Φωνή λαού, οργή Θεού

Κρίνοντας από αυτά που έχω διαπιστώσει τα τελευταία οκτώ χρόνια της βαθύτερης κρίσης που έχει βιώσει ποτέ μία χώρα εν καιρώ ειρήνης, θα συμβεί όταν οι Έλληνες χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν, ο ένας πίσω από τον άλλο – οπότε πολύ αργά για να αντιστραφεί η ροή των πραγμάτων.

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος 

Έχω δυστυχώς την εντύπωση ότι, οι Έλληνες Πολίτες δεν κατανοούν τους κινδύνους, στους οποίους εκτίθενται, όσον αφορά τα απλήρωτα χρέη τους – με αποτέλεσμα δυστυχώς να επικεντρώνονται στον τρόπο εξόφλησης τους (μακροχρόνιες δόσεις), αντί στα ίδια τα χρέη. Αυτό δεν αφορά μόνο τον ιδιωτικό τομέα, αλλά και το δημόσιο – όπου η σημερινή κυβέρνηση «πούλησε» τη συμφωνία της 21ης Ιουνίου του 2018, με αντάλλαγμα τη Μακεδονία, μέσω της οποίας μεταφέρθηκε έντοκα το χρέος στα παιδιά μας για μετά το 2032, επαυξημένο κατά περίπου 13 δις €, ως μεγάλο της επίτευγμα! 

Δεν αντιλαμβάνονται δηλαδή οι Έλληνες πως τα χρέη, ακόμη και αν ρυθμιστούν από την όποια κυβέρνηση, θα αυξάνονται συνεχώς από τους τόκους – καθώς επίσης από τα πρόστιμα που θα επιβάλλονται, εάν οι οφειλέτες δεν θα είναι συνεπείς με τις ρυθμίσεις, λόγω κάποιας ενδιάμεσης οικονομικής αδυναμίας.

Ορισμένοι, ελπίζω ελάχιστοι πια, δεν συνειδητοποιούν επίσης πως εάν, για παράδειγμα, χρωστούν 100.000 €, το ακίνητο τους κοστίζει 150.000 €, ενώ κατάσχεται και πλειστηριάζεται για 30.000 €, θα παραμείνουν χρεωμένοι με 70.000 €, συν τα δικαστικά έξοδα, συν τόκους, υπερημερίας προφανώς, χωρίς να έχουν πλέον το σπίτι τους. Οι αριθμοί που ακούγονται, όσον αφορά τα χρέη, είναι τρομακτικοί: 

(α) Άνω των 100 δις € στο δημόσιο, από 70 δις € το 2014 και ελάχιστα πριν το 2010 – όπου ουσιαστικά γίνεται σταδιακά, υπομονετικά, μεθοδικά η μεταφορά του ιδιωτικού πλούτου στο κράτος και από εκεί στους δανειστές της χώρας, ενώ προστίθεται κάθε μήνα πάνω από 1 δις €. Με την έννοια αυτή, το δημόσιο «προικίζεται» σημαντικά, χωρίς να φαίνονται ακόμη τα αποτελέσματα – αφού κάποια στιγμή θα «κατασχέσει» ένα μεγάλο μέρος από τις απαιτήσεις του, μειώνοντας αντίστοιχα το κρατικό χρέος και την ιδιωτική περιουσία.

(β) Άνω των 30 δις € στα διάφορα ασφαλιστικά ταμεία από 15 δις € το 2014, τα οποία επίσης αυξάνονται με τη «βοήθεια» των τόκων – για το ύψος των οποίων (επιτόκια) δεν διεξάγεται καμία συζήτηση (συν αυτά προς τις εταιρείες κοινής ωφελείας όπως στη ΔΕΗ κλπ.)

(γ) Άνω των 100 δις € σε καθυστέρηση στις τράπεζες από 77 δις € το 2014 και οι οποίες, σε μεγάλο βαθμό, διαθέτουν ενυπόθηκες εγγυήσεις – που κάποια στιγμή, θα μεταβληθούν σε κατασχέσεις και σε πλειστηριασμούς, με τα ακίνητα των Ελλήνων να καταλήγουν στις αφελληνισμένες τράπεζες ή σε άλλα «ξένα χέρια», σηματοδοτώντας την αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος της χώρας μαζί με τις σκανδαλώδεις ιδιωτικοποιήσεις, ενώ έχουν ήδη σταματήσει οι αντιδράσεις. 

Οι καθυστερήσεις που θα επιτευχθούν με τις αναμενόμενες αποφάσεις για διακανονισμούς, απλά θα υποχρεώσουν τους οφειλέτες που δεν θα πλειστηριασθούν τα περιουσιακά τους στοιχεία, να πληρώνουν έντοκα στο διηνεκές – ενδεχομένως σε περισσότερες από μία γενιές, αφού κάποια από αυτά τα χρέη θα επιβαρύνουν και τα παιδιά τους. Ακριβώς για το λόγο αυτό λέγεται πως τα κράτη δεν χρεοκοπούν αλλά οι Πολίτες τους πτωχεύουν – σε μία χώρα που το δημόσιο, οι τράπεζες, οι επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά έχουν πλέον χρεοκοπήσει. 

Σε κάθε περίπτωση οι δόσεις, όσες και αν είναι, θα επιδεινώσουν το πρόβλημα, παρά θα το επιλύσουν – αφού η μοναδική βιώσιμη λύση του δεν είναι άλλη από την επιστροφή στην ανάπτυξη, η οποία υπό τις σημερινές προϋποθέσεις είναι αδύνατη: με την αύξηση των αμοιβών, των εισοδημάτων, καθώς επίσης της αξίας των περιουσιακών στοιχείων, έτσι ώστε να είναι δυνατή η εξόφληση των οφειλών.

Ενδεχομένως και κατά περίπτωση η διαγραφή εκείνου του μέρους των ιδιωτικών χρεών, τα οποία δεν μπορούν τεκμηριωμένα να πληρωθούν – κατ’ αναλογία με τη διαγραφή του δημοσίου χρέους που θα έπρεπε να επιδιωχθεί, αφού παρά το PSI έχει ήδη εκτοξευθεί στα 360 δις € από 299 δις € το 2009 ή στο 202% του ΑΕΠ από 127% τότε.

Διαφορετικά δεν θα είναι τίποτα άλλο, από «μία λεηλασία σε αργή κίνηση» – από μία διαρκή ληστεία, η οποία δεν θα γίνεται κατανοητή από τους Πολίτες και δεν θα προκαλεί τις μαζικές αντιδράσεις τους.

Πόσο μάλλον όταν θα παραπλανούνται, με τη βοήθεια ορισμένων ΜΜΕ, με τη σκόπιμη καλλιέργεια της ψεύτικης ελπίδας πως ένα άλλο κόμμα, κάποτε, θα πετύχει την ανάπτυξη της χώρας με κάποιο μαγικό ραβδί και θα περιορίσει τα υπέρογκα βάρη τους – κάτι που φυσικά ποτέ δεν θα συμβεί, εάν δεν το απαιτήσουν συλλογικά οι Πολίτες. Τουλάχιστον όχι για εκείνο το χρονικό διάστημα που οι «αγορές» θα παραμένουν πανίσχυρες, επιβάλλοντας απολυταρχικά τις εντολές τους στις κυβερνήσεις.

Σε κάθε περίπτωση προβλέπεται πως εάν δεν μεσολαβήσουν εντυπωσιακές αλλαγές, κάποια στιγμή στο μέλλον το δημόσιο χρέος θα είναι βιώσιμο, το κράτος θα έχει μηδενική σχεδόν περιουσία, οι Πολίτες του θα διαθέτουν ελάχιστα περιουσιακά στοιχεία, τα ιδιωτικά χρέη τους θα είναι κατά πολύ μεγαλύτερα από τα σημερινά, ενώ οι ξένοι θα έχουν υφαρπάξει τα πάντα. 

Εν προκειμένω προκύπτει το ερώτημα, γιατί δεν αντιδρούν οι Έλληνες – έχοντας την άποψη ότι οφείλεται στο φόβο τους, τον οποίο τους έχουν δημιουργήσει μεθοδικά οι δυνάμεις κατοχής της χώρας. Ποιός όμως είναι ο τρόπος αντιμετώπισης αυτού του είδους του φόβου, κατά την ψυχολογία; Απλούστατα, η αντικατάσταση του με την οργή – αρκεί βέβαια να είναι αιτιολογημένη.

Θα ήταν αλήθεια αιτιολογημένη από την πλευρά των Ελλήνων; Απόλυτα κατά την άποψη μου, αφού κατέρρευσαν τα εισοδήματα τους χωρίς δική τους ευθύνη, παράλληλα με τις τιμές των περιουσιακών τους στοιχείων, όταν σε ολόκληρο τον υπόλοιπο πλανήτη συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο – ενώ τα χρέη τους παρέμειναν ως είχαν, με αποτέλεσμα να έχουν πλέον διπλασιαστεί σε όρους εισοδημάτων, οπότε να είναι αδύνατον να εξοφληθούν.

Ολοκληρώνοντας, θα συμβεί ποτέ αυτό που ονομάζεται «Φωνή λαού, Οργή Θεού», χαρακτηρίζοντας τις βίαιες κοινωνικές αντιδράσεις; Πιστεύω πως θα συμβεί κάποτε – αφού το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί αλλά, αντίθετα, θα επιδεινώνεται. Δυστυχώς όμως, κρίνοντας από αυτά που έχω διαπιστώσει τα τελευταία οκτώ χρόνια της βαθύτερης κρίσης που έχει βιώσει ποτέ μία χώρα εν καιρώ ειρήνης, θα συμβεί όταν οι Έλληνες χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν, ο ένας πίσω από τον άλλο – οπότε πολύ αργά για να αντιστραφεί η ροή των πραγμάτων.

Analyst