Από τον Σαράντο Ι. Καργάκο
Τό ἄρθρο αὐτό ἄρχισε νά γράφεται τή Δευτέρα μετά τό Πάσχα ὑπό τό κράτος μιᾶς ἀγωνίας. Καινοῦργοι βομβαρδισμοί στή Συρία καί μάλιστα σέ δύο πολύ ἀγαπημένες μου πόλεις, τήν Χόμς καί τήν Πλαμύρα, τήν πρωτεύουσα τῆς κάποτε κραταιᾶς Ζηνοβίας. Σέ παλαιότερο καιρό, στό χῶρο αὐτό, ἐπί δύο ἡμέρες ἔκανα μαθήματα ἀρχαίας Ἱστορίας σέ μιά ὁμάδα ἐκλεκτῶν ταξιδιωτῶν, πού ὅπως μοῦ εἶπαν τούς ἔκανα νά νιώσουν ὅτι ἔζησαν σέ μιά προέκταση τῆς Ἑλλάδας. Καί εἶχαν δίκιο, διότι ἡ Χόμς εἶναι ἡ Ἔμεσα τῶν ἑλληνιστικῶν καί βυζαντινῶν χρόνων, μέ σημαντική παρουσία στήν ἑλληνική ἱστορία. Καί εἶναι πίκρα μεγάλη νά ἀκοῦς ὅτι οἱ πόλεις αὐτές ἔγιναν πάλι στόχος ἑνός ἀνθρωποφθόρου βομβαρδισμοῦ. Ποιός χτύπησε μέ πυραύλους τήν Χόμς, τουλάχιστον μέχρι τό μεσημέρι, ἦταν ἄδηλον.
Ἄκουσα τίς δηλώσεις τῶν Τράμπ καί Μακρόν καί... τραμπαλίστηκα ἐπί μακρόν! Γιά ὅλα φταίει ὁ Ἄσσαντ. Ἄς τό δεχθοῦμε, ἀλλά πρέπει νά ἀναρωτηθοῦμε: Ποιός ἐπί τόσα χρόνια ἐξοπλίζει τόν Ἄσσαντ καί τούς ἀντιπάλους του; Ποιός κερδίζει ἀπό τήν ἀλληλοσφαγή; Γιατί οἱ salvatores mundi (σωτῆρες τοῦ κόσμου) ἐπιτρέπουν τήν πώληση ὅπλων; Εἶναι ἁπλό. Ἡ πολεμική βιομηχανία εἶναι ἀτμομηχανή τῆς δικῆς της οἰκονομίας. Ἄς μήν κοροϊδευόμαστε. Ὁ πόλεμος ὑπό ποικίλες μορφές σ’ αὐτές τίς περιοχές γινόταν, γίνεται καί θά γίνεται, ἀφοῦ ἐκεῖ ὑπάρχει ἀκόμη πετρέλαιο –ἡ κατάρα τῆς Ἀσίας. Τά δάκρυα γιά τούς νεκρούς ἀμάχους εἶναι ὑποκριτικά. Τό ἀνθρώπινο αἷμα ἔγινε πιό φθηνό ἀπό τό πετρέλαιο. Ὅσο γιά τό jus gentium –τό δίκαιο τῶν ἐθνῶν– αὐτό ἔχει γίνει κλοτσοσκούφι στά πόδια τῶν δυνατῶν.
Λέγαμε κάποτε στούς μαθητές μας ὅτι τά χρώματα δέν μποροῦν νά ἀγοράσουν τό μυαλό. Σήμερα ὅμως οἱ ἰσχυροί τοῦ χρήματος μποροῦν νά ἀγοράσουν ὅσο μυαλό τούς λείπει καί νά τό θέσουν νομιμώτατα στήν ὑπηρεσία τῆς καταστροφῆς. Ἡ διεθνής πολιτική ἔχει τόσους πολλούς κανονισμούς πού ἐπιτρέπουν, λόγω περιπλοκῶν, τά πάντα, ἐκτός ἀπό τήν ἀποτυχία. Γι’ αὐτό σήμερα τά σπουδαῖα μυαλά ἀγοράζονται τόσο ἀκριβά. Τίθενται καί αὐτά στήν ὑπηρεσία τοῦ ἐγκλήματος. Πρόσφατο εἶναι τό περιστατικό μέ τόν Ρῶσο διπλό πράκτορα καί τήν κόρη του πού ἔπεσαν θύματα μιᾶς μαγικῆς οὐσίας πού μόνο ἕνα δυνατό μυαλό μέ τήν ἄδεια τῆς ἐξουσίας μπορεῖ νά παρασκευάσει. Οἱ Ἄγγλοι κατηγόρησαν εὐθέως τή ρωσσική κυβέρνηση γιά τό ἔγκλημα. Ἀλλά ἄπειρες φορές οἱ ΗΠΑ, καί ὄχι μόνον αὐτές, συνεργάστηκαν μέ ἐπιτήδειους φονιάδες, ἐπειδή αὐτοί εἶναι πιό... ἀποτελεσματικοί!
Ἄν σκοτώσεις λίγα ἑκατομμύρια ἀνθρώπους ἀναγνωρίζεσαι σάν ἡγέτης. Μήπως ἕνα πλῆθος κρατῶν δέν ὑποκλίνεται στήν κινεζική ἡγεσία; Καί μήπως ἡ ἡγεσία αὐτή δέν ἔχει ἐξοντώσει ἑκατομμύρια ἀντιφρονοῦντες Κινέζους; Μήπως οἱ Ἀμερικανοί δέν πασχίζουν νά διατηρήσουν καλές, φυσικά οἰκονομικές, σχέσεις μέ τήν Ρωσσία καί μήπως ἡ τωρινή καί οἱ προηγούμενες ρωσσικές ἡγεσίες δέν εἶχαν ἐξοντώσει ἑκατομμύρια Ρώσσους; Ἐπί Κάρτερ οἱ ΗΠΑ εἶχαν ὑποστηρίξει τό καθεστώς τοῦ Πόλ Πότ πού εἶχε ἐξοντώσει ἑκατομμύρια Καμποτζιανούς, προκειμένου νά ἐφαρμόσει τήν πολιτική τοῦ «ὅλοι ἴσοι». Ἐπί Ρήγκαν οἱ Ἀμερικανοί εἶχαν ἀναζητήσει καί πετύχει ἕνα modus vivendi μέ τό Ἰράν, παρόλο πού τό ἐκεῖ θρησκευτικό καθεστώς εἶχε θερίσει ἀμέτρητους Ἰρανούς, πού οἱ πιό πολλοί ἦσαν φίλοι τῆς Ἀμερικῆς.
Ἡ Ἀμερική ἔπιανε φιλίες μέ δικτάτορες πού εἶχαν ματωμένα χέρια –μερικοί ἀπό τό χῶρο τῆς Δεξιᾶς, μερικοί ἀπό τό χῶρο τῆς Ἀριστερᾶς– ἐν ὀνόματι τῆς «ρεάλ πολιτίκ», ἐνῶ παράλληλα ἀρνιόταν νά ὑποστηρίξει ἄλλους πολιτικούς, ἐπειδή ἦσαν μετριοπαθεῖς. Μιά χώρα μέ τέτοια ἔλλειψη ἀρχείων θά μποροῦσε νά στηρίξει πολιτικά ὁποιονδήποτε τυχοδιώκτη. Γιά ἕναν Εὐρωπαῖο, ὄχι ἀπαραιτήτως Ἀριστερό, ἡ διαφθορά τῆς Ἀμερικῆς εἶναι ὀφθαλμοφανής. Ὅμως καί πολλοί Εὐρωπαῖοι πολιτικοί εἶχαν συμβάλει στή δημιουργία τῆς διαφθορᾶς αὐτῆς. Τή διαφθορά τήν εἶχαν νιώσει στό πετσί τους καί πάμπολλοι Ἀμερικανοί μετά τό Βιετνάμ καί τό Γουοτεργκέητ. Αὐτό ἦταν πίστη γιά πολλούς Ἀμερικανούς, ὅπως δείχνουν τά βιβλία τους, οἱ κινηματογραφικές ταινίες ἀλλά καί τά πολλά κινήματα διαμαρτυρίας. Ὡστόσο πολλοί σύμμαχοι τῶν Ἀμερικανῶν στή διαφθορά εἶχαν πειστεῖ ὅτι οἱ κυβερνῆτες τῆς Ἀμερικῆς δέν εἶχαν πάντα τήν ἱκανότητα νά ἀξιοποιήσουν αὐτή τή διαφθορά. Κάποτε ἔγινε μιά κίνηση γιά τή νομιμοποίησή των πού εἶχε πολλές προοπτικές ἐπιτυχίας, ἀλλά θά ζημίωνε τά λεγόμενα «καρτέλ τῆς ἡρωίνης».
Τότε ἕνας Κολομβιανός μεγαλέμπορος ναρκωτικῶν δήλωσε κυνικά ὅτι τυχόν νομιμοποίηση θά ἦταν καταστροφή γιά τό καρτέλ του. Καί προσέθεσε ὅτι οἱ Ἀμερικανοί πολιτικοί δέν ἔχουν τήν ἀπαιτούμενη νοημοσύνη γιά νά προασπίσουν τό συμφέρον τους. Ἡ ἀμερικανική κυβέρνηση θά μποροῦσε νά βγάλει δισεκατομμύρια ἀπό τήν ἐκμετάλλευση τῶν ναρκωτικῶν, ἀλλά δέν ἔχει ὅραμα γιά μία τέτοια πολιτική. Καί συνεχίζοντας ὁ Κολομβιανός συμπλήρωσε λέγοντας ὅτι οἱ Γιάνκηδες, παρά τήν ὑποτιθέμενη ἰσχύ τους, δέν ἔχουν οὔτε θέληση οὔτε ἀνδρισμό. Αὐτός μποροῦσε νά ρυθμίσει τά πάντα στόν τόπο του, ἐνῶ οἱ Ἀμερικανοί δέν μποροῦσαν νά κάνουν τό ἴδιο στή χώρα τους, μπορεῖ νά ὀργώνουν τούς ὠκεανούς, μπορεῖ νά γεμίζουν τόν οὐρανό μέ τά ἀεροπλάνα τους, ἀλλά δέν ξέρουν νά χρησιμοποιοῦν αὐτή τή δύναμη γιά νά προστατεύσουν τά συμφέροντά τους.
Μέ τόν τρόμο, ὅπως φαίνεται, ξέρουν νά τά χρησιμοποιοῦν, καί γι’ αὐτό φοβᾶμαι. Ὁ πλανήτης μας δέν ἀντέχει ἄλλα μεγέθη καταστροφῆς καί διαφθορᾶς. Καί σάν ἐπίλογο προσθέτω ὅτι ὁ ἐν λόγω Κολομβιανός εἶχε στενώτατες σχέσεις μέ πολλούς ἐπιφανεῖς Ἀμερικανούς πολιτικούς, πού εἶχαν συνειδητοποιήσει ὅτι ἡ πολιτική πρέπει νά συνεργαστεῖ μέ τή χημεία γιά νά μπορεῖ νά ἐπιβάλει τή νάρκωση στό λαό, κυρίως στή νεολαία, ὥστε νά μήν ξέρει πῶς καί γιατί νά ἐπαναστατήσει.
πηγή
