοποίηση.

Ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα καὶ ἡ ἐφαρμογή της ἐν Ἑλλάδι.

Ἐδῶ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ χρειάζεται νὰ κάνει τὴν δουλειά της ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα, ἀλλάζοντας τὸ περιεχόμενο τῶν λέξεων πρὸς ἐξυπηρέτηση τῆς ἕκαστης πολιτικῆς σκοπιμότητας. Σὲ μιὰ πρώτη φάση θὰ μποροῦσε νὰ ληφθεῖ ὅτι παίζει καὶ κάποιο θετικὸ ρόλο, ἀπαγορεύοντας τὴν χρήση προσβλητικῶν ἐκφράσεων γιὰ κάποιες ὁμάδες ἀνθρώπων ποὺ θεωροῦνται εὐαίσθητες, ποὺ αὐτὸ θεωρεῖται ὅτι ἀποτελεῖ τὸν θεμελιώδη στόχο της. Ἡ ὑπεράσπιση τέτοιων ὁμάδων εἶναι μιὰ πρωταρχικὴ ἀνάγκη καὶ μέριμνα τῆς νέας ἀριστεράς, καθῶς ὅπως εἴπαμε ἀποτελοῦν τοὺς ἐν δυνάμει ἐπαναστατικοὺς φορεῖς τοῦ πολιτιστικοῦ μαρξισμοῦ. Μέσα στὴν προοπτικὴ τῆς παγκοσμιοποίησης καὶ τῆς ἐγκαθίδρυσης μιὰς ὁλοκληρωτικῆς ἐξουσίας ἐπιδιώκεται παντοιοτρόπως ἡ κοινωνία νὰ διασπασθεῖ σὲ πλῆθος τέτοιων εὐαίσθητων ὁμάδων, οἱ ὁποῖες ἔχοντας ἔκαστη ἀνάγκη στήριξης θὰ εἶναι εὔκολα ἐλεγχόμενες (ὅπως κατὰ μιὰ ἔννοια τὸ «διαίρει καὶ βασίλευε»).

«Καλὸ» θὰ εἶναι λοιπὸν κατὰ τοὺς πολιτιστικοὺς μαρξιστὲς νὰ ἔχουμε περισσότερους ὁμοφυλόφιλους, περισσότερους ναρκομανεῖς, γενικὰ περισσότερους ἐθισμένους σὲ κάθε εἴδους ἠδονὴ ἀνθρώπους (ἀκλοόλ, πορνεία, τζόγος, διαδίκτυο) ποὺ μπορεῖ νὰ τὴν ἐξασφαλίσουν εὔκολα καὶ χωρὶς ἀπαγορεύσεις, περισσότερους μετανάστες σὲ ξένες ἀπὸ τὴν πατρίδα τους χῶρες ὥστε νὰ ἀποτελοῦν ἐκεῖ μειονότητες ποὺ χρήζουν βοήθειας, περισσότερους ἄνθρωπους ἄνεργους καὶ χαμηλόμισθους ποὺ ζοῦν ἀπὸ κρατικὰ ἐπιδόματα (περιλαμβάνοντας καὶ τοὺς μετανάστες), πιθανὸν (καὶ ἄν δὲν τὸ ἐπιδιώκουν ἄμεσα, οἱ πολιτιστικοὶ μαρξιστὲς συγκατατίθονται ἐμμέσως πλὴν σαφῶς πρὸς αὐτὴν τὴν ἐξέλιξη) περισσότερους ἀνθρώπους ποὺ ταλαιπωροῦνται ἀπὸ ἀθεράπευτες χρόνιες ἀσθένειες ἠ ἀναπηρίες καὶ μάλιστα νευρολογικοῦ-ψυχιατρικοῦ χαρακτήρα ποὺ χρήζουν συνεχῶς ἰατροφαρμακευτικῆς περίθαλψης, περισσότερους ἀνθρώπους ποὺ τοὺς περιτριγυρίζει ὁ φόβος ἀπὸ τὸ ἔγκλημα καὶ τὴν τρομοκρατία γύρω τους, ἀλλὰ νιώθουν ἀσφαλεῖς κάτω ἀπὸ τὴν κρατικὴ προστασία μὲ τὰ ἐνισχυμένα καὶ ἐκσυγχρονισμένα σώματα ἀσφαλείας (ἀντιθέτως ἀπὸ αὐτὸ βέβαια, ὁ πρῶτος σκοπός αὐτῶν εἶναι ἡ προστασία τῆς ἴδιας τῆς κυβέρνησης μὲ τὴν καταστολὴ τυχῶν λαϊκῶν ἐξεγέρσεων κατὰ τὴν διάρκεια τῆς σταδιακῆς ἐπιβολῆς τῆς νέας τάξης πραγμάτων, εὐκαίρως καὶ ἀθορύβως).

Ὡστόσο ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα προχωράει πολὺ παραπέρα ἀπὸ τὴν ἀποτροπὴ τῆς προσβλητικῆς ἀναφορὰς στὸν πλησίον καὶ τὴν ἀντιρατσιστικὴ προστασία του, φθάνοντας σὲ ὑπερβολὲς καὶ ἀκρότητες ἐκτὸς τῆς κοινῆς λογικῆς καὶ τῆς πραγματικότητας, ἔχοντας κίνητρο καὶ ἐντολέα κάθε φορὰ τὸ πολιτικὸ συμφέρον. Ἔτσι τελικὰ ἡ ἀλήθεια κατὰ τὴν εὐαγγελικὴ ἔννοια δὲν λαμβάνεται ὑπόψιν καὶ τὸ ὁφθαλμοφανὲς ψέμα πλασάρεται ἄφθονο ἐκβιαστικά καὶ ἀδίστακτα, καταλήγοντας τελικὰ σὲ αὐτὸ ποὺ ὑποτίθεται θέλει νὰ ἀποτρέψει, δηλαδὴ τὸν ρατσισμό, καὶ μάλιστα στὴν πιὸ ἀποθρασυσμένη καὶ χυδαία μορφή του. 

Ὅτι πιὸ βρομερό, ἀνέντιμο καὶ ὀδύνηρὸ μπορεῖ νὰ ἀποκτὰ ὡραιότατο, εὐχάριστο καὶ κομψὸ περιτύλιγμα καὶ προσφέρεται σὰν κάτι πολύτιμο καὶ σημαντικό, καὶ ἀντίστροφα ὅτι ἀξίζει, χαροποιεῖ καὶ ὀφελεῖ μπορεῖ νὰ ἐνδύεται στολὴ ἀποκρουστική, ἀτιμωτικὴ καὶ πένθιμη καὶ συνιστάται ἡ ἀπομόνωση καὶ ἀπόρριψή του. Μὲ ἄλλα λόγια ὅπως ἡ τρομοκρατία μοιράζει σὲ τσάντες καὶ κουτιά βόμβες ποὺ μποροῦν νὰ σκοτώσουν, ἔτσι καὶ ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα σκορπίζει πολιτισμικὸ θάνατο μὲ ὡραία περιτυλίγματα, τὴ φωτιὰ τὴν κρύβει μέσα σὲ κουτὶ γλυκιὰς σοκολατίνας καὶ τὸ δηλητήριο τὸ τυλίγει μέσα σὲ σακουλάκια γιὰ ζαχαρένιες καραμέλες.

Στὴν Ὀρθόδοξη πατρίδα μας Ἐλλάδα:

- Ἡ ἀγάπη στὴν οἰκογένεια, στὴν πατρίδα (πατριωτισμός) καὶ στὴν Ἐκκλησία, χαρακτηρίζεται ὀπισθοδρομικότητα, ἐθνικισμός, φανατισμός, ἀκροδεξιά.

- Ἡ ἔκτρωση μετεμφιέζεται σὲ διακοπὴ τῆς κύησης, λὲς καὶ μπορεῖ νὰ συνεχιστεῖ καὶ ἀργότερα, ἐνῶ παρασιωπεῖται ὅτι στὸ τέλος ὑπάρχει κάποιο νεκρὸ θύμα.

- Ἡ διαστροφὴ τοῦ φύλου θεωρεῖται δικαίωμα αὐτοπροσδιορισμοῦ, ποὺ μπορεῖ νὰ διεκδικεῖ ἀκόμα καὶ ἕνας δεκαπεντάχρονος ἀνήλικος. Τὸ φύλο τώρα πιὰ δὲν εἶναι ἕνα καὶ μόνο ὅπως τὸ γνωρίζαμε μέσα σὲ ὅλη τὴν ἱστορία, ἀλλὰ τώρα τὸ κοινωνικὸ μπορεῖ νὰ διαφοροποιεῖται ἀπὸ τὸ βιολογικό! Ἡ χρήση τῶν ὀνομασιῶν ποὺ χρησιμοποιοῦσε ὁ λαὸς γιὰ τοὺς ὁμοφυλόφιλους στὸ ἐξῆς ἀπαγορεύεται καὶ διώκεται ποινικά, ἐνῶ οἱ παρελάσεις τοῦ αἴσχους καὶ τῆς διαστροφῆς τῶν τελευταίων χρόνων ἔχουν τὴν πολιτικὴ καὶ χρηματικὴ ὑποστἠριξη καὶ ἀποκαλοῦνται παρελάσεις ὑπερηφανίας. Ὅποιος δυσφορεῖ καὶ μόνο στὴν φοβερὴ ἐπέλαση τῆς ὁμοφυλοφιλίας ταμπελώνεται ὡς «ὁμόφοβος».

- Τὰ ναρκωτικὰ, ποὺ ἐπιδιώκεται νὰ νομιμοποιηθοῦν γιὰ νὰ γίνει ἀνεξέλεγκτη ἡ χρήση τους καὶ νὰ αὐξηθοῦν κατακόρυφα οἱ χρήστες, ὑποστηρίζεται ὅτι τάχα νομιμοποιοῦνται γιὰ ἰατρικοὺς λόγους ποὺ θὰ βοηθήσουν πολλοὺς ἀσθενεῖς.

- Τὰ ἱστορικὰ γεγονότα ἀποκαλοῦνται ἀντιεπιστημονικὰ μυθεύματα καὶ ἀποκρύβονται ἐπιμελῶς ἤ διαστρέφονται ἀπροκάλυπτα γιὰ τὸ καλὸ τῶν διεθνῶν σχέσεων.

- Οἱ ἐθνικοὶ ἥρωες καὶ ἀγωνιστὲς ὑπὲρ πίστεως καὶ πατρίδος μεταμορφῶνται σὲ ἀνεξέλεγκτους ἐπικίνδυνους βαρβάρους, ποὺ κατάστρεψαν καὶ ἐγκλημάτησαν, μὴ ἐπιθυμῶντας τὴν τόσο «πολιτισμένη καὶ ἀνθρώπινη συμβίωση» ποὺ τοὺς πρόσφεραν οἱ εἰσβολεῖς καὶ κατακτητές τους.

- Ἡ Μακεδονία γίνεται ἁπλῶς ἕνα μέρος στὴ Βόρεια Ἑλλάδα ἀπὸ μιὰ εὐρύτερη Μακεδονία, ἐνῶ ἡ διπλανὴ χώρα βρισκόμενη ἐντὸς αὐτῆς τῆς εὐρύτερης Μακεδονίας ὁλόκληρη βαπτίστηκε μὲ τὸ ὄνομα τῆς Μακεδονίας. Τώρα πιὰ οἱ πολίτες τῆς Βορείου Ἑλλάδας εἶναι γιὰ τοὺς ἄλλους ἁπλὰ Ἕλληνες, ἐνῶ οἱ πολίτες τῆς διπλανῆς χώρας εἶναι πολίτες τῆς Βόρειας Μακεδονίας, ὅπου τελικὰ φεύγουν οἱ ἐκφράσεις πολλῶν λέξεων καὶ οἱ γεωγραφικοὶ προσδιορισμοὶ καὶ ὅλοι δέχονται αὐτοὺς ἁπλὰ καὶ μονολεκτικὰ ὡς Μακεδόνες.

- Οἱ χούλιγκανς καὶ οἱ ἀντιεξουσιαστὲς ἀντιμετωπίζονται ὡς εἰρηνικοὶ διαδηλωτές, πολλὲς φορὲς ἀκόμα καὶ ἀναμιγνυόμενοι στὶς διμοιρίες τῶν ἀστυνομικῶν (!), ἐνῶ οἱ μετέχοντες μόνο μὲ τραγούδια καὶ σημαίες στὰ συλλαλητήρια γιὰ τὴν Μακεδονία, ἔχοντας μαζί τους τὰ παιδιά τους, τοὺς παππούδες καὶ τὶς γιαγιάδες τους, θεωροῦνται ἐπικίνδυνοι, φανατικοὶ ἐθνικιστές, καὶ ἀποκαλοῦνται χρυσαυγίτες καὶ ρωσόφιλοι πράκτορες, προδότες, ἀπειλὴ γιὰ τὴν ἐθνικὴ ἀσφάλεια.

- Οἱ λαθρομετανάστες μετονομάζονται μετανάστες καὶ ἅς ἔχουν εἰσβάλλει ἐντελῶς παράνομα, ὅντας ἐντελῶς ἄγνωστοι, χωρὶς κανένα ἔγγραφο νὰ ἀποδεικνύει τὴν ταυτότητά τους καὶ τὸν τόπο προέλευσή τους (ὄχι ὅτι δὲν ἔχουν, ἀλλὰ συνήθως ἔχουν καθοδηγηθεῖ νὰ μὴν τὰ ἐπιδεικνύουν καὶ νὰ δηλώνουν λάθος στοιχεία). Ἀντίθετα ὅποιος δὲν συμφωνεῖ μὲ τὴν ἀνεξέλεκτη ἀθρόα εἴσοδο τῶν μεταναστευτικῶν ὀρδῶν ταμπελώνεται ὡς «ξενόφοβος» μὲ ἔλλειμμα ἀγάπης.

- Τὸ «ὄχι» τοῦ λαοῦ σὲ περισσότερα μνημόνια, μετασχηματίστηκε σὲ «ναι».

- Ἡ ἀπόφαση τοῦ Συμβούλιου τῆς Ἐπικρατείας γιὰ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ποὺ καταδικάζει τὴν μετατροπή του ἀπὸ Ὀρθόδοξο σὲ διαθρησκειακὸ συγκριτιστικὸ θεωρήθηκε ὅτι δὲν ἰσχύει γιὰ τὶς ὑπουργικὲς ἀποφάσεις τῆς ἴδιας χρονιάς, παρὰ μόνο γιὰ αὐτὲς τῆς περσινῆς χρονιάς, γιατὶ ἄν καὶ οἱ δεύτερες οὐσιαστικὰ προήλθαν καὶ βασίστηκαν στὶς πρῶτες καὶ παντελῶς σὲ τίποτα δὲν ἄλλαξαν, ὡστόσο εἶχαν…διαφορετικὸ ἀριθμὸ πρωτοκόλλου! Εἶναι σημαντικὸ νὰ προσέξουμε ἐδῶ ὅτι τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν γιὰ τὶς μειονότητες τῶν Παπικῶν, τῶν Ἑβραίων καὶ τῶν Μουσουλμάνων εἶχε ἐντελῶς διαφορετικὴ τύχη, ἀφοῦ ὄχι μόνο διατήρησε ὁμολογιακὸ χαρακτήρα κατὰ τὸ πιστεύω τῆς κάθε μειονότητας, ἀλλὰ καὶ δώθηκε τὸ δικαίωμα ἐπιλογῆς δικῶν τους διδασκάλων καὶ βιβλίων. Εἶναι τρανταχτὴ ἡ μαρξιστικὴ διαφορετικὴ προσέγγιση καὶ μεταχείριση κατὰ τὸ δοκοῦν μεταξὺ τῆς πλειονότητας ἀπὸ τὴν μιὰ καὶ τῶν μειονοτήτων ἀπὸ τὴν ἄλλη.

- Ὅσοι ἀντιδροῦν στὶς αὐθαίρετες κυβερνητικὲς ἀποφάσεις ἀποκαλοῦνται φασίστες, ἐνῶ ἡ φασιστικὴ ἐπιβολὴ τῶν ἀποφάσεων τῆς κυβέρνησης ἐνάντια στὸ θέλημα τῆς πλειοψηφίας τοῦ λαοῦ, λέγεται ὅτι γίνεται δημοκρατικὰ μὲ διαφανεῖς νόμιμες διαδικασίες.

- Ἡ προπαγάνδα καὶ ἡ χειραγώγηση προβάλλονται ὡς ὀρθὴ καὶ ἔγγυρη ἐνημέρωση ποὺ σέβεται τὸν πολίτη καὶ ἐπιδιώκει τὸ «καλό» του (καὶ ἄς μὴ τὸ θέλει αὐτὸς αὐτὸ τὸ «καλό» του, ποὺ αὐτοὶ τὸ γνωρίζουν πολὺ καλά γιὰ λογαριασμό του καὶ γι᾽ αὐτὸ δικαιοῦνται νὰ τοῦ τὸ ἐπιβάλλουν).

- Τὸ ξεπούλημα καὶ ἡ προδοσία ὅσων μας ἔχουν ἀκόμα ἀπομείνει, ὀνομάζεται κέρδος τοῦ πολίτη καὶ ἐθνικὸ συμφέρον.

– Γενικῶς σὲ ὅλα τὰ μέτωπα στὴν χώρα μας στὸ στόχο τῆς κυβέρνησης βρίσκεται ἡ πλειονότητα τῶν Ὀρθόδοξων Ἑλλήνων, ἐνῶ ἀντίθετα ἡ στάση της στοὺς ἄλλους μειονοτικοὺς πληθυσμούς εἶναι εὐνοϊκή. Μάλιστα ἀνάμεσα στοὺς μὴ Χριστιανούς, ἀλλόδοξους καὶ ἀλλόθρησκους, ἡ στάση της εἶναι ἰδιαίτερα εὐνοϊκότερη στοὺς μουσουλμάνους, εἶτε Ἕλληνες στὴ Θράκη, εἴτε μετανάστες, καθῶς ἐνῶ ὅπως εἶπαμε ὁ πολιτιστικὸς μαρξισμὸς δὲν στρέφεται κατὰ τῶν θρησκειῶν γενικά, ἀλλὰ συγκεκριμένα κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ (ὡς τὴν κυριαρχοῦσα θρησκεία τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν, τῶν ὁποίων ἐπιδιώκει τὴν ἀποδόμησή τους), ὅμως εἰδικὰ ἡ μουσουλμανικὴ θρησκεία ἔχει καὶ τὴν ἰδιαιτερότητα τῆς ἐπιθετικότητας πρὸς ἄλλες θρησκείες, ὁπότε μπορεῖ νὰ ἀποτελέσει ἀξιόλογο σύμμαχο τῆς κυβέρνησης στὴν ἐκστρατεία κατὰ τοῦ Χριστιανισμοῦ.

- Καθότι ἡ πολιτικὴ ὀρθότητα βρήκε ἀνοικτὸ παράθυρο καὶ μπόρεσε καὶ εἰσήλθε καὶ στὴν Ἐκκλησία (μὲ τὰ κείμενα τῆς Συνόδου τῆς Κρήτης, ποὺ ἔγινε μὲ τὴν στήριξη τῆς Ἀμερικῆς, ὅπως ἀποδεικνύει καὶ ἡ χρηματοδότηση ἀπὸ ἐκεῖ καὶ ἡ παρουσία τῆς Ἑλληνοαμερικανίδας κα. Ἐλισάβετης Προδρόμου ἐργαζόμενης στὴν ὑπηρεσία τῆς ἀμερικανικῆς κυβέρνησης), οἱ αἱρέσεις βαπτίστηκαν «ἐκκλησίες», ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπὸ Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία ἔγινε μόνο μέρος Αὐτῆς, ἐνῶ οἱ γεμάτες πλάνες συμφωνίες τοῦ ΠΣΕ μετατράπηκαν σὲ σημαντικοῦ θεολογικοῦ περιεχομένου ἀποφάσεις (ἐνῶ τὸ κείμενο “Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρὸς τὸν λοιπὸν χριστιανικὸν κόσμον” γράφει στὴν Παρ. 17 «μετέχουν … διά τήν προώθησιν τῆς εἰρηνικῆς συνυπάρξεως καί τῆς συνεργασίας ἐπί τῶν μειζόνων κοινωνικοπολιτικῶν προκλήσεων» (καὶ ὄχι γιὰ θεολογικοὺς λόγους-ἄλλο τώρα πῶς γίνεται αὐτό), ὡστόσο παρακάτω στὴν Παρ. 21 ἀναφέρεται καὶ στὴν θεολογία μὲ σκοπὸ νὰ κάνει τὴν ἐξῆς ἐκτίμηση: «Ἐκτιμᾷ θετικῶς τά ὑπ’ αὐτῆς τῆς Ἐπιτροπῆς (Πίστις καί Τάξις) ἐκδοθέντα θεολογικά κείμενα, τῇ σπουδαίᾳ συνεργίᾳ καί ὀρθοδόξων θεολόγων»).

- Οἱ συμπροσευχὲς μὲ τοὺς ἐκτὸς τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας θεωροῦνται ὡς μέρος τῆς ἱεραποστολῆς μας, ποὺ ὡς Χριστιανοὶ ὑποχρεούμαστε νὰ κάνουμε πρὸς ὅλους αὐτούς. Ὁ Οἰκουμενισμὸς, τὸν ὁποῖον προωθοῦν οἱ δυνατοὶ τοῦ κόσμου μέσω τοῦ Βατικανοῦ καὶ τοῦ ΠΣΕ, γιατὶ ἡ παγκοσμιοποίηση εἶναι ἀδύνατον νὰ προχωρήσει ἀλλιῶς, καὶ τοῦ ὁποίου τὴν ἔμπρακτη τρανταχτὴ ἀπόδειξη ἀποτελοῦν οἱ συμπροσευχές, μετονομάστηκε σὲ «Οἰκουμενικὴ Κίνηση». Ὅποιος ἀντιδρά, ὀμολογῶντας σύμφωνα μὲ τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία καὶ τοὺς ἱεροὺς κανόνες τὴν ὀρθὴ πίστη του, χαρακτηρίζεται ἀκραῖος ζηλωτής, φονταμελιστής, ταλιμπάν.

- Ἡ Κανονικὴ ὡς σήμερα, καὶ ἀναγνωριμένη ἀπὸ ὅλες τὶς τοπικὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες, Οὐκρανικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία θεωρεῖται πλέον ἀντικανονική, ὅπως καὶ ὁ ἐπικεφαλῆς τῆς Μητροπολίτης Ὀνούφριος παύει νὰ θεωρεῖται Μητροπολίτης Κιέβου καὶ πάσης Οὐκρανίας, καὶ στὴ θέση της βαπτίζεται κανονικὴ ἡ πρώην σχισματικὴ «Ἐκκλησία» καθηρημένων καὶ ἀναθεματισμένων (ἀπόφαση ἀναγνωρισμένη ἀπὸ ὅλους καὶ ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ὡς τὶς 15 Ὀκτωβρίου 2018) ἤ καὶ παντελῶς ἀχειροτόνητων ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι πλέον θεωροῦνται κανονικοῖ ἀρχιερεῖς σὲ κοινωνία μὲ τοὺς ὑπόλοιπους Ὀρθοδόξους, ὅπως ἀποφάσισε ἀπὸ μόνο του τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχείο. Καὶ ὅλα αὐτὰ μετὰ ἀπὸ αἴτημα τῶν τελευταίων, δηλαδὴ τῶν σχισματικῶν, χωρὶς κανένα ἄλλο αἴτημα τῆς ἐξ ἀρχῆς Κανονικῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας τῆς Οὐκρανίας καὶ τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας στὸ ὁποῖο ὑπάγεται, πέρα ἀπὸ τὸ αἴτημα τους νὰ μὴν ἐπέμβει τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο θετικὰ ἀνταποκρινόμενο στὶς ἀξιώσεις τῶν σχισματικῶν. Τὰ πάντα ἀναποδογυρίστηκαν στὴν ἐκκλησιαστικὴ κατάσταση τῆς περιοχῆς καὶ μέσα στὸν ἑλάχιστο χρόνο τριῶν μηνῶν ἄλλαξε ἡ κατάσταση ποὺ ἴσχυε τουλάχιστον τρεῖς αἰῶνες, χωρὶς πολλὲς συζητήσεις καὶ ἐξηγήσεις, σύμφωνα μὲ ἐπιταγὴ τῶν νέων πολιτικῶν ἀναγκῶν στὴν περιοχὴ καὶ ὄχι μόνο, ὅπως ἀποδεικνύει ἡ ἄμεση καὶ συνεχὴ στήριξη τοῦ Προέδρου τῆς Οὐκρανίας πρὸς τοὺς σχισματικούς, καὶ ὄχι μόνο αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ πολιτικῶν ἄλλων χωρῶν, καὶ ἡ παρουσία του σὲ ὅλα τὰ βήματα τῆς διαδικασίας τῆς χορήγησης Αὐτοκεφαλίας στοὺς Οὐκρανούς, ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μέχρι τὸ τέλος.

Καθῶς λοιπὸν εἰσέρχεται τὸ κοσμικὸ πνεύμα στὴν Ἐκκλησία καὶ πολὺ συχνὰ τὰ θεοσεβὴ καὶ σωτηριολογικὰ κίνητρα ἀντικαθίστανται ἀπὸ κοινωνικοπολιτικά, γι᾽ αὐτὸ συναντοῦμε μέσα σὲ Αὐτὴν τόσες ἀποφάσεις νὰ λαμβάνονται καὶ τόσα πράγματα νὰ συμβαίνουν «πολιτικά ὀρθά». Ποὺ εἶναι λάθος ὅμως βέβαια κατὰ τὸ Ἅγιο Εὐαγγέλιο καὶ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες τῶν θεοφώτιστων Ἁγίων Πατέρων.

Ἡ Νέα Ἀριστερὰ στὴν Ἐλλάδα καὶ γενικὰ ἡ πολιτικὴ μας.

Στὴν Ἑλλαδὰ ὁ κύριος καὶ συνεπῆς ἐκφραστῆς τῆς νέας ἀριστερὰς, ποὺ ὑπηρετεῖ τοὺς σκοποὺς τοῦ πολιτιστικοῦ μαρξισμοῦ, εἶναι ἡ σημερινὴ κυβέρνηση, δηλαδὴ ὁ Σύριζα. Ἔτσι μὲ μεγάλη συνέπεια εἶναι πολιτικὰ ὀρθός, καὶ μὲ πλήθος ψεμάτων καὶ ἀχόρταγη ἐξαπάτηση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ καταφέρνει καίρια χτυπήματα καὶ στὴν οἰκογένεια, καὶ στὴν παιδεία καὶ στὴν πατρίδα καὶ στὴν Ἐκκλησία μας, ὅπως διαπιστώνουμε καθημερινὰ μὲ τόση θλίψη καὶ πόνο. Μπορεῖ ἔτσι νὰ ἔχει τὴν ἰκανοποίηση ὅτι προχωρᾶ πρὸς τὴν ἐπίτευξη τῶν στόχων τοῦ πολιτιστικοῦ μαρξισμοῦ, οἱ ὁποίοι στην πατρίδα μας δὲν εἶναι ἄλλοι ἀπὸ τὴν καταστροφὴ τοῦ καθετὶ ποὺ ἀπαρτίζει τὸν ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό μας. Γι’ αὐτὸ παρατηροῦμε τὸν ἀρχηγό αὐτῆς τῆς πολιτικῆς παράταξης ὅσο τώρα κυβερνά κάθε φορὰ ποὺ καταπατάει μὲ τὶς δικές του ἀποφάσεις καὶ τῶν συνεργατῶν του τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια τοῦ λαοῦ μας εὔκολα νὰ σκάει χαμόγελα, ἀφοῦ εὔκολα μπορεῖ καὶ πραγματοποιεί ὅσα τὸν δίδαξαν οἱ θιασῶτες τῆς «Σχολῆς τῆς Φρανκφούρτης», καθῶς ἔχει τὴν ροὴ τῆς ἱστορίας μὲ τὸ μέρος του στὸν παρόντα χρόνο. Αὐτὸ ὅμως ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ συμβαῖνει γιὰ πολύ, καθῶς ἡ ἱστορία ἔχει πισωγυρίσματα, καὶ πολλοὶ ἔρχονται καὶ παρέρχονται, μέχρι τελικὰ ἀργὰ ἤ γρήγορα ἡ ἀλήθεια νὰ ἀναδειχθεῖ καὶ νὰ λάμψει καὶ νὰ μένει μόνο αὐτή, ὁριστικά καὶ ἀκατάλυτα, μαζὶ μὲ ὅσους τὴν ἐπέλεξαν. Γιατὶ ὑπάρχει καὶ Θεὸς, ποὺ ἀγαπάει τὸν κλέφτη, ἀγαπάει ὅμως καὶ τὸν νοικοκύρη.

Ναὶ, ἄλλα σὲ ὅλα αὐτὰ ποιὸς εἶναι ὁ ρόλος τῶν «δεξιῶν καὶ πατριωτικῶν» Ἀνεξάρτητων Ἑλλήνων ποὺ συγκυβερνοῦν παρακολουθῶντας ὅλα τὰ παραπάνω χωρὶς νὰ μιλοῦν; Ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἐπιτυχία τοῦ πολιτιστικοῦ μαρξισμοῦ, στὴ Νέα Τάξη προϋπόθεση τῆς παγκοσμιοποίησης εἶναι καὶ ἡ ἐπίτευξη ἐλεύθερης οἰκονομίας, πράγμα ποὺ ἐξηγεῖ πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ συμμαχοῦν δεξιοὶ καὶ ἀριστεροὶ καὶ νὰ ἀκολουθοῦν κοινὴ κοινωνικὴ γραμμή. Ὑποχωρῶντας στὰ οἰκονομικὰ οἱ ἀριστεροὶ πρὸς τὶς ὑλιστικὲς ἀντιλήψεις τῆς δεξιὰς καὶ οἱ δεξιοὶ ἀπὸ τὴν πλευρά τους ἀκολουθῶντας τοὺς ἀριστεροὺς στὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὶς παραδοσιακὲς ἀξίες βρέθηκαν μαζὶ σὲ μιὰ ἀγκαλιὰ στὴν ὑπηρεσία τῆς παγκοσμιοποίησης.

Ἅν θέλουμε νὰ ἀντισταθοῦμε καὶ νὰ διαφυλάξουμε τὸν ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό μας, πρώτα χρειάζεται νὰ σκεφτόμαστε καλὰ ὅταν ψηφίζουμε ποιοὶ ἔχουν διάθεση καὶ δυνατότητα νὰ βοηθήσουν σὲ αὐτό. Μετὰ εἶναι ἀνάγκη νὰ φροντίζουμε νὰ μελετοῦμε πρώτοι οἱ ἴδιοι τὸν πολιτισμό μας, ἀντὶ νὰ προχωροῦμε σὰν τυφλοὶ μες τὴν καταιγίδα, ἀλλὰ καὶ νὰ κάνουμε δικά μας σχολεία καὶ πανεπιστήμια γιὰ νὰ τὸν γνωρίζουν καὶ τὰ παιδιά μας (δύσκολο αὐτό, ἀλλὰ δυνατόν καὶ μπορεῖ νὰ γίνει εὔκολο, ἄν ἐνωθοῦμε καὶ συνεργαστοῦμε καὶ ἀναδείξουμε δικούς μας πολιτικούς). Μέχρι τότε, παρακολουθοῦμε μόνοι μας τὶ μαθαίνουν τὰ παιδιὰ καὶ τὰ διδάσκουμε ὅτι γνωρίζουμε. Τέλος ἄς προσπαθοῦμε νὰ διαφυλάττουμε ὅσο δυνατὸν περισσότερο ὅπου βρισκόμαστε, τὸ κοινοτικὸ πνεῦμα, μὲ σύμπνοια καὶ ἀλληλεγγύη, ὡς δραστικὸ ἀντίδοτο στὴν παγκοσμιοποίηση καὶ στὴν ἰσοπέδωση τῶν πάντων. Ὁ Θεὸς, μὴν ξεχνάμε, εἶναι μαζί μας, καὶ ὄχι μὲ αὐτοὺς ποὺ δὲν σέβονται τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια τῶν προγόνων μας, ἀρκεῖ νὰ μένουμε στὴν μάχη μὲ ζήλο μέχρι τέλος κάτω ἀπὸ τὴν σκέπη Του.

Πηγὲς

1. Θεόδωρος Ορέστης Γ. Σκαπινάκης, «Τὸ πολιτικῶς ὀρθό, ὁ πολιτιστικὸς μαρξισμὸς καὶ τὰ νέα σχολικὰ βιβλία». 
2. «Πολιτιστικὸς Μαρξισμός» ἀπὸ redskywarning.blogspot.gr.
3. «Ἡ Ἱστορία τῆς ‘Πολιτικῆς Ὀρθότητας’» ἀπὸ redskywarning.blogspot.gr. 
4. Γιώργος Σταφυλάς, «Πολιτιστικός Μαρξισμός… Ἡ ἱστορία τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας…». 
5. Ἰ. Ἰωαννίδης, «Ἡ μαρξιστικὴ σχολὴ τῆς Φρανκφούρτης καὶ τὰ “ἀντιρατσιστικά” νομοσχέδια». 
6. «Σχολὴ τῆς Φρανκφούρτης καὶ Κριτικὴ θεωρία» ἀπὸ http://et-in-arcadia-ego8.webnode.gr. 
7. Μάνος Ἡλιάδης, «Ὁ Αὐταρχισμός τῆς Πολιτικῆς Ὀρθότητας». 
8. Θανάση Τσακίρη, «Ἡ Σχολή τῆς Φρανκφούρτης καὶ ἡ κριτικὴ θεωρία», ἐφημερίδα ΕΠΟΧΗ, 20 Ιαν 2009. 
9. Χρύσανθος Λαζαρίδης, «Το άδοξο τέλος της ‘Νέας Εποχής’» 
10. Timothy Matthews, «Ἡ Σχολή τῆς Φρανκφούρτης: ΜΙΑ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΔΙΑΦΘΟΡΑΣ». 
11. Χέρμπερτ Μαρκοῦζε, «Ψυχανάλυση καὶ Πολιτική», Ἠριδανός, Ἀθήνα 1971. 
12. «Ὁ ἐθνομηδενισμός τοῦ ΣΥΡΙΖΑ. Σχολή τῆς Φρανκφούρτης.» ἀπὸ dakedepeiraia.blogspot.com.

πηγή