Με θυμώνει αυτό σε εσένα, άνθρωπε. Αυτό που τσιγκουνεύεσαι να πεις το «σε αγαπώ».
Αυτό που με αφήνεις να ξεπαγιάζω έξω από την πόρτα σου προσπαθώντας να σου κλέψω ένα «σε αγαπώ’» ή να νοιώσω έστω για λίγο ότι σου λείπω.
Αυτό που προσπαθώ να σε ταρακουνήσω για να καταλάβεις το πόσο ανάγκη έχω την αγάπη σου.
Αυτό που με προσπερνάς αδιάφορα όταν εγώ σου δίνω τον καλύτερο εαυτό μου.
Αυτό που θεωρείς το γλυκό βλέμμα, την αγκαλιά, την τρυφερή κουβέντα περιττά όσο είμαι δίπλα σου.
Και όταν με χάνεις, να θυμάσαι τότε ότι έπρεπε να μου τα πεις.
Και τότε χτυπιέσαι και θυμώνεις και θα ήθελες να είμαι δίπλα σου γιατί νοιώθεις ότι έχω μείνει με το παράπονο.
Με εκνευρίζει αυτή η τσιγκουνιά σου, να πάρει....
Το έχουμε αυτό εμείς οι άνθρωποι. Νομίζουμε ότι θα είμαστε εδώ για πάντα, ότι οι άλλοι θα είναι δίπλα μας παντοτινά και δεν εκτιμάμε την παρουσία τους.
Η αγάπη τους είναι δεδομένη, δε χρειάζεται να κάνουμε τίποτα για εκείνους, μπορεί να πιστεύουμε ότι μας αξίζει που μας την παρέχουν έτσι.
Και έρχεται, ξαφνικά, η δύναμη της απουσίας – βιολογικής ή κοινωνικής- και μας τραντάζει συθέμελα.
Ίσως γιατί αυτή είναι η δύναμή της; να μας υπενθυμίζει την αξία αυτών που είχαμε και δεν μπορέσουμε να δούμε και να εκτιμήσουμε όπως τους αξίζει.
Πόσο ειρωνικό και τραγικό ταυτόχρονα!
Και το ακούμε από τα χείλη τόσων ανθρώπων: «ήθελα να πω στη μητέρα μου πόσο την αγαπώ και τώρα το μετανιώνω», «έπρεπε να του έχω μιλήσει, να του πω πόσο τον/την αγαπώ».
Λυπηρό. Ακούς άνθρωπε;
Ακούς γιατί πρέπει ΣΗΜΕΡΑ να λες το «σε αγαπώ» στους ανθρώπους που είναι δίπλα σου;
Γιατί όσο και αν δεν στο δείχνουν , θέλουν και έχουν ανάγκη να τους λες ότι τους αγαπάς, ότι τους αγαπάς, ότι ξυπνάς κάθε μέρα με ευγνωμοσύνη, επειδή τους έχεις στη ζωή τους.
Μην το αφήνεις στο αύριο, κάνε το σήμερα. Άσε το αύριο, άγνωστο για όλους είναι...
Σκέφτομαι εκείνα τα παιχνιδάκια που είχα και έπαιζα όταν ήμουν παιδάκι μικρό. Ακόμα και τα προχειροφτιαγμένα, τα σπασμένα, εκείνα που είχα παραπεταμένα και ήθελα να πετάξω.
Τώρα ακόμα και εκείνα τα αναπολώ, ακόμα και εκείνα μου λείπουν.
Ξέρετε γιατί; Γιατί δεν τα έχω πια.
Γιατί, πολλές φορές, η αξία ενός πράγματος, μίας στιγμής, μίας κατάστασης, ενός ανθρώπου γίνεται αντιληπτή όταν γίνει πια μία ανάμνηση....
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.