Γράφει ο π. Ανδρέας Κονάνος
Δεν είμαστε κακοί άνθρωποι. Είμαστε καλοί άνθρωποι. Πλάσματα της αγάπης του Θεού. Και, μέσα στην παραζάλη και τη θολούρα μας, μέσα στους πειρασμούς μας, κάνουμε απροσεξίες, αμαρτίες και λάθη. Πρόσεξε το ρήμα: «Κάνουμε» λάθη. Κάνουμε, αλλά δεν είμαστε λάθη. Δεν είμαστε λάθη του Θεού. Δεν μας έφτιαξε ο Θεός κατά λάθος. Ούτε μας βλέπει έτσι, βρόμικα παιδιά, με σκοπό την απόρριψη. Εχουμε μια πολύ εσφαλμένη εικόνα του Θεού μέσα μας. Τις περισσότερες φορές νιώθουμε τον Θεό θυμωμένο μαζί μας. Να μας κοιτάζει ενοχλημένος, παρεξηγημένος και θιγμένος. Ετσι αισθάνεσαι πολλές φορές. Και μου το λες στα προσωπικά μηνύματα που μου στέλνεις. Κι εσύ και πολλοί άλλοι το λένε. Πνίγεσαι. Νιώθεις τον Θεό σαν τιμωρό, που πνίγει και πιέζει τη ζωή σου. Το μεγαλύτερό σου λάθος είναι αυτό. Η πιο μεγάλη αμαρτία σου. Η σκέψη ενός τέτοιου Θεού.
«Ο πατέρας μου, πάτερ, αρρώστησε και κατάλαβα ότι για όλα έφταιγα εγώ. Γι’ αυτό αρρώστησε ο πατέρας μου. Εξαιτίας μου. Απ’ τα δικά μου λάθη. Και ο Θεός με τιμώρησε, δίνοντας αυτή την αρρώστια στον πατέρα μου». Μα, αν ο Θεός φέρθηκε έτσι για να σε τιμωρήσει και να σε γεμίσει ενοχές και τύψεις, τότε έχει ο ίδιος πρόβλημα.
Τελικά, φαντάζεσαι μέσα σου έναν Θεό με ψυχολογικά προβλήματα! Ετσι όπως τον σκέφτεσαι στη συνείδηση και στο μυαλό σου, είναι σαν να έχει ο ίδιος ο Θεός ψυχολογικά προβλήματα. Ακου τι λες για τον Θεό: Οτι παρεξηγείται, ότι ενοχλείται, θυμώνει, προσβάλλεται, αναστατώνεται, εκδικείται. Αρα -βάσει του σκεπτικού σου- είναι εμπαθής!
Είναι αυτό Θεός; Μου είπε ένα παιδί μια μέρα στο σχολείο με πολλή ειλικρίνεια: «Δεν θέλω, πάτερ, να πιστέψω σε έναν τέτοιον Θεό. Δεν Τον αγαπώ. Δεν μ’ ενδιαφέρει αν υπάρχει ένας τέτοιος Θεός, παράξενος, τιμωρητικός, εκδικητικός, που, αν κάνω κάτι κακό, θα περιμένει να με χτυπήσει, να με τιμωρήσει και να με εκδικηθεί. Πού είναι η αγάπη; Δεν θέλω έναν Θεό που μ’ αγαπά μόνο κάποιες φορές. Αν με αγαπά μόνο αν κάνω κάποια πράγματα, ενώ διαφορετικά με απορρίπτει, δεν Τον θέλω».
Ο Θεός, όμως, αγαπά πάντα. Οπως ο πατέρας και η μάνα. Αγαπούν το παιδί τους πάντα. Χαίρονται, βέβαια, όταν το παιδί τους συντονίζεται μαζί τους και ζει με αγάπη στους γονείς. Αλλά κι όταν μπλέξει με ναρκωτικά ή άλλες ουσίες, είτε με ξενύχτια είτε με τον υπόκοσμο ή με οτιδήποτε, συνεχίζουν να αγαπούν το παιδί τους. Τότε, μάλιστα, το αγαπούν πιο πολύ, γιατί τότε έχει πιο πολλή ανάγκη.
*Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Στο βάθος κήπος» των εκδόσεων Αθως
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.