Λόγια καρδιάς και ευγνωμοσύνης για την Γερόντισσα της Αγάπης

Χριστός Ετέχθη, αδέρφια μας!

Πριν από λίγες μέρες η Εκκλησία μας εόρτασε την Μεγάλη Αγία Ευγενία. Δεν θα μπορούσαμε, ως νέοι, να μην σκεφτούμε την Αείμνηστη Ηγουμένη της Ιεράς Μονής Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, Θερμής Μυτιλήνης, Ευγενία Κλειδαρά, μια σπάνια και αγιασμένη Μορφή της Ορθοδοξίας μας, της οποίας το έργο αποδίδει πλούσιους καρπούς μέχρι σήμερα και θα αποδίδει για πάντα.

Τέτοιες μέρες λοιπόν την καλούσαμε στο τηλέφωνο για να της ευχηθούμε. Με τι αγάπη και αρχοντιά μας άκουγε; Με ποιες υπέροχες ευχές μας ανταπέδιδε την αγάπη μας; Η Αγία Μανούλα, όπως την αποκαλούσαμε, μας έκανε να αισθανόμαστε πολύτιμοι, σημαντικοί, μας τιμούσε με Αρχοντική Εν Χριστώ αγάπη. Ειλικρινά χαιρόμασταν και νιώθαμε ευλογημένοι, που μας αξίωνε ο Θεός και επικοινωνούσαμε μαζί της, έστω και για λίγο.

Για την Αγία Μανούλα ό,τι και να πούμε θα είναι λίγο. Ως ευεργετημένοι όμως από Εκείνην, θα τολμήσουμε να ψελλίσουμε δυο λόγια καρδιάς. Για εμάς τους Νέους ήταν το καταφύγιο, το στήριγμά μας, ο άνθρωπος που ξέραμε ότι στην μεγάλη δυσκολία, στον βαθύ πόνο, θα ήταν δίπλα μας, Βράχος αληθινός. Όποτε την χρειαζόμασταν ήταν Εκεί. Ενθυμούμαι όταν δίναμε πανελλήνιες εξετάσεις, που την καλούσαμε στο τηλέφωνο και μας έδινε τόση δύναμη, τόση ελπίδα, τόση πνευματική σιγουριά... Μας έλεγε ότι όλα θα πάνε καλά, ότι οι Άγιοι είναι δίπλα μας και να μην φοβόμαστε τίποτα.

Ακόμα, τα ευλογημένα βιβλία της, πόσο μας στήριζαν, μας γαλήνευαν, μας λύτρωναν; Βιβλία αγιασμένα, γραμμένα με πόνο και θυσιαστική αγάπη. Λίγοι Άνθρωποι της Εκκλησίας, έχουν συμπονέσει και στηρίξει την νεότητα τόσο πολύ, όσο η Αγία Μανούλα. Ποιο να πρωτοθυμηθούμε; Το βιβλίο για τον Γέροντα Κορνήλιο, το οποίο μας συγκλόνισε ή το Ιστορικό της Ιεράς Μονής των Αγίων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης, το οποίο μας ένωσε με τους Θαυματουργούς Αγίους; Το «Έχεις Αθάνατη Ψυχή» ή τα βιβλία με τα Νέα Θαύματα των Αγίων; Σε ευγνωμονούμε Αγία Ηγουμένη, σε ευγνωμονούμε· η προσφορά σου στην ανθρωπότητα θα μείνει εις τους Αιώνας.

Έπειτα, δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στη σχέση που είχε αναπτύξει με τους Αγαπημένους της Αγίους και την οποία ακτινοβολούσε. Οι Άγιοι ήταν οι φίλοι, οι συνοδοιπόροι, η οικογένειά της. Όλους τους φοβερούς πόνους και συκοφαντίες που δέχτηκε, τους άντεξε μόνο χάρη στους Αγίους. Οι Άγιοι ήταν κυριολεκτικά το στήριγμά της. Ό,τι θέμα είχαμε εμείς και μας απασχολούσε το λέγαμε στην Μανούλα, η Μανούλα με την σειρά της, το ανέθετε στους Αγίους, οι οποίοι αμέσως έκαναν φανερή την Θαυματουργική επέμβασή τους. Είχε μεγάλη παρρησία η Μανούλα, μεγάλη παρρησία την οποία αξιωθήκαμε και βιώσαμε. Είχε ταυτίσει κυριολεκτικά τη ζωή της, με αυτήν των Αγίων. Ζούσε και ανέπνεε για χάρη τους, θυσιαζόταν για χάρη τους, υπέμενε αγογγύστως, ευλογούσε, ελεούσε, συγχωρούσε, όλα για την αγάπη τους.

Αγία μας Μανούλα, δεν ξέρουμε τι άλλο πρέπει να γράψουμε. Ας αρκεστούμε προς το παρόν σε αυτά τα λόγια καρδιάς. Σε ευχαριστούμε με όλη μας την καρδιά, σε ευγνωμονούμε, ποτέ δεν θα σε ξεχάσουμε, στη συνείδησή μας, είσαι Αγία, με μεγάλη παρρησία. Ένα μόνο σε παρακαλούμε. Ποτέ μην μας ξεχάσεις, μην ξεχάσεις ποτέ την πονεμένη και πληγωμένη Νεότητα, την οποία όλοι εκμεταλλεύονται, αλλά λίγοι αγαπούν και συμπονούν αληθινά όπως έκανες εσύ. Η ευχή σου να μας ακολουθεί πάντοτε. Αμήν! Με απέραντο σεβασμό,

Πτυχιούχοι και φοιτητές της Θεολογικής Σχολής και Άλλων Σχολών της Θεσσαλονίκης, τέκνα των Αγίων Δημητρίου και Πορφυρίου!