“Νευρική Τουρκία και Νηφάλια Ελλάς”: Στα ίχνη του μεγάλου πολέμου της εποχής μας…

Του Βασίλη Φασούλα* 

«Μην επιδιώκετε την Ειρήνη για να είσθε κερδισμένοι» 
«Ποτέ δεν εξαφανίσαμε μία χώρα προτού την προειδοποιήσουμε γι` αυτό». 
Ιερόν Κοράνιον στίχοι : 47,35 και 15,4 

«Η θεμελιώδης πηγή συγκρούσεων σ’ αυτό τον καινούργιο κόσμο δεν θα είναι πρωταρχικά ούτε ιδεολογική ούτε οικονομική. Οι μεγάλοι διαχωρισμοί στο εσωτερικό της ανθρωπότητας και η κυρίαρχη πηγή συγκρούσεων θα είναι πολιτισμικοί. Τα εθνικά κράτη θα παραμείνουν οι ισχυρότεροι παίκτες στις διεθνείς υποθέσεις, οι κυριότερες όμως συγκρούσεις στην παγκόσμια πολιτική θα προκύψουν ανάμεσα σε έθνη και ομάδες διαφορετικών πολιτισμών. Οι διαχωριστικές γραμμές μεταξύ πολιτισμών θα είναι τα πολεμικά μέτωπα του μέλλοντος» . 
Samuel Ρ. Huntington «Η σύγκρουση των πολιτισμών» (περιοδικό Foreign Affairs, 1993). 

Η παραδοσιακή συνήθεια της Τουρκίας να προαναγγέλλει πολέμους, όπως αυτός με την Ελλάδα, σίγουρα ξενίζει έναν δυτικό, πνευματικό τέκνο της προτεσταντικής ηθικής, της νεωτερικότητος, της μαρξιστικής σκέψεως, εν τέλει του ρυθμού του σύγχρονου δυτικού κόσμου. 

Πλήν όμως η πλήρης δυτικοποίηση της εξηγήσεως του γνωστού σε εμάς (βαλκανικού) κόσμου, όχι μόνον από φανατικούς μαρξιστές φιλοσόφους αλλά ακόμη και από λεγόμενους υπερπροβεβλημένους «μετριοπαθείς» όπως πχ ο Παναγιώτης Κονδύλης, μας αποτρέπει και από την Ψυχολογική προσέγγιση της Ιστορίας. Γιατί ο πλήρης εξισωτικός ορθολογισμός πέραν από τα καλά φέρει ένα και φοβερό δεινό: Δεν εξηγεί «απρόβλεπτες» σε έναν κοινό (δυτικό) νου συμπεριφορές. Και εν τέλει ο ορθολογισμός όταν παρακάμπτει την ολόπλευρη εξήγηση της συμπεριφορολογίας καταπίπτει σε ιδεολόγημα. 

Η διηνεκώς ηυξημένη τουρκική επιθετικότητα είναι απόλυτα συνεπής με τον σκοταδισμό του σουνιτικού κόσμου και αποτελεί φυσικώ τω τρόπω πολιτικοπνευματική συνέχεια της παραδόσεως των πρώτων ακόμη Οσμάνων Τούρκων, παλαιότερα των Γαζήδων ιερών μαχητών των πρώτων τουρκικών εμιράτων της Μικράς Ασίας, και ενωρίτερα, όταν ακόμη οι Βυζαντινοί ανέφεραν τους πρώτους τουρκομάνους κατακτητές ως « Σκύθες ». Ο πιστός μουσουλμάνος σουνίτης μαχητής πιστεύει στην Ισχύ. Και η Τουρκία θέλει να είναι για τον σουνιτικό κόσμο, ό,τι το Ιράν για τον σιιτικό Κόσμο. Το Πρωτεύον Κράτος, ή αν προτιμάτε η Πρωτεύουσα Αυτοκρατορία. Εξ ου και η Τουρκία ποτέ δεν τα πήγαινε καλά με τους Ουχαμπίτες/Σαλαφιστές Σαουδάραβες ή ποτέ δεν συνεργάσθηκε τόσο αρμονικά μαζύ τους. 

Η Τουρκία και οι Τούρκοι, κεμαλιστές ή ισλαμιστές αλλά βαθύτατα μουσουλμάνοι και ανατολίτες έχουν διακεκηρυγμένο στόχο την ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο τρόπος και το εγχειρίδιο λειτουργίας, «ισλαμική δημοκρατία» ή «δημοκρατία κεμαλικού τύπου» αποτελεί εσωτερικό τους ζήτημα. Το ερώτημα είναι πότε θα υπάρξει γενικευμένος πόλεμος. Όχι απλή σύρραξη, πόλεμος. Οι « Αρχές Τουρκισμού» του …Κούρδου στην καταγωγή Ζίγια Γκιοκάλπ συνεχίζουν να κατατρύχουν αλλά και να εμπνέουν τα επεκτατικά όνειρα των Τούρκων. Αξίζει να το αναζητήσετε ως βιβλίο. Χωρίς αυτό κανένα «Στρατηγικό Βάθος» από κανέναν Νταβούτογλου δεν θα είχε γραφεί. 

Λάθος είναι και η πρόταξη της εθνικής ανομοιομορφίας των Τούρκων ως παράγοντα «εφησυχασμού» για την «διάλυσή τους». Ας μιλήσουμε διά παραδείγματος: 

Σφόδρα πιθανές λοιπόν οι ποντιακές ρίζες του Ερντογάν από την Ποταμιά του Πόντου και υπό παλαιότερο επώνυμο Μπακατόγλου το οποίο άλλαξε η οικογένεια το 1934 καθόσον Bakat στα τουρκικά ονομάζοντο οι Έλληνες αντάρτες με προπάππο πλούσιο ηγέτη ανταρτικής οργανώσεως. Κατά άλλους είναι γεωργιανής καταγωγής. Το ενδιαφέρον όμως είναι η αντίδραση των Ερντογανικών : Στον Ντεβλέτ Μπαντσελί, αρχηγό του Εθνικιστικού Κόμματος, απήντησαν με ειρωνείες για την καταγωγή του ιδίου αλλά και πρωτοπαλλήκαρών του Γκρίζων Λύκων προερχόμενων από τον Πόντο. Ο ίδιος ο Ερντογάν σε συνέντευξή του στο τουρκικό ΝΤV το 2009 δήλωσε «Όταν κάποιος σε ερωτά για την εθνική σου καταγωγή πες ό,τι είσαι Μουσουλμάνος και τράβα τον δρόμο σου… Είχα ρωτήσει τον πατέρα μου εάν είμαστε Λάζοι ή Τούρκοι. Μου είπε ότι και ο ίδιος είχε ρωτήσει το ίδιο τον πατέρα του, που του είπε τα εξής: Κύτταξε, ο παππούς μου μου είπε ότι όταν πεθάνουμε και πάμε στον άλλο κόσμο θα μας ερωτήσουν τι Θεό πιστεύομε, ποιος είναι ο προφήτης μας και ποια η θρησκεία μας. Δεν θα μας ρωτήσουν ποια είναι η εθνική μας καταγωγή». 

Αυτή η τοποθέτηση όσο και «απλοϊκή» και αν είναι, δεικνύει την μεγάλη παράδοση της οσμανικής ιδεολογίας. Ως «Τούρκοι» επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ανεφέροντο σωρηδόν οι μουσουλμάνοι και οι εξισλαμισμένοι πληθυσμοί. Το «τουρκεύω» ήταν το κατεξοχήν ρήμα του εξισλαμισμού. Η μόνη διαφορά με σήμερα ήταν ότι τότε ο όρος «Τούρκος» είχε υποτιμητική έννοια για τους μουσουλμάνους που συνήθιζαν να αυτοαποκαλούνται ως Οθωμανοί. Με τους Νεότουρκους αυτό άλλαξε. Οι ίδιοι οι Τούρκοι δεν προβληματίζονται, ούτε συγκλονίζονται ιδιαίτερα από την τυχόν ελληνική (ή αρμενική ή ασσυριακή ή γεωργιανή) τους καταγωγή, μάλλον αδιαφορούν, ενώ το Τουρκικό Κράτος φροντίζει ώστε κάποιος να μη το πολυφωνάζει . Πχ στο έργο του «Ο πολιτισμός του Πόντου» ο αριστερών πεποιθήσεων Ομέρ Ασάν μεταξύ άλλων «τουρκοαποδομητικών» γράφει χαρακτηριστικά ότι το ¼ των αρχικών ιεροδιδασκάλων της Τουρκίας, οι θρυλικοί για το αφήγημα του Τουρκικού Έθνους Οφλήδες, προέρχονται από ελληνόφωνους. Το 2002 διώκεται με την βαρεία κατηγορία της «γραπτής προπαγάνδας με σκοπό τον διαμελισμό της Τουρκίας και εξύβριση της μνήμης του Κεμάλ Ατατούρκ». 

Την μόνη «ελπίδα» για φυγόκεντρες τάσεις αποτελούν όσοι Κούρδοι δεν «τουρκεύουν», και έχουν τουρκεύσει και θα τουρκεύσουν πάρα πολλοί, και η διωκόμενη σιιτική σέκτα των Αλεβιτών, δευτερευόντως οι αρμενικής καταγωγής πληθυσμοί. Αλεβίτες (και Μπεχτασήδες) υπήρξαν οι Γενίτσαροι και γενικώς στίφη χριστιανικών πληθυσμών που πρωτοασπάσθηκαν το Ισλάμ και όχι τυχαίως. Η Αλεβίτικη παράδοση και διδαχές περισσότερο γειτνιάζει με την Ασσυριακή Εκκλησία, τους Νεστωριανούς και εν γένει τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Ανατολής και φυσικά εν πολλοίς θρησκευτικώς (αλλά όχι πολιτικώς) εφάπτεται με τους Αλαουίτες της Συρίας, την άρχουσα φυλή, μαζύ με τους Χριστιανούς και εκκοσμικευμένους Σουνίτες του προέδρου Άσαντ. Είναι σημαντικοί; Τα πάντα υπολογίζονται βάσει αριθμών, συνεπώς ναι . Περί τα 15 εκατομμύρια ψυχών την δεκαετία του 1990 άρα σήμερα περί τα 25 εκατομμύρια, ίσως και περισσότεροι, με την πληθυσμιακή έκρηξη της Τουρκίας, δηλαδή εγγύς 25-30% του πληθυσμού. Αυτοί όντως είναι εν πολλοίς απόκληροι. Τη εξαιρέσει του Κουρδικής καταγωγής (και μάλλον Αλεβίτη) Τουργκούτ Οζάλ την δεκαετία του 80, συστηματικά πολεμούνται από το σουνιτικό κατεστημένο, με λίγα διαλείμματα μετριοπάθειας. Κατά τις αρχές του 2010, ο πρόεδρος του Παντουρκικού Συνδέσμου Αλεβιτών τίθεται αλληλέγγυος με τον πατριάρχη Βαρθολομαίο στην περίφημη δήλωσή του ότι «ευρίσκεται στην Τουρκία σαν εσταυρωμένος», και περαιτέρω δηλώνει ότι και οι Αλεβίτες υποφέρουν στην μέγγενη του Τουρκικού κράτους ενώ πάντοτε Αλεβίτες είναι τακτικοί επισκέπτες σε εκκλησίες. Το πώς θα αξιολογηθούν είναι μία ειδικού τύπου συζήτηση, σίγουρα όχι δημόσια. Η συζήτηση αυτή προϋποθέτει βαθειά γνώση των συνθηκών και επίγνωση των επιπτώσεων. Και αυτά σε μία χώρα όπως η Ελλάς που οι νεώτεροι μορφωμένοι πολιτικολογούντες δεν ξέρουμε να ξεχωρίσομε τον σουνίτη από τον σιίτη, πέραν των είτε νεοσοβιετικών είτε νεοφιλελεύθερων ψυχώσεων και εθνοαποδομητικών νευρώσεων που με περισσή αίσθηση πολυτέλειας αποφασίσαμε να μας κατατρύχουν στην ιχνηλάτηση της εθνικής μας υπάρξεως. 

Μέχρι στιγμής και χωρίς φανφαρίζουσες ασάφειες ένα πιθανό σενάριο πολέμου είναι περί το 2023. 5 έτη από σήμερα. Γιατί; Γιατί πολύ απλά η μέχρι σήμερα σχετική ισορροπία τότε καταρρυγνύεται. Μέχρι λοιπόν σήμερα και παρά την πλήρη απαξίωση του στρατεύματος και των αναγκών εξοπλισμού του, απόρροια των … φιλότιμων προσπαθειών των τρεχουσών πολιτικών, πιέσεων αλλά και ιδεοληπτικών προσεγγίσεων, ακόμη η πατρίδα μας φέρει μία σημαντική θέση στην παγκόσμια στρατιωτική σκακιέρα (28η με την Τουρκία στην 8η θέση) ενώ η αποτρεπτική της δύναμη είναι επαρκής ώστε η Τουρκία να έχει σοβαρές και βάσιμες αμφιβολίες κατά πόσον μπορεί εν τέλει να κερδίσει έναν εναντίον μας πόλεμο. 

Μέχρι σήμερα διαθέτομε: πολύ καλύτερη αεράμυνα, καλύπτουσα σχεδόν το 100% της επικρατείας αντίθετα από την Τουρκία. Πολύ καλύτερα υποβρύχια και γενικώς ένα ναυτικό ακόμη – συγκριτικά- εφάμιλλο των Τούρκων. Μάλιστα σε συγκεκριμένα οπλικά συστήματα όπως διάφοροι τύποι βλημάτων μακρού πλήγματος υπάρχει (ακόμη) υπεροχή. Η αγορά όμως των S-400 εκ μέρους της Άγκυρας και η συνεχής αναβάθμιση της τουρκικής οπλικής βιομηχανίας όπου μέχρι την ανωτέρω ημεροχρονολογία θα έχει δημιουργήσει μέχρι και αεροπλανοφόρο θα ανατρέψει τις ισορροπίες συντριπτικά. Αν δεν γίνει κάτι και δη … εχθές από ημάς. Στα πλαίσια αυτά μία ανασύσταση της Ελληνικής Οπλικής Βιομηχανίας με επιστημονικό προσωπικό ελληνικό που ήδη διαπρέπει ανά τον κόσμο ου βλάπτει, ει μη μόνον από την μία τις μίζες των προμηθειών και από την άλλη τις ιδεοληψίες κάποιων. Ας μην υπεισέλθομε περαιτέρω. 

Σίγουρα όμως με εκλογές το 2019 όπου αν ο Ερντογάν αποτύχει να εκλεγεί δεν θα διαθέτει την βουλευτική ασυλία που απολαύουν οι ημέτεροι βουλευτές, θα πρέπει δε να αντιμετωπίσει από θέση αδυναμίας όχι μόνον τους πολιτικούς του αντιπάλους αλλά και 4.000 δικαστές και 40.000 στρατιωτικούς, χωρίς να υπολογίζομε δημοσίους υπαλλήλους, που απετάχθησαν λόγω «πραξικοπήματος» και μετά βεβαιότητος θα επανέλθουν για να πλαισιώσουν την γεμάτη πλέον αποκλειστικά σχεδόν από ισλαμιστές του ΑΚΡ κρατική μηχανή. «Γκιουλενιστές» ή μη είναι σίγουρα εχθροί του Ερντογάν και αυτό είναι αρκετό για την αντιπολίτευσή του. Θα ρισκάρει μέχρι τότε μία αβέβαια και επίφοβη σύγκρουση; Το προφανές είναι ότι θα πρέπει να περιορισθεί σε μία απολύτως ελεγχόμενη σύρραξη και δη σε νησιά ακατοίκητα, κατά προτίμηση με την αμέριστη βοήθεια της Ρωσίας και την σχετική συναίνεση των ΗΠΑ για εκμαίευση αρίστων αποτελεσμάτων. Από την άλλη το συνεχές νεοοθωμανικό ισλαμικό όνειρο και αφήγημα ίσως προκαλέσει παραληρηματικές συμπεριφορές. Δηλαδή στρατιωτικά και στρατηγικά βεβιασμένες. Αυτό κατά πάσα πιθανότητα συνδέεται με την τύχη των υπολοίπων στρατιωτικών μετώπων της Τουρκίας.

Μέχρι στιγμής οι καθιερωμένες τουρκικές ασκήσεις (πχ Εφές και Ντενίζ Γκουρντού «Θαλασσόλυκος») είναι ενδεικτικές της συρράξεως που κυοφορείται πριν τον μεγάλο πόλεμο, ο οποίος κατά την κρίση του γράφοντος θα υπάρξει αργά ή γρήγορα. Κατάληψη Νήσων, κατ’ αρχάς ακατοίκητων, από πλευράς Τούρκων. Ουσιαστικά η πρώτη πράξη του τουρκικού στρατηγικού σχεδιασμού «Ιlk Hedef»(Πρώτος Στόχος) για το Αιγαίο. 

Όπως διαπιστώνετε, στην παρούσα ανάλυση δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν οι εκάστοτε γεωπολιτικές συμμαχίες. Και ούτε πρόκειται, αν θέλομε να ομιλούμε για άσκηση σοβαρής εθνικής πολιτικής . 

Όντως πάντως οι ΗΠΑ αυτήν την στιγμή αναφαίνονται ως ο πλέον ικανός «πατερούλης» σε τέτοιου είδους αναλύσεις. Γιατί; Γιατί πολύ απλά οι ΗΠΑ έχουν διακεκηρυγμένους στόχους τους οποίους η Τουρκία επί του παρόντος αντιμάχεται. Η κατάρρευση της Ρωσίας είναι ίσως πρώτο θέμα στην γεωπολιτική ατζέντα των Αμερικανών. Πώς επιτυγχάνεται; Άμεσα και αποτελεσματικά εάν και εφόσον η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από το φυσικό αέριό της κοπεί. Ομιλούμε περί τα 450 δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως . Ήτοι τα υπερκέρδη της Ρωσίας που της επιτρέπουν τον φρενήρη εξοπλιστικό και τεχνολογικό της καλπασμό, με επακόλουθο την διατάραξη ισορροπιών με την Δύση . Η Τουρκία λειτουργεί όχι μόνον ως Τουρκία αλλά και ως σύμμαχος – δούρειος ίππος της Ρωσίας στην θαλάσσια περιοχή της Κύπρου, τουλάχιστον στα μάτια της Δύσεως. Και αυτό έχει την σημασία του. Ιδίως όταν το οικόπεδο 6 υπόσχεται αμύθητα κοιτάσματα. 

Φυσικά γεγονότα όπως η άσκηση Ηνίοχος δεικνύει μία τάση της Αμερικανικής Πολιτικής. Μέχρις εκεί. Το δόγμα της Αμερικής στην περιοχή δεν αλλάζει ή δεν αλλάζει εύκολα. Δύσκολα οι δεξαμενές σκέψεώς της θα χωνέψουν την απώλεια της Τουρκίας στην Ανατολή μετά το σόκ της απώλειας του Ιράν την δεκαετία του 70. Και όποιος παρακολουθεί τις δηλώσεις τους θα καταγνώσει σκληρή γλώσσα ως προς το καθεστώς , όχι ως προς την χώρα Τουρκία. 

Εμείς λοιπόν δεν πρέπει να κυττούμε τα αν και εφόσον της Αμερικής και δη κατά τρόπο προέχοντα. Τουναντίον πρέπει προεχόντως να μελετούμε την τελέσφορη εθνική συνέχειά μας ευέλικτα και πολυσχιδώς μεν, αποφασιστικά δε. Μόνοι και αυτόφωτοι Έλληνες σε ένα εν τοις πράγμασι ετερόφωτο ελληνικό κράτος. Καλό θα ήτο να υπήρχε και πνευματική και πολιτική ηγεσία προς τούτο. Μέχρι τότε βαδίζομε όσοι πιστοί υπό την ελπίδα υπάρξεως ηγεσίας. 

*Ο Βασίλης Φασούλας είναι δικηγόρος, μέλος του Γ.Σ. του κόμματος της Δημοκρατικής Ευθύνης 

πηγή