Η παγκοσμιοποίηση ηττάται κατά κράτος. Τα έθνη επιζούν. Οι μνήμες δεν
σβήνουν. Η πολιτισμική ιδιοσυστασία των λαών δεν λησμονείται. Η παράδοση
νικά τη νεωτερικότητα της αποδόμησης. Ενώ υποτίθεται ότι η «ροπή» στον
πλανήτη είναι η διαμόρφωση υπερκρατών, που θα απορροφήσουν όλα τα έθνη,
τις κοινότητες και τους λαούς, και θα πολτοποιήσουν τις ιδιαιτερότητές
τους, η Ιστορία δείχνει προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Οι Καταλανοί δεν
θέλουν πλέον να αποτελούν μέρος του ισπανικού κρατικού συνόλου.
Επιδιώκουν την ανεξαρτησία, την αυτοδιάθεση, την απόσχισή τους από μια
δομή που δεν τους εκφράζει.
Αδιαφορούν επιδεικτικά για τις απειλές περί αποβολής από την Ευρωπαϊκή
Ένωση, την πιθανότητα διακοπής εμπορικών σχέσεων με τον περίγυρο και την
ενδεχόμενη διεθνή απομόνωσή τους. Αυτά τα φληναφήματα δεν λειτουργούν
σε συλλογικές καρδιές που είναι ακόμα ζωντανές και πάλλονται στον ρυθμό
της ελευθερίας. Οι εξελίξεις αυτές τις ημέρες στην Ισπανία δεν είναι μεν
ευχάριστες, αλλά δύναται να εξηγηθούν σχετικά εύκολα.
Η περιληπτική αποτίμηση όσων διαδραματίζονται είναι η εξής: Η Ισπανία με
τον πολιτισμό της, το στιβαρό κράτος με την έντονη παρουσία στην
Ευρωπαϊκή Ένωση και με μια γλώσσα που την ομιλούν περίπου 570.000.000
άνθρωποι δεν κατάφερε να αφομοιώσει τους Καταλανούς!
Περιμένει οποιοσδήποτε εχέφρων άνθρωπος ότι θα μπορέσει η Ευρώπη να
αφομοιώσει τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς, που δεν έχουν ούτε κοινή με
εμάς θρησκεία ούτε γλώσσα, παραδόσεις, ήθη και έθιμα; Αν γίνει μια…
προβολή στο μέλλον, όταν οι ισλαμιστές της γηραιάς ηπείρου θα έχουν
πολλαπλασιαστεί και θα επιδιώξουν (αναπόφευκτα) να επιβάλουν τη σαρία,
τότε οι ταραχές στην Καταλονία φαντάζουν, συγκριτικά με όσα θα συμβούν,
καβγαδάκια νηπίων σε παιδική χαρά.
Όσα γίνονται στην ήπειρό μας, αλλά και στον κόσμο ολόκληρο πρέπει να μας
αφυπνίσουν, και μάλιστα γρήγορα. Η φούσκα του «μονόδρομου» της
παγκοσμιοποίησης σκάει με κρότο και πρέπει να προετοιμαστούμε για να
αντιμετωπίσουμε όσα θα ακολουθήσουν τη διάλυση αυτής της χίμαιρας.
Αποσχιστικά κινήματα μπορεί να υπάρξουν σε οποιαδήποτε χώρα ανά πάσα στιγμή.
Για την έλληψη Δημοκρατίας σε ένα φασιστικό μόρφωμα κρατών, δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Το πράγμα φωνάζει απο μόνο του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που με βάζει σε σκέψη και που δεν βρήκα ακόμα κάποια ικανοποιητική απάντηση, είναι το ερώτημα "Γιατί τώρα?"
Μετά απο τόσα χρόνια μέσα στο ευρωπαικό ναζιστικό βδέλυγμα, τί είναι αυτό το οποίο αντελήφθησαν τώρα? Τι είναι αυτό που δεν υπήρχε πιό πρίν και που πυροδότησε την αυτονομία?
Και επειδή η Ελληνική ιστορία είναι γεμάτη απο υποκινήσεις/χρηματοδοτήσεις των λεγόμενων "μεγάλων δυνάμεων" οφείλω να είμαι δύσπιστος ώς προς την αγνότητα της συγκεκριμένης ανεξαρτησίας.
Κι εγω ειμαι δυσπιστος αλλά ταυτοχρόνως δεν μπορω επακριβως να καθορισω αν το χτυπημα του δημοψηφίσματος ειναι υπερ ή κατα της Ε.Ε και κατ επεκτασιν στην Νεα Ταξη...
ΑπάντησηΔιαγραφή