«Δακρύζοντες στίς ὄχθες τῶν ποταμῶν...»

Τοῦ Γιώργου Κακαρελίδη

Καθηγητοῦ Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἔρευνα και Στατιστική τοῦ ΤΕΙ Δυτ. Ἑλλάδος 

Ποιά ἡ θέση σας στό ἀκόλουθο κείμενο;

«Φθάνοντας στίς ὄχθες τοῦ ποταμοῦ καθίσαμε νὰ ξαποστάσουμε γιά λίγο ἐκεῖ, πρίν πάρουμε ξανά τόν πικρό δρόμο. Ὅλοι μαζί  ἀρχίσαμε νὰ κλαῖμε, στὴν θύμηση τῆς Πατρίδας. Ἐκεῖ στὶς ἱτιές παρατήσαμε τό νταούλι καί τὸν ζουρνᾶ, γιατί δὲν μᾶς πήγαινε ἄλλο, νὰ τραγουδᾶμε στό δρᾶμα μας, κατ’ ἀπαίτηση τῶν κατακτητῶν,  βασανιστῶν καὶ έκτελεστῶν, γιά νὰ περιγελᾶνε ἐμᾶς καὶ  τὴν κάποτε  ἔνδοξη, Πατρίδα.

Μέ τί καρδιά νὰ ψάλλουμε τὸν ὕμνο της, ξεριζωμένοι καὶ ἐξορισμένοι σὲ μιᾶς ξένης γῆς τὴν ἀγκαλιά, σὲ ἕνα ὁδοιπορικό θανάτου; 

Γι  αὐτό Ὅρκο πήραμε βαρύ: νὰ μᾶς τιμωρήσῃ ὀ Θεός, ἄν σὲ ξεχάσουμε, Πατρίδα. Νὰ κοποῦν τὰ χέρια μας γιά νὰ μὴν μποροῦν νὰ κρατήσουν χορδές καὶ νταούλια. Νὰ παραλύσῃ τό στόμα μας, βυθιζόμενοι σέ αἱώνια σιωπή, ἄν δὲν βάλουμε τὴν ἀπελευθέρωσή σου, πάνω ἀπό κάθε ἀτομική ἔγνοια καί ὄφελος. 

Καταριόμαστε τούς ἐχθρούς μας καί ζητᾶμε τὴν Θεία Δίκη νὰ πέσῃ πάνω τους, ἐπιφέροντας καταστροφή ἀνείπωτη στήν χώρα τους. Έξορκίζουμε κάθε πολίτη νὰ πάρῃ ἐκδίκηση μέ τά ἴδια μέσα, σάν ἀντίποινα, γιά τὰ δεινά ποὺ ἐπεσσώρευσαν οἱ εχθροί μας.

Νὰ σκοτώσῃ ἄν χρειαστῇ, ἀκόμη καί τά παιδιά τους, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο, πετῶντας τα στὰ βράχια, γιὰ νὰ ἀπαλλαγῆ ἀπὸ δαύτους ἡ χώρα μας» .. 

Ποιοί λένε αυτἀ; Μὴν τὰ λένε οἱ Ἕλληνες, ποὺ ἐπί 4 αἰῶνες προσπαθοῦσαν νὰ ἀπελευθερωθοῦν, ὑφιστάμενοι, διώξεις, ἀνασκολοπισμούς, ἐκτελέσεις, ἁρπαγές τῶν κόπων τους, γενιτσαρισμούς, ἐπιβουλές καί κάθε δεινό ἀπὸ τὴν ... φωτοδότρα ὀθωμανική αὐτοκρατορία; Μὴν τά λέν’οἱ ὁμόδοξοι Ἀρμένιοι; Ποὺ θὰ ἔχουν ἀπόλυτο δίκιο μέ τὸ φοβερό ὁδοιπορικό θανάτου ποὺ ὑπέστησαν; Μὴν τὰ λένε οἱ συμπατριῶτες μας Πόντιοι, ποὺ γνώρισαν καλά, θανατικό κι ἐξορία ἀπό Ὀθωμανούς καί Στάλιν; Μὴν τά λένε οἱ Μικρασιᾶτες ποὺ δοκίμασαν ἀπό πρῶτο χέρι, τό λεπίδι τοῦ Τούρκου; Αὐτοί κι ἄν ἔχουν δίκιο! 

Μὴν τὰ λένε παπποῦδες καὶ γονεῖς μας, ποὺ γνώρισαν πολύ καλά, τί σημαίνει Γερμανός ἐκπολιτιστής καταχτητής; Καί φυσικά θὰ εἶχαν δίκιο ἄν τούς κυνηγοῦσαν ὅπου γης!

Ὅπως γνώρισαν καλά καί τούς ἀντάρτες τῆς δῆθεν δημοκρατικῆς ἐπανάστασης. Καὶ θὰ εἶχαν πάλι δίκιο νὰ ἐπιβάλλουν στὰ παιδιά τους τό παιδομάζωμα ποὺ ἐπέβαλαν ἐκεῖνοι, νὰ μὴν ξεχνιόμαστε! Ἤ μήπως τά λέν’ οἱ ἀντιμνημονιακοί ποὺ θρηνοῦν θύματα μὲ τὴν έπιβολή θανατηφόρων μέτρων ἀπό μνημονιακούς ἐγχώριους καὶ ἐξωχώριους; 

Ὄχι, τό κείμενο αὐτό ἐκτός ἀπὸ ὅλους μας, τό λέτε κι’ὅσοι παθαίνετε ἀλλεργία καί βγάζετε σπυράκια στό ἄκουσμα λέξεων ὅπως: Πατρίδα, Ἑλλάδα, Θεός, Ὀρθοδοξία, Δικαιοσύνη, Ἐλευθερία, Ἱστορία, Πολις, Ἥρωες, Ἑλληνική Γραμματεία, Πατερικά Κείμενα καὶ ὁ,τι αἴρει τόν ἄνθρωπο ἀπὀ τό ὅσα φᾶμε ὅσα πιοῦμε κι ὅτι ἀρπάξει.. Καί τό ἔχετε μάλιστα, τραγουδήσει κατ’ἐπανἀληψιν καί χορέψει αὐτό τό κείμενο. 

Ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο, παρά τό, σέ πλήρη ἀνάπτυξη στίχων καὶ ἀπόδοση μέ πεζό δικό μου συνδετικό λόγο, τραγούδι τῶν Boney M “ The rivers of Babylon”! Ὅπου ἀντί ζουρνᾶ καί νταούλι ποὺ ἔβαλα, εἶχε ἅρπα, ἀντί  Πατρίδα καί Θεία Δίκη, εἶχε Σιών καί Κύριε κί ἀντί ποταμός ἔλεγε ποταμοί Βαβυλῶνος. Καί δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά, αὐτούσιος ὁ Ψαλμός 137! Ποὺ ἀναφέρεται στήν πρώτη ἐξορία (γιά 48 χρόνια) Βαβυλῶνος τῶν Ἐβραίων καί ψάλθηκε στήν δεύτερη επί 2000 χρόνια, λήξασα τυπικά τῷ 1948 μὲ τὴν ἐπανίδρυση τοῦ κράτους τοῦ Ἰσραήλ καὶ οὐσιαστικά τῷ 1967, μέ τήν ἑνοποίηση στό κράτος, ὅλης τῆς Ἰερουσαλήμ. Τὰ κατάφεραν, γιατί ἀδιάκοπα ἐθυμοῦντο τόν Θεό καί τήν χώρα τους. Ἔκτοτε τραγουδοῦν τόν ψαλμό 126: «ἐὰν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες». 

Φυσικά οἱ πολιτικορθοί, εἶσθε ... ὑπεράνω· ὑπεράνω αὐτῶν, ὑπεράνω βωμῶν, πατρίδος κι’ ἑστιῶν. Μόνο ποὺ θὰ θαφτῆτε ἀπό κάτω. Ἤ θὰ καῆτε. Διαλέγετε. Καί στίς δυό περιπτώσεις, θὰ διαγραφῆτε ἀπὸ τὴν ζωντανή μνήμη. Παραμένοντες θλιβερές σκιές ἀπρόσωπες, κατὰ πὼς λέει ὁ Ὅμηρος.