Το άγχος της ζωής της σύγχρονης γυναίκας (το φεμινιστικό δούλεμα που μπέρδεψε τους ρόλους των γονέων με πρόσχημα της ισότητα)

Χτυπάει το ξυπνητήρι στις εφτά. Πετάς τα σκεπάσματα κι αρχίζεις τον αγώνα. Πρωινό για τα παιδιά, το κολατσιό για το σχολείο, να τα ξυπνήσεις, να τα ντύσεις, έναν καφέ στα γρήγορα, τρέχεις για να προλάβεις το κουδούνι κι έπειτα τρέχεις για δουλειά. 

Γράφει η Αλεξάνδρα Κεντρωτή

Σχολάς δέκα λεπτά αργότερα, τρέχεις να προλάβεις το ολοήμερο, έπειτα το καράτε, τα αγγλικά, τα γαλλικά, στις έξι παρά δέκα το μπαλέτο, να αφήσεις το ένα παιδί, να παραλάβεις το άλλο, κι αργά το απόγευμα είσαι επιτέλους σπίτι. Να ετοιμάσεις το φαΐ, να ελέγξεις τα μαθήματα, έπειτα νεροχύτης, σίδερο, μαζεύεις τα παιχνίδια, να τους διαβάσεις παραμύθι, μια αγκαλιά, ένα φιλί και καληνύχτα. Η ώρα είναι ήδη εννιά κι έχεις κουράγιο μόνο για ένα μπάνιο, λίγη τηλεόραση και ύπνο. 

Μια εβδομάδα γεμάτη τρέξιμο και άγχος. Μία ζωή γεμάτη υποχρεώσεις και την κλεψύδρα να σε κυνηγά. Οι δείκτες ενός μεγάλου ρολογιού σπρώχνουν τα πόδια σου σε έναν δρόμο που νιώθεις να μην βγάζει πουθενά. Τρέχεις, ιδρώνεις, λαχανιάζεις και όταν έρχεται το βράδυ συνειδητοποιείς πως πάλι δεν πρόλαβες να κάνεις τίποτα…. Δεν είδες φίλους, δεν διάβασες το βιβλίο σου, δεν έφτιαξες το αγαπημένο σου γλυκό, δεν πήρες μία τρυφερή αγκαλιά τον άνθρωπό σου. Ήταν απλώς μία μέρα ακόμη. Ένα εικοσιτετράωρο που η μόνη επαφή που είχες με τα παιδιά ήταν να δίνεις εντολές και να επαναλαμβάνεις σαν ρομπότ την φράση «γρήγορα, δεν θα προλάβουμε!». 

Τρέχω τόσο πολύ να τα προλάβω όλα, που νιώθω ότι δεν προλαβαίνω να γνωρίσω τα παιδιά μου. Δεν ξέρω ούτε τι σκέφτονται, ούτε τι νιώθουν. Ξέρω πως τους αρέσει ο αρακάς και ότι θέλουν το τοστ τους με διπλό τυρί, αλλά δεν έχω ιδέα τι συζητάνε με τους φίλους τους, εάν αγαπούν την άνοιξη και τί συγκράτησαν απ’ το βιβλίο που τους διάβασα.

Πασχίζω να τους μάθω ιστορία ή μαθηματικά, αλλά δεν προλαβαίνω να τους δείξω τα όσα συμβαίνουν στο «εδώ και τώρα» . Ξοδεύω χρόνο για να’ χουν ρούχα καθαρά, αλλά δεν βρίσκω λίγες ώρες να μάθω τι έχουν στην ψυχή τους. Παρατηρώ προσεχτικά εάν βουρτσίζουν με επιμέλεια τα δόντια τους, αλλά όχι εάν τα μάτια τους χαμογελούν. Δεν βρήκα ούτε και σήμερα τον χρόνο να παίξω έστω πέντε λεπτά μαζί τους και να τους πω πως «είμαι εδώ» όχι μονάχα για τα δύσκολα και τα καθημερινά, αλλά και για τα όμορφα και τα διασκεδαστικά.

Τρέχω τόσο πολύ να τα προλάβω όλα, που νιώθω πως ο σύζυγός μου είναι ξένος. Ζω με έναν άνθρωπο που επιστρέφει κάθε απόγευμα απ’ τη δουλειά και συζητάμε μόνο για όλα τα πρακτικά που αφορούν το σπίτι ή τα παιδιά. Ξέρω πως το γραφείο τον ζορίζει, αλλά δεν έχω ιδέα για την κούραση ή την πίεση που κουβαλά. Δεν ξέρω εάν είδε κάτι όμορφο σήμερα το πρωί ή εάν άκουσε τους τελευταίους μήνες το αγαπημένο του τραγούδι. Ξέρω πως είναι πάντα εδώ κοντά, αλλά δεν ξέρω εάν είναι ευτυχισμένος. Δεν βρήκα ούτε και σήμερα τον χρόνο να του πω ότι τον αγαπώ κι αυτό είναι άδικο για όλους.

Τρέχω τόσο πολύ να τα προλάβω όλα, που νιώθω πως πλέον δεν γνωρίζω ούτε και μένα. Κοιτάζω στον καθρέφτη μου και βλέπω μία γυναίκα που μου μοιάζει. Δεν είναι εγώ, δεν έχουμε κοινά, ούτε θυμίζει την κοπέλα που ήμουνα παλιά. Τα όνειρά μου σκονισμένα στο πατάρι μαζί με την φοιτητική κιθάρα μου κι όλα τα «θέλω» μου χωμένα στο μπαούλο με κάποιες παιδικές μου αναμνήσεις. Όχι, δεν με γνωρίζω πια. Ξέρω ότι μ’ αρέσει να φοράω το ζεστό λευκό παλτό μου το χειμώνα, αλλά δεν ξέρω τι «ζεσταίνει» τις κενές και κουρασμένες μου στιγμές. Δεν βρήκα ούτε και σήμερα μια ώρα για να μείνω λίγο μόνη μου, να με κοιτάξω ουσιαστικά, να με φροντίσω.

Τρέχω τόσο πολύ να τα προλάβω όλα, που τελικά δεν προλαβαίνω να ζήσω.Δεν απολαμβάνω μία εκδρομή με τα παιδιά, δεν μιλάω όπως παλιά στον άνθρωπό που κάποτε αγάπησα πολύ, δεν βρίσκω χρόνο για τους φίλους μου, δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ μαζί μου. Ο χρόνος είναι αδυσώπητος και σκέφτομαι πως κάτι πάει πολύ λάθος…. Ίσως να φταίει το σύστημα ή οι ρυθμοί όπως τους έχουμε ορίσει. Ίσως να φταίω εγώ και ο λάθος χειρισμός του χρόνου μου. Ό,τι κι αν φταίει, το αποτέλεσμα είναι ότι δεν ζω. Κι αυτό θέλω να το αλλάξω. 

Θέλω να ζήσω, να βγαίνει ο ήλιος το πρωί και να χαμογελώ. Θέλω να έχω τον χρόνο σύμμαχο και οδηγό και όχι εχθρό μου. Περνάνε τα λεπτά, τα χρόνια, η ζωή και ακόμα δεν βρήκα ούτε ένα δευτερόλεπτο να δείξω στα παιδιά μου ότι η ζωή αξίζει όταν προσφέρουμε ή όταν αγαπάμε με τις πράξεις μας. Δεν βρήκα ούτε και σήμερα καιρό να δω εάν ο καθρέφτης μου απεικονίζει εμένα και όχι μία ξένη που τρέχει να τα προλάβει όλα και τελικά ξεχνάει να ζήσει… 

[mama365]
το είδαμε ΕΔΩ

ΣΧΟΛΙΟ

Δυστυχώς η πραγματικότητα για ένα μεγάλο μέρος ειδικά των εργαζόμενων γυναικών είναι αυτή που περιγράφεται στο παραπάνω άρθρο....
Ο καταναλωτισμός, η μανία για μόρφωση (ή παραμόρφωση) των παιδιών, η μανία για χρήμα, για καριέρα, για επαγγελματική καταξίωση κλπ.... έχει φέρει πολύ πίσω την ίδια την ζωή....
Ο διαστροφικός φεμινισμός που δούλεψε την γυναίκα με πρόσχημα της ισότητα και την υποχρέωσε να αλλάξει ρόλους με τον άνδρα δημιούργησε ένα έκτρωμα γυναίκας.... που παριστάνει ταυτοχρόνως και τον πατέρα και την μητέρα της οικογένειας...

Δυστυχώς εκ φύσεως οι μητέρες δεν μπορούν να αμελήσουν τα ίδια τους τα παιδιά για τα οποία έχουν την πρώτιστη και κύρια φροντίδα με αποτέλεσμα σε συνάρτηση με το επάγγελμα να γίνεται ένα χάος....

Οι πλούσιοι νεοταξίτες θέλησαν πολύ νωρίς να βγάλουν την γυναίκα από το σπίτι και να την οδηγήσουν στην βιοπάλη, διότι έτσι έριξαν τους μισθούς, διπλασίασαν το εργατικό τους δυναμικό και ταυτοχρόνως κατέστρεψαν τις οικογένειες με πρόσχημα την γυναικεία χειραφέτηση και οικονομική ανεξαρτησία...

Και υπάρχουν ακόμα χειρότερα συμπτώματα διαλύσεως της ίδιας της οικογένειας...
Τα όσα λέει η δυστυχής σύζυγος για την σχέση της με τον άνδρα της μπορούν να αποβούν μοιραία και για την ίδια την οικογένεια, καθώς δεν είναι λίγοι αυτοί οι άνδρες που τελικώς προτιμούν μια άλλη ξένης γυναίκας αγκαλιά....

Φίλοι μου η Νέα Τάξη παντοιοτρόπως θέλει να καταστρέψει την οικογένεια....
Οπως διαβάσατε στο άρθρο δεν υπάρχει καθόλου χώρος στην οικογένεια αυτή για τον Θεό, για την Εκκλησία Του....
Η ίδια η μητέρα δεν αναφέρει πουθενά τίποτα ούτε για προσευχή, ούτε για εκκλησιασμό...
Κανείς δεν γνωρίζει τι κουβαλάνε στις ψυχές τους αυτά τα παιδιά.... ούτε φυσικά και η μητέρα τους που το ομολογεί....

Μεγαλώνει παιδιά τα οποία με την δική τους σειρά θα κάνουν ακριβώς τα ίδια πράγματα με την ίδια.... σε ένα ατέρμονο χάος το οποίο παράγει καταναλωτικά άτομα που έχουν σαν μοναδικό στόχο το χρήμα, την επαγγελματική καριέρα και την ματαιοδοξία....

Καθόλου χώρος για πνευματικότητα, καθόλου χώρος για επαφή και χαρά, καθόλου χώρος για την αγάπη....
Και τα παιδιά χάνουν ακόμα και την παιδική τους ηλικία... χάνουν το παιχνίδι, την αγκαλιά του γονιού τους...
Εχουν ήδη χάσει τους παπούδες και τις γιαγιάδες τους που ζουν στην καλύτερη περίπτωση σε κάποια διαμερίσματα ή στην χειρότερη σε κάποιο ίδρυμα... γιατί έτσι επιβάλλει η Νέα Τάξη με τα απάνθρωπα ήθη της....

Ολοι εμείς οι παλιότεροι θυμόμαστε τον παπού και την γιαγιά μέσα στο σπίτι μας...
Θυμόμαστε τις αγκαλιές και την αγάπη τους...
Τα σημερινά παιδιά θεωρούν τον παπού και την γιαγιά σαν κάποιους ξένους που απλά επισκεπτόμαστε κάποιες φορές...

Θα μεγαλώσουν λοιπόν σε παιδικούς σταθμούς, σε ολοήμερα σχολεία για να βλέπουν τους εργαζόμενους γονείς όσο λιγότερο γίνεται, θα πηγαίνουν σε φροντιστήρια για γλώσσες, μαθήματα κλπ... θα ζουν μπροστά σε οθόνες κινητών, υπολογιστών κλπ... και θα έχουν πάντα ως πρότυπο τους "πετυχημένους" καριερίστες (δηλαδή το χρήμα), όταν φθάσουν σε μια ηλικία κοντά στα 25 θα πρέπει να φύγουν από το πατρικό να ζήσουν μόνοι τους, διότι έτσι επιβάλλει ο σύγχρονος τρόπος ζωής της Νέας Τάξης, και μετά θα ακολουθήσουν βήματα παρόμοια με αυτά που περιγράφει η μητέρα παραπάνω....

Οπως πολλές φορές κάνω σε ανάλογα θέματα θεωρώ ότι καλό είναι σαν αντίλογο στα όσα νεοταξικά προσπαθούν να επιβάλλουν στην σύγχρονη οικογένεια να βάλουμε τον λόγο του Αγίου Γέροντα Παϊσίου.

Με ρώτησε κάποιος: «Γέροντα, τι ενώνει περισσότερο τον άνδρα με την γυναίκα;». «Ή ευγνωμοσύνη», του λέω. Ό ένας αγαπάει τον άλλον γι' αυτό που του χαρίζει. Ή γυναίκα δίνει στον άνδρα την εμπιστοσύνη, την αφοσίωση, την υπακοή. Ό άνδρας δίνει στην γυναίκα την σιγουριά ότι μπορεί να την προστατέψει. Ή γυναίκα είναι ή αρχόντισσα του σπιτιού, αλλά και ή μεγάλη υπηρέτρια• ό άνδρας είναι ό κυβερνήτης του σπιτιού, αλλά και ό χαμάλης.

Μεταξύ τους τα ανδρόγυνα πρέπει να έχουν την εξαγνισμένη αγάπη, για να έχουν αλληλοπαρηγοριά και να μπορούν να κάνουν και τα πνευματικά τους καθήκοντα. Για να ζήσουν αρμονικά, χρειάζεται να βάλουν εξαρχής ως θεμέλιο της ζωής τους την αγάπη, την ακριβή αγάπη, που βρίσκεται μέσα στην πνευματική αρχοντιά, στην θυσία, και όχι την ψεύτικη, την κοσμική, την σαρκική. Αν υπάρχει αγάπη, θυσία, πάντα έρχεται ό ένας στην θέση του άλλου, τον καταλαβαίνει, τον πονάει. Και όταν παίρνει κανείς τον πλησίον του στην πονεμένη του καρδιά, παίρνει τότε μέσα του τον Χριστό, ό οποίος τον γεμίζει και πάλι με την ανέκφραστη αγαλλίαση Του.

Όταν υπάρχει αγάπη, και μακριά να βρεθεί ό ένας από τον άλλον, αν οι περιστάσεις το απαιτήσουν, κοντά θα βρίσκεται, γιατί την αγάπη του Χριστού δεν την χωρίζουν αποστάσεις. Όταν όμως, Θεός φυλάξει, τα ανδρόγυνα δεν έχουν αγάπη μεταξύ τους, μπορεί να βρίσκονται κοντά, αλλά στην πραγματικότητα βρίσκονται μακριά. Γι' αυτό πρέπει να προσπαθήσουν να διατηρήσουν σε όλη την ζωή τους την αγάπη, να θυσιάζεται ό ένας για τον άλλον.

Η σαρκική αγάπη ενώνει εξωτερικά τους κοσμικούς ανθρώπους τόσο μόνον, όσο υπάρχουν κοσμικά προσόντα, και τους χωρίζει, όταν αυτά χαθούν, οπότε και αυτοί οδηγούνται στην απώλεια Ενώ, όταν υπάρχει ή πνευματική, ή ακριβή αγάπη, αν τυχόν ό ένας από τους συζύγους χάση τα κοσμικά του προσόντα, αυτό όχι μόνο δεν τους χωρίζει, αλλά τους ενώνει περισσότερο. Όταν υπάρχει μόνον ή σαρκική αγάπη, τότε, αν λ.χ. ή γυναίκα μάθη ότι ό σύντροφος της κοίταξε κάποια άλλη, του πετάει βιτριόλι και τον τυφλώνει. Ενώ, όταν υπάρχει ή αγνή αγάπη, τον πονάει πιο πολύ και κοιτάζει με τρόπο πώς να τον φέρει πάλι στον σωστό δρόμο. Έτσι έρχεται ή Χάρη του Θεού...

(απόσπασμα από ΕΔΩ)