Στην Πελοπόννησο άρχισε το μάζεμα για την παραγωγή του έξτρα παρθένου αγουρέλαιου το οποίο προέρχεται από μη ποτιστικές ελιές που έχουν προστατευτεί αποκλειστικά από τον ζεόλιθο. Έτσι αυτές οι ελιές δεν έχουν ούτε δάκο ούτε μαργαρόνια. Μετά από μια τριετία, κατά την οποία έχουν ενσωματωθεί 8 κιλά ζεόλιθου ανά ρίζα κι ανά έτος, αυτές οι βιολογικές ελιές, έχουν το επίπεδο να έχουν τα χαρακτηριστικά της κατηγορίας Ultra Premium. Όλες οι τιμές αυτού του ζεόλαδου είναι εντός ορίων που προβλέπεται από αυτόν τον διεθνή κανονισμό που βρίσκεται σε συνεχή ανάπτυξη στο παγκόσμιο επίπεδο. Έτσι το ζεόλαδο έρχεται να ενισχύσει έμπρακτα τη φήμη του ελληνικού ελαιόλαδου και στις ξένες αγορές.
Με αυτήν την έννοια δείχνει το παράδειγμα σε παραγωγούς που είχαν εγκαταλείψει τις προοπτικές κι είχαν ακολουθήσει τη μεθοδολογία της πώλησης μέσω βυτίων που καταλήγουν στην Ιταλία και στην Ισπανία για να γίνει ανάμειξη με τα δικά τους ελαιόλαδα που δεν έχουν την ίδια ποιότητα. Διότι με το ζεόλαδο που είναι τυποποιημένο, έχουν ένα αξιόπιστο παράδειγμα προς μίμηση και μπορούν να δουν ακόμα και την εμπορική διαφορά. Έτσι γίνεται αντιληπτό σε όλους ότι ο συνδυασμός του ελαιόλαδου και του ζεόλιθου, αποτελεί μια προστιθέμενη αξία για την Ελλάδα και μια εφαρμογή της Έξυπνης Γεωργίας μέσω του ζεόλαδου. Και το γεγονός ότι έχουμε φέτος μια εξαιρετική σοδειά ζεόλαδου, θα ανοίξει το μυαλό σε όσους ακόμα δεν κατάλαβαν τα οφέλη του ζεόλιθου στις καλλιέργειες. Διότι αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς αφού είναι η ίδια η φύση που απαντά στα ερωτήματά τους.
Με αυτήν την έννοια χαιρόμαστε που υπάρχουν παραγωγοί που είναι πιστοί σε αυτή τη νέα προσέγγιση της γεωργίας και ειδικά της ελαιοκομίας. Διότι είναι όλο και περισσότερα τα κτήματα που ενσωματώνουν ζεόλιθο και ψεκάζουν με ζεόλιθο για να αποφύγουν το δάκο και τη μαργαρόνια. Έτσι συνεχίζεται η ζεολιθική επανάσταση και σε αυτόν τον τομέα για το μέλλον της Ελλάδας.
πηγή
Ο Νίκος Λυγερός είναι καθηγητής Γεωστρατηγικής
Οσους λίθους και να βάλεις σε κάθε ελιά, και μηδέν οξύτητα να έχεις, πάντα ο Ελληνας παραγωγός θα είναι ο αιώνιος χαμένος.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπο την μία το κράτος που επιτρέπει την εξαγωγή του χύμα και βοηθάει τους ιταλούς, και απο την άλλη τα ελαιοτριβία που αφήνουν πολύ μικρό κέρδος στους παραγωγούς, προκειμένου να κερδίσουν αυτοί απο την πώληση στους ιταλούς.
Ο ιταλός, θα πάρει το Ελληνικό λάδι. Θα το αναμοίξει με χειρότερης ποιότητας ιταλικό, ή ισπανικό ή τούρκικο ή μαροκινό, και θα το πουλήσει ως ιταλικό.
Το αρίστης ποιότητας Ελληνικό λάδι, που δεν αξίζει να ανακατευθεί με χειρότερης ποιότητας, θα το εμφιαλώσει ως έχει, και θα το πουλήσει ως ιταλικό.
Ο καταναλωτής της δύσης, δεν είναι και ο καλύτερος πελάτης.
Δεν ξέρει τι γίνεται με το ελαιόλαδο, και στην τελική, δεν τον ενδιαφέρει να μάθει.
Αυτό το οποίο είναι καταχωρημένο στον εγκέφαλλο του, είναι το "tastes good to me".
Οταν ο καταναλωτής αναφέρεται στο αγνό ελαιόλαδο, δεν αναφέρεται ως "extra virgin olive oil", αλλά ώς "pure oil". Αγνοώντας βέβαια οτι αυτό σημαίνει κατώτερης ποιότητας.
Στα ράφια των super markets έξω, ως επι των πλέιστον κυκλοφορούν ιταλικά και ισπανικά λάδια. Οσα Ελληνικά υπάρχουν, δεν είναι προτιμητέα απο το ευρύ κοινό, διότι μέσα στο υποσυνείδητο του, πιστέυει οτι το καλύτερο είναι το ιταλικό.
Υπάρχει και μια πολύ μεγάλη κατηγορία αμερικανών καταναλωτών, η οποία αγοράζει οτιδήποτε βρεί σε μεγάλη συσκευασία. π.χ. άνω των 4LT.
Το ελαιόλαδο, λόγω της αυξημένης τιμής του, δεν μπορεί να ενταχθεί στην κατηγορία αυτή, και αυτομάτως αποκλείεται.
Και τέλος να τονίσω οτι υπάρχουν καταναλωτές οι οποίοι προτιμουν "ελαιόλαδο" το οποίο είναι διάφανο σαν το νερό (ναι μήν γελάτε, είναι πραγματικότητα), και νομίζουν οτι αγοράζουν το καλύτερο.
Πολυ ενδιαφερον σχολιο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστουμε