Μήπως δεν θέλουμε στην πραγματικότητα να σωθεί η Ελλάδα;

Η ασθένεια της χώρας που έχει βαθιές κοινωνικές ρίζες, το σύμπτωμα της οικονομικής δυσπραγίας και η έλλειψη της πολιτικής 

Φαίνεται πως πήραμε πολύ στα σοβαρά την εμφάνιση του "από μηχανής θεού" της αρχαίας τραγωδίας, ή τον μύθο του φοίνικα που αναγεννάται εκ της στάχτης του (πόσες φορές θα το πράξει;) και παρατηρούμε άπραγοι τα όσα συμβαίνουν, τα οποία όμως όχι μόνον δεν είναι προς την κατεύθυνση βελτίωσης της κατάστασης, αλλά προς οπισθοπορεία. 

Όταν ακούω πως η Ελλάδα "θα σωθεί", αντιμετωπίζοντας την οικονομική κρίση με τον άλφα ή βήτα τρόπο, αντιλαμβάνομαι ότι οι πιθανότητες σωτηρίας λιγοστεύουν συνεχώς. Διότι, υπάρχουν πολλοί -εκ των αρμοδίων- που εξακολουθούν να πιστεύουν αφελώς, ότι το πρόβλημα της χώρας μας είναι μόνον οικονομικό. 

Χάριν της συζητήσεως, ας το υποθέσουμε. Και ότι κάποιος "από μηχανής θεός" θα αποπληρώσει το χρέος μας. Και από αύριο, αίρονται όλα τα επιβαρυντικά της τσέπης μας μέτρα και βρισκόμαστε στο 2009, όπου τα πράγματα μας τα παρουσίαζαν θετικά. 

Θα έχουμε δηλαδή ένα κράτος, όπου καμιά συνδικαλιστική παρέα δεν θα δημιουργεί προβλήματα στην ομαλή λειτουργία του κράτους -πολλές φορές με άγνωστα καλυπτόμενα κίνητρα-, θα πάψουν οι αδιαφανείς δοσοληψίες, ο παλαιοκομματισμός, ο λαϊκισμός, οι σκοπίμως ψευδείς υποσχέσεις, η ανέλιξη ασήμαντων σε θέσεις ευθύνης, η αναξιοκρατική προώθηση συγγενών και φίλων εις βάρος αξίων που εγκαταλείπουν την χώρα; Αυτά και δεκάδες άλλα θλιβερά που συμβαίνουν, ως δια μαγείας δεν θα υπάρχουν με τυχούσα απαλλαγή από το χρέος; Μα υπήρχαν και κατά τις προ Μνημονίων εποχές. 

Εννοούμε επομένως, ότι η σωτηρία είναι η επαναφορά στην προ Μνημονίου εποχή; Αν το παραδεχθούμε αυτό, θα σημαίνει ότι μάθαμε να ζούμε στο βούρκο και δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε στον καθαρό αέρα. 

Δεν είναι οικονομικό το πρόβλημά μας. Η οικονομική δυσπραγία -το έχω πει πολλές φορές, και θα συνεχίσω να το λέγω- είναι το σύμπτωμα, δεν είναι η ασθένεια. Αυτή έχει βαθιές ρίζες, είναι πολύμορφη και κατατρώγει τις σάρκες μας. Το μικρόβιο που την προκάλεσε είναι η απουσία πολιτικής. Όχι κάποιας πολιτικής, αλλά καθ’ ολοκληρία της πολιτικής. Το κενό κατέλαβαν παρωχημένες ιδεοληψίες, καταδικασμένες από τη σύγχρονη πολιτική ιστορία, τις οποίες εκμεταλλεύονται οι δήθεν αντίπαλοι για να υποδουλώνουν τους λαούς. 

Η απουσία πολιτικής έφερε φυσικά την έλλειψη πολιτικών προσώπων. Και στη θέση τους εμφανίσθηκαν οι "δήθεν", κατά κανόνα αφισοκολλητές κομμάτων ή παρατρεχάμενοι των κομματικών γραφείων. Και το σύστημα βέβαια, το οποίο τέτοιους "πολιτικούς" χρειάζεται, τους ανέδειξε σε "πολιτικές προσωπικότητες". 

Μου περιέγραψαν σκηνή, όπου προ ετών, βουλευτής άναβε το πούρο ανθρώπων της νύχτας, αλλά χρηματοδοτών και υποστηριχτών του, οι οποίοι του συμπεριφέρονταν σαν να ήταν το "παιδί με τους καφέδες". Όμως, πρόκειται για "αντιπρόσωπο του έθνους και του λαού" κατά το Σύνταγμα. 

Με πλήρη συνέπεια αυτών που γράφω, μεγάλο μέρος των εκπροσώπων μας είναι αυτού του επιπέδου. Και αν επεκταθούμε στους άνω των 10.000 κομματικούς-κυβερνητικούς συμβούλους, που ακολουθούν κάθε κόμμα στην εξουσία, πολλοί από τους οποίους δεν θα είχαν θέση κλητήρα σε επιχείρηση, τότε θα συμφωνήσουμε πιστεύω, ότι εκεί βρίσκεται η ασθένεια. Και φυσικά, όταν αυτού του είδους "πολιτικοί" μας εκπροσωπούν, δεν είναι περίεργο που οδήγησαν την οικονομία στη γνωστή κατάσταση. 

Με πόση θλίψη άκουσα δημοτικό σύμβουλο της Θεσσαλονίκης να δηλώνει κατά τη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου, ότι πρέπει το σώμα να απευθύνει συγχαρητήρια σε καταληψίες ξένης περιουσίας. Ο άνθρωπος, δηλαδή, που εξελέγη για να εφαρμόσει τους νόμους, συστήνει δημόσια την παρανομία. Αλλά, είναι "προοδευτικός", που σημαίνει ότι μπορεί να λέγει και να πράττει ό,τι θέλει σ’ αυτόν τον τόπο. 

Η σωτηρία της Ελλάδας δεν θα προέλθει ούτε από τα μνημόνια ούτε από τα αντι-μνημόνια. Θα προέλθει από την έγερση της σιωπηλής πλειοψηφίας, του μόνιμου θύματος. Όταν ο ψίθυρος των σιωπηλών γίνει κραυγή, τότε θα έχουμε ελπίδα. 

Μακεδών
Πηγή Voria