Η συνειδητή τους αντιπαράθεση με τη μεγάλη μάζα του κόσμου έχει κόστος που θα καταβληθεί

Η ελληνική κυβέρνηση επιχείρησε να μειώσει το πολιτικό κόστος που έχει η τεράστια εθνική καταστροφή που έπληξε τη χώρα επενδύοντας στο τρίπτυχο «φταίνε οι εχθροί – φταίνε οι προηγούμενοι – φταίνε τα ίδια τα θύματα». Αν και στο παρελθόν αυτή η επιχειρηματολογία είχε λειτουργήσει, λιγότερο ή περισσότερο, αυτήν τη φορά δεν δείχνει να έχει αποτελέσματα και η οργή κατά της κυβέρνησης γιγαντώνεται.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουν οι κυβερνώντες, αλλά και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, είναι ότι η πολιτική είναι ένα ενιαίο μέγεθος. Και κάθε εφαρμοζόμενη πολιτική έχει ένα κεντρικό, «πυρηνικό» στοιχείο. Το κεντρικό στοιχείο της πολιτικής της συγκεκριμένης κυβέρνησης ήταν η συνειδητή αντιπαράθεσή της με τη μεγάλη μάζα του ελληνικού λαού.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της συμφωνίας των Πρεσπών που έγινε ξεκάθαρα ενάντια στη βούληση του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του ελληνικού λαού, το οποίο δεν εξέφρασε απλώς κάποια «χαλαρή» διαφωνία, αλλά δείχνει να τη θεωρεί μια καταστρεπτική επιλογή.

Αυτό δεν είναι το μόνο παράδειγμα. Και σε άλλα, μείζονα και ελάσσονα ζητήματα, η παρούσα κυβέρνηση (με το σιγοντάρισμα, είναι αλήθεια, τμημάτων της αντιπολίτευσης, ακόμη και της αξιωματικής), επέλεξε πολιτικές που από το μεγαλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού θεωρήθηκαν ως εχθρικές απέναντί του.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του νόμου Παρασκευόπουλου, όπου η κυβέρνηση έδειξε ότι ενδιαφέρεται πρωτίστως για τα δικαιώματα των εγκληματιών και αδιαφορεί για το κοινό περί δικαίου αίσθημα και το αίσθημα ασφάλειας των Ελλήνων πολιτών.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι η αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, όπου η κυβέρνηση ταυτίστηκε με τα δικαιώματα των προσφύγων – μεταναστών, αδιαφορώντας για τους φόβους των Ελλήνων πολιτών ότι είναι θέμα χρόνου να μετατραπούν σε μειονότητα μέσα στην ίδια τους την πατρίδα.

Ακόμη και η ταύτιση με την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, τη στιγμή που αυτή εκφράζει ένα μικροσκοπικό ποσοστό του ελληνικού λαού, εντάσσεται σε αυτήν την κατηγορία. Για να μην μιλήσουμε για την πρωτοφανή αλλαγή πλεύσης στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και στην εφαρμογή μιας εθνοκτόνου οικονομικής πολιτικής.

Με άλλα λόγια, η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε όλα αυτά τα χρόνια, σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς, να αντιμετωπίσει τον ελληνικό λαό με τέτοιον τρόπο που ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του να την αντιλαμβάνεται ως εχθρική δύναμη προς αυτόν και όχι απλώς μια κακή κυβέρνηση.

Και από έναν λαό που τον έχεις κάνει να σε θεωρεί εχθρό του, δεν μπορείς να περιμένεις στήριξη, ούτε καν λογική αντίδραση, όταν προκύπτει κάτι τόσο ακραίο όπως το ολοκαύτωμα στο Μάτι.

Όταν λοιπόν προέκυψε αυτή η τεράστια καταστροφή, όλη αυτή η εχθρότητα απέκτησε υπόσταση και ένα σημείο συμπύκνωσης. Η κυβέρνηση αντιμετωπίζεται πλέον από μεγάλο κομμάτι του ελληνικού λαού ως μια αλλότρια, εχθρική δύναμη, που επιδιώκει το κακό του. Δεν έχει πλέον σημασία αν η αντίληψη αυτή τεκμηριώνεται λογικά ή όχι. Δεν έχει σημασία για την τραγωδία στο Μάτι αν φταίγανε οι προηγούμενοι, αν υπήρχαν εμπρηστές ή όχι.

Η εχθρότητα και η οργή κατευθύνεται ολοκληρωτικά και απόλυτα στην κυβέρνηση γιατί αυτή το επέλεξε από την αρχή της ανόδου της στην εξουσία όταν αποφάσισε να σταθεί ενάντια στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού, ώστε να επιβάλλει τις ιδεοληψίες της (κάποιες τις βάφτισε αργότερα σε αυταπάτες για να δικαιολογηθεί…) και να είναι αρεστή στον σκληρό πυρήνα των παλαιών ψηφοφόρων και μελών της, που δεν αντιπροσωπεύουν πάνω από 2 με 3% του ελληνικού λαού.

Δεν υπάρχει λοιπόν κανένα περιθώριο επικοινωνιακής διαχείρισης της τραγωδίας που ζούμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι καταδικασμένος να πιει μέχρι τέλος το πικρό ποτήρι της μετατροπής του στην πιο απεχθή πολιτική δύναμη της Μεταπολίτευσης. Αυτό ήταν δική του επιλογή… 

πηγή