Το συλλαλητήριο μίλησε: Επιστροφή στην εθνική θέση.

Γράφει ο Ανδρέας Σταλίδης

Φωνή λαού, οργή Θεού. Πάνω από 300 χιλιάδες Έλληνες (πηγή: Reuters) διαδήλωσαν προχθές στη Θεσσαλονίκη την άποψή τους για επιστροφή στην εθνική θέση, δηλαδή την απόρριψη αποδοχής κάθε συμβιβασμού με τον όρο Μακεδονία. 

Είναι λάθος ότι η θέση αυτή αναθεωρήθηκε το 2008. Τότε απλώς δημοσιοποιήθηκε η απόλυτη κόκκινη γραμμή της κυβέρνησης χωρίς να τεθεί στο Κοινοβούλιο, ούτε σε αντίστοιχο συμβούλιο αρχηγών (το μόνο ικανό όργανο να την αναθεωρήσει). Είχε χαρακτήρα τακτικής κίνησης, δηλαδή όχι στρατηγικής – μακροπρόθεσμης, η οποία σε συνδυασμό με την απειλή βέτο είχε συγκεκριμένη στόχευση: την ομοφωνία στο Βουκουρέστι για απόρριψη της αίτησης ένταξης της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ «για λόγους ασφαλείας». Δεν ασκήθηκε βέτο, ούτε έγινε επίκληση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας. Αυτή ακριβώς ήταν η επιτυχία της. 

Ο λαός λοιπόν προσήλθε πάνδημα χωρίς κόμματα, Δήμαρχο, Αρχιεπίσκοπο, ΜΜΕ, με προσκόμματα από την αστυνομία, σε ένα κλίμα πρωτοφανούς απαξίωσης και δαιμονοποίησης, όπου δημοσιολόγοι, επιστήμονες, πολιτικοί, και όλων των ειδών τα φρούτα, πετούσαν σωρηδόν επίθετα και χαρακρηρισμούς: «εθνικιστικό παραλήρημα», «παρανοϊκή έξαρση», «ακροδεξιά ρητορική», «φασιστική νοοτροπία», «δεν δικαούται να μιλά ο λαός -ούτε ο κλήρος- για τέτοια θέματα». Όλα αυτά από (ψευτο-)«δημοκράτες», και (ψευτο-)«αντι-εθνικιστές» που υϊοθετούν και επιβραβεύουν τον ακραιφνή εθνικισμό των γειτόνων. 

Κυρίως όμως προσήλθε χωρίς ίχνος ατομικών συμφερόντων, κάτι μάλλον σπάνιο. Επανέφερε την εστίαση των κοινών ζητημάτων στην συλλογική σφαίρα: δεν εγκαταλείπουμε την Ιστορία μας, την κληρονομιά μας. Δεν τα παραδίδουμε. Ο κύριος όμως άξονας σκέψης αυτής της θέσης δεν είναι το συναίσθημα. Είναι η λογική. Όσο κι αν προπαγανδίζεται ανελέητα το αντίστροφο. Η λογική επιτάσσει την απόρριψη του συμβιβασμού. 

Συνοπτικά: μέχρι να υπογράψει η Ελλάδα, η υπόθεση παραμένει απολύτως στα χέρια της. Οι διμερείς αναγνωρίσεις ως ΔτΜ δεν είναι διεθνείς. Δεν υπάρχει ούτε μία από διεθνή οργανισμό. Απαγορεύονται ρητά από την Ενδιάμεση Συμφωνία, πχ η Βουλγαρία ως προεδρεύουσα της ΕΕ χρησιμοποιεί το μόνο αποδεκτό διεθνές όνομα «πΓΔΜ». Το πρόθεμα «πρώην» (όπως το «Γιουγκοσλαβική») δηλώνει ρητά ότι το υπόλοιπο όνομα είναι προσωρινό. Είναι το πρώην όνομα. Δεν συνιστά επ’ ουδενί αποδοχή του επίμαχου όρου. Γι’ αυτό προστρέχουν σε μας 26 χρόνια τώρα. 

Η όποια «επικοινωνιακή ζημία» έχει ήδη τελεστεί, δεν χειροτερεύει άλλο. Ο χρόνος ρέει εμφανώς με το μέρος μας. Αυτοί καίγονται. Στην στρατηγική, ο χρόνος είναι ο υπ΄αριθμόν ένας παράγοντας. Η αποσταθεροποίησή τους, είναι ενδημική και ανεξάρτητη από την υπόθεση της ονομασίας. Τα ανταλλάγματα δε, των «υποσχέσεων αναχαίτισης του αλυτρωτισμού» είναι εύθραυστα, παροδικά, παιδαριώδη και αβέβαια. Η τάση του αυξανόμενου μεριδίου εξουσίας των Σκοπίων από Αλβανούς, θέτει ως πιθανότερο μελλοντικό σενάριο μία ομοσπονδία σε αναζήτηση ουδετεροεθνούς ονόματος με δύο εθνικές συνιστώσες. Τότε, θα υπήρχε ισορροπία μεταξύ δύο εσωτερικών ονομάτων αντί ενός ονόματος κράτους-έθνους-γλώσσας, δηλαδή πλήρως υπέρτερου. Τέλος, εντός ΝΑΤΟ θα μετατραπούν σε παραπαίδι της Τουρκίας. 

Σαφώς λοιπόν πρώτα επιτάσσει η λογική και μετά το συναίσθημα να απορριφθεί ο συμβιβασμός. Όποιος παρακολούθησε στενά τον τόνο ανακοινώσεων και δηλώσεων, διαπίστωσε ότι ο ελληνικός λαός κινούμενος ενάντια στο ρεύμα, κατάφερε να παρασύρει το πολιτικό σύστημα και να το στρέψει ξανά προς την εθνική θέση του 1992. Όποιος δεν το αντιλαμβάνεται, θα πληρώσει το πολιτικό κόστος. Εκεί παραπέμπει το μεγαλειώδες συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης. 

Δημοσιεύθηκε στην Εστία, 23 Ιανουαρίου 2018.
πηγή