Ο Νίκος Λυγερός για την Μακεδονία και την Συμφωνία

Γράφει ο Νίκος Λυγερός

Μία ιδεολογική Συμφωνία

Όταν μια ιδεολογική Συμφωνία που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα προσύμφωνο μεταξύ Υπουργών Εξωτερικών που παρουσιάζεται ως μία εθνική Συμφωνία με διεθνή εμβέλεια, είναι απλώς μια προπαγανδίστικη ερμηνεία που εξυπηρετεί πολιτικάντικους σκοπούς αλλά όχι της ιστορίας της Ελλάδας. Επίσης το γεγονός ότι πολλοί πιστεύουν ότι είναι το αποτέλεσμα των πιέσεων του NATO και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι εντελώς εκτός πλαισίου. Διότι η πραγματικότητα είναι απολύτως διαφορετική. Αυτό το προσύμφωνο είναι απλώς η αναπόφευκτη συνέχεια μίας κόκκινης προπαγάνδας που άρχισε στο τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Κάποιοι που είχαν υποστεί μια αποτυχία μετά τον πόλεμο, ενώ πίστευαν ότι θα βρεθούν στην εξουσία, άφησαν μια ιδεολογική κληρονομιά, η οποία παρόλο που δεν κυριάρχησε ποτέ στην Ελλάδα, με την πρώτη ευκαιρία υλοποίησαν ή μάλλον προσπάθησαν να υλοποιήσουν ένα όνειρο δεκαετιών. Ας μην είμαστε λοιπόν τόσο αγνοί κι ας ανοίξουμε τα μάτια μας, διότι πρόκειται για μια πράξη βαρβαρότητας κατά της ιστορίας. 

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αποδεχτούμε μια ιδεολογική συμφωνία που καταπατά την Ελλάδα και την ιστορία. Έτσι δεν είναι παράλογο ότι η Βουλγαρία αλλά και η Σερβία είναι επιφυλακτικές με τη Συμφωνία, διότι βλέπουν ότι δεν λύνει κανένα εθνικό θέμα επί της ουσίας αλλά επίσης επειδή αντιλαμβάνονται ότι το σκεπτικό είναι ριζικά διαφορετικό. Τώρα όμως και οι ψηφοφόροι έχουν αντιληφθεί ότι έχουν πέσει σε μια παγίδα και έχουν αρχίσει να απεγκλωβίζονται και να απαιτούν αλλαγές, διότι δεν πρόκειται να δεχτούν το απαράδεκτο για τη Μακεδονία μόνο και μόνο για λόγους κομματικούς. Το όλο θέμα είναι καθαρά ιδεολογικό και η Συμφωνία πρέπει να εξεταστεί σε αυτό το πλαίσιο για να γίνουν κατανοητά τα είκοσι Άρθρα της. Δεν πρέπει να αναζητούμε εθνικά στοιχεία και γι’ αυτό είναι σημαντικό να παλέψουμε για να μη περάσει στο στάδιο της οριστικοποίησης, αφού δεν έχει νόημα για το μέλλον της Ελλάδας και δεν έχουμε ανάγκη από τέτοιους συμβιβασμούς.

πηγή 

Οι ουρές της Συμφωνίας

Αν υπάρχει ένας σοβαρός λόγος για να μην αποδεχτούμε τη Συμφωνία του Υπουργού Εξωτερικών, είναι οι ουρές της που προκαλούν επακόλουθα και σε άλλες περιπτώσεις όπως είναι η Αλβανία, η Βουλγαρία ή ακόμα και η Τουρκία. Διότι η διπλωματική αναξιοπιστία δεν είναι μόνο μια βλαβερή για μία και μόνο υπόθεση, έχει επιπτώσεις και σε άλλες.Έτσι αν τα πράγματα είναι δύσκολα για το Σκοπιανό, ενώ μιλούμε για ένα κράτος που δεν έχει καμιά εμβέλεια ούτε απήχηση, τι πρόκειται να πετύχουμε με άλλα που έχουν και διεκδικούν ακόμα περισσότερα από εμάς. Η διαχείριση του όλου θέματος και τα αποτελέσματα των διαπραγματεύσεων δείχνουν ότι υπάρχει όχι μόνο μια δομική ανικανότητα αλλά και μια εσκεμμένη βούληση απαξίωσης των εθνικών αξιών μας. Η κυριαρχία της ιδεολογίας επί των εθνικών ζητημάτων είναι άκρως επικίνδυνη και η όλη προσέγγιση μοιάζει με σοβιετική σκέψη που δεν θέλει καμιά αμφισβήτηση από τον ελληνικό λαό. 

Η γεωπολιτική σκακιέρα στην περιοχή είναι πολύ πιο μεγάλη από μια διμερή σχέση που αφορά μια ασύμμετρη ισορροπία μεταξύ κρατών. Αν πρέπει ν’ αντισταθούμε για το όνομα της Μακεδονίας, πρέπει ν’ αντισταθούμε και για τις άλλες επιπτώσεις με άλλα κράτη. Τα Βαλκάνια μάλιστα δεν παίζουν μόνα τους, αφού υπάρχει και το ευρωπαϊκό πλαίσιο. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση εντάχθηκαν η Σλοβενία το 2004, η Βουλγαρία και η Ρουμανία το 2007 και η Κροατία το 2013. Δεν είναι λοιπόν δύο ανεξάρτητες σκακιέρες. Και το ίδιο ισχύει και για το NATO στο οποίο παράδειγμα πρέπει να προσθέσουμε την Αλβανία το 2009 και το Μαυροβούνιο το 2017. Είναι λοιπόν απαραίτητο να εξετάσουμε αυτή τη Συμφωνία από το τριπλό πρίσμα Βαλκάνια, Ευρωπαϊκή Ένωση και NATO για να έχουμε μια ορθολογική άποψη της κατάστασης σε στρατηγικό επίπεδο, το οποίο ξεπερνά βέβαια το βεληνεκές ενός υπουργικού προσύμφωνου.

πηγή 

Ο αγώνας για το Σκοπιανό

Ο αγώνας για το Σκοπιανό παραμένει στο επίκεντρο των συζητήσεων, των αντιπαραθέσεων και των Συλλαλητηρίων. Το θέμα του χρέους και της υποτίθεται λήξης δεν έχει καλύψει κανέναν. Όλα όσα παρουσιάστηκαν ήταν αναμενόμενα και μάλιστα προγραμματισμένα. Δεν έχει πετύχει τίποτα το ιδιαίτερο η εξουσία όσο και να θέλει να παρουσιάσει τις κινήσεις της ως επιτεύγματα. Όλοι κατάλαβαν ότι προσπάθησε να κάνει μια κίνηση αντιπερισπασμού αλλά αυτό δεν άλλαξε τίποτα για την κινητοποίηση του λαού στα Μακεδονικά Συλλαλητήρια. 

Ο ελληνικός λαός εκφράζεται ελεύθερα και όσο πιο πολλά μαθαίνει για τη Συμφωνία που δεν είναι τίποτα άλλο από ένα Προσύμφωνο μεταξύ δύο Υπουργών Εξωτερικών, το οποίο μπορούμε να απορρίψουμε χωρίς επιπτώσεις, τόσο πιο πολύ μάχεται. Έτσι ο αγώνας για την προστασία του ονόματος της Μακεδονίας συνεχίζει και μάλιστα με αυξημένη συμμετοχή και δυναμική. Η ανάγνωση και η μελέτη των είκοσι άρθρων δείχνει ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο το ονοματολογικό αλλά το όλο πλαίσιο που αποτελεί μια συστηματική και ιδεολογική κατεδάφιση των ελληνικών θέσεων για να μπορέσουν να περάσουν μια απαράδεκτη Συμφωνία. 

Κατά συνέπεια η διάδοση και μόνο αυτών των σημείων είναι ικανή να δημιουργήσει ένα κίνημα διεκδίκησης και όχι μόνο διαμαρτυρίας διότι ο ελληνικός λαός και η Ελλάδα διαθέτουν μια κυρίαρχη στρατηγική για να ξεπεράσουν αυτά τα προβλήματα και να πετύχουν αυτό που είναι δίκαιο. Η εξουσία βλέπει ήδη τα προβλήματα που έχουν προκαλέσει τα Συλλαλητήρια αλλά δεν μπορεί να φανταστεί τις επιπτώσεις των νέων Συλλαλητηρίων που ξέρουν πια τα απαράδεκτα στοιχεία που εμπεριέχει η Συμφωνία. Γι’ αυτό ο αγώνας μπαίνει σε νέα φάση, πιο δυναμική και πιο σκληρή διότι υπάρχει ανάγκη για τον Ελληνισμό.

πηγή 

Πορείες και Συλλαλητήρια

Αν η εξουσία φοβάται κάτι είναι οι πορείες και τα Συλλαλητήρια διότι μέσω τους εκφράζεται ελεύθερα ο ελληνικός λαός δίχως να υπάρχει λογοκρισία. Δεν είναι πολιτικό το θέμα του Σκοπιανού, είναι καθαρά εθνικό και αυτό σημαίνει ότι δεν είναι μια ιδεολογική υπόθεση που έχει το δικαίωμα να σβήσει την ιστορία μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει συμφέροντα κομματισμού. Όλοι έχουμε καταλάβει πια ότι οι λεγόμενες πιέσεις του εξωτερικού είναι ανύπαρκτες και ότι το όλο θέμα των διαπραγματεύσεων ήταν καθαρά μια ιδεολογική πρωτοβουλία της εξουσίας για να κλείσει ένα θέμα που άρχισε για την κομματική ιστορία το 1949. 

Όμως αυτές οι προσεγγίσεις δεν έχουν πέραση στην Ελλάδα διότι είμαστε μια χώρα της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας και δεν θέλουμε να υποστούμε την πολιτική μιας ιδεολογίας που παράγει γενοκτονίες ανά τον κόσμο. Κατά συνέπεια οι πορείες και τα Συλλαλητήρια είναι απαραίτητα για να αλλάξουν την κατάσταση. Και αυτό γίνεται αφού υπάρχει και στρατηγική σε εθνικό επίπεδο. Κάθε πορεία πρέπει να έχει ένα συγκεκριμένο στόχο για να συμμετέχει ενεργά με το έργο της στην όλη προσπάθεια αποτροπής της Συμφωνίας. Διότι αυτές οι υπογραφές που έπεσαν δεν έχουν τίποτα το οριστικό. 

Πρέπει λοιπόν να αποφύγουμε να φτάσουμε σε αυτό το στάδιο με κάθε τρόπο. Πρέπει οι βουλευτές να είναι ενημερωμένοι για το τι διαδραματίζεται και να ξέρουν τα είκοσι άρθρα, διότι δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για την άγνοιά τους. Άλλωστε τα Συλλαλητήρια και οι πορείες θα είναι τα πρώτα πράγματα που θα απαγορεύσει η Συμφωνία μέσω της Κοινής Επιτροπής όπως το προβλέπει το άρθρο 6. Ας τα κάνουμε λοιπόν όσο δεν είναι απαγορευμένα από την εξουσία του κομματισμού.

πηγή 

Τα αυταρχικά συστήματα

Τα αυταρχικά συστήματα λειτουργούν βάση νοητικών σχημάτων τα οποία έχουν αναλογίες. Κατά συνέπεια, αν μελετάμε τα ιστορικά δεδομένα πάνω σε αυτά τα αυταρχικά συστήματα, όταν βλέπουμε αναλογίες να εμφανίζονται είμαστε προετοιμασμένοι. Και βλέπουμε ότι χρησιμοποιούν τεχνικές συσσώρευσης δηλαδή σιγά σιγά βάζουν νέα στοιχεία, αλλάζουν νομοθεσία, αλλάζουν το πλαίσιο και αυτό γίνεται χωρίς να το αντιληφθεί ο λαός. 

Στη συνέχεια εμείς όταν το μελετάμε εκ των υστέρων λέμε πώς το αποδέχτηκε ο λαός, ενώ στην πραγματικότητα δεν αποδέχτηκε ένα συγκεκριμένο σημείο, είναι ότι δεν αντιλήφθηκε ότι σταδιακά πέρασε σε μια άλλη φάση. Αυτό τώρα που ζούμε με το Σκοπιανό είναι ότι έχουμε μήνες διαπραγμάτευσης οι οποίοι επέτρεψαν την παρουσίαση αυτής της διαπραγμάτευσης με έναν ειδικό τρόπο, καθαρά προπαγάνδας και στη συνέχεια ανακαλύψαμε ότι στις διαπραγματεύσεις υπήρχαν σημεία στα οποία δεν αναφερθήκαμε ποτέ ενώ μπορεί να ήταν ισάξια. Επειδή δεν τα ήξερε ο ελληνικός λαός δεν μπορούσε να αντισταθεί πάνω σε αυτά τα σημεία και κατά συνέπεια πολλοί ξαφνιάστηκαν, άλλοι όχι γιατί έβλεπαν ότι ήταν αναμενόμενο. 

Τώρα που τα διαθέτουμε και ξέρουμε ότι αυτό το Προσύμφωνο μεταξύ Υπουργών Εξωτερικών είναι καθαρά ένα κείμενο ιδεολογικό που ακολουθεί τα νοητικά σχήματα που λέγαμε των αυταρχικών συστημάτων, ξέρουμε εναντίων ποιας βαρβαρότητας πρέπει να αγωνιστούμε. Άρα από εδώ και πέρα μπαίνουμε σε μια νέα φάση και πρέπει να αντιληφθούμε ότι οι πορείες και τα Συλλαλητήρια είναι δεδομένα της ιστορίας τα οποία θα αποδείξουν στη συνέχεια ότι έτσι άρχισε αυτός ο αγώνας, η αντίσταση, η διεκδίκηση δικαιωμάτων ιστορίας ενάντια στη βαρβαρότητα γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Δηλαδή ενώ είμαστε σε ένα πλαίσιο δημοκρατίας βλέπουμε ότι όταν η δημοκρατία βάλλεται με το πολιτικό σύστημα, το οποίο δεν μπορεί να ακολουθήσει και να αντισταθεί σε τροποποιήσεις τέτοιου τύπου, τότε πρέπει να περάσουμε στο επόμενο στάδιο και είναι η ελεύθερη έκφραση του λαού χωρίς να περιμένει τίποτα από τους άλλους.

πηγή

Οι κινητοποιήσεις του ελληνικού λαού είναι αναπόφευκτες

Ο ελληνικός λαός αντιλήφθηκε ότι οι κινήσεις της κυβέρνησης του κομματισμού δεν έχουν στόχο ένα εθνικό αποτέλεσμα αλλά ένα καθαρά ιδεολογικό και κατά συνέπεια καταλαβαίνει ότι αν δεν κάνει κινήσεις και κινητοποιήσεις οι οποίες να είναι δυναμικές δεν πρόκειται να αλλάξει τα δεδομένα που προσπαθεί αυτή η κυβέρνηση να διαμορφώσει σε σχέση με τη Συμφωνία για το Σκοπιανό. Πρέπει να καταλάβουμε ότι πρόκειται μόνο και μόνο για ένα Προσύμφωνο μεταξύ δύο Υπουργών Εξωτερικών και σε αυτή την περίοδο που διανύουμε οι κινητοποιήσεις είναι αναπόφευκτες γιατί είναι ο μόνος τρόπος να επηρεαστούν βουλευτές και γενικότερα το πολιτικό σύστημα έτσι ώστε να αλλάξει γνώμη αφού αντιληφθεί ότι ο ελληνικός λαός είναι κάθετα εναντίον τέτοιες Συμφωνίας. 

Έτσι σε κάθε περιοχή της Ελλάδας είναι αναμενόμενο να δούμε πορείες, Συλλαλητήρια, εκφράσεις του ελληνικού λαού οι οποίες είναι οι αποδείξεις σε ιστορικό επίπεδο ότι αυτός ο λαός αντιστέκεται, ότι ακολουθεί την ιστορία, ακολουθεί τον Ελληνισμό και δεν πρόκειται να εγκαταλείψει αυτόν τον αγώνα έως την τελική νίκη. Μπορεί αυτές οι υπογραφές να αποτελούν μια προσωρινή ήττα για τα δεδομένα της Ελλάδας αλλά δεν υπάρχει τίποτα το οριστικό και όλα τώρα θα εξαρτηθούν από την αγωνιστικότητα του ελληνικού λαού.

πηγή 

Ελλάδα, Γαλλία και Σκόπια

Η Γαλλία είναι μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών, είναι κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, μέσω της Total έχει κάνει και θα κάνει συμβόλαια με την Ελλάδα και βέβαια αντιστέκεται στην ένταξη των Σκοπίων, μάλιστα δεν τα έχουν αναγνωρίσει με το συνταγματικό τους όνομα. Η Ολλανδία ακολουθεί το ίδιο σχήμα και δεν θέλει ν’ ακούσει για την ένταξη των Σκοπίων. Βλέπουμε λοιπόν ακόμα και τώρα ότι οι λεγόμενες πιέσεις που δεχόταν η κυβέρνηση για να αποδεχτεί τη Συμφωνία με τα Σκόπια, ήταν απλώς μέρος της προπαγάνδας και απολύτως τίποτα άλλο. Και επιβεβαιώνεται βέβαια με παραδειγματικό τρόπο ότι η Συμφωνία δεν ακολουθεί καν ευρωπαϊκά συμφέροντα. 

Πρόκειται καθαρά για μια ιδεολογική προσέγγιση που δεν πιστεύει στο Έθνος. Αποτελεί επίσης μια άλλη επιβεβαίωση των λεγομένων Juncker ο οποίος εξηγούσε ότι η ενταξιακή πορεία για τα Σκόπια δεν είναι μόνο και μόνο το θέμα του ονόματος κι ότι αντιθέτως θα χρειαστεί μεγάλο χρονικό διάστημα για να έρθει σε πρακτική ισχύ. Διότι τα 35 Κεφάλαια του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου δεν έχουν ανοίξει καν. 

Όσοι λοιπόν μας παρουσιάζουν τη Συμφωνία σαν κάτι το οριστικό μάλιστα τελεσίδικο, ακολουθούν μια προπαγάνδα παραπληροφόρησης που δεν λειτουργεί πάνω μας διότι ο Ελληνισμός είναι του Χρόνου, της συνέχειας και της μνήμης. Κατά συνέπεια κανείς δεν μπορεί να τον πείσει μέσω των νέων δεδομένων. Ο Ελληνισμός έχει μια διαχρονική αξία και αυτό δεν μπορεί να τον βγάλει από τη μέση με τόσο εύκολο τρόπο όταν υπάρχουν συμμαχίες με την πατρίδα μας.

πηγή


Ο Νίκος Λυγερός είναι καθηγητής Γεωστρατηγικής