Η Ελλάδα σε ελεύθερη πτώση

Δεν είναι ένοχοι οι Έλληνες επειδή αυτοί ψηφίζουν τις κυβερνήσεις τους – αφού το πολιτικό σύστημα, έτσι όπως έχει δομηθεί μετά το 1980, δεν τους προσφέρει στην πραγματικότητα καμία απολύτως επιλογή.

Επικαιρότητα

Η Ελλάδα έχει βαλτώσει! Έχει φτάσει δυστυχώς σε ένα απελπιστικό σημείο, όπου δεν είναι πια σε θέση ούτε καν να χρεοκοπήσει – αν και αυτό αποτελεί τη μοναδική της λύση, την τελευταία της δυνατότητα για να ξεφύγει από την παγίδα του χρέους, καθώς επίσης από το καθοδικό σπιράλ του θανάτου. Πώς όμως να προτείνει κανείς την πτώχευση σήμερα σε μία χώρα που είναι για οκτώ συνεχή χρόνια βυθισμένη στην ύφεση;

Που οι Πολίτες της, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, έχουν υπερχρεωθεί, χάνοντας το μεγαλύτερο μέρος των αποταμιεύσεων τους και τις θέσεις εργασίας τους; Που ένας μεγάλος αριθμός κινδυνεύει να χάσει ακόμη και την πρώτη κατοικία του από τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, οι οποίοι δρομολογούνται έτσι ώστε να μην μπορεί κανένας να αμυνθεί προσφεύγοντας στη Δικαιοσύνη;

Στη Ρωσία βέβαια είχε συμβεί κάτι σχετικά ανάλογο, με τελικό αποτέλεσμα τη χρεοκοπία της μετά από οκτώ χρόνια – κατά τη διάρκεια των οποίων ο πληθυσμός της μειώθηκε κατά 15.000.000 (ανάλυση), ενώ το προσδόκιμο ζωής κατά δέκα ολόκληρα χρόνια (ένα υπερβολικά μεγάλο ποσοστό για μία τόσο μικρή χρονική περίοδο).

Παράλληλα η εγκληματικότητα είχε εκτιναχθεί στα ύψη – κάτι που διαπιστώνεται επίσης στην Ελλάδα, κρίνοντας μεταξύ άλλων από την επιστολή ενός αναπληρωτή καθηγητή του πανεπιστημίου της Αθήνας, σύμφωνα με την οποία τα εξής:

«Αναφέρομαι στην προκλητικά αυξανόμενη παραβατικότητα και στις εγκληματικές ομάδες που δρουν ανενόχλητες στην αχανή περιοχή της πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου και οι οποίες με τη δύση του ηλίου καθίστανται απροκάλυπτα επικίνδυνες για διδάσκοντες, για διδασκομένους και για το λοιπό προσωπικό του ΕΚΠΑ. Η κατάσταση έχει φτάσει στο μη περαιτέρω. Και η συγκάλυψη των αλλεπάλληλων κρουσμάτων βίας εξισώνεται με συνενοχή όλων ημών των εχόντων την ηθική αλλά και τη νομική ευθύνη.

Πίσω από το αδειανό πουκάμισο ενός διάτρητου ασύλου ανεχόμαστε αποθρασυνόμενους εγκληματίες να ληστεύουν το ΑΤΜ του κτηρίου της Φιλοσοφικής υπό την απειλή περιστρόφου μπροστά στα μάτια έντρομων φοιτητών στις οκτώ το πρωί, ενώ όσοι αποχωρούν από τα μαθήματα στις εννέα το βράδυ, μεταπτυχιακοί κυρίως φοιτητές και διδάσκοντες, οργανώνονται σε ομάδες για να καταφέρουν να φτάσουν μέσα στο απόλυτο σκοτάδι στα συχνά παραβιασμένα αυτοκίνητά τους«(πηγή).

Από την άλλη πλευρά το πολιτικό σύστημα της χώρας δεν φαίνεται ικανό να επιλύσει ούτε τα μικρότερα προβλήματα – όπως στο θέμα των Σκοπίων, όπου τόσο η κυβέρνηση, όσο και αντιπολίτευση αδυνατούν να συμφωνήσουν στο αυτονόητο: στο ότι το όνομα της Μακεδονίας δεν μπορεί να δοθεί σε κανένα άλλο κράτος, ενώ η Ελλάδα δεν έχει κανέναν απολύτως λόγο να βιάζεται. Βέβαια υπάρχουν πολλά αυτονόητα στη χώρα μας, υπενθυμίζοντας τα εξής δέκα:

(1) Δεν είναι αυτονόητο πως ένα δημόσιο χρέος που υπερβαίνει το 180% του ΑΕΠ και δεν χρηματοδοτείται με εσωτερικό δανεισμό, επειδή οι Πολίτες δεν εμπιστεύονται το κράτος τους, είναι αδύνατον να εξυπηρετηθεί; Πως πρέπει λοιπόν να υπάρξει ονομαστική διαγραφή τουλάχιστον του 50%, πριν ακόμη η χώρα πτωχεύσει, αδυνατώντας να πληρώσει οτιδήποτε;

(2) Δεν είναι αυτονόητο πως η ελληνική οικονομία έχει βαλτώσει, ενώ δεν πρόκειται ποτέ να λειτουργήσει κερδοφόρα, εάν δεν δρομολογηθούν οι σωστές μεταρρυθμίσεις; Για να γίνουν όμως αποδεκτές οι απαραίτητες αλλαγές και να εφαρμοσθούν από την κοινωνία, δεν πρέπει να υπάρχουν μελλοντικές προοπτικές; Με αυτό το ύψος του δημοσίου χρέους, πόσο μάλλον με την κατακόρυφη αύξηση του κόκκινου ιδιωτικού (πάνω από 230 δις € ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις), είναι δυνατόν να υπάρχει μέλλον;

(3) Δεν είναι αυτονόητο πως όσο δεν επενδύουν οι Έλληνες, δεν πρόκειται να επενδύσει κανένας ξένος; Χωρίς όμως επενδύσεις μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη και μείωση της ανεργίας; Από την άλλη πλευρά, ποιός θα επενδύσει σε μία υπό χρεοκοπία χώρα που κινδυνεύει να βγει από το ευρώ, με μία ζήτηση που συνεχώς μειώνεται, με καθημερινές πτωχεύσεις, καθώς επίσης με μία στενότητα ρευστότητας που διαρκώς επιδεινώνεται; Με τόσο υψηλή ανεργία λύνεται ποτέ το ασφαλιστικό;

(4) Δεν είναι αυτονόητο πως όσο μειώνεται το ΑΕΠ, τόσο περιορίζονται τα έσοδα του δημοσίου και τόσο περισσότερα μέτρα θα επιβάλλονται για να καλυφθεί η διαφορά; Πως δεν είναι οι δανειστές αυτοί που ζητούν συνεχώς καινούργια μέτρα, αλλά η οικονομική υποχώρηση, η ύφεση που δημιουργεί νέες ανάγκες; Πως τα μέτρα τροφοδοτούν το σπιράλ του θανάτου, έως εκείνη τη στιγμή που τα πάντα καταρρέουν;

(5) Δεν είναι αυτονόητο πως τα 2,5 εκ. εργαζομένων είναι αδύνατον ποτέ να χρηματοδοτήσουν τους 1,5 εκ. ανέργους, το 1 εκ. δημοσίων υπαλλήλων και τους 2,5 εκ. συνταξιούχους; Από που θα βρει το χρεοκοπημένο δημόσιο τα χρήματα για να καλύψει τη διαφορά, αφού τα ασφαλιστικά και λοιπά ταμεία είναι άδεια, τα έσοδα του συνεχώς υποχωρούν, ενώ δεν μπορεί να δανείζεται από τις διεθνείς αγορές; Με ταξικές κλοπές; Με πολιτικές διώξεις;

(6) Δεν είναι αυτονόητο πως κανένας δεν υποχρέωσε το κυβερνών κόμμα να θέσει υποψηφιότητα στις εκλογές και να τις κερδίσει; Αφού όμως το ίδιο το αποφάσισε, πώς είναι δυνατόν να παραπονιέται ότι βρήκε δυσκολίες; Ειδικά κατά τη δεύτερη εκλογή του, όπου γνώριζε πολύ καλά τί θα αντιμετώπιζε; Εάν δεν μπορούσε να τα καταφέρει, τότε γιατί ανέτρεψε την προηγούμενη κυβέρνηση και γιατί διεκδίκησε ξανά την εξουσία;

(7) Δεν είναι αυτονόητο πως όταν ξεπουλάει μία επιχείρηση ότι έχει και δεν έχει, δεν σώζεται αλλά απλά επιμηκύνει τον επιθανάτιο ρόγχο της; Που βλέπει κανείς τη διαφορά, όσον αφορά το κράτος και τις ιδιωτικοποιήσεις σε εξευτελιστικές τιμές; Πως είναι δυνατόν να ανέχεται ένας λαός τέτοια συμπεριφορά και τόσες ταπεινώσεις, ισχυριζόμενος ότι είναι υπερήφανος;

(8) Δεν είναι αυτονόητο πως μόνο ένας ψυχοπαθής θα δραστηριοποιόταν επιχειρηματικά ή επαγγελματικά σε μία χώρα που προσπαθεί να ληστέψει τους πάντες για να επιβιώσει, συντηρώντας παράλληλα το βρόγχο του πελατειακού κράτους, χωρίς καμία προοπτική; Πως μόνο ένας ανόητος θα εμπιστευόταν τις καταθέσεις του σε τράπεζες που βρίσκονται ξανά στα όρια της χρεοκοπίας; Η θα αγόραζε μετοχές τους, έχοντας την εμπειρία της μεγαλύτερης ληστείας όλων των εποχών από αυτές, με τις ευλογίες της κυβέρνησης;

(9) Δεν είναι αυτονόητο πως μόνο ένας ανισόρροπος θα δεχόταν να πληρώνει συνεχώς υψηλότερους φόρους, για διαρκώς μικρότερες παροχές; Να ξοδεύει τα χρήματα του σε εισφορές για συντάξεις που δεν πρόκειται να πάρει ποτέ; Πως δεν είναι ένοχοι οι Έλληνες επειδή αυτοί ψηφίζουν τις κυβερνήσεις τους, αφού το πολιτικό σύστημα, έτσι όπως έχει δομηθεί μετά το 1980, δεν τους προσφέρει στην πραγματικότητα καμία επιλογή;

(10) Δεν είναι αυτονόητο πως κανένας αξιοπρεπής κοινωνικός φορέας δεν κάθεται να συζητήσει με μία κυβέρνηση που δεν κράτησε ποτέ το λόγο της; Ακόμη περισσότερο, με μία κυβέρνηση που ακόμη και να ήθελε, δεν θα μπορούσε να του προσφέρει κάτι, αφού δεν έχει ούτε τα χρήματα, ούτε την πρωτοβουλία των αποφάσεων, παραμένοντας άβουλο πιόνι των δανειστών;

Ολοκληρώνοντας, ασφαλώς πάντοτε υπάρχουν ελπίδες, ακόμη και στην άκρη του γκρεμού. Όταν όμως διαπιστώνει κανείς ότι, η οικονομία της χώρας ευρίσκεται σε ελεύθερη πτώση χωρίς να έχει ακόμη επικρατήσει η κοινή λογική στο πολιτικό της σύστημα, ενώ οι Πολίτες σε κατάσταση σοκ αδυνατούν να αντιδράσουν (με φωτεινή εξαίρεση τη διαδήλωση της Θεσσαλονίκης), πώς μπορεί να διατηρεί την αισιοδοξία του;

πηγή