Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Ειλικρινά, μόνο για πλάκα θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι θα έχανε ο Ερντογάν αυτές τις εκλογές. Ενα ζήτημα υπήρχε, αν θα χρειαζόταν δεύτερο γύρο. Στην πράξη, όμως, η συμμαχία του με τους «Γκρίζους Λύκους» του Μπαχτσελί αποδείχθηκε αρκετή. Και είναι αυτή που δυστυχώς θα καθορίσει την πολιτική του ως προς την Ελλάδα, επιβάλλοντας τη συνέχιση των υψηλών τόνων σε επίπεδο ρητορικής.
Η Τουρκία από «μετριοπαθώς ισλαμική» μεταβάλλεται πλέον σε «εθνικιστική - ισλαμική», ακολουθώντας ένα ιδιότυπο δόγμα που εκφράζεται προσωποπαγώς από τον σύγχρονο Αλπ Αρσλάν, τον Ταγίπ. Και αυτό αποτελεί πρόβλημα για την Ελλάδα. Μικρότερο ίσως από το αν κυβερνούσαν οι επίσης αναθεωρητικοί κεμαλιστές, που κοιτούν μονοσήμαντα προς το Αιγαίο. Γιατί ο Ερντογάν θεωρεί την Ελλάδα μικρή και δευτερεύουσα, επικεντρώνοντας τις γεωστρατηγικές βλέψεις του στη Μέση Ανατολή, με μεγαλεπήβολο οραματικό στόχο την ανασύσταση της οθωμανικής επιρροής και ισχύος στον αραβικό κόσμο. Ασφαλώς και η Ελλάδα μπορεί να εισπράξει καμιά αδέσποτη. Ιδίως μετά το ζήτημα που ανέκυψε με τους οκτώ Τούρκους πραξικοπηματίες αξιωματικούς που, αντί να έχουν επιστραφεί πίσω σε κοντέινερ, απασχολούν σήμερα τη μισή αστυνομική δύναμη της πρωτεύουσας για τη φύλαξή τους. Ομως η αναμέτρηση με την Ελλάδα στο Αιγαίο δεν αποτελεί στρατηγικό στόχο του σημερινού Τούρκου ηγέτη. Εχει να λύσει πρώτα άλλους λογαριασμούς.
Ηταν εντυπωσιακή η αφέλεια με την οποία τα δυτικά μέσα ενημέρωσης (συμπεριλαμβανομένων και πολλών ελληνικών) παρακολούθησαν το φαινόμενο Ερντογάν. Εφτασαν πρόσφατα να προβλέψουν, υπό τη μορφή έκφρασης... ευσεβούς πόθου, την εκλογική «έκπληξη μεγατόνων» που θα τον οδηγούσε εκτός προεδρικού θώκου πότε στο πρόσωπο της υπερεθνικίστριας Μεράλ Ακσενέρ και πότε σε αυτό του υποψηφίου της κεμαλικής αντιπολίτευσης Μουχαρέμ Ιντζέ.
Τελικά, η πρώτη αποδείχτηκε ότι δεν είναι η... Θάτσερ της Τουρκίας και ο δεύτερος θα συνεχίσει το σκληρό μαλλιοτράβηγμα με το... παλτό Κιλιντσάρογλου, καθώς το (σχετικά αξιοπρεπές) 30% που απέσπασε του δίνει την ευκαιρία να διεκδικήσει δυναμικά την αρχηγία του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, βυθίζοντάς το σε νέο γύρο εσωστρέφειας.
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Οτι η σημερινή Τουρκία είναι μια χώρα βαθιά διχασμένη, με έναν αυταρχικό ηγέτη μεγάλου διαμετρήματος και μία αντιπολίτευση... για τα μπάζα. Γι’ αυτό δεν χρειάστηκε μεγάλης έκτασης νοθεία στις προχθεσινές εκλογές. Οι μισοί Τούρκοι λατρεύουν τον Ερντογάν και οι άλλοι μισοί απλά τον απεχθάνονται... Μόνο που και οι μεν και οι δε ψηφίζουν κόμματα τα οποία στη συντριπτική πλειονότητά τους διέπονται από εθνικιστική ιδεοληψία και εκφράζουν αναθεωρητικές βλέψεις. Αυτό είναι το πρόβλημα, κι ας δαιμονοποιούμε εδώ μόνο τον Ερντογάν...
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.