Οι αιτίες της τουρκικής αποθράσυνσης

Όταν απειλείται η εδαφική μας ακεραιότητα ή/και δεχόμαστε μία τόσο απροκάλυπτη επίθεση, όπως το σκάφος του λιμενικού μας εντός των χωρικών μας υδάτων, οφείλουμε να απαντάμε με αποφασιστικότητα παίρνοντας όλα τα ρίσκα – όχι να συμπεριφερόμαστε με δειλία, όπως δυστυχώς έγινε σε όλους αντιληπτό από τη συμπεριφορά του υπουργού αμύνης μας. 

Γράφει ο Αλέξης Ζακυνθινός  

Ανάλυση

 Φαίνεται πως στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί φίλοι της Τουρκίας (για να μην τους χαρακτηρίσουμε διαφορετικά), αφού εγκωμιάζουν την οικονομία της – σε μία εποχή που η κυβέρνηση της γειτονικής χώρας αποφάσισε να στρέψει την προσοχή του λαού της στην πατρίδα μας, αυξάνοντας την επιθετικότητα της. Η αιτία είναι βέβαια το ότι, οι ανθρώπινες και οικονομικές της απώλειες της από την εισβολή στη Συρία είναι τεράστιες, η διαφθορά της πολιτικής της ηγεσίας τρομακτική, έχει χάσει ουσιαστικά όλους τους συμμάχους της, συμπεριφέρεται φασιστικά, μαίνονται οι συγκρούσεις στο εσωτερικό της κοκ. – ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο πόλεμος της Υεμένης γονάτισε ακόμη και την πάμπλουτη Σ. Αραβία, παρά το ότι η αντίσταση που αντιμετώπισε ήταν μηδαμινή.

Περαιτέρω, έχοντας αναφερθεί στα οικονομικά προβλήματα της Τουρκίας ήδη από το 2011, μεταξύ των οποίων στη λεηλασία της από το ΔΝΤ με αποτέλεσμα η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων της να ανήκει σε Αμερικανούς ή Γερμανούς (για τους οποίους ο χαρακτηρισμός ενός πολίτη τους ως «Τούρκος» αποτελεί θανάσιμη προσβολή), είχαμε προβλέψει την κατάρρευση της ισοτιμίας του νομίσματος της – η οποία οφείλεται στο ότι, τα κέρδη των ξένων επιχειρήσεων, ως αποτέλεσμα των αποκρατικοποιήσεων, οδηγούνται εκτός της χώρας, εκτοξεύοντας τα ελλείμματα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της.

Στα πλαίσια αυτά έχει σήμερα τα πέμπτα μεγαλύτερα ελλείμματα παγκοσμίως, τα οποία υπερβαίνουν τα 60 δις $ (γράφημα) – οπότε ήταν φυσιολογική η ραγδαία υποτίμηση του νομίσματος της, από 1:1 πριν δέκα περίπου χρόνια ως προς το δολάριο, στο 1:3,77 σήμερα (σχεδόν κατά 400%). Πόσο μάλλον όταν ο πληθωρισμός στα τρόφιμα ξεπέρασε το 15% το Νοέμβριο (πηγή), ενώ συνεχίζει να έχει ελλείμματα στον κρατικό προϋπολογισμό της – τα οποία θα εκτοξευθούν στα ύψη από το κόστος των πολέμων που διεξάγει, όταν το επιτόκιο δανεισμού της έχει υπερβεί το 12% (έναντι 4,4% της Ελλάδας).

Όπως είναι φυσικό τώρα, τα ελλείμματα του ισοζυγίου της αυξάνουν το εξωτερικό χρέος, το οποίο έχει σχεδόν διπλασιαστεί σε σχέση με το 2008 (γράφημα), υπερβαίνοντας το 50% του ΑΕΠ της – ενώ είναι αυτός ο βασικός λόγος χρεοκοπίας ενός κράτους και όχι το δημόσιο χρέος, όπως ισχυρίζονται ανόητα ορισμένοι. Μπορεί βέβαια το δημόσιο χρέος ως προς το ΑΕΠ της να έχει μειωθεί, λόγω της αύξησης του ΑΕΠ, αλλά σε απόλυτο μέγεθος έχει διπλασιαστεί επίσης σε σχέση με το 2008 (πηγή) – ενώ η αύξηση του ΑΕΠ της δεν ήταν καθόλου υγιής, αφού στηρίζεται στις κατασκευές, στα μεγάλα έργα υποδομών και στην παραγωγή πολεμικού εξοπλισμού που χρεοκοπούν μακροπρόθεσμα μία χώρα (ενώ το κόστος της πολιτικής διαφθοράς είναι απίστευτα μεγάλο).

Εκτός αυτού είναι λογικό να είναι ανοδικό το ΑΕΠ μίας χώρας, όταν αυξάνεται τόσο πολύ ο πληθυσμός της – όπως φαίνεται από τον πίνακα που ακολουθεί. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι το κατά κεφαλή ΑΕΠ, το οποίο αυξήθηκε μεν στην Τουρκία από τα 3.000 $ περίπου το 1960 στα 14.000 $ σήμερα (μπλε καμπύλη, αριστερή κάθετος στο γράφημα), αλλά λιγότερο από το ελληνικό (διακεκομμένη γραμμή δεξιά κάθετος), το οποίο από 6.000 $ περίπου το 1960 ξεπέρασε τα 30.000 $ έως το ξεκίνημα της κρίσης – όπου ακολούθησε καθοδική πορεία.

1927	1950	1970	1980	1990	2000	2010	2020*
13.650	20.950	36.000	44.000	56.000	65.600	73.000	79.700

* προβλέψεις

Ένα επόμενο συγκριτικό μέγεθος με τη χώρα μας είναι οι τραπεζικές αποταμιεύσεις – οι οποίες στην Τουρκία των 80 σχεδόν εκ. ανθρώπων είναι μόλις 541,2 δις λίρες ή 143,5 δις $, ενώ στην Ελλάδα των 10 εκ. υπερβαίνουν τα 300 δις $, μαζί με αυτές που διέφυγαν μετά την κρίση στο εξωτερικό, τοποθετούμενες σε ξένες τράπεζες.

Όσον αφορά τώρα τις πιστώσεις του ιδιωτικού τομέα, στην Τουρκία έχουν σχεδόν τετραπλασιαστεί μετά το 2008 (γράφημα, μπλε στήλη, αριστερή κάθετος), αποτελώντας μία μεγάλη βόμβα στα θεμέλια της οικονομίας της – ενώ στην Ελλάδα είναι χαμηλότερες πλέον από το 2008 (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).

Συμπερασματικά λοιπόν και χωρίς να κουράσουμε με άλλες λεπτομέρειες, η Τουρκία είναι μία απασφαλισμένη βόμβα, από πολλές διαφορετικές πλευρές – παρά τα όσα γράφουν ή ισχυρίζονται όλοι εκείνοι οι συμπλεγματικοί, στους οποίους αρέσει να κατηγορούν την πατρίδα τους «επί παντός επιστητού» και να εκθειάζουν την Τουρκία, ενδεχομένως από έναν έμφυτο ραγιαδισμό. Ως εκ τούτου, είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, επειδή δεν έχει άλλη λύση από το να παραπλανεί στους εξαθλιωμένους, φοβισμένους από το φασιστικό καθεστώς και τους πολέμους, δύστυχους πολίτες της – εφευρίσκοντας αιτίες όπως τα Ίμια, οι εξορύξεις στην Κύπρο κοκ.

Εν τούτοις, έχουμε την άποψη πως η Ελλάδα δεν πρέπει να σκύβει το κεφάλι και να υποχωρεί, αφού οι συνεχείς υποχωρήσεις αυτού του είδους οδηγούν σε ακόμη μεγαλύτερες και πιο επικίνδυνες – όπως απεδείχθη από το Σκοπιανό, καθώς επίσης από τις θρασείς διεκδικήσεις της Αλβανίας.

Στα πλαίσια αυτά, όταν απειλείται η εδαφική της ακεραιότητα ή/και δέχεται μία τόσο απροκάλυπτη επίθεση, όπως το σκάφος του λιμενικού της από την τουρκική ακταιωρό εντός των χωρικών της υδάτων, οφείλει να απαντάει με αποφασιστικότητα παίρνοντας όλα τα ρίσκα – όχι να συμπεριφέρεται με δειλία, όπως δυστυχώς έγινε σε όλους αντιληπτό από τη συμπεριφορά του υπουργού αμύνης της.

analyst