«Ράβδοι του Θεού»

Ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος θα μπορούσε να ξεκινήσει από το διάστημα και αυτά τα όπλα θα έκαναν τα πυρηνικά να μοιάζουν παρωχημένα: Τα όπλα «κινητικού βομβαρδισμού» έχουν την ισχύ των πυρηνικών χωρίς το θανατηφόρο fallout, μπορούν να πλήξουν ξαφνικά, με ελάχιστη έως καθόλου προειδοποίηση, ενώ το υλικό κατασκευής τους επιτρέπει να παρακαμφθεί η Συνθήκη του 1967 για την μη στρατικοποίηση του Διαστήματος η οποία απαγορεύει να τεθούν σε τροχιά ή να χρησιμοποιηθούν πυρηνικά, βιολογικά ή χημικά όπλα. 

Η ιδέα των τροχιακών όπλων κινητικού βομβαρδισμού δεν είναι καινούργια. Το 2003 η αμερικανική Αεροπορία πρότεινε στο πλαίσιο του Προγράμματος Thor τον σχεδιασμό ενός δορυφόρου που θα εξαπέλυε ράβδους από βολφράμιο μήκους 6 μέτρων και διαμέτρου 0,3 μ. σταθεροποιούμενων με την βοήθεια πτερυγίων. Περνώντας την ατμόσφαιρα, λόγω της μειωμένης τριβής τους θα αύξαναν την ταχύτητά τους και κατ’ επέκταση την κινητική τους ενέργεια, χτυπώντας τους στόχους τους με ισχύ ισοδύναμη 120 τόνων ΤΝΤ. 

Οι «Ράβδοι του Θεού» φαντάζουν ίσως λιγότερο επικίνδυνοι από ένα πυρηνικό όπλο ισχύος ίσης με 150.000 και πλέον τόννους ισχυρών εκρηκτικών αλλά… δεν είναι ακριβώς έτσι. Τα όπλα αυτά μπορούν να πλήξουν στόχους στην Γη σε λιγότερο από 20 λεπτά, αφήνοντας ελάχιστα έως καθόλου χρονικά περιθώρια αντίδρασης. 

Οι βόμβες «Lazy Dog» που χρησιμοποίησαν οι Αμερικανοί στον πόλεμο του Βιετνάμ –αεροδυναμικά «βελάκια» μήκους 2 ιντσών από ατόφιο ατσάλι με πτερύγια– μπορούν να θεωρηθούν ως η εφαρμογή της θεωρίας στην πράξη. Οι «βόμβες» αυτές δεν διέθεταν εκρηκτική γόμωση, απλώς αφήνονταν από αεροσκάφη κατά εκατοντάδες. Αλλά τί ζημιά έκαναν… 

«Βροχή Θανάτου» υψηλής ταχύτητας


Αναπτύσσοντας καθώς έπεφταν ταχύτητα έως και 500 μίλια την ώρα, μπορούσαν να διατρήσουν 9 ίντσες οπλισμένου σκυροδέματος εξαπολυόμενες από ύψος ακόμη και 3.000 ποδών. Την έλλειψη εκρηκτικών αντιστάθμιζε η δύναμη της κινητικής ενέργειας που εκτονωνόταν στον στόχο: ήταν σαν να έπεφτε μια πυκνή «βροχή» θανάτου –με υψηλή ταχύτητα. 

Το Project Thor βασίστηκε στην ίδια αρχή, απλώς τα ατσάλινα «darts» έγιναν μεγαλύτερα και θα εξαπολύοντο από πολύ ψηλότερα, έξω από την γήινη ατμόσφαιρα. Μια δέσμη ράβδων από βολφράμιο μήκους 20 ποδών και διαμέτρου ενός, θα ορμούσαν από το Διάστημα προς τους στόχους τους με ταχύτητα έως και δέκα φορές αυτήν του ήχου! 

Με την πρόσκρουσή τους στο έδαφος, θα χώνονταν εκατοντάδες μέτρα βαθιά, διαπερνώντας ενισχυμένα καταφύγια ή άλλους είδους μυστικές εγκαταστάσεις προκαλώντας καταστροφή σαν να είχαν πληγεί από πυρηνικό όπλο, δίχως όμως την διασπορά ραδιενέργειας (fallout). Μάλιστα η κυβέρνηση Μπους σκεφτόταν μετά την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου να αναβιώσει το σχετικό πρόγραμμα, ώστε να υπάρχει δυνατότητα πλήγματος υπογείων πυρηνικών εγκαταστάσεων «ατάκτων» χωρών χωρίς τις επιπλοκές –τεχνικές και πολιτικές– ενός πυρηνικού πλήγματος. 

Το κόστος βέβαια θα ήταν εξίσου… θεαματικό. Υπολογίστε πως για να σταλεί ο,τιδήποτε σε τροχιά απαιτεί τουλάχιστον 10.000 δολάρια ανά λίβρα βάρους, 20 κυβικά πόδια βολφραμίου με βάρος 24.000 λιβρών στοιχίζουν ακριβά για πάνε στο Διάστημα. Από την εποχή εκείνη πάντως πολλά έχουν αλλάξει, ανάμεσά τους και το κόστος των διαστημικών αποστολών. Μήπως το «πρόβλημα της Βορείου Κορέας» καταστεί αφορμή για βγει μελλοντικά το σχέδιο των όπλων κινητικού βομβαρδισμού από την «κατάψυξη» του Ψυχρού Πολέμου; 

Αλέξανδρος Θεολόγου 

πηγή