Εθνικοί επικριτές και κατήγοροι

Ορισμένοι κατά συρροή υβριστές των Ελλήνων Πολιτών καταφέρονται υποτιμητικά εναντίον τους, ισχυριζόμενοι μεταξύ άλλων πως το θηριώδες δημόσιο χρέος δεν συνιστά το βασικό πρόβλημα της οικονομίας – αλλά η πλήρης έλλειψη εμπιστοσύνης ολόκληρου του κόσμου στο «νεοελληνικό μόρφωμα»!

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Οι κατηγορίες εναντίον των Ελλήνων το τελευταίο διάστημα αυξάνονται συνεχώς, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται τεράστια συμπλέγματα στον πληθυσμό – τα οποία κατά την άποψη μου κάθε άλλο παρά συντελούν δημιουργικά στο ξεπέρασμα της κρίσης. Ακόμη και για τη χθεσινή πολυπληθή διαμαρτυρία της Θεσσαλονίκης, όπου σύμφωνα με πολλούς χρησιμοποιήθηκε πρωτόγνωρη ποσότητα χημικών έως και εναντίον μικρών παιδιών, μία σειρά Ελλήνων προσπάθησε να την υποβαθμίσει – αναφέροντας πως οι διαδηλωτές δεν ξεπερνούσαν τα 10.000 άτομα, οπότε επιθυμούν να συμπεραίνεται πως είτε δεν ενδιαφέρονται οι Έλληνες για τη Μακεδονία, είτε είναι σωστή η συμφωνία της Πρέσπας, παρά το ότι τεκμηριώνεται το ακριβώς αντίθετο (ανάλυση).

Την ίδια στιγμή ορισμένοι κατά φαντασία ή κατ’ επίφαση οικονομολόγοι, καταφέρονται υποτιμητικά εναντίον των Πολιτών της χώρας μας, ισχυριζόμενοι μεταξύ άλλων πως το θηριώδες δημόσιο χρέος δεν συνιστά το βασικό πρόβλημα της οικονομίας, αλλά η πλήρης έλλειψη εμπιστοσύνης ολόκληρου του κόσμου στο «νεοελληνικό μόρφωμα»! Με τη φράση αυτή χαρακτηρίζονται αφενός μεν οι Έλληνες με εξοργιστική απαξίωση ως «νεοέλληνες», αφετέρου η πατρίδα μας ως «μόρφωμα» από τους ίδιους τους Πολίτες και εθνικούς κατηγόρους της – παρέχοντας το ηθικό έρεισμα στους ξένους να μας κακολογούν, να μας λοιδορούν, να μας εξευτελίζουν και να μας επιβάλλουν τα εγκληματικά τους μνημόνια, παρά το ότι έχουν τεκμηριωμένα καταστρέψει ολόκληρη την οικονομία μας (ανάλυση).

Ισχυριζόμενοι επί πλέον πως οι Έλληνες πάσχουν από βαθιά άγνοια στοιχειωδών εννοιών περί τα οικονομικά, ενώ οι ίδιοι έχουν κατ’ επακόλουθο ολοκληρωμένες γνώσεις (!), συγκρίνουν τη χώρα μας με την Ιαπωνία – γεγονός που από μόνο του αποδεικνύει την απελπιστική τους διανοητική κατάσταση, σε σχέση πάντοτε με την οικονομία. Αναφέρει λοιπόν ο συγκεκριμένος «οικονομολόγος» πως η Ιαπωνία έχει ένα τερατώδες χρέος, ύψους 9,94 τρις $ το 2017 ή στο 253% του ΑΕΠ της. Για την ακρίβεια ήταν 11,78 τρις $ το 2017 (πηγή), όμως δεν είναι αυτό το θέμα μας – αλλά η ανοησία της σύγκρισης των επιτοκίων δανεισμού της με τα ελληνικά, όπου γράφει ότι η Ιαπωνία, παρά το τεράστιο χρέος της, δανείζεται με 0,1% ενώ η Ελλάδα με 4,24% (οφείλει να σημειωθεί πως οι Η.Π.Α. δανείζονται με 2,94%).

Δεν κατανοεί προφανώς ότι η Ιαπωνία έχει το δικό της νόμισμα, ισχυρό και εντός του καλαθιού του ΔΝΤ, πως ο δανεισμός της είναι εσωτερικός σχεδόν κατά 90% (άρα τα ιδιωτικά της περιουσιακά στοιχεία είναι τεράστια), ότι η κεντρική της τράπεζα αγοράζει όλο και περισσότερες ποσότητες των ομολόγων της διεξάγοντας το μεγαλύτερο νομισματικό πείραμα όλων των εποχών, με αποτέλεσμα ο ισολογισμός της να έχει υπερβεί το 60% του ΑΕΠ της (57% το 2014, γράφημα), πως είναι μία χώρα που διεκδίκησε την οικονομική ηγεμονία του πλανήτη από τις Η.Π.Α. πριν το 1990 (όπου έφαγε ένα τεράστιο χαστούκι), ότι τα βασικά της επιτόκια διατηρούνται μηδενικά για πάρα πολλά χρόνια επειδή έχει βυθιστεί στον αποπληθωρισμό μετά το αμερικανικό χαστούκι και το κραχ που της προκάλεσε, πως διαθέτει μία εξαιρετικά ανταγωνιστική βιομηχανία που ηγείται σε όλες σχεδόν τις τεχνολογικές εξελίξεις, ότι είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος δανειστής των Η.Π.Α. με σχεδόν 1 τρις $ κοκ.

Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να συγκρίνεται η Ελλάδα των 10,7 εκ. ατόμων με την Ιαπωνία των 127 εκ., ή οι τόκοι που πληρώνουμε με αυτούς της Ιαπωνίας; Γιατί υπερασπίζεται τόσο πολύ τους δανειστές και κατηγορεί τους Πολίτες της χώρας μας, παρέχοντας έμμεσα στήριξη στη γερμανική κυβέρνηση; Δεν γνωρίζει τα προβλήματα του διεφθαρμένου κομματικού-πελατειακού κράτους που απομυζεί τους πάντες, στερώντας τους κάθε ορθολογική εκλογική επιλογή ή τα εθνικά εγκλήματα των κυβερνήσεων; Δεν είναι και ο ίδιος αλήθεια «νεοέλληνας»; Ή μήπως αποτελεί τη «φωτεινή εξαίρεση» που δεν εκτιμάται από κανέναν και κακώς δεν ψηφίζεται;

Συνεχίζοντας, για να μη θεωρηθεί εσφαλμένα ότι, το εθνικό νόμισμα είναι αυτό που προφυλάσσει μία χώρα από τη χρεοκοπία (αν και τα πρόσφατα παραδείγματα της Βενεζουέλας, της Αργεντινής, της Τουρκίας κλπ. είναι ξεκάθαρα), επειδή δήθεν μία χώρα με νομισματική κυριαρχία μπορεί να εκδώσει όσα χρήματα χρειάζεται χωρίς κίνδυνο να αθετήσει τις πληρωμές της, υπάρχει μία μελέτη της κεντρικής τράπεζας του Καναδά που εντοπίζει 27 χώρες που χρεοκόπησαν μεταξύ του 1960 και του 2016, με δικά τους νομίσματα (γράφημα όλα μεγεθύνονται πατώντας επάνω, πηγή).

Σύμφωνα με αυτήν τη μελέτη, μία χώρα δεν μπορεί να εκδώσει όλο το χρέος της στο δικό της νόμισμα, αλλά είναι υποχρεωμένη να το εκδίδει και σε ξένο, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει απεριόριστη εμπιστοσύνη των επενδυτών στη νομισματική της πολιτική – ενώ οι Πολίτες της είναι οι πρώτοι που αποφεύγουν να αγοράσουν τα ομόλογα της, μεταξύ άλλων λόγω του ότι δεν θέλουν να είναι εκτεθειμένοι μόνο σε ένα νόμισμα (διασπορά κινδύνων).

Εν προκειμένω, υπάρχουν 152 νομίσματα χωρίς αντίκρισμα (Fiat money), τα οποία απέτυχαν λόγω του υπερβολικού πληθωρισμού (πηγή) – ενώ τα 82 διήρκεσαν λιγότερο από 10 έτη και τα 15 από αυτά ούτε καν ένα χρόνο! (άρα δεν είναι καθόλου εύκολη η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος). Η αιτία είναι κυρίως το ότι, οι κυβερνήσεις και οι κεντρικές τράπεζες σε ολόκληρο τον πλανήτη προσπαθούν να εφαρμόσουν τη νομισματική πολιτική των Η.Π.Α., της Ευρώπης ή της Ιαπωνίας, χωρίς όμως την επενδυτική τους ασφάλεια, τους οργανισμούς που διαθέτουν, τη χρηματοπιστωτική τους ισχύ ή την κεφαλαιακή τους ελευθερία, οπότε πέφτουν σε παγίδες – με αποτέλεσμα να αποδυναμώνουν την εμπιστοσύνη των Πολιτών τους στο νόμισμα τους, τεκμηριώνοντας πως δεν είναι μόνο η Ελλάδα αυτή που υποφέρει από τέτοιου είδους ασθένειες.

Η πρώτη ρωγμή που προκαλείται στα εθνικά νομίσματα είναι η χειραγώγηση τους, για τη χρηματοδότηση των διογκωμένων δημόσιων δαπανών – με αποτέλεσμα να βυθίζονται σε κρίσεις που γίνονται συχνότερες, όταν το χρέος αυξάνεται και εμποδίζει νομοτελειακά την ανάπτυξη, η οποία στηρίζεται σχεδόν πάντοτε στο νέο δανεισμό. Σε αυτό ακριβώς το σημείο φαίνεται πως το δημόσιο χρέος, όταν υπερβαίνει κάποια ανώτατα όρια, αποτελεί πάντοτε μεγάλο πρόβλημα – οπότε ασφαλώς δεν ισχύουν οι παραπάνω ισχυρισμοί του συμπαθέστατου «οικονομολόγου», σύμφωνα με τους οποίους το χρέος δεν είναι το πρόβλημα της Ελλάδας.

Σε σχέση τώρα με αυτές τις κρίσεις, στο γράφημα φαίνονται οι τραπεζικές σε διάφορες χώρες (μαύρες στήλες), οι νομισματικές (λευκές), οι δίδυμες (γκρίζες) και όλες μαζί – ενώ συμπεραίνεται ξανά από τον αριθμό των χωρών ότι ούτε εδώ δεν έχει η Ελλάδα το μονοπώλιο. Σε κάθε περίπτωση, τα κράτη δεν δανείζονται σε ξένο νόμισμα επειδή είναι ανόητα ή αγνοούν τις βασικές αρχές της οικονομίας – αλλά λόγω του ότι οι καταθέτες τους δεν θέλουν να επωμισθούν τον κίνδυνο της υποτίμησης του εθνικού τους νομίσματος, όπως συνέβη σε μεγάλο βαθμό ακόμη και με το δολάριο, στις αρχές της δεκαετίας του 1970 (ανάλυση). Εκτός αυτού λίγοι λαοί στον κόσμο είναι πρόθυμοι για το «χαρακίρι» που χαρακτηρίζει τις αντιλήψεις των Ιαπώνων – οπότε κάθε σύγκριση με τη συγκεκριμένη χώρα είναι από πολλές πλευρές ανόητη.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, οι κυβερνήσεις μεταφέρουν συνήθως τον πλούτο από τους αποταμιευτές στο κράτος, μέσω των επιτοκίων ή/και της αύξησης της ποσότητας χρήματος – ενώ στη συνέχεια αυξάνουν τους φόρους, για να αντιμετωπίσουν τον πληθωρισμό που δημιουργείται με αυτόν τον τρόπο. Έτσι βέβαια φορολογούν διπλά τους Πολίτες τους που προσπαθούν να το αποφύγουν, τοποθετώντας τα χρήματα τους σε ξένο νόμισμα, συνήθως στο εξωτερικό – οπότε ο πληθωρισμός, οι υψηλοί φορολογικοί συντελεστές που στην πράξη μειώνουν τα φορολογικά έσοδα και οι εκροές χρημάτων, επηρεάζουν αρνητικά το νόμισμα, καθώς επίσης την εγχώρια ανταγωνιστικότητα, καταστρέφοντας ολοσχερώς την οικονομία μίας χώρας.

Κάτι σχετικά ανάλογο συμβαίνει με την εσωτερική υποτίμηση που επιβλήθηκε στην Ελλάδα, με την πολιτική των μνημονίων – όπου εγκατέλειψαν τη χώρα καταθέσεις άνω των 120 δις €, όχι επειδή οι Έλληνες δεν εμπιστεύονται την πατρίδα τους, αλλά λόγω του ότι κατάλαβαν πολύ γρήγορα πού θα οδηγηθεί, ειδικά μετά την υπογραφή του εγκληματικού PSI. Εν προκειμένω ανόητοι δεν είναι οι ίδιοι, αλλά αυτοί που τους κρίνουν χωρίς να έχουν επαρκείς γνώσεις – ενώ δεν είναι δειλοί που δεν αντιδρούν, όπως δυστυχώς πίστευα, αλλά τρομοκρατημένοι και αδύναμοι απέναντι στις ισχυρές δυνάμεις καταστολής που έχουν εξαπολύσει οι πιστωτές της χώρας, με τη βοήθεια των ενδοτικών της κυβερνήσεων (όπως τεκμηριώθηκε με το χειρότερο δυνατό τρόπο στο χθεσινό συλλαλητήριο υπέρ της Μακεδονίας).

Analyst