Λορέντζος Μαβίλης. Ηρωικώς πεσών στη μάχη του Δρίσκου (28 Νοεμβρίου 1912)

Γεννήθηκε 6 Σεπτεμβρίου 1860 στην Ιθάκη. Πατέρας του ήταν ο Παύλος Μαβίλης, πρόεδρος των Δικαστηρίων της Ιονίου Πολιτείας και μητέρα του η Ιωάννα Καποδίστρια Σούφη, ανεψιά του Κυβερνήτη Ιωάννη Καποδίστρια. 

Από την πλευρά του πατέρα του ο Λορέντζος Μαβίλης είχε Ισπανική καταγωγή. Το εξελληνισμένο όνομά του ήταν Λαυρέντιος. Ξεκίνησε τις σπουδές του από το Εκπαιδευτήριο «Καποδίστριας» που είχε ιδρυθεί στην Κέρκυρα από το 1873.

Ο δάσκαλός του, ο Ιωάννης Ρωμανός, γρήγορα αντιλήφθηκε την ιδιοφυΐα του και τον σύστησε στην Αναγνωστική Εταιρεία της Κέρκυρας (θεωρείται ως σήμερα το αρχαιότερο πνευματικό ίδρυμα της Ελλάδας). Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η Αναγνωστική Εταιρεία ήταν αυτή που οργάνωσε και διαμόρφωσε το κίνημα για την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα.

Ο Λορέντζος Μαβίλης το 1878 εισήχθη στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1879 πηγαίνει στη Γερμανία όπου συνέχισε τις σπουδές του στη Γλωσσολογία, Φιλολογία και Φιλοσοφία. Ο ίδιος ασχολείται με την ποίηση και τη λογοτεχνία. Η αγαπημένη του μορφή ποιήματος ήταν το σονέτο, δηλ. 14στιχο ποίημα που αποτελείται από δύο τετράστιχες και δυο τρίστιχες στροφές. Έγραψε εξαιρετικά σονέτα.

Ασχολήθηκε με τη σανσκριτική (μια αρχαία μορφή ινδικής γλώσσας) και μετέφρασε αποσπάσματα από το έπος «Μαχαμπχαράτα».

Ο Λορέντζος Μαβίλης γνώριζε καλά πολλές γλώσσες. Εκτός από Ελληνικά και Ισπανικά γνώριζε καλά Αγγλικά, Ιταλικά, Γερμανικά και Ινδικά. Αγαπούσε ιδιαίτερα το σκάκι. Το 1890 αναγορεύτηκε διδάκτορας της φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο του Erlangen της Βαυαρίας με διατριβή του που αναφερόταν στο έργο του χρονογράφου της Βυζαντινής περιόδου Ιωάννη Σκυλίτση.

Επιστρέφοντας στην Κέρκυρα, έζησε ζωή άνετη και ποιοτική, όπως επιθυμούσε. Το 1894 στην Αθήνα ιδρύεται μυστική εταιρεία κατά τα πρότυπα της Φιλικής Εταιρείας με το όνομα Εθνική Εταιρεία.

Ο Λορέντζος Μαβίλης προσχώρησε από τους πρώτους στην Εθνική Εταιρεία της Κέρκυρας που ίδρυσε εκεί ο Παύλος Μελάς κι έγινε πρόεδρος σε ένα από τα πέντε τμήματά της. Ο Λ. Μαβίλης ενθουσιάστηκε ιδιαιτέρως από τη γνωριμία του Παύλου Μελά και μετά τη συνάντησή του, με τον ηρωικό νέο συγκινημένος ομολόγησε: «Επιτέλους, είδα ολοζώντανο μπροστά μου ένα πλάσμα της φαντασίας μου». 

Σκοπός της Εθνικής Εταιρείας ήταν η αναζωπύρωση του εθνικού φρονήματος και η προετοιμασία για την απελευθέρωση.

Όλα αυτά τα χρόνια γράφει ακαταπαύστως ποιήματα, χωρίς όμως να τα εκδίδει.

Αγωνίστηκε ηρωικά ως εθελοντής στην Κρήτη, αλλά και αργότερα με τη σειρά του στρατολόγησε άλλους εβδομήντα εθελοντές των οποίων τα έξοδα κάλυπτε ο ίδιος και αγωνίστηκε και για την απελευθέρωση της Ηπείρου (εκεί τραυματίστηκε στο χέρι). Όλα τα χρήματά του τα ξόδεψε στους αγώνες για την Κρήτη και στον ατυχή πόλεμο κατά των Τούρκων το 1897.

Το 1910 εκλέχθηκε βουλευτής. Με την ιδιότητα αυτή υπερασπίσθηκε με πάθος τη «γλώσσα του λαού».

Το 1912 η Λεγεώνα των Γαριβαλδινών κινήθηκε στην Ήπειρο, για να ενισχύσει τις δυνάμεις του Στρατηγού Κωνσταντίνου Σαπουντζάκη. Μέσα στη Λεγεώνα ξεχωρίζουν ο Λορέντζος Μαβίλης (κατετάγη ως εθελοντής Λοχαγός στους Γαριβαλδινούς) και η θρυλική εθελόντρια Ασπασία Ράλλη.

Στη μάχη του Δρίσκου 28 Νοεμβρίου 1912 μια σφαίρα πλήττει τον Λορέντζο Μαβίλη στο πρόσωπο και μετά άλλη μια. Προλαβαίνει να πει: «Επερίμενα πολλές τιμές, αλλά όχι και την τιμή να θυσιάσω τη ζωή μου για την Ελλάδα μου». 

Μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο στρατιωτικό χειρουργείο. Εκεί ζήτησε μολύβι και χαρτί, επιθυμώντας να γράψει κάτι. Τον πρόλαβε ο θάνατος. Η σωρός του έμεινε στο εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής πριν θαφτεί στο χώμα της Ηπειρωτικής γης την οποία τόσο πόθησε να δει ελεύθερη.

Ο ποιητής που έγραψε το υπέροχο: «Πατρίδα, σαν τον ήλιο σου, ήλιος αλλού δε λάμπει!» δεν πρόλαβε να δει απελευθερωμένα τα Ιωάννινα και την Ήπειρο στις 22 Φεβρουαρίου του 1913. 

Πηγή: ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΒΑΛΚΑΝΙΚΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ 

Εικόνες από: 

hellenichistory4you.blogspot.gr  maccunion.wordpress.com 

το διαβάσαμε στο Σπιτάκι της Μέλιας 

Ένα από τα 10 τραγούδια του μουσικοθεατρικού έργου μου “Λορέντζος Μαβίλης.Ηρωικός κι ευαίσθητος”.

Το τραγούδι “Το στόμα του ποιητή”, θα μπορούσε να είναι το φινάλε της παράστασης “Λορέντζος Μαβίλης.Ηρωικός κι ευαίσθητος.”

Πριν το τραγούδι,λοιπόν, ο δάσκαλος διηγείται στα παιδιά το ηρωικό τέλος του Μαβίλη,αξιοποιώντας το παρακάτω κείμενο του καθηγητή φιλολογίας και ποιητή Γιώργη Γιατρομανωλάκη,και προσαρμόζοντάς το κατάλλλα, αφού μιλάει σε παιδιά δημοτικού: 

“Η ανώτατη πράξη του βίου του όμως υπήρξε ο θάνατός του στο πεδίο της μάχης. Yπάρχει μια φωτογραφία με τον ποιητή να κείτεται στο χώμα και γύρω του, σκυφτοί, να τον φροντίζουν οι συμπολεμιστές του.(Στο σημείο αυτό προβάλλεται με τον προτζέκτορα η συγκεκριμένη φωτογραφία, η οποία υπάρχει και στο βίντεο τούτο.) Ηρωικός θάνατος με στυλ ομηρικό! Αλλωστε ο τρόπος που σκοτώνεται μοιάζει με τον θάνατο του Πάνδαρου (Ιλιάδα Ε 290 κκ) όπου το βέλος που κατευθύνει η Αθηνά στη μύτη του ήρωα, δίπλα στο μάτι, του τρύπησε τα δόντια και του έκοψε τη γλώσσα. 

Ετσι πεθαίνει κι ένας άλλος λογοτεχνικός ήρωας: ο καπετάν Μιχάλης του Καζαντζάκη, που ανοίγει το στόμα του και φωνάζει «Ελευτερία ή…», χωρίς να τελειώσει τη φράση – «μια μπάλα μπήκε μέσα στο στόμα του, μια άλλη πέρασε από το δεξό του μελίγγι και βγήκε από το ζερβό». 

Τον θάνατο του Μαβίλη τον ορίζει η ίδια η μοίρα: την ώρα της μάχης μια σφαίρα τού διαπερνά τα μάγουλα και του σπάει τα δόντια. Καθώς μεταφέρεται αιμόφυρτος στο πρόχειρο νοσοκομείο μια δεύτερη σφαίρα τον χτυπά στο στόμα. Βρίσκει ο καθείς, αυτόν τον τρόπο του θανάτου σημαδιακό για έναν ποιητή. Ενα τολμηρό και συνάμα γλυκό στόμα έτσι μόνο μπορεί να σταματά: με μια σφαίρα να του σμπαραλιάζει τα δόντια και να του κόβει τη γλώσσα στη μέση.” 

Κι εδώ, η χορωδία, μαζί με το δάσκαλο και τους μαθητές πλέον, στη μέση της σκηνής λένε το τραγούδι “Το στόμα του ποιητή”, την ίδια στιγμή που προβάλλονται με τον προτζέκτορα φωτογραφίες από το μνημείο του Μαβίλη στο Δρίσκο, απ’ τη ζωή του ποιητή, φωτογραφίες της Μυρτιώτισσας κ.λπ  

Μονάχα ο άνεμος φιλά
σύννεφα κι άστρα και πουλιά 
και μόνο ο θάνατος μπορεί 
να κλείσει στόμα ποιητή! 

Στόμα, ζεστά που εφίλησες
σαν της φωτιάς την κάφτρα!
Στόμα, γλυκά που εμίλησες
κι ευγενικά με τ’ άστρα, 
σαν ίσκιος στο δείλι,
Λορέντζο Μαβίλη! 

Μονάχα η μπόρα του Μαγιού, 
βλέπει το δάκρυ του Θεού
και μόνο ο θάνατος μπορεί
να κλείσει στόμα ποιητή!

Στόμα, ζεστά που εφίλησες 
σαν της φωτιάς την κάφτρα!
Στόμα, γλυκά που εμίλησες
κι ευγενικά με τ’ άστρα, 
σαν ίσκιος στο δείλι,
Λορέντζο Μαβίλη! 

ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ