Πρόσφυγες και μετανάστες

Ολόκληρη η Ευρώπη απειλείται από ένα μεταναστευτικό χάος άνευ προηγουμένου – με οδυνηρά επακόλουθα για τους Πολίτες της, οι οποίοι δεν ανησυχούν μόνο για το βιοτικό τους επίπεδο αλλά, επίσης, για την ασφάλεια τους.

Γενικά η Ελλάδα δεν είναι εχθρική απέναντι στους μετανάστες, πόσο μάλλον όταν πολλοί Έλληνες φιλοξενούνταν ανέκαθεν από ξένες χώρες – ειδικά σήμερα, όπου πάνω από 500.000 νέοι, έχουν αναζητήσει ένα καλύτερο μέλλον στο εξωτερικό.

Οφείλουν βέβαια, όπως οι Έλληνες μετανάστες, να διακρίνονται από τα εξής: 

(α) να έχουν το ίδιο πολιτισμικό επίπεδο με το δικό μας,  

(β) να μπορεί να τους αφομοιώνει η οικονομία μας, κάτι που σήμερα είναι αδύνατον λόγω της ανεργίας και των τεράστιων οικονομικών προβλημάτων,  

(γ) να θέλουν οι ίδιοι να αφομοιωθούν/ενσωματωθούν,  

(δ) να σέβονται το ελληνικό δίκαιο και τους νόμους καθώς επίσης  

(ε) να μην έχουν κανέναν θρησκευτικό/εθνικιστικό και άρα «ρατσιστικό» φανατισμό – αφού διαφορετικά δεν μπορεί να είναι αποδεκτοί, επειδή έτσι θα μετατρεπόταν η χώρα μας σε έναν αφιλόξενο για τους Έλληνες τόπο. 

Περαιτέρω, υπάρχει μία σημαντική διαφορά μεταξύ των μεταναστών και των προσφύγων που έχει κατοχυρωθεί από τη Διακήρυξη του Ο.Η.Ε. του 1951, έτσι όπως αυτή αναθεωρήθηκε από το πρωτόκολλο της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ το 1967 (συνθήκη της Γενεύης, λεπτομέρειες στην πηγή) – την οποία οφείλει να γνωρίζει κανείς, τουλάχιστον στις εξής γενικές γραμμές: 

(1) Πρόσφυγες: Σύμφωνα με το μεταναστευτικό κώδικα (Ν. 4251/2014), ο όρος «πρόσφυγας» συμπεριλαμβάνει άτομα, Πολίτες τρίτης χώρας ή «ανιθαγενείς» (=άνθρωποι που δεν θεωρούνται υπήκοοι κάποιου κράτους στα πλαίσια της νομοθεσίας του – άρθρο 1 της σύμβασης του 1954), τα οποία συνεπεία γεγονότων (όπως είναι ο πόλεμος) και δικαιολογημένου φόβου διώξεως (όπως είναι η φυλή, η θρησκεία, η εθνικότητα, οι πολιτικές διώξεις κοκ.), ευρίσκονται εκτός της χώρας, της οποίας έχουν την υπηκοότητα. 

Τα άτομα αυτά κατά την παράνομη συνήθως είσοδο τους σε ένα κράτος, η οποία δεν μπορεί να χαρακτηρίζεται ως «λαθραία» αφού δεν πρόκειται για αντικείμενα, υποβάλλουν αίτημα για χορήγηση ασύλου – δηλαδή, αναγνώρισης της διεθνούς προστασίας τους. Εάν το αίτημα τους γίνει δεκτό, τότε αποτελούν «αναγνωρισμένους πρόσφυγες» και τελούν υπό καθεστώς διεθνούς προστασίας – ενώ τους παρέχεται το δικαίωμα παραμονής στη χώρα για τρία χρόνια, καθώς επίσης πρόσβαση στη δημόσια υγεία, στην παιδεία και στην κοινωνική ασφάλιση. 

Για εκείνο δε το χρονικό διάστημα που το αίτημα τους εκκρεμεί, δεν μπορούν να φύγουν από τη χώρα, επειδή θεωρείται πιθανόν να έχουν ανάγκη ειδικής προστασίας – κάτι που εκμεταλλεύονται πολλοί μετανάστες που προσποιούνται τους πρόσφυγες, όπως στην περίπτωση της Σουηδίας, στην οποία οργιάζει η εγκληματικότητα και κινδυνεύει να βυθιστεί στο χάος. Εκτός αυτού οι συγκεκριμένοι παράνομοι «μετανάστες», γνωρίζοντας πως δεν θα εγκριθεί το αίτημα τους, εξαφανίζονται – με την έννοια ότι κρύβονται κοκ. 

Οι αναγνωρισμένοι τώρα πρόσφυγες εφοδιάζονται με ένα ειδικό διαβατήριο (NANSEN), με το οποίο μπορούν να μεταβούν σε οποιαδήποτε από τις 116 χώρες που έχουν υπογράψει τη Διακήρυξη του 1951 – ενώ φυσικά είναι νόμιμοι και δεν επιτρέπεται να εκδιωχθούν. 

(2)  Μετανάστες: Εδώ συμπεριλαμβάνονται άτομα που για λόγους διαφορετικούς από ότι οι πρόσφυγες, οικονομικούς κυρίως αλλά όχι μόνο, εγκαταλείπουν οικιοθελώς τη χώρα τους, με στόχο να εγκατασταθούν νόμιμα κάπου αλλού – ενώ, σε αντίθεση με τους πρόσφυγες, μπορούν να επιστρέψουν στην πατρίδα τους όποτε το θελήσουν, αφού δεν κινδυνεύουν. Φυσικά οι βασικές αιτίες, λόγω των οποίων τόσο οι πρόσφυγες, όσο και οι μετανάστες εγκαταλείπουν τη χώρα τους είναι ουσιαστικά οι ίδιες: οι καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και η ασφάλεια, υλική και ψυχική. 

Συνεχίζοντας, το τελευταίο χρονικό διάστημα έχουν δημιουργηθεί πολλά προβλήματα, κυρίως λόγω της έξαρσης της τρομοκρατίας και του πολέμου της Συρίας – όπου δόθηκε η δυνατότητα σε τρομοκράτες, σε εγκληματικά στοιχεία και σε παράνομους μετανάστες, να ισχυρίζονται πως είναι πρόσφυγες. 

Εκτός από τις χώρες εισόδου τους τώρα, οι οποίες είναι κυρίως η Ελλάδα, η Ιταλία και η Ισπανία (γράφημα), με αποτέλεσμα τα δικά τους προβλήματα να είναι πολύ μεγαλύτερα, καθώς επίσης να αντιμετωπίζονται εχθρικά/ρατσιστικά από τα άλλα κράτη της ΕΕ (άρθρο), υπάρχουν προβλήματα σε αρκετές άλλες – όπως στη Σουηδία στην οποία αναφερθήκαμε, στη Γερμανία που πολλαπλασιάζονται οι επιθέσεις ένοπλων ξένων, στη Γαλλία που θεωρείται πως «εισάγει» μουσουλμάνους και διώχνει Εβραίους (ο αντισημιτισμός στη χώρα κλιμακώνεται συνεχώς), στο Βέλγιο κοκ. 

Σε συνδυασμό δε με την αύξηση της ανεργίας, με τον περιορισμό της οικονομικής ευημερίας των ανθρώπων και με την τρομοκρατία, η κατάσταση είναι πλέον εκρηκτική – αποτελώντας το νούμερο ένα πρόβλημα της Ευρώπης, μεγαλύτερο από ότι η κρίση χρέους, το οποίο πυροδοτεί την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων. 

Ειδικά όσον αφορά την Ελλάδα, το γεγονός πως οι Έλληνες που ταξιδεύουν στη Γερμανία ελέγχονται με τόσο εξευτελιστικό τρόπο, καθώς επίσης το ότι ακόμη και στα ελληνικά αεροδρόμια έχουν τοποθετηθεί Γερμανοί αστυνομικοί (λογικό επακόλουθο ίσως της εξαγοράς τους από τη FRAPORT, ενός από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα ξεπουλήματος – ανάλυση), τεκμηριώνει το μέγεθος του προβλήματος – ενώ είναι δεδομένη η αδυναμία της χώρας μας να διαχειριστεί σωστά τις μαζικές παράνομες εισροές ξένων από την Ασία και την Αφρική, πόσο μάλλον να τους φιλοξενήσει. 

Εάν δε στο πρόβλημα αυτό προσθέσει κανείς το δημογραφικό, όπου ο πληθυσμός της χώρας μειώνεται ραγδαία (γράφημα) λόγω των Ελλήνων που την εγκαταλείπουν, των αυξημένων θανάτων/αυτοκτονιών εξαιτίας της κρίσης και των μνημονίων (υπενθυμίζουμε πως ο πληθυσμός της Ρωσίας μειώθηκε κατά 15.000.000 άτομα όταν εισέβαλλε τότε το ΔΝΤ – ανάλυση), καθώς επίσης της υπογεννητικότητας για τις ίδιες αιτίες, τότε είναι λογικό να φοβάται η Ελλάδα τη μετατροπή της σε μία πολυπολιτισμική αποικία χρέους – στην οποία οι Έλληνες θα αποτελούν τη μειοψηφία. 

Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως αιτιολογείται ο ρατσισμός ή/και η βίαιη αντιμετώπιση των ξένων, αλλά πως δεν είναι εύκολο να αποφευχθούν – ιδιαίτερα από «πρωτόγονα» άτομα με σχετικά χαμηλό δείκτη νοημοσύνης, από μακροχρόνιους ανέργους, από χρεοκοπημένους επιχειρηματίες, από νομοταγείς Πολίτες που υφίστανται εγκληματικές επιθέσεις από ορισμένους ξένους ή τον εθνικιστικό/θρησκευτικό τους φανατισμό, από κάποιους άλλους που δίκαια διαμαρτύρονται για την κατάληψη/βρωμιά των δρόμων από παράνομους ξένους μικροπωλητές και αστέγους κοκ. 

Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν πολιτικά κόμματα που εκμεταλλεύονται όλους αυτούς τους Πολίτες των χωρών τους, για να αυξήσουν τους ψηφοφόρους τους – κλιμακώνοντας το πρόβλημα, το οποίο χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή, αντί να βοηθούν στην επίλυση του. 

Analyst

ΣΧΟΛΙΟ

Συμφωνώ με το άρθρο με μια μικρή ένσταση....

Το "λαθραία" δεν πάει μόνο στα αντικείμενα αλλά αποτελεί και ιδιότητα...

Στην ελληνική γλώσσα χρησιμοποιούμε τους όρους, λαθρεπιβάτης, λαθροκυνηγός, λαθρέμπορος, λαθραναγνώστης κλπ.... οι οποίες αποδίδονται σε ανθρώπους κι όχι σε αντικείμενα...

Κατά την αυτή έννοια υπάρχει κι ο λαθρομετανάστης.... δηλαδή ο μετανάστης που έχει μπεί στην χώρα λαθραία.... παράνομα.