Πως η ομοφυλοφιλική ατζέντα ρίχνει τις παιδικές ψυχές στον βούρκο.

σ.σ. Αβέρωφ. Η Ντεννίς είναι ένα άλλο θύμα της ομοφυλοφιλικής ατζέντας. Η δική της μαρτυρία είναι ιδιαίτερη διότι διεισδύει στο βάθος της παιδικής ψυχής και μας περιγράφει (όσο το δυνατόν γίνεται) το χάος που βιώνει ένα παιδί όταν συνειδητοποιεί την διάλυση των διακριτών ρόλων μέσα στην οικογένεια. [από το 09:18] 
***
Ακούσαμε τις ιστορίες εκείνων που έζησαν τις επιλογές τους και τον τρόπο ζωής που διάλεξαν, και συχνά αυτό που ξεχνάνε οι άνθρωποι είναι τα παιδιά που μένουν πίσω σε αυτές τις καταστάσεις. Εγώ ήμουν ένα από αυτά τα παιδιά.

Όταν ήμουν μικρή ο πατέρας μου με έγραφε σε μαθήματα μπαλέτου, με έγραφε σε μαθήματα μπατόν. Σκεφτόμουν για ποιον λόγο πραγματικά τα κάνει όλα αυτά, ειδικά επειδή υπήρχε κάτι στο βλέμμα του όταν μου ζητούσε να χορέψω στο σαλόνι για αυτόν ή όταν παρακολουθούσε το μάθημα μπαλέτου. Υπήρχε κάτι το άβολο, αλλά δεν ήξερα πως να βάλω τα κομμάτια μαζί. Μέχρι που όταν έγινα 9 ετών μου είπε για την επιθυμία του να γίνει γυναίκα.

Εκείνη την στιγμή βρήκα ότι στο παιδί συνήθως -όχι μόνο για μένα- γίνεται ένας διαχωρισμός. Σκέφτεσαι ότι αυτός είναι ο μπαμπάς σου και εσύ είσαι εσύ. Δύο διαφορετικοί άνθρωποι, άρα αυτό δεν μπορεί να επηρεάσει εσένα Ντεννίς.

Αυτό όμως που ανακάλυψα αμέσως μετά ήταν κάτι σαν ένα βαθύ πένθος. ΈΧΑΣΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ. Ο μπαμπάς μου δεν θέλει να είναι ο μπαμπάς μου, θέλει να είναι γυναίκα. Και δεν μπορεί να είναι η μαμά μου διότι ήδη έχω μαμά.

Προσπαθώ λοιπόν να το επεξεργαστώ σιωπηλά. Δεν το είπα σε κανέναν άλλον από ντροπή και αμηχανία. Προσπαθούσα να το επεξεργαστώ στο δικό μου το μυαλό. Τι σημαίνει αυτό για μένα. Και μέχρι την ηλικία των 11 ετών, όσο εγώ κρατούσα αυτό το μυστικό, ανακάλυψα ότι καθώς το σώμα μου άρχισε να αναπτύσσεται πρόωρα εγώ άρχισα να νοιώθω αηδία. Δεν μου άρεσε το σώμα μου διότι, βλέπετε, αυτό που έκανε το σώμα μου ήταν ακριβώς αυτό που ήθελε ο μπαμπάς μου.

Εάν ο Θεός έκανε κατά τύχη λάθος με τον πατέρα σου Ντεννίς, πως ξέρεις πραγματικά ότι δεν είσαι αγόρι;

Χρειάζεται μόνο μία σκέψη για τον Αντίδικο να έρθει, σε όποια κατάσταση συντριβής βιώνουμε, και να μας πάει σε ένα ακόμα πιο σκοτεινό μέρος. Έπαιζα αυτόν τον ρόλο στην κρεβατοκάμαρά μου. Έκλεινα την πόρτα και περπατούσα σαν άντρας. Φανταζόμουν πως θα ήμουν με τα γένια, το μουστάκι, το κουστούμι. Και μετά έφτασα στο σημείο να σκέφτομαι τι σημαίνει αυτό για μία σχέση. Διότι εάν είσαι ένα αγόρι ή εάν θέλεις να γίνεις άντρας, τότε θα πρέπει να παντρευτείς μία γυναίκα για να είσαι ‘κανονικός’. Και έπαιζα αυτόν τον ρόλο, ότι σκύβω για να φιλήσω μία κοπέλα. Η ζωή μου εκείνη την εποχή βρισκόταν σε απόλυτη σύγχυση.

Αυτό συνεχιζόταν στο σπίτι μας και ώσπου να φτάσω τα 13, 14 -όπως είπα είχα πρόωρη ανάπτυξη- ανακάλυψα ότι ο μπαμπάς μου ανακατευόταν με τα ρούχα μου. Τα έβρισκα στα πιο περίεργα σημεία, πίσω από τις πετσέτες του μπάνιου, στο πίσω κάθισμα του φορτηγού, πάνω στην σοφίτα. Στην αρχή σκέφτηκα ότι μάλλον δεν τα συγύρισα σωστά, η μαμά μου δούλευε τα απογεύματα και φρόντιζα τα τέσσερα μικρά μου αδέλφια.

Και τότε ήρθα αντιμέτωπη με την πραγματικότητα. Εκείνη την στιγμή κατάλαβα ότι ΔΕΝ ΕΙΧΑ ΟΡΙΑ, δεν υπήρχαν όρια ανάμεσα σε μένα και τον μπαμπά μου, δεν υπήρχαν τα δικά μου που δεν ανήκαν σ’ εκείνον.

Και με αυτό το διαιωνιζόμενο χάος τί κάνει ένα παιδί; Θα προσπαθήσει να βρει κάτι για να μουδιάσει τον πόνο του. Εγώ αυτό το βρήκα στο αλκοόλ. Κρατούσα τα χρήματα που ήταν για το μεσημεριανό και πήγαινα με τους φίλους μου για ποτά στο διάλειμμα, στους αγώνες, οπουδήποτε για να δραπετεύσω.

Επειδή ο πατέρας μου δεν ήταν παρών να μου δώσει την επιβεβαίωση της πατρικής αγάπης, εγώ την έψαχνα στα αγόρια κι έτσι άρχισα να παίζω ένα παιχνίδι στο σχολείο. Τριγυρνούσα μέχρι να τραβήξω την προσοχή ή το ενδιαφέρον κάποιου για ένα χρονικό διάστημα και αμέσως μετά έψαχνα για τον επόμενο. Συναισθηματικά ήμουν ένα κουρέλι.

Αυτό που με θυμώνει σήμερα έχει να κάνει με τους νέους και αυτούς που θα ακολουθήσουν. Εάν εγώ πήγαινα σήμερα στο Γυμνάσιο, στην πρώτη ή στην δευτέρα Γυμνασίου, και απευθυνόμουν στον σύμβουλο και του έλεγα ότι έχω πάλη μέσα μου και νομίζω ότι μάλλον έπρεπε να είμαι αγόρι, ότι έχω αντίληψη της εικόνας μου, ότι καταλαβαίνω τον τρόπο που περπατάνε και ότι πραγματικά έχω αρχίσει να νοιώθω μία άνεση με όλο αυτό, ΤΙ ΘΑ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕ ΝΑ ΚΑΝΩ;

ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΩ.

Δεν ξέρω εάν ζούσα στην σημερινή κουλτούρα που όλοι εσείς οι νέοι ζείτε, δεν ξέρω αν αυτήν την στιγμή θα στεκόμουν εδώ μπροστά σας σαν άντρας ή σαν γυναίκα εξωτερικά.

Ακολουθεί βέβαια ένα άλλο θέμα το οποίο θα έχει επιπτώσεις στα παιδιά .. Διότι τώρα έχουμε ανθρώπους που δηλώνουν τρανς τζέντερ .. γυναίκες που δεν έχουν υστερεκτομή για να έχουν παιδί, όπως είδαμε με τον Thomas Beaty που έγινε ο πρώτος έγκυος άντρας. Ακούω ακόμη από γονείς που ταυτίζονται έτσι, ότι είναι διατεθειμένοι να έχουν παιδί για να έχουν εγγόνι, διότι το παιδί τους θα κάνει μετάβαση στο αντίθετο φύλο.

Βλέπετε το ολοκληρωμένο σχέδιο του Αντιδίκου; Καταστροφή της οικογένειας. Θέλει να γκρεμίσει τους γονείς (όπως όλοι εδώ έχουμε ζήσει), και θέλει να ρίξει και το παιδί εκεί που δεν υπάρχει αθωότητα παρά μόνο χάος.

Τα μωρά, αυτά τα πολύτιμα μωρά που μεγαλώνουν μέσα σε αυτήν την σύγχυση: του μπαμπά που είναι πραγματικά η μαμά μου αλλά ένα λεπτό αυτός φαίνεται άντρας, και τι σημαίνει αυτό για μένα και πως ο Αντίδικος θα το χρησιμοποιήσει αυτό.

Σας συγχαίρω λοιπόν εσάς τους νέους που ήρθατε να ακούσετε. Καταλαβαίνω ότι υπάρχουν πολλά που χρειάζονται κατανόηση. Υπάρχει όμως τόσο χάος πίσω από αυτό το κίνημα. Δεν έχω δει ποτέ στη ζωή μου κάτι να κινείται τόσο γρήγορα και τόσο επιθετικά. Καταστρέφει κάθε δομικό συστατικό του ανθρώπου, του δημιουργήματος του Θεού: υγεία, συναισθηματικό, σωματικό, πνευματικό. 
***

Απομαγνητοφώνηση / μετάφραση Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ