«Κατοικούμε» μια γλώσσα. Όχι μια χώρα...

Μακεδονικό νόμισμα από τον 5ο αιώνα π.Χ., από την περίοδο που βασιλιάς της Μακεδονίας ήταν ο Αλέξανδρος Α’, πρόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Το όνομα Αλέξανδρος είναι φυσικά εξόχως Ελληνικό (αλέξω-άνδρας/απομακρύνω-τους-άντρες/πρβλ.-αλεξικέραυνο), όπως η Θεσσαλονίκη (Νίκη-των-Θεσσαλών), ο Φίλιππος (Φίλος-των-Ίππων) και η ίδια η Μακεδονία (ομηρικό: Μακεδνός=μακρύς/από-μεγαλόσωμους-Δωριείς). (Φωτογραφία: Wikipedia)

Η αρχαία μακεδονική γλώσσα ήταν διάλεκτος των Αρχαίων Ελληνικών. Τις τελευταίες δεκαετίες κάποιοι έχουν υποστηρίξει για κυρίως πολιτικούς λόγους ότι πρόκειται για ξεχωριστή γλώσσα, αλλά σε κάθε περίπτωση είναι στενά συγγενική των Αρχαίων Ελληνικών. Ήταν η γλώσσα που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Μακεδόνες, μέχρι τα τέλη της 1ης χιλιετίας π.Χ. όταν άρχισε να υποχωρεί η χρήση της και αντικαταστάθηκε από την αττική διάλεκτο, η οποία αποτέλεσε τη βάση για την μετέπειτα ελληνιστική κοινή.

Στη γλώσσα και στα τραγούδια ενός Έθνους, εναποθηκεύεται ο πολιτισμός του. Γι’ αυτό η γλώσσα αποτελεί τον αδιάψευστο μάρτυρα της ιστορικής του συνείδησης και της ιστορικής του συνέχειας. Μόνο η ελληνική γλώσσα, η οποία μιλιέται χιλιάδες χρόνια χωρίς διακοπή,-και ως γλώσσα καθομιλουμένη και ως γλώσσα γραπτή- δεν έδωσε Ελληνογενείς γλώσσες. Την γλώσσα την πλάθει ο ίδιος ο λαός, με την καθημερινή του ομιλία, το δημοτικό τραγούδι του, και τις ευγενέστερες εκδηλώσεις του.

Τα λατινικά δώσανε λατινογενείς γλώσσες γιατί έπαψαν κάποτε να μιλιούνται ως λατινικά. Τα ελληνικά δεν έπαψαν ποτέ να μιλιούνται ως ελληνικά. Όποτε έμεινε μια ανάδελφος γλώσσα, γιατί ακριβώς δεν έχει ελληνογενείς γλώσσες. Αυτό δείχνει το μεγαλείο της, την χρονική και διαχρονική της υπόσταση. Το σημαντικότερο πιστοποιητικό είναι ότι είμαστε ένα Γένος αδιάσπαστο στη συνέχεια του, από τον Όμηρο έως σήμερα, είναι ακριβώς αυτή η ενότητα της γλώσσας. Την γλώσσα, αυτό το σπαρταριστό δημιούργημα από τη ζωή του ανθρώπινου πνεύματος, δεν την κατασκευάζουν οι γλωσσολόγοι. Ούτε οι δάσκαλοι. Ούτε οι Κοτζιάδες. Προ πάντων δεν την δημιουργούν οι πολιτικοί. Την κακοποιούν. Συχνά την εκπορνεύουν. Την γλώσσα την πλάθει ο ίδιος ο λαός, με την καθημερινή του ομιλία, το δημοτικό τραγούδι του, και τις ευγενέστερες εκδηλώσεις του. «Μήγαρις έχω άλλο στο νου μου, πάρεξ ελευθερία και γλώσσα..», έλεγε ο Διονύσιος Σολωμός. 

Την γλώσσα δεν την φτιάχνουν τα αριστερά αμόρφωτα γκρουπούσκουλα. Ούτε βέβαια το οντολογικό φούσκωμα του υπουργού εξωτερικών. «Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική αντήχησε άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα…» (Γκαίτε). Η Ιστορία μας ΔΕΝ διαπραγματεύεται. Όλα τα κλασσικά μνημεία, μας παραδόθηκαν σε ερείπια. Του ερειπίου η αισθητική χάρη είναι δυσνόητη. Διότι αξιώνει τη νοητή ανασύνθεση ολοκλήρου του έργου. Άλλο η νοσταλγία του ωραίου και άλλο η συνείδηση της παρουσίας του αιωνίου. Ας αφήσουμε να μας καλλιεργήσει η Ιστορία μας πριν παραδοθούμε οριστικά και αμετάκλητα στην Αμορφωσιά… 

πηγή