Επικαιρότητα
Η Ελλάδα είναι σε τέτοιο βαθμό στάσιμη, παραλυμένη, εξουδετερωμένη, ώστε να είναι σε θέση να υπενθυμίζει κανείς παλαιότερα κείμενα, διαπιστώνοντας πως δεν έχει αλλάξει σε τίποτα η επικαιρότητα στα βασικά της σημεία. Στα πλαίσια αυτά, επαναλαμβάνουμε πως οι Πολίτες της χώρας που οδηγείται στην καταστροφή, δεν έχουν ούτε το ήθος, ούτε το θάρρος να διαμαρτυρηθούν – σιωπώντας εκκωφαντικά, όπως τα πρόβατα πριν από τη σφαγή τους (άρθρο). Δεν διανοούνται καν να βγουν στους δρόμους διαδηλώνοντας μαζικά, έτσι ώστε να επιβάλλουν στην κυβέρνηση τους αυτά που οι ίδιοι επιθυμούν – αδιαφορώντας όχι μόνο για τον εαυτό τους αλλά, ανερυθρίαστα, για την πατρίδα τους και τα παιδιά τους.
Εάν τους ρωτήσει τώρα κανείς γιατί σκύβουν υποτακτικά το κεφάλι, θα του απαντήσουν πως αναζητούν κάποιον ηγέτη που θα μπορέσει να κρατήσει το λάβαρο της επανάστασης, οδηγώντας τους στην έξοδο από την κρίση – μία στάση που ασφαλώς αποτελεί μεγάλη ντροπή για τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία. Ντροπή επειδή οι Έλληνες όφειλαν να γνωρίζουν από την ιστορία τους πως όταν ένας λαός είναι αποφασισμένος, δεν χρειάζεται κανέναν φωτισμένο σωτήρα – ενώ όταν δεν είναι, εμφανίζονται διαρκώς νέοι «κλόουν» που ισχυρίζονται πως έχουν κάθε είδους μαγικά ραβδιά, με αποκλειστικό σκοπό τη νομή της εξουσίας.
Δυστυχώς κάτι ανάλογο ισχύει επίσης για τους νέους, ειδικά για τους φοιτητές, οι οποίοι είναι βυθισμένοι σε μία νεκρική σιγή, έχοντας αποστασιοποιηθεί εντελώς από τα γεγονότα – ενώ ένα μεγάλο μέρος τους επιλέγει τη μετανάστευση σε άλλες χώρες. Θα ήταν άδικο βέβαια να τους κατηγορήσει κανείς ότι, συμπεριφέρονται όπως τα ποντίκια που εγκαταλείπουν πρώτα το καράβι που κινδυνεύει να βουλιάξει – αφού αυτό τους συμβουλεύουν οι γονείς τους οπότε, εύλογα ίσως, αναζητούν νέες πατρίδες, αφήνοντας τη δική τους στα χέρια των πανίσχυρων «βαρβάρων».
Περαιτέρω, επιχειρώντας μία συνοπτική αναδρομή στο παρελθόν, πριν από τρία χρόνια κέρδισε ένα κόμμα τις εκλογές, με την υπόσχεση να θέσει τέλος στην πολιτική λιτότητας, να καταργήσει τα μνημόνια, να διώξει την Τρόικα, να εργασθεί για την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης, να διαγράψει ένα μεγάλο μέρος του χρέους, καθώς επίσης να οδηγήσει την Ελλάδα σε μία αξιοπρεπή πορεία προς την υπεύθυνη οικονομική και κοινωνική της ανάπτυξη – αναπτερώνοντας τις ελπίδες όχι μόνο των Ελλήνων αλλά, επίσης, των υπολοίπων Ευρωπαίων, όσον αφορά την απελευθέρωση τους από τη στυγνή δικτατορία των αγορών.
Δυστυχώς λίγο αργότερα, στις 20 Φεβρουαρίου, ξεκίνησαν οι πρώτοι ανίεροι συμβιβασμοί, με τον τότε υπουργό οικονομικών να υπογράφει ένα νέο μνημόνιο– ανασκευάζοντας στη συνέχεια τη ρητή δέσμευση της επιδίωξης διαγραφής μέρους του χρέους, σε μία επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, με χαμηλότερα επιτόκια.
Ακόμη χειρότερα, έξι μήνες μετά, το ΟΧΙ του 62% των Ελλήνων στην πολιτική λιτότητας μεταφράσθηκε σε ένα μνημόνιο, το οποίο δεν ήταν τίποτα άλλο, από μία ποινή θανάτου – αφού επέβαλλε μία πολύ πιο αυστηρή δημοσιονομική πολιτική σε μία χώρα, στην οποία η ανεργία είχε σχεδόν τριπλασιαστεί, η φτώχεια διπλασιάστηκε, οι αξίες των περιουσιακών της στοιχείων κατέρρευσαν, οι μισθοί μειώθηκαν κατά 40%, οι συντάξεις πάνω από 45%, χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις χρεοκόπησαν ή μετανάστευσαν, ενώ το ΑΕΠ της συρρικνώθηκε σε ποσοστό που υπερβαίνει το 25%.
Εκτός αυτού, επιβλήθηκε για πρώτη φορά σε ένα ανεξάρτητο κράτος, επί πλέον των μνημονίων, η παροχή εμπράγματων εγγυήσεων, έναντι των δανείων που του εγκρίθηκαν – στην περίπτωση της Ελλάδας δημόσια περιουσία σημερινής τιμής 50 δις € και αξίας άνω των 300 δις €, σύμφωνα με την αξιολόγηση του ΔΝΤ από το 2010 (χωρίς να συμπεριλαμβάνονται τότε τα ενεργειακά αποθέματα).
Στο τέλος τώρα της οκτάμηνης, ανατριχιαστικής διαδρομής οι Έλληνες Πολίτες, αντί να τιμωρήσουν το αποτρόπαιο έγκλημα που διαπράχθηκε εις βάρος τους, διενέργησαν ένα ακόμη μεγαλύτερο – αμείβοντας με την ψήφο τους την κυβέρνηση που υπέγραψε τη θανατική τους καταδίκη.
Στα πλαίσια αυτά, εκτός από τη δική τους μελλοντική καταστροφή, καθώς επίσης από την επισφράγιση της συλλογικής ανοησίας τους, εξευτέλισαν διεθνώς τόσο την πατρίδα τους, όσο και τη Δημοκρατία – αφού τεκμηρίωσαν με το χειρότερο δυνατό τρόπο πως οι αγορές είναι παντοδύναμες, οπότε είναι περιττό να αντιστέκονται οι λαοί ενώ, όταν το επιχειρούν, τους επιβάλλονται πολύ πιο οδυνηρές ποινές και τιμωρίες.
Εύλογα τώρα αναρωτιέται κανείς ποιά είναι η αιτία, για την οποία οι Έλληνες συμπεριφέρθηκαν με αυτόν τον τρόπο, καταδικάζοντας τη Δημοκρατία στην Ευρώπη, εάν όχι σε ολόκληρο τον πλανήτη – αρνούμενος φυσικά να αποδεχθεί τις άθλιες αναφορές, σύμφωνα με τις οποίες έχουν χάσει πια το «γενετικό τους κώδικα»(άρθρο), γεγονός που απέδειξαν πως δεν ισχύει σχετικά πρόσφατα, όταν είπαν θαρραλέα «ΟΧΙ» στην εισβολή των Γερμανών το 1940.
Κατά την άποψη μας, δεν είναι άλλη από τη χειραγώγηση τους εκ μέρους ορισμένων διατεταγμένων ΜΜΕ – τα οποία τους «βομβαρδίζουν» νυχθημερόν πείθοντας τόσο τους ίδιους, όσο και τα περισσότερα πολιτικά τους κόμματα ότι, δεν υπάρχει καμία άλλη λύση, εάν θέλουν να παραμείνουν εντός της Ευρωζώνης, εκτός από την πλήρη υποταγή τους στα μνημόνια και στην Τρόικα. Ότι δηλαδή μπορούν να έχουν τότε μόνο το ευρώ, εάν δεν φέρουν αντίρρηση στη μετατροπή τους σε μία εξαθλιωμένη και πλήρως λεηλατημένη αποικία – ενώ δεν υπάρχει ζωή εκτός του κοινού νομίσματος.
Όταν δε προσπαθεί κανείς να αποδείξει ότι, δεν απαγορεύεται από καμία νομοθεσία η στάση πληρωμών εντός της Ευρωζώνης, έτσι ώστε να ακολουθήσει η διαπραγμάτευση με τους δανειστές, με στόχο τη διαγραφή μέρους του χρέους, δεν γίνεται από κανέναν πιστευτός – αφού η πλειοψηφία έχει ήδη τρομοκρατηθεί εκ μέρους των ΜΜΕ από τις συνέπειες μίας τέτοιας διαδικασίας, η οποία είναι δήθεν συνώνυμη με την επιστροφή στη δραχμή, με άδεια ράφια και βενζινάδικα, με νοσοκομεία χωρίς γάζες, με την απόλυτη καταστροφή και με το τέλος του κόσμου.
Την ίδια στιγμή όμως οι Έλληνες επικροτούν την υπερήφανη στάση των Ισλανδών, παρά το ότι γνωρίζουν τις οδυνηρές συνθήκες που βίωσαν, όταν δεν δέχθηκαν να πληρώσουν το χρέος τους, σχεδόν δεκαπλάσιο του ΑΕΠ τους – ενώ τάσσονται υπέρ της μετέπειτα άρνησης της Ισλανδίας να ενταχθεί στην ΕΕ, πόσο μάλλον στην Ευρωζώνη.
Εύλογα λοιπόν συμπεραίνει κανείς πως πρόκειται για «σχιζοειδείς» καταστάσεις, οι οποίες εμποδίζουν τη λήψη ριζικών, λογικών αποφάσεων – αφού επιλέγεται κάθε φορά η επιθυμία αντίστασης, χωρίς όμως να στηρίζεται ενεργητικά από αυτούς που την εκφράζουν. Με απλά λόγια, οι Έλληνες θέλουν να κερδίσουν τον πόλεμο, χωρίς να χρειαστεί να δώσουν καμία μάχη και χωρίς να θυσιάσουν τίποτα – κάτι που φυσικά είναι εντελώς ανέφικτο, εάν όχι απολύτως παράλογο.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.