Επάνοδος των εθνών-κρατών ή ανάδυση μιας νέας μορφής παγκοσμιοποίησης;

Γράφει ο Γιώργος A. Κωστόπουλος

Το Brexit, η εκλογική νίκη του Τράμπ, τα υψηλά ποσοστά των Βίλντερς και Λεπέν στην Ολλανδία και Γαλλία αντίστοιχα, φέρνουν στην επιφάνεια μια επανάσταση που ξεκινά από κάτω.

Οι ανισότητες (οικονομικές, κοινωνικές, χωρικές) δεν αποτελούν μια πραγματικότητα που εμφανίστηκε μετά το ξέσπασμα της σημαντικότερης μεταπολεμικά διεθνούς οικονομικής ύφεσης, τόσο σε ένταση όσο και σε διάρκεια, αλλά συναντάμε στοιχεία τους και προ κρίσης. Παραδειγματικά, στις επαρχίες της βόρειας Αγγλίας η αποβιομηχάνιση εκκινεί από την περίοδο πρωθυπουργίας της Θάτσερ (1979-1990), με αποτέλεσμα οι άνεργοι εργάτες να στρέφονται σε ευέλικτες μορφές εργασίας (μερική απασχόληση) και στην αυτοαπασχόληση.

Επομένως στις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης καταγράφεται και η εκλογική συμπεριφορά των εργατών που απώλεσαν σημαντικό ποσοστό του βιοτικού τους επιπέδου, σε ένα ασταθές εργασιακό και οικονομικό περιβάλλον.

Ως διέξοδο για τους ψηφοφόρους των ρεπουμπλικάνων, στις υφιστάμενες συνέπειες της παγκοσμιοποίησης, καταγράφεται και η ρητορική Τράμπ με την απόπειρα παλινόρθωσης των εργοστασίων που εγκαταστάθηκαν σε Κίνα και Ινδία εξαιτίας του φθηνού παραγωγικού κόστους.

Η διεθνής ολοκλήρωση που βρίσκεται εν εξελίξει, παρήγαγε τα μεταπολεμικά εθνικιστικά κινήματα που βρίσκουν διαρκώς ολοένα και περισσότερους υποστηρικτές. Ο εθνικισμός που εμφανίστηκε λίγο πριν τις αρχές του τελευταίου αιώνα, είχε ως σκοπό την δημιουργία εθνών-κρατών με επιθετικό χαρακτήρα. Σε αντιδιαστολή ο μεταπολεμικός εθνικισμός αναδύθηκε στην περίοδο της παγκοσμιοποίησης παρουσιάζει ως αίτημα την επαναφορά της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας η οποία συνθλίβεται στην περίοδο που διανύουμε. Στον χαρακτήρα και στο πρόγραμμα του μεταπολεμικού εθνικισμού δεν διακρίνονται θέσεις επιθετικές προς άλλα κράτη, παρά καταγράφονται αμυντικές στάσεις προς το πολυεπίπεδο φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης.

Με την άνοδο των μεταπολεμικών εθνικισμών έχει αλλάξει ταχύτητα το γεωπολιτικό σκάκι. Ακόμη και η οικονομική άνοδος της Κίνας τα τελευταία τριάντα χρόνια, μετά τον θάνατο του Μάο, είναι εύθραυστη και εξαρτώμενη από τις διεθνικές και πολυεθνικές εταιρείες που είναι εγκατεστημένες χωρικά σε κινέζικες πόλεις και επαρχίες. Εταιρείες που μετέφεραν την τεχνογνωσία τους από Αμερική, Γερμανία κοκ. και με τους χαμηλούς μισθούς που παρέχουν έχουν δημιουργήσει μια μεσαία τάξη στην Κίνα.

Στο ενδεχόμενο απεγκατάστασης των διεθνικών εταιριών από την Κίνα λειτουργεί φυσιολογικά ο επαναπροσδιορισμός του χαρακτηρισμού νέα υπερδύναμη. Στο πρόσφατο παρελθόν ως νέες υπερδυνάμεις είχαν χαρακτηριστεί η χώρα της Χιλής, της Βραζιλίας κοκ.

Η Κίνα προάγει τις ανοιχτές οικονομίες και ουσιαστικά δεν συγκαταλέγεται στους υποστηρικτές των μεταπολεμικών εθνικιστικών κινημάτων. Το γεγονός αυτό αναπτύσσει μια συγκρουσιακή τάση μεταξύ Η.Π.Α και Κίνας. Τάση η οποία ενισχύεται με τις εδαφικές διαφορές που προκύπτουν στην Κίνα με τα εγχώρια καθεστώτα για τον έλεγχο των θαλάσσιων δρόμων προς τον Ειρηνικό ωκεανό. Η Αμερική αντιστέκεται ακόμη και στα τεχνητά νησιά που δημιουργούνται προκειμένου να υπερισχύει στον Ειρηνικό. Μια τέτοιας μορφής σύγκρουση ίσως έφερνε χαρακτηριστικά του αμιγώς προπολεμικού επιθετικού εθνικισμού.

Ο Τράμπ προεκλογικά άφηνε ανοιχτό το ενδεχόμενο περί κατάρρευσης της Ε.Ε. ως φαινόμενο αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση, εκφράζοντας πολλούς ανέργους στην κεντρική κυρίως Αμερική σε αντίθεση με τους κατοίκους της Καλιφόρνιας και Νέας Υόρκης που είναι υπέρ της παγκοσμιοποίησης με την ανάπτυξη του τριτογενούς τομέα παραγωγής (ενδοχωρικές ανισότητες). Υλοποίησε την κατάργηση της συμφωνίας του Ειρηνικού, μπήκε στο στίβο της αποχώρησης της Διατλαντικής συμμαχίας που είχε ως σκοπό την προώθηση της διεθνούς ολοκλήρωσης και αποχώρησε από την συμφωνία του Παρισίου για την περιβαλλοντική προστασία. 

Η πολιτική του Αμερικανού Προέδρου ίσως συνάδει με τις προθέσεις της Γερμανίας για μια Ευρώπη πολλών ταχυτήτων. Στο γεγονός αυτό θα επιχειρήσει την μείωση των εξαγωγών της Γερμανίας προς την Αμερική και θα αυξήσει τις εξαγωγές προς την Γερμανία ως ένα είδος πιθανού συμβιβασμού και ταυτόχρονα άμβλυνσης των συνεπειών της παγκοσμιοποίησης στις Η.Π.Α. προκειμένου να πετύχει την ικανοποίηση των ψηφοφόρων του.

Το γεωπολιτικό πάζλ συνεχίζεται στο διεθνές περιβάλλον με μέτωπα στην Αμερική, Ευρώπη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, Μέση Ανατολή, Ασία. Βρισκόμαστε μπροστά σε κάτι νέο, με την παγκοσμιοποίηση να σταματά όπως την γνωρίζαμε. Ανάδυση ενός νέου προτύπου παγκοσμιοποίησης ή επάνοδος των κυρίαρχων εθνών-κρατών;

George A. Kostopoulos
BSc European Studies/Civilization
Hellenic Open University
MSc Political/Electoral Geography
Harokopio University

Geopolitics

Της Κορέας…

Του Ανδρέα Λιούμπα* 

Η κατάσταση 

Το ξημέρωμα της Τρίτης, 29 Αυγούστου η Βόρεια Κορέα προχώρησε στις  05:57 τοπική ώρα (στην Ελλάδα Δευτέρα 23:57) σε εκτόξευση πυραύλου ο οποίος  πέταξε πάνω από το Χοκάιντο, το δεύτερο μεγαλύτερο νησί της Ιαπωνίας. Ο πύραυλος, ο οποίος κατά τις αρχικές εκτιμήσεις ήταν ένας Hwasong-12, μετά από πτήση περίπου 2800 χλμ. κατέπεσε σε περιοχή του Ειρηνικού ωκεανού περίπου 1200 χλμ. ανατολικά από τις ιαπωνικές ακτές. Ήταν η πρώτη φορά που βαλλιστικός πύραυλος πέρασε πάνω από το έδαφος της Ιαπωνίας. Στο Χοκάιντο οι σειρήνες ήχησαν στις 0600 ενώ ταυτόχρονα η Υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας απέστειλε γραπτά μηνύματα μέσω των δικτύων κινητής τηλεφωνίας καλώντας τους πολίτες να μεταβούν σε υπόγεια ή σε σκεπασμένους χώρους.

Η Ιαπωνία εξέδωσε ανακοίνωση  χαρακτηρίζοντας την εκτόξευση ως «μια πρωτοφανή και σοβαρή απειλή» ενώ ακολούθησε η αντίδραση του Προέδρου των ΗΠΑ ο οποίος τόνισε ότι τέτοιες ενέργειες «αφήνουν ανοικτές όλες τις επιλογές». 

Εξέταση της κατάστασης 

1o ερώτημα: είναι ο Kim παρανοϊκός; 

Όπως υποστηρίξαμε στο προηγούμενο άρθρο μας εκτιμούμε ότι η Βόρεια Κορέα είναι ένας ορθολογικός δρώντας. Κάθε ενέργεια του καθεστώτος, παρά την περί του αντιθέτου εντύπωση, είναι αποτέλεσμα υπολογισμών.  Η εξέταση της τελευταίας ενέργειας θεωρούμε ότι ενισχύει το αρχικό επιχείρημα. 

2ο ερώτημα: γιατί τώρα και γιατί την Ιαπωνία; 

Για να ξεκινήσουμε από το γιατί τώρα πρέπει να εξετάσουμε τα πρόσφατα γεγονότα. Η τελευταία εκτόξευση της Βόρειας Κορέας ήταν, πρακτικά, μια δοκιμή ενός υπό ανάπτυξη βαλλιστικού συστήματος μέσου βεληνεκούς το οποίο, όπως γνωρίζουμε από τα τεχνικά χαρακτηριστικά,  έχει την δυνατότητα να φέρει πυρηνική κεφαλή και έχει βεληνεκές που αρκεί για να πλήξει το νησί Γκουάμ στον Ειρηνικό Ωκεανό. Από τις εκτοξεύσεις που έχουν προηγηθεί, γνωρίζουμε επίσης ότι το ποσοστό αποτυχίας των μέχρι σήμερα δοκιμών αγγίζει το 75%. Η παραπάνω πληροφορία αν συνδυαστεί καταρχήν με τα  υπόλοιπα δεδομένα που είναι γνωστά για το πυρηνικό και βαλλιστικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας και αν ενταχθεί στο πλαίσιο των γεγονότων των προηγούμενων ημέρων εκτιμούμε ότι απαντά στο γιατί τώρα. 

Ας το εξηγήσουμε: τις προηγούμενες ημέρες, μετά τις εκατέρωθεν απειλές, είχε επικρατήσει μια ανήσυχη ηρεμία την οποία διέκοπταν οι εναλλασσόμενές  απειλητικές και επαινετικές δηλώσεις εκ μέρους των ΗΠΑ. Ταυτόχρονα οι ΗΠΑ και η Νότια Κορέα ξεκίνησαν τις ετήσιες στρατιωτικές ασκήσεις τους τις οποίες η Πιονγιανγκ παγίως θεωρεί εχθρική ενέργεια και στις οποίες απάντησε με εκτοξεύσεις τριών πυραύλων μέσου βεληνεκούς. Όπως αναφέρει ανακοίνωση της Διοίκησης Ειρηνικού των ΗΠΑ εκ των τριών ένας καταστράφηκε κατά την εκτόξευση ενώ οι υπόλοιποι δυο κατά την διάρκεια της πτήσης τους.  Αμερικανοί αξιωματούχοι δήλωσαν ότι οι πύραυλοι δεν αποτέλεσαν απειλή για τις ΗΠΑ. 

Γνωρίζοντας τα παραπάνω και έχοντας υπόψη μας  τις βασικές αρχές της στρατηγικής της Βόρειας Κορέας όπως την είχαμε αναλύσει γίνεται κατανοητό γιατί το καθεστώς επέλεξε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Με την δοκιμή επιτυγχάνει ταυτόχρονα τους εξής στόχους: συνεχίζει την εξέλιξη του όπλου, επιδεικνύει την πρόοδο που έχει επιτευχθεί, ξεκαθαρίζει στις ΗΠΑ ότι έχει την δυνατότητα να υλοποιήσει τις απειλές του και διατηρεί τον χαρακτηρισμό του απρόβλεπτου, ανορθολογικού δρώντα.

Η πιθανή απάντηση στο ερώτημα γιατί την Ιαπωνία είναι εξίσου σύνθετη και έχει  δυο σκέλη. Ξεκινάμε από το πολιτικό - γεωγραφικό. Γνωρίζοντας ότι η Βόρεια Κορέα είχε σκοπό να προχωρήσει σε αυτή την συγκεκριμένη επίδειξη δυνατοτήτων καθίσταται σαφές ότι, σε κάθε περίπτωση, ο πύραυλος έπρεπε να πετάξει πάνω από κάποια χώρα της περιοχής. Οι διαθέσιμες επιλογές είναι η Κίνα, η Ρωσία και η Ιαπωνία. Γνωρίζοντας επίσης ότι η Βόρεια Κορέα και η Ιαπωνία έχουν  μηδαμινό επίπεδο διμερών σχέσεων  με ελάχιστες προοπτικές βελτίωσης, καθώς και το γεγονός ότι είναι ο μείζον σύμμαχος των ΗΠΑ στην περιοχή γίνεται κατανοητό ότι η επιλογή της Ιαπωνίας ήταν η πιο λογική καθώς δεν διαταράσσει υφιστάμενες σχέσεις. 

Το δεύτερο σκέλος είναι στρατιωτικό και εμπεριέχει ένα μήνυμα. Όπως είναι γνωστό η Ιαπωνία ήταν εντός βεληνεκούς των οπλικών συστημάτων της Βόρειας Κορέας πολύ πριν την ανάπτυξη διηπειρωτικών πυραύλων. Εξαιτίας αυτής της απειλής η Ιαπωνία ανέπτυξε μια αντιβαλλιστική άμυνα δύο επιπέδων. Το πρώτο επίπεδο στηρίζεται στο σύστημα Aegis, τοποθετημένο σε μονάδες επιφάνειας του Στόλου της Εθνικής Δύναμης Άμυνας. 

Το δεύτερο επίπεδο στηρίζεται στο χερσαίο σύστημα Patriot. Τα συστήματα αυτά εντάσσονται σε μια ζώνη αναχαίτισης την οποία οι ΗΠΑ θέλουν να ορθώσουν γύρω από την Βόρεια Κορέα και η οποία περιλαμβάνει επιπλέον το σύστημα THAAD το οποίο μετέφεραν οι ΗΠΑ στην Νότια Κορέα και το οποίο έγινε αιτία διενέξεων μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. 

Στις πολεμικές επιχειρήσεις ένας συνηθισμένος τρόπος προσβολής στόχων που προστατεύονται από αντιβαλλιστικά συστήματα είναι ο λεγόμενος κορεσμός, δηλαδή, η προσβολή με μεγάλο αριθμό βλημάτων προκειμένου να υπερβαίνει τις δυνατότητες εντοπισμού, εγκλωβισμού και αναχαίτισης των αμυντικών συστημάτων. 

Το μήνυμα της Πιονγιανγκ είναι σαφές: έχει την δυνατότητα μαζικής παραγωγής πυραύλων συνεπώς  θα καθίσταται όλο και πιο δύσκολο να λειτουργήσει η ζώνη αναχαίτισης. 

3o ερώτημα: είναι πιθανή η στρατιωτική επιλογή ενάντια στη Βόρεια Κορέα; 

Στο ερώτημα αυτό υποστηρίζουμε ότι η ορθότερη απάντηση είναι όχι κυρίως για δύο λόγους: επειδή η Βόρεια Κορέα έχει διαπιστωμένη πυρηνική δυνατότητα και επειδή η Κίνα έχει αποκλείσει αυτό το ενδεχόμενο.  Εφόσον το Πεκίνο δήλωσε ότι θα τηρήσει τη Συνθήκη του 1961 παρέχοντας την συνδρομή του στην Βόρεια Κορέα η στρατιωτική επιλογή πρακτικά σημαίνει επανάληψη του πολέμου της Κορέας σε ασύγκριτα μεγαλύτερη κλίμακα, με ενδεχόμενη χρήση χημικών, βιολογικών και πυρηνικών όπλων. 

Οι ΗΠΑ, παρά την σκληρή ανακοίνωση, φαίνεται πως διατηρούν ως πρώτη προτεραιότητα την αυστηρή αλλά ευέλικτη διπλωματική προσέγγιση. Προχώρησαν σε διμερείς επαφές στήριξης της Ιαπωνίας και Νότιας Κορέας και κατόπιν επέλεξαν συμβολικά το Πεντάγωνο προκειμένου να διατυπώσει την θέση ότι η  «διπλωματία παραμένει η προτιμητέα επιλογή της Ουάσιγκτον». Η θέση αυτή φαίνεται πως ενσωματώνει στο σχεδιασμό της Ουάσιγκτον τόσο την αναγνώριση των δυνατοτήτων της Βόρειας Κορέας όσο και την θέση του Πεκίνου την οποία προαναφέραμε. 

Η τελευταία ανακοίνωση της Κίνας είναι άμεση συνέχεια της προηγούμενης πολιτικής απόφασης. Συγκεκριμένα, το Πεκίνο καταδίκασε μεν την ενέργεια της Πιονγιανγκ, επέρριψε όμως έμμεσα την ευθύνη στις ΗΠΑ τις οποίες κάλεσε, μέσω του εκπροσώπου του κινέζικου Υπουργείου Εξωτερικών, «να μην προκαλούν την Βόρεια Κορέα». Το Πεκίνο, προβαίνοντας σε  μια ενέργεια τυπική μείζονων μεσολαβητών, φρόντισε  να λειάνει την ανακοίνωση καλώντας όλα τα εμπλεκόμενα μέρη «να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση». 

Εκτίμηση 

Όλα τα παραπάνω συνηγορούν στην εκτίμηση ότι το καθεστώς της εύθραυστης ισορροπίας στην περιοχή θα διατηρηθεί για άγνωστο χρονικό διάστημα. Μόνο η Κίνα φαίνεται να έχει τη δυνατότητα άσκησης αποτελεσματικής πίεσης. Ταυτόχρονα όμως διαπιστώνεται μια αμφιταλάντευση του Πεκίνου το οποίο, ενδεχομένως, γνωρίζει περισσότερα από όσα θα ήθελε να κοινοποιήσει. Μακροπρόθεσμα εκτιμάται ότι η ορθολογικότερη επιλογή για την Βόρεια Κορέα θα είναι να προσέλθει σε συνομιλίες. 

Φυσικά σε περίοδο αυξημένης έντασης η περίπτωση ατυχήματος, μολονότι εξαιρετικά απίθανη, πρέπει πάντα να λαμβάνεται υπόψη. 

*Ο Ανδρέας Λιούμπας είναι Υποψήφιος διδάκτορας Διεθνών Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ειδικευόμενος στην κινέζικη στρατηγική και Ερευνητής στο Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων και Αρωγό Μέλος της Ακαδημίας Στρατηγικών Αναλύσεων.

liberal

Τέλος στο όριο αναλήψεων των 840 ευρώ... Από 01/09 μηνιαίως 1800....

Για τελευταία φορά ανανεώθηκε το περασμένο Σάββατο το όριο αναλήψεων των 840 ευρώ. Οι καταθέτες θα μπορούν να σηκώσουν το συγκεκριμένο ποσό μέχρι το τέλος του μήνα καθώς από την 1η Σεπτεμβρίου, ξεκινά η εποχή των... 1800 ευρώ. 

 

Ακόμη δεν έχει ανακοινωθεί επισήμως το πώς θα συντονιστούν από τον Σεπτέμβριο τα λογισμικά των τραπεζών ωστόσο, το πιθανότερο –και λογικότερο- είναι ότι η ανανέωση θα γίνεται στις αρχές κάθε ημερολογιακού μήνα. Έτσι, από την 1η Σεπτεμβρίου, ο «κουμπαράς» του κάθε αποταμιευτή θα γεμίσει με 1800 ευρώ, ποσό το οποίο θα είναι διαθέσιμο προς ανάληψη μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου κ.ο.κ. 

 

Θεωρητικά, ο καταθέτης θα μπορεί να προχωρήσει στην ανάληψη του ποσού μέσα σε ένα 24ωρο. Σε αυτό βέβαια, μπορεί να σταθεί εμπόδιο το όριο ημερήσιων αναλήψεων της κάθε cash card. Μπορεί να το είχαμε ξεχάσει το συγκεκριμένο όριο λόγω των capital controls, το βέβαιο είναι όμως ότι θα το βρούμε και πάλι μπροστά μας. 

 

Σε κάθε περίπτωση, και ανεξάρτητα αν το νέο όριο που θα ισχύσει από Σεπτέμβριο προκαλεί μικρή μείωση στο συνολικό ποσό που θα μπορεί να σηκώσει κάποιος από τον τραπεζικό του λογαριασμό, γεγονός είναι ότι το ενιαίο όριο αποτελεί μεγάλη διευκόλυνση ειδικά για όσους έρχονται αντιμέτωποι με μια έκτακτη ανάγκη η οποία θα πρέπει να πληρωθεί σε μετρητά. Ειδικά αυτοί που έχουν λογαριασμούς σε διαφορετικές τράπεζες, θα μπορούν να κάνουν πολύ μεγάλες αναλήψεις καθώς το όριο των 1800 ευρώ ισχύει ανά τράπεζα. Έτσι, με λογαριασμούς σε δύο τράπεζες, το όριο ανεβαίνει στα 3600 ευρώ ανά άτομο, με τρεις λογαριασμούς στα 5400 ευρώ κ.ο.κ. 

 

fpress.gr

το είδαμε ΕΔΩ

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΣΥΡΙΖΑ ΓΙΑ ΝΕΑ ΣΟΒΙΕΤΙΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕ ΑΠΟ ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

Εβραίος ο διαχειριστής των “κόκκινων” δανείων

Γράφουν οι Παναγιώτης Αποστόλου
και Χρήστος Χατζηαναστασίου 
του κόμματος “Ελλήνων Πολιτεία”

Ένα θέμα που δεν τολμά να αγγίξει κανείς, αλλά ούτε και τα ΜΜΕ της παλαιάς διαπλοκής ή της νέας που στήνεται με γοργούς ρυθμούς, ήταν οι σαρωτικές αλλαγές που έγιναν με τους Διευθυντές στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, καθώς και η αύξηση του χρόνου θητείας στη θέση αυτή! Μάλιστα, σε πολλά σχολεία γίναμε μάρτυρες διαμαρτυριών από γονείς και εκπαιδευτικούς, καθώς όλες οι τοποθετήσεις είχαν έντονο κομματικό στοιχείο, με απειλές και εκβιασμούς από συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ.

Την ίδια ώρα, η Νέα Δημοκρατία, χωρίς να εκδώσει  κανένα δελτίο τύπου, παρακολουθεί αμήχανα τη δημιουργία της Βαλκανικής Νέας Σοβιετίας! Ωστόσο, οι πολίτες αν και καταλαβαίνουν ότι όλο το πολιτικό Σύστημα είναι “αιχμάλωτο” στις ορέξεις των Δανειστών, των Αγορών και των Γερμανών κι οι οποίοι μπορεί μεν να στηρίζουν τον Αλέξη Τσίπρα, έχουν όμως “καβάτζα” των ορέξεών τους τον Κυριάκο Μητσοτάκη, παραδόθηκαν αμαχητί στο νέο μοντέλο κράτους που χτίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, καθώς γι΄ αυτούς σημασία δεν έχει ότι η χώρα μετατρέπεται σε Βόρεια Κορέα της Ευρώπης, αλλά η αντιμετώπιση της καθημερινότητας τους! Ο κόσμος της φτηνής εργασίας, του ελεγχόμενου υπερκέρδους των μειωμένων παροχών του κοινωνικού κράτους, στοιχεία που με λίγη φαντασία υπάρχουν στην ατζέντα του ΣΥΡΙΖΑ, είναι μέρος της συνταγής αυτού του σχεδίου και κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει την τεράστια ζημιά που γίνεται στα σχολεία της χώρας! 

Οι ηττημένοι τελικά είναι οι νικητές;; 

Έτσι, το μεγάλο όνειρο των ηττημένων του συμμοριτοπόλεμου παίρνει σάρκα και οστά καθώς το “μικρό κράτος” για τους Νέο-σταλινιστές είναι η κάρτα POS και η αύξηση διανομής κουπονιών, τα οποία θα είναι και για τους δικούς μας αλλά και για τους λαθρομετανάστες ο “κρυφός” τους σύμμαχος! Οι δηλώσεις περί “απόκτησης γης” από Υπουργούς που δεν έχουν ούτε ένα ένσημο εργασίας και η ενσωμάτωσή τους μέσα στην ελληνική κοινωνία αυτή την χρονιά, θα είναι ακόμη πιο ορατή, όχι γιατί πρέπει να γίνει, όχι γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει εκείνο το κοινωνικό κόμμα, αλλά γιατί αυτές οι βουλές των ισχυρών, θέλουν την Ελλάδα μια χώρα παράδειγμα – μοντέλο, ενός νέου οικονομικού καθεστώτος χωρίς δικαιώματα αλλά και χωρίς κίνητρα! 

Τα δυσβάσταχτα μέτρα, η μόνη διέξοδος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και του “Νέο-σταλινικού νεοφιλελεύθερου” δόγματος είναι η συντήρηση στην κεντρική σκηνή της μοντέρνας καλπάζουσας νέο-αριστεράς, της υποτέλειας και του άκρατου απολυταρχισμού, σε ένα νέο πολιτικό περιβάλλον το οποίο χτίζει η παρούσα Κυβέρνηση! Το σχέδιο ΣΥΡΙΖΑ για την κατάληψη της Εξουσίας προχωράει με πολύ καλούς ρυθμούς και η επικοινωνιακή τακτική του Μαξίμου που φέρνει στο φως της δημοσιότητας άλλα θέματα που αγγίζουν δεν αγγίζουν τους πολίτες, επιτρέπει σε μια σειρά από ενέργειες που είναι βέβαιο ότι χτίζεται ένας νέος εφεδρικός κομματικός στρατός!

Κλείστε τ΄ αυτιά σας στις “Σειρήνες”!

Σε λίγες μέρες ανοίγει την πύλη της η ΔΕΘ! Εκεί θα παρελάσει όλο το πολιτικό διεφθαρμένο Σύστημα, το οποίο θα μας πει πολλά και διάφορα, αλλά δεν θα μας πει την πραγματικότητα ή έστω και την σκληρή αλήθεια για το τι ακόμη πρόκειται να ακολουθήσει! Εκείνα τα αέρινα βραδάκια με τις παροχές και τα λεγόμενα προγράμματα “Θεσσαλονίκης” αποτελούν πλέον παρελθόν! Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν μόνον έναν χρόνο Εξουσίας ακόμη και φέτος θα κάνουν αυτά τα οποία έχει ως κρυφή ατζέντα ο Αλέξης Τσίπρας και οι “αριστεροί” Γερμανοτσολιάδες για να αναστρέψουν το κλίμα της δυσαρέσκειας! 

Σε αυτήν λοιπόν την ψευτο – αριστερή λαίλαπα, πρέπει ο λαός να απαντήσει και αυτή τη χρονιά πρέπει να ματώσει κυριολεκτικά γιατί οι επόμενες γενιές δεν θα βρουν τίποτα όρθιο! Και το λέμε αυτό διότι δεν είναι μόνο η πολιτική της Κυβέρνησης στην εκπαίδευση αλλά και μια σειρά από ενέργειες της που φανερώνουν ότι, ο Τσίπρας και η παρέα του κάτι άλλο έχουν στο μυαλό τους. Δεν αποκλείεται και η βιαία παραμονή του στην Εξουσία με την “κοινή” συναίνεση και της Νέας Δημοκρατίας, αλλά πάντα με πρόσταγμα τα εθνικά μας θέματα και τις επιλογές των δανειστών! 

Μόνοι τους αυτό-αποκαλύπτονται! 

Αυτό το σχέδιο Σοβιετοποίησης της Ελλάδος έχει ήδη ξεκινήσει! Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι σε όλους τους Οργανισμούς και τα Υπουργεία τοποθετούνται οι επί χρόνια συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να πληρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις και τα κριτήρια του νόμου! Τελικά, το σχέδιο αφελληνισμού που έχει συμφωνηθεί από κάποιες δυνάμεις, με παρονομαστή την κυβέρνηση “πρώτη φορά αριστερά”, έχει αρχίσει να παίρνει τεράστιες διαστάσεις καταστρέφοντας την Πατρίδα! Και αυτό-αποκαλύπτονται μόνοι τους. Όπως στις 2 Ιουλίου 2017 ο Αναπληρωτής Υπουργός Υγείας Παύλος Πολάκης, ο οποίος έγραψε στο facebook: “Όχι Κολομβία, Σοβιετία θα σας κάνουμε φιλελέδες και συνοδοιπόροι του Κυριάκου”!

Μας παίρνουν τα σπίτια και τα δίνουν στους ξένους!

Στο πλαίσιο αυτής της σοβιετοποίησης της Πατρίδος, εντάσσεται και η ανάθεση διαχείρισης  των “κόκκινων δάνειων” των Ελλήνων, σε εταιρεία που διευθύνει ο Εβραίος Αβραάμ Μωϋσής μέλος του ΚΙΣ και σημαντικός παράγοντας συμφερόντων της Εβραϊκής κοινότητας στην Ελλάδα! Οι Εβραίοι και οι λαθρομετανάστες τελικά θα πάρουν τα σπίτια των Ελλήνων;;

Δείτε παρακάτω το ντοκουμέντο που δημοσιεύουμε σήμερα κατ΄ αποκλειστικότητα:

Γι΄ αυτό, ας ξυπνήσουν οι Έλληνες και ας αφήσουν την εσωστρέφειά τους, κοιτάζοντας τι έχει συμβεί με τη Συρία δυο δεκαετίες τώρα! Πριν να είναι αργά! 

Η απόλυτη επιβεβαίωσή μου…

Στο άρθρο μου: “Ορατές και αόρατες ασύμμετρες απειλές από την Τουρκία”, που δημοσιεύθηκε την Παρασκευή 25 Αυγούστου 2017 στην Ελεύθερη Ώρα, μεταξύ των άλλων έγραφα: «Από αυτήν εδώ την ελεύθερη εφημερίδα, την “Ελεύθερη Ώρα”, σας έχω πολλές φορές μιλήσει για τις φανερές ασύμμετρες απειλές που ελλοχεύουν στην Πατρίδα μας! 

Σας έχω παρουσιάσει μέσα από τα άρθρα μου, πως “τουρκεύεται” η Ελλάδα χωρίς να πέσει μια ντουφεκιά! Πως “τουρκεύεται” η Πρωτεύουσά της, η Αθήνα! Σήμερα θα συνεχίσω να δίνω στοιχεία για την πληροφόρησή σας, αλλά ευελπιστώντας πως αυτά τα στοιχεία θα “ξυπνήσουν” την ανησυχία της ελληνικής Πολιτείας, προκειμένου να προλάβει τα χειρότερα! 

Η πλειονότητα των καταστημάτων της πλατείας Αβησσυνίας στο Μοναστηράκι της Αθήνας (Γιουσουρούμ – τα παλιατζίδικα) έχει αγοραστεί από Οθωμανούς πάσης φύσεως! Όμως, αυτοί αποτελούν – σύμφωνα με τις πληροφορίες μας – την “βιτρίνα”, γιατί πίσω από αυτούς κρύβονται οι πραγματικοί ιδιοκτήτες, οι οποίοι είναι Τούρκοι, Εβραίοι ή Τουρκο-Εβραίοι! Σε όλες επίσης, τις κάθετες οδούς της οδού Ερμού (από το ύψος της οδού Αιόλου και κάτω), υπάρχουν ξενοδοχεία, καταστήματα, εστιατόρια, ταβέρνες, café-bar, παλαιοπωλεία κα, τα οποία ανήκουν ως επί το πλείστον σε Τούρκους και Εβραίους, οι οποίοι σε πολλές από αυτές τις επιχειρήσεις έχουν τοποθετήσει άλλους “μπροστινούς” με ελληνικά ονοματεπώνυμα, προκειμένου να αποκρύψουν τους αληθινούς και πραγματικούς ιδιοκτήτες!

Τί θα συμβεί όταν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ διατάξει πυρηνικό κτύπημα;

Ένας υπολοχαγός ανοίγει την πρώτη από τις δύο θωρακισμένες πόρτες που οδηγούν στο υπόγειο Κέντρου Ελέγχου σε μια εγκατάσταση εκτόξευσης των Διηπειρωτικών Βαλλιστικών Βλημάτων (ICBM) στις Ηνωμένες Πολιτείες (2014)

Θα ισχύσει για τη Βόρεια Κορέα; 

Toυ Α. James Winnefeld, Jr 

Επιμέλεια-Μετάφραση: Σεραφείμ Παπαποστόλου.  

Αντιστράτηγος ε.α. Επίτιμος Επιτελάρχης του Γ'ΣΣ/NRDC_GRC.- 

Πρώην Διευθυντής Κέντρου Χειρισμού Κρίσεων (ΚΕΧΕΙΚ) ΓΕΕΘΑ 

Ο αριθμός των εντάσεων στην κορεατική χερσόνησο έχει αυξηθεί κατά πολύ αυτή την εβδομάδα. Οι εντάσεις αυτές αποτελούν τη συνέχεια μιας ακόμη βορειο-κορεατικής δοκιμής πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς, σε συνδυασμό με τις δημόσιες αποκαλύψεις ότι το καθεστώς του Kim Jong-un ενδέχεται και να κατέχει ένα πυρηνικό όπλο σε μικρογραφία. Το μικρό βάρος του όπλου χρειάζεται για να μπορεί αυτό να συνδυασθεί με τον φορέα του όπλου, που είναι ένα από τα υπάρχοντα στη Β. Κορέα βαλλιστικά βλήματα, και προκειμένου το βλήμα αυτό να φθάσει στο μέγιστο διηπειρωτικό βεληνεκές του. Και αν οι Βορειοκορεάτες έχουν επίσης καταφέρει ταυτόχρονα να επιλύσουν όλες εκείνες τις άλλες σημαντικές και καθόλου περιορισμένες τεχνολογικές προκλήσεις, που συνδέονται με την βιωσιμότητα των Διηπειρωτικών Βαλλιστικών Πυραύλων (ICBM) σε τροχιά προς τον στόχο, τότε εκτιμούμε ότι αυτοί θα έχουν επιτύχει μια εμβρυική επιχειρησιακή ικανότητα. 

Γνωρίζαμε από καιρό ότι θα ερχόταν κάποτε η στιγμή για αυτό. Όμως τώρα, που η ρητορική έχει φθάσει σε υψηλά επίπεδα, ίσως πολλοί θα είναι αυτοί που θα βρεθούν να ανησυχούν και να σκέφτονται ότι ήδη είμαστε στα πρόθυρα ενός πυρηνικού πολέμου. Αλλά, ακόμα κι αν η πιθανότητα για έναν τέτοιο πόλεμο είναι μάλλον απομακρυσμένη, το γεγονός αυτό έχει προκαλέσει την ευκόλως κατανοητή περιέργεια του κοινού, δηλαδή για το πώς η αμερικανική αλυσίδα της διοίκησης θα λειτουργήσει σε περίπτωση διαταγής για πυρηνική προσβολή και κατά πόσο ή όχι υφίστανται οι επαρκείς εκείνοι έλεγχοι και οι απαιτούμενες ισορροπίες για να αποτρέψουν ένα πιθανό καταστροφικό λάθος. 

Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι στην πραγματικότητα το ζήτημα αυτό είναι πολύ απλό:

Ο Πρόεδρος διατάσσει την προσβολή. Στη συνέχεια η διαταγή «περνά» στον Υπουργό Άμυνας και δίδεται «άμεσα» στο κατάλληλο Στρατηγό τεσσάρων αστέρων που είναι ο Πολεμικός Διοικητής.

Η Ανωτάτη Στρατιωτική Ηγεσία των ΗΠΑ, που είναι και οι Αρχηγοί των Γενικών Επιτελείων (ΓΕΕΘΑ, ΓΕΣ, ΓΕΝ, ΓΕΑ), συμμετέχει στη διαδικασία με την παροχή συμβουλών και την διαβίβαση εντολών, αλλά δεν βρίσκεται ‘τεχνικά’ στην αλυσίδα της διοίκησης και η εντολή «περνάει» από αυτούς.

Στην περίπτωση της προσβολής κατά της Βόρειας Κορέας με συμβατικές δυνάμεις, ο διοικητής της Ενιαίας Ανωτάτης Στρατιωτικής Διοίκησης Ειρηνικού των Ηνωμένων Πολιτειών θα είναι ο υπεύθυνος διοικητής της εκτέλεσης της διαταγής.

Στην περίπτωση της πυρηνικής προσβολή κατά της Βόρειας Κορέας, ο διοικητής της Στρατηγικής Διοίκησης των Ηνωμένων Πολιτειών, που εδρεύει στην Αεροπορική Βάση Offutt Force Base στη Νεμπράσκα, πιθανότατα θα είναι ο υπεύθυνος διοικητής εκτέλεσης της διαταγής της προσβολής με πυρηνικά. 

Οι πυρηνικές δυνάμεις, που θα είναι στη διάθεσή του Αμερικανού Προέδρου και θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για μια τέτοια προσβολή, περιλαμβάνουν όλο το φάσμα των διαθεσίμων από τη χώρα αυτή πυρηνικών όπλων. Σε αυτά τα οπλικά συστήματα περιλαμβάνονται τα υποβρύχια εκτόξευσης βαλλιστικών πυραύλων, οι χερσαίες μονάδες διηπειρωτικών βλημάτων (ICBMs), τα βομβαρδιστικά που μεταφέρουν βόμβες βαρύτητας ή κατευθυνόμενα βλήματα και άλλα. Το κάθε οπλικό σύστημα έχει τα δικά του πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα. Αυτά θα επιλέγονται για χρήση ανάλογα με την δυνατότητα της άμεσης ανταπόκρισης, της επιβίωσης, της ευελιξίας τους, καθώς και της γενικής αντίληψης για αυτά που έχουν κάποια από τα βασικά έθνη (των εχθρών ή των συμμάχων). Βέβαια το μέγεθος της αναμενομένης καταστροφής, που θα προκαλέσει το πυρηνικό όπλο, θα είναι μάλλον ο πλέον σημαντικός μεταξύ πολλών άλλων εξ ίσου σημαντικών παραγόντων. 

Ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ θα μπορούσε να διατάξει την προσβολή είτε σε απάντηση σε μια πραγματική επίθεση της Βόρειας Κορέας ή ως προληπτική ενέργεια για την αποφυγή της. 

Στην πρώτη περίπτωση, της προσβολής δηλαδή ως απάντηση σε μια πραγματική επίθεση και αν θεωρηθεί ότι οι ΗΠΑ ή ένας σύμμαχος τους δέχονται πραγματική επίθεση που ίσως θα εξελισσόταν σε πολεμικές ενέργειες με ανταλλαγή πυρηνικών όπλων, υπάρχει ήδη από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου μια καλά ανεπτυγμένη και δοκιμασμένη διαδικασία. Σύμφωνα με αυτή, ο Πρόεδρος διασυνδέεται γρήγορα σε μια ασφαλή συνδιάσκεψη με τους ανώτερους συμβούλους του και το βοηθητικό προσωπικό αυτών. 

Το αποτέλεσμα αυτής της  συνεδρίασης αναμένεται να προσδιορίσει το πλήρες φάσμα των διαθεσίμων πληροφοριών και των τεχνικών συμβουλών που είναι σχετικές με τις διαθέσιμες επιλογές για την άμεση προσβολή. Επίσης τίθενται υπόψη και τα άλλα στοιχεία και οι πληροφορίες, όπως και ο αναμενόμενος αριθμός των θυμάτων και η έκταση του πυρηνικού νέφους. Μεταξύ των άλλων νομικών ζητημάτων, τα θέματα για την αναγκαιότητα και την αναλογικότητα της ανταπόκρισης της επιλεγμένης προσβολής θα τεθούν επίσης σε μία εις βάθος διερεύνηση. Και ενώ είναι προφανές ότι ο κάθε Πρόεδρος πάντοτε θα θέλει περισσότερο χρόνο για να βελτιώσει την απόφασή του (συμπεριλαμβανομένου και το να συσκεφτεί με τους συμβούλους και τους ξένους ομολόγους του), ο χρόνος για την απόφαση θα συμπιεστεί στο ελάχιστο, εάν εκτιμηθεί ότι επίκειται η επίθεση ή ότι ο ίδιος ο Πρόεδρος έχει στοχοποιηθεί. 

Στη δεύτερη περίπτωση, δηλαδή της προληπτικής προσβολής, αυτή θα αποτελεί από μόνη της ένα πολύ διαφορετικό ζήτημα για να εγκριθεί επειδή ακριβώς αυτή θα αφορά σε πολύπλοκα εγχώρια και διεθνή νομικά ζητήματα. Όσον αφορά το Διεθνές Δίκαιο (το οποίο οι ΗΠΑ έχουν υποστηρίξει με πάθος να τεθεί σε εφαρμογή μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), φαίνεται γενικά ότι αυτό αναγνωρίζει για τις ΗΠΑ τρία πιθανά σενάρια σύμφωνα με τα οποία θα είναι «επιτρεπτή η χρήση στρατιωτικής βίας στην επικράτεια ενός άλλου κράτους»:  

• μετά από την εξουσιοδότηση, που θα προσδιορίζεται μέσω Ψηφίσματος του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών,  

• όταν η ενέργεια προσδιοριστεί ότι αναλαμβάνεται στο πλαίσιο της ‘νόμιμης αυτοάμυνας’ σε απάντηση  ‘Απειλής’ επικείμενης επίθεσης. Το πλαίσιο αυτό συμπεριλαμβάνει και τη νόμιμη ‘συλλογική αυτοάμυνα’, που θα αναλαμβάνεται προς χάριν και μαζί με τους συμμάχους ή τους συνεργάτες, 

• όταν η χρήση της δύναμης γίνεται με ένα καθ’ όλα νόμιμο τρόπο και με τη συγκατάθεση του κράτους που ασκεί την αναγνωρισμένη εδαφική κυριαρχία επ’ αυτού. 

Η λέξη «επικείμενη», που είναι τόσο πολύ σημαντική αλλά και αμφισβητούμενη στους νομικούς κύκλους, θα πρέπει να αιτιολογείται σαφώς στη διεθνή κοινότητα πριν και μετά από το γεγονός. Ακόμη βέβαια και το επίπεδο της «απειλής» θα πρέπει να προσδιορισθεί ότι βρίσκεται πολύ πάνω από ότι συνήθως μπορεί να ορισθεί ως «στρατιωτική απειλή», η οποία ίσως να απαιτεί, μόνο και από μόνη της, στρατιωτικές επιχειρήσεις για την αντιμετώπισης της. 

Θα ήταν πολύ δύσκολο για κάποιον να υποθέσει ότι μόνη της η βορειο-κορεατική λεκτική απειλή αποτελεί την ικανή «ένδειξη» της επικείμενης επίθεσης. Ίσως, και βέβαια με περισσότερα και αδιάσειστα στοιχεία, θα μπορούσαν κάποιοι, κατά πάσα πιθανότητα στις ΗΠΑ, να υποστήριζαν ότι «η χρήση βίας είναι ‘νόμιμη’ προκειμένου να παρακωλυθεί η επικείμενη επίθεση από τη Βόρεια Κορέα». Θα πρέπει όμως να θεωρηθεί ότι η γραμμή αυτή έχει τεθεί υπερβολικά πολύ υψηλά, εάν θα έπρεπε να υποστηρίξει και να νομιμοποιήσει μια «προληπτική πυρηνική προσβολή». 

Όσον αφορά το εσωτερικό δίκαιο, το Υπουργείο Δικαιοσύνης στις ΗΠΑ έχει με τα χρόνια καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Πρόεδρος έχει την εξουσία, σύμφωνα με το Σύνταγμα, να αναλάβει στρατιωτική δράση στο εξωτερικό με σκοπό την προστασία σημαντικών εθνικών συμφερόντων, ακόμα και χωρίς σχετική εξουσιοδότηση από το Κογκρέσο.

Αν και το ίδιο το Υπουργείο έχει επίσης αναγνωρίσει ότι μια προσχεδιασμένη και προγραμματισμένη στρατιωτική εμπλοκή που θα οδηγεί σε έναν «Πόλεμο», ενδέχεται να απαιτεί την προηγούμενη εξουσιοδότηση του Κογκρέσου. Είναι λοιπόν φανερό ότι υπάρχουν αμφισβητήσεις και γκρίζες περιοχές στο νόμο στις ΗΠΑ. Διαχρονικά έχει διαπιστωθεί ότι οι Πρόεδροι γενικά έχουν την τάση να επεκτείνουν και να εξωθούν τα όρια τους, και του τι αυτοί μπορούν να κάνουν από μόνοι τους και χωρίς την παρέμβαση του Κογκρέσου. Για παράδειγμα, το Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ έχει γενικά αποδεχθεί ότι πολλές από τις πρόσφατες στρατιωτικές επιχειρήσεις, που έχουν αναληφθεί από τους προέδρους και των δύο κομμάτων, δεν αποτελούν «Πόλεμους».  

Φαίνεται λοιπόν πιθανό, μιλώντας κανείς ως μη-νομικός, ότι η διοίκηση του κράτους υποστηρίζει ότι: «μια ‘προληπτική’ προσβολή για να αποφευχθεί η ‘επικείμενη’ επίθεση δεν αποτελεί «πόλεμο» και για αυτό «θα μπορούν αυτοί οι πόλεμοι να διεξάγονται από τον Πρόεδρο, χωρίς την προηγούμενη έγκριση του Κογκρέσου». Αλλά και πάλι, η γραμμή της μη έγκρισης από το Κογκρέσο, για την τυχόν προσβολή της Βόρειας Κορέας, δεν θα δικαιολογούσε και ούτε θα μπορούσε να υποστηρίξει και την προσβολή της με πυρηνικά όπλα. 

Με όλα αυτά  τα παραπάνω, μάλλον θα είναι λογικό και σίγουρα κάποιος θα εγείρει το υποθετικό ερώτημα: κατά πόσον ή όχι κάποιος στην αλυσίδα της διοίκησης θα μπορούσε να αρνηθεί την διαταγή για την υλοποίηση της προληπτικής προσβολής; 

Είναι αποδεκτό ότι κανείς, αλλά και ούτε και η ανώτατη αρχή του κράτους, δεν είναι υπεράνω του νόμου. Τα άτομα, που αποτελούν τα μέλη της ιεραρχίας στην αλυσίδας της διοίκησης του κράτους, θα πρέπει να επιμένουν να έχουν την σαφή, λογική και νόμιμη στο εσωτερικό και το εξωτερικό δικαιολογία για μια τέτοια προληπτική προσβολή και ειδικά όταν σε αυτή περιλαμβάνονται και τα πυρηνικά όπλα. Αν το σκεπτικό της δικαιολόγησης αυτής την πυρηνικής προσβολής βρίσκεται στα όρια ή σε αντίθεση με το νόμο, τότε η αλυσίδα της διοίκησης θα έχει το δικαίωμα και την υποχρέωση να εξετάσει τουλάχιστον την παρέκκλισης της εκ της διαταγής εκτέλεσης της. Ευτυχώς, αυτό το σενάριο είναι εξαιρετικά απίθανο να συμβεί. 

Στην υπάρχουσα Ομάδα Εθνικής Ασφάλειας ο Πρόεδρος σίγουρα θα βρει τις πλέον καλές, νηφάλιες, λειτουργικές και νόμιμες συμβουλές. Το πιο επείγον καθήκον στη ομάδα αυτή είναι να εξεύρει την σωστή προσέγγιση στη πολιτική για την περιοχή αυτή. Πολιτική που να λαμβάνει υπόψη όλα τα έθνη, να είναι βιώσιμη, διαρκής, και που θα αξιοποιεί όλα τα όργανα της εθνικής ισχύος, αποκαθιστώντας την σταθερότητα στην κορεατική χερσόνησο και ελαχιστοποιώντας το υπάρχον υψηλό δυναμικό για μια περιττή ανάφλεξη στην περιοχή. 

Εκτιμούμε ότι υπάρχει, και θα συνεχίζει να υπάρχει στον ανθρωπιστικό πολιτισμό μας και προς χάριν του,  μεγάλη διαφορά μεταξύ της συναισθηματικά φορτισμένης επιθετικής ‘ρητορικής’ από την εν ψυχρώ εκτέλεση μιας προληπτικής προσβολής με πυρηνικά όπλα. 

Α. James Winnefeld, Jr 

Former Commander: Here’s What Happens When the President Orders a Nuclear Strike.

Author: James A. Winnefeld, Jr. / August 11, 2017 

Δημοσίευση στο Analysis & Opinions - Fortune /11 Αυγούστου 2017 από το Κέντρο Belfer για την Επιστήμη και τις Διεθνείς Υποθέσεις, Analysis & Opinions - Fortune 

• Α. James Winnefeld, Jr- Βιογραφικό- Πρώην Διοικητής της Βόρειας Αμερικάνικης Διοίκησης Αεροδιαστημικής Άμυνας (NORTHERN Command and the North American Aerospace Defense Command, also known as NORAD. Ανώτερος Συνεργάτης στο Κέντρο Belfer για την Επιστήμη και Διεθνείς Υποθέσεις. 

Επιμέλεια-Μετάφραση: Σεραφείμ Παπαποστόλου.  

Αντιστράτηγος ε.α. Επίτιμος Επιτελάρχης του Γ'ΣΣ/NRDC_GRC.-  

Πρώην Διευθυντής Κέντρου Χειρισμού Κρίσεων (ΚΕΧΕΙΚ) ΓΕΕΘΑ. 

πηγή

Η Ρωσία δεν πουλάει τους S-400..... ακόμα.

Με σκακιστικές κινήσεις επιχειρείται η αλλαγή του χάρτη της Μέσης Ανατολής και ένας νέος συσχετισμός δυνάμεων για την κυριαρχία στην περιοχή. 

Της Μαρίνας Χατζηκώστα

Με τυμπανοκρουσίες και στόμφο ο Υπουργός Άμυνας της Τουρκίας ανακοίνωσε πως έπεσαν οι υπογραφές μεταξύ Τουρκίας και Ρωσίας για τον εξοπλισμό της χώρας του με τα προηγμένα αμυντικά συστήματα S-400. Εδώ και μήνες ο Τούρκος Υπουργός Άμυνας, Φικρί Ισίκ, ανακοινώνει πως η συμφωνία είναι σε τελικό στάδιο. Σε καμιά περίπτωση η Μόσχα δεν επιβεβαίωσε τα λεγόμενα. Ούτε καν στην κοινή συνέντευξη Τύπου, στο πλαίσιο της συνάντησης του Βλαντιμίρ Πούτιν με τον Ταγίπ Ερντογάν. Αυτήν τη φορά, ωστόσο, υπήρξε μια σημαντική διαφοροποίηση. 

Αρχικά ο επικεφαλής του ρωσικού αμυντικού κολοσσού είχε επιβεβαιώσει την υπογραφή της συμφωνίας, μιλώντας στο ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων Ria Novosti. Λίγο αργότερα οι Ηνωμένες Πολιτείες ανακοίνωσαν την εσπευσμένη επίσκεψη του Υπουργού Άμυνας στην Τουρκία, την επόμενη κιόλας μέρα (23/8/17), για επαφές υψηλού επιπέδου. Εξέλιξη που οδήγησε τον Γενικό Διευθυντή του ρωσικού κολοσσού, Aleksey Mikheev, να ανασκευάσει τις δηλώσεις του, να διαψεύσει ότι έπεσαν οι υπογραφές και επιπρόσθετα να τονίσει πως «ο διάλογος είναι ακόμη σε εξέλιξη, καθώς εξακολουθούν να εκκρεμούν τεχνικά ζητήματα». 

Ευθύς αμέσως άρχισαν οι αναλύσεις ειδικών επί αμυντικών και διπλωματικών θεμάτων στα ρωσικά τηλεοπτικά δίκτυα, με μπροστάρη το φιλικά προσκείμενο στη ρωσική κυβέρνηση RT και την πλειοψηφία των αναλυτών να υπογραμμίζουν πως η Μόσχα δεν θα επιτρέψει τον εξοπλισμό της Τουρκίας με το προηγμένο αυτό αμυντικό σύστημα. «Η Ρωσία δεν θα βγάλει εκτός της εδαφικής της ακεραιότητας τέτοια προηγμένα συστήματα υψηλής τεχνολογίας». «Η Ρωσία δεν θα εξοπλίσει και δεν θα οχυρώσει με τέτοιο τρόπο τον αστάθμητο Ερντογάν». «Το διπλό παιχνίδι της Τουρκίας θα έχει επιπτώσεις». Αυτά είναι μερικά απ' όσα ελέχθησαν. 

Σημαντικός ο ρόλος των ΗΠΑ 

Για διαφορετικούς λόγους οι Ηνωμένες Πολιτείες, σε αυτό το θέμα του εξοπλισμού της Τουρκίας με S-400, βρίσκονται στην ίδια σελίδα με τη Ρωσική Ομοσπονδία. Σταθερά και έντονα το Πεντάγωνο αποδοκιμάζει την αγορά των αμυντικών αντιπυραυλικών συστημάτων και συμβουλεύει την Άγκυρα να περιοριστεί στην τεχνολογία που έχει αναπτυχθεί στους κόλπους του ΝΑΤΟ. Βεβαίως ο Ταγίπ Ερντογάν, με τον πιο έντονο τρόπο έχει σημειώσει πως όχι μόνο θα αγοράσει το σύστημα αεράμυνας, αλλά δεν θα επιτρέψει στο ΝΑΤΟ να έχει πρόσβαση. Γεγονός που προκάλεσε τόσο την αντίδραση του ΝΑΤΟ, όσο και την αντίδραση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι σχέσεις της οποίας με την Τουρκία βρίσκονται σε ιστορικό ναδίρ. 

Στο μεταξύ, σύμφωνα με τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου των Αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων, Στρατηγό Τζόζεφ Ντάνφορντ, η Τουρκία θα χρειαστεί δάνειο προκειμένου να προχωρήσει στην αγορά των S-400 και, ως εκ τούτου, οι συζητήσεις θα παραμείνουν συζητήσεις. Επιπρόσθετα, σημειώνει ο στρατηγός, με την ανάπτυξη S-400 η ρωσική πλευρά θα αποκτούσε πληροφορίες για το σύστημα αεράμυνας του ΝΑΤΟ, κάτι που σαφώς αποτελεί κόκκινο πανί για το σύνολο των μελών της συμμαχίας. Σημειώνεται πως στο παρελθόν η Τουρκία είχε κάνει κινήσεις προς την κατεύθυνση της απόκτησης κινεζικών συστημάτων αεράμυνας FD-2000 (HQ-9), οι οποίες όμως δεν προχώρησαν και η συμφωνία τελικά ματαιώθηκε, μετά την αντίδραση των Ηνωμένων Πολιτειών, αφού κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι το σύστημα αυτό θα έπρεπε να «συνδεθεί» με το σύστημα αεράμυνας του ΝΑΤΟ, αποκαλύπτοντας πολλά στους Κινέζους. 

Το Κουρδικό 

Το δημοψήφισμα της 25ης Σεπτεμβρίου για ανεξαρτησία των Κούρδων στο Βόρειο Ιράκ αποτέλεσε τον άσο στο μανίκι της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Πριν από την επίσκεψή του στην Άγκυρα, ο Αμερικανός Υπουργός Άμυνας, Τζέιμς Μάτις, επικοινώνησε με την κουρδική ηγεσία και ζήτησε την αναβολή του δημοψηφίσματος. 

Οι Κούρδοι απάντησαν πως θέλουν γραπτές εγγυήσεις για διεξαγωγή του σε άλλη συγκεκριμένη ημερομηνία και προειδοποίησαν πως διαφορετικά θα προχωρήσουν κανονικά. Σαφώς η διεξαγωγή δημοψηφίσματος δεν αποτελεί αυτόματα και αναγνώριση ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, αφού αυτό εξαρτάται από τις αποφάσεις των υπερδυνάμεων. Οι Κούρδοι χρειάζονται την αμερικανική στήριξη και είναι πρόθυμοι να συνεργαστούν. Ως εκ τούτου, γίνονται αυτόματα ο μοχλός πίεσης που χρειάζεται η Ουάσιγκτον. 

Απειλούν οι Τούρκοι 

«Αυτό που αναμένουμε από το Ερμπίλ (αυτόνομη κουρδική περιοχή του Ιράκ) είναι σαφές και είναι η ακύρωση του δημοψηφίσματος, καθώς τα συμφέροντα και το μέλλον των Κούρδων βρίσκονται σε ένα ενωμένο Ιράκ». Αυτά ακριβώς δήλωσε ο Τούρκος Υπουργός Εξωτερικών, από το Ιράκ, επαναλαμβάνοντας με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο την αντίθεση της Άγκυρας στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στα σύνορα της Τουρκίας και του Ιράκ. Βεβαίως αυτό που φοβάται η Τουρκία είναι ότι, στην περίπτωση που συγκροτηθεί ένα τέτοιο μόρφωμα στην περιοχή, τότε αργά ή γρήγορα θα διεκδικήσουν κάτι ανάλογο και τα εκατομμύρια των Κούρδων που ζουν στην Τουρκία. 

Το ίδιο βεβαίως φοβάται και η Συρία, που δεν είναι σε θέση να αντιδράσει, αλλά και το Ιράν που είχε επαφές την προηγούμενη εβδομάδα με την τουρκική κυβέρνηση. Στη σκακιέρα έρχονται να προστεθούν βεβαίως και οι νέες απειλές του Ταγίπ Ερντογάν για κουρδικό κράτος στη Συρία. Ο Τούρκος Πρόεδρος διεμήνυσε με τον πιο έντονο τρόπο πως η Άγκυρα δεν θα επιτρέψει ποτέ τη δημιουργία ενός λεγόμενου Κουρδιστάν. Η Τουρκία, είπε, θεωρεί το κουρδικό Κόμμα Δημοκρατικής Ένωσης και την ένοπλη πτέρυγά του, τις Μονάδες Προστασίας του Κουρδικού Λαού, ως τον συριακό βραχίονα του Εργατικού Κόμματος Κουρδιστάν, μιας οργάνωσης που η Άγκυρα χαρακτηρίζει "τρομοκρατική". 

Απείλησε εκ νέου ότι η Τουρκία, σε τέτοια περίπτωση θα προχωρήσει σε στρατιωτική επέμβαση. Τα τανκς είναι έξω από το Αφρίν της Συρίας και περιμένουν εδώ και μήνες. Ερωτηθείς περί μιας ενδεχόμενης κοινής επιχείρησης της Τουρκίας και του Ιράν εναντίον των Κούρδων ανταρτών στο βόρειο Ιράκ, ο Ερντογάν διαβεβαίωσε ότι αυτό το ενδεχόμενο είναι πάντα στην ημερησία διάταξη. 

Ο παράγοντας Νετανιάχου 

Η ύπαρξη ενός κουρδικού κράτους μόνο να ευνοήσει μπορεί το Ισραήλ, καθότι θα αποδυνάμωνε σχετικά την Τουρκία, αλλά και το Ιράν. Οι Κούρδοι είναι μια κοινότητα έτοιμη να συνεργαστεί με το Ισραήλ. Πίσω από την Ισραηλινή συμπάθεια προς τους Κούρδους, ωστόσο, υπάρχουν και άλλοι οικονομικοί, στρατιωτικοί και ενεργειακοί παράγοντες. Το Ισραήλ περιβάλλεται από χώρες που δεν αναγνωρίζουν την ύπαρξή του. Θέλει δεσμούς με χώρες στην περιοχή που να μην είναι Άραβες, Τούρκοι ή Πέρσες. Για την ισραηλινή κυβέρνηση, που οριοθετεί ως πρώτο εχθρό της το Ιράν, σε ενδεχόμενη επίθεση εναντίον της η κουρδική περιοχή φαντάζει ως ένας σύμμαχος κατά του κοινού εχθρού. 

Πηγή "H Σημερινή"

το είδαμε ΕΔΩ

Το νούμερο ένα πρόβλημα της Ελλάδας

Αυτό που χρειάζεται πριν από όλα η πατρίδα μας, για να πάψει να είναι διαιρεμένη, είναι να πεισθούν τεκμηριωμένα οι Έλληνες για το αυτονόητο: για το ότι καμία χώρα δεν μπορεί να θεωρηθεί φίλος τους, αλλά η Γερμανία είναι σήμερα ο εχθρός τους, ενώ έχει δυστυχώς δέσει στο άρμα της το Γάλλο πρόεδρο.

Στη διεθνή πολιτική δεν υπάρχουν φιλίες, υπάρχουν μόνο συμφέροντα. Οι Ρώσοι δεν είναι φίλοι μας, παρά το ότι οι Έλληνες υποστηρίζουν τον κ. Putin περισσότερο από κάθε άλλη χώρα – ούτε οι Αμερικανοί, αν και οι συμπάθειες προς τον κ. Trump μεταξύ των Ελλήνων είναι μεγάλες. Εν τούτοις, μπορεί να μην είναι φίλοι μας οι Ρώσοι και οι Αμερικανοί, αλλά δεν είναι εχθροί μας – με την έννοια πως θέλουν μεν να ανήκουμε στις χώρες επιρροής τους, αλλά δεν έχουν καμία πρόθεση να μας υποδουλώσουν. 

Αντίθετα οι Γερμανοί είναι εχθροί μας, όπως θα ήταν κάθε χώρα που θα ήθελε να μας μετατρέψει σε αποικία της – κάτι που φυσικά δεν συμβαίνει για πρώτη φορά, ενώ σήμερα το μόνο που έχει αλλάξει είναι η μέθοδος, επειδή ο πόλεμος διεξάγεται πλέον με οικονομικά όπλα. Δεν πιστεύουμε φυσικά όπως οι Πολωνοί ότι, πίσω από κάθε Γερμανό κρύβεται ένας ναζί, κατηγορώντας μόνο την πρωσική κυβέρνηση – ενώ θεωρούμε πως ο κ. Σόιμπλε είναι ο νούμερο ένα εχθρός της Ελλάδας.  

Μπορεί δε να έχει το θράσος να υποστηρίζει ότι, κάποτε θα του κάνουμε άγαλμα για τα δηλητηριώδη φάρμακα που μας επιβάλλει, αλλά θα έπρεπε να προηγηθεί κάτι αντίστοιχο για το Χίτλερ (ανάλυση) – εάν βέβαια φτάναμε σε τέτοιο σημείο συλλογικής αποχαύνωσης.

Σε κάθε περίπτωση, δεν πρόκειται να μας βοηθήσει κανείς αφιλοκερδώς εκτός από τον εαυτό μας, ενώ όλες οι χώρες θα μπορούσαν να είναι σύμμαχοι μας εάν είχαν κάποιο συμφέρον, αλλά η πρωσική Γερμανία όχι – επειδή για το κράτος αυτό η συμμαχία είναι συνώνυμη με την κατοχή όταν βρεθεί η κατάλληλη ευκαιρία, όπως συνέβη με την Ιταλία στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ η συνεργασία ταυτόσημη με τη μονομερή εκμετάλλευση του εταίρου, όπως διαπιστώνεται στην Ευρωζώνη. 

Περαιτέρω οι Έλληνες, οι οποίοι ενώνονταν από την αρχαιότητα ακόμη όταν έπρεπε να αντιμετωπίσουν κάποιον εχθρό, έχοντας σχεδόν πάντοτε επιτυχία, είναι σήμερα διαιρεμένοι – γεγονός που δεν μπορεί να οφείλεται στη δειλία ή στην αδιαφορία τους, παρά το ότι τους έχουμε επανειλημμένα κατηγορήσει τόσο για αυτά, όσο και για πολλά άλλα. Η αιτία είναι κατά τη γνώμη μας «διπολική» και συγκεκριμένα η εξής: 

(α) Δεν είναι σίγουροι για το ποιός είναι ο πραγματικός τους εχθρός – αφενός μεν επειδή προηγήθηκε το ΔΝΤ με την πρώτη προδοσία της τότε κυβέρνησης τους, αφετέρου λόγω του ότι αντικαταστάθηκε από τη Γερμανία που ήταν καλυμμένη πίσω από το μανδύα της Τρόικας και της Ευρώπης. 

Άλλωστε επειδή ο πόλεμος είναι οικονομικός και όχι στρατιωτικός, δεν αναγνωρίζεται εύκολα ο εχθρός – πόσο μάλλον όταν αρκετά πολιτικά κόμματα, μαζί με ορισμένα ΜΜΕ, παραπλανούν τους Πολίτες συστηματικά. Ισχυρίζονται δηλαδή πως τα λάθη είναι μόνο δικά τους, ότι κανένας δεν θέλει να υφαρπάξει τα περιουσιακά τους στοιχεία παρά το ότι συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους, καθώς επίσης πως οι ξένοι θέλουν το καλό τους – ενώ τα μνημόνια είναι το μοναδικό φάρμακο για τη θεραπεία τους, όταν όλες οι επιστημονικές μελέτες αποδεικνύουν πως επρόκειτο για ένα εκ προμελέτης έγκλημα. 

(β)  Έχουν χάσει εντελώς την εμπιστοσύνη τους σε ολόκληρο πολιτικό σύστημα, στα κόμματα, στα συνδικάτα, στους Θεσμούς, στο Σύνταγμα και στο Κοινοβούλιο, ειδικά μετά την προδοσία του δημοψηφίσματος και τη δολοφονία της τελευταίας τους ελπίδας από την κυβέρνηση – ενώ έχει προηγηθεί η απώλεια της εμπιστοσύνης τους στην οικονομική εξουσία, αφενός μεν λόγω της διαφθοράς και της διαπλοκής της με την πολιτική, αφετέρου επειδή αδιαφορεί εντελώς για την πατρίδα της. Απτό παράδειγμα οι εφοπλιστές μίας χώρας των 11 εκ. που κατέχει την 1η θέση του πλανήτη, οι οποίοι ενδιαφέρονται μόνο για τον εαυτό τους – όπως πολλοί άλλοι οικονομικά ισχυροί Έλληνες. 

Με δεδομένο τώρα το ότι, έχει χαθεί επί πλέον η εμπιστοσύνη στα ΜΜΕ και στην πνευματική/καλλιτεχνική «ελίτ», ενώ τείνει να συμβεί δυστυχώς το ίδιο και με τη Δικαιοσύνη, οι Έλληνες ευρίσκονται σε κατάσταση σοκ – κινδυνεύοντας σοβαρά να χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν, ακόμη και την εθνική τους ταυτότητα. 

Συμπερασματικά λοιπόν οι Έλληνες είναι διαιρεμένοι, επειδή δεν είναι σίγουροι ποιός είναι πράγματι ο εχθρός τους – ενώ δεν διαμαρτύρονται και δεν αντιδρούν, σκύβοντας δουλικά το κεφάλι, παρά το ότι γνωρίζουν πως αποτελούν την ντροπή της Ευρώπης, λόγω του ότι δεν εμπιστεύονται απολύτως κανέναν, ευρισκόμενοι σε κατάσταση σοκ. Ακόμη λοιπόν και αν εμφανιζόταν ένας «εμπνευσμένος ή φωτισμένος ηγέτης», τον οποίο δεν θα είχαν ανάγκη εάν δεν τους συνέβαιναν τα παραπάνω, δεν θα άλλαζε τίποτα εάν δεν τον εμπιστευόταν και δεν βεβαιωνόταν ποιός είναι ο πραγματικός τους εχθρός – ενώ το πλέον διεφθαρμένο, ξενόδουλο, «άπατρις» και αρρωστημένο «κομμάτι» της ελληνικής κοινωνίας, το οποίο της δημιουργεί συνεχώς προβλήματα, είναι δυστυχώς η πλειοψηφία των ελίτ της. 

Ως εκ τούτου αυτό που χρειάζεται πριν από όλα, εκτός από την εσωτερική κάθαρση και την τιμωρία των υπευθύνων για τη χρεοκοπία, είναι να πεισθούν τεκμηριωμένα οι Έλληνες για το αυτονόητο: για το ότι καμία χώρα δεν είναι φίλος τους, αλλά η Γερμανία είναι σήμερα ο νούμερο ένα εχθρός τους (η Τουρκία επίσης, αλλά είναι ένα εντελώς διαφορετικό θέμα, στρατιωτικής «υφής»), ενώ έχει δυστυχώς δέσει στο άρμα της το Γάλλο πρόεδρο. 

Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, καθώς επίσης εάν υπάρξει κάποιο κόμμα που θα μπορέσουν να εμπιστευθούν έχοντας βεβαιωθεί πως είναι ανιδιοτελές, έντιμο και ικανό, κυρίως όμως ότι δεν θα τους προδώσει, τότε οι Έλληνες είναι ικανοί να κάνουν θαύματα – να ανακτήσουν δηλαδή την εθνική τους κυριαρχία και να διώξουν γρήγορα τους εισβολείς από την πατρίδα τους, παρά το ότι ευρίσκονται στη χειρότερη στιγμή της ιστορίας τους. 

Το πρόβλημα λοιπόν, το οποίο είναι εξαιρετικά δύσκολο στην επίλυση του, δεν είναι ούτε ο φόβος των Ελλήνων μήπως χάσουν το ευρώ, ούτε η έλλειψη θάρρους εκ μέρους τους, ούτε οτιδήποτε άλλο – αλλά κάποιο κόμμα που θα εμπιστευθούν για να το ακολουθήσουν σε έναν αγώνα που προφανώς δεν θα κερδίσει αυτό, αλλά οι ίδιοι. 

Το κόμμα δε αυτό, το οποίο ασφαλώς δεν μπορεί να είναι κάποιο από τα υφιστάμενα, είμαστε σίγουροι πως θα εμφανισθεί αμέσως, όταν οι ίδιοι το θελήσουν αντιμετωπίζοντας κατάματα την ψυχρή αλήθεια και παύοντας να έχουν ψευδαισθήσεις – ότι μπορούν δηλαδή χωρίς να αγωνισθούν, χωρίς αίμα και δάκρυα, να μην χάσουν ότι έχουν και δεν έχουν. Με απλά λόγια, παντού και πάντοτε όταν είναι πραγματικά έτοιμος ο λαός, εμφανίζεται ο «ηγέτης» – ο οποίος αναγνωρίζεται από το ότι λέει την αλήθεια, χωρίς καμία διάθεση ωραιοποίησης των συνθηκών, καθώς επίσης χωρίς να υποτιμάει τις θυσίες που απαιτούνται για να μην παραμείνει η χώρα σκλαβωμένη στο διηνεκές. 

Ολοκληρώνοντας, η Ελλάδα είναι μία πάμπλουτη, πολλαπλά προικισμένη χώρα, με ένα εξαιρετικά ικανό και σωστά εκπαιδευμένο ανθρώπινο δυναμικό – οπότε είναι ακόμη σε θέση να τα καταφέρει, ξεφεύγοντας από την παγίδα του χρέους στην οποία οδηγήθηκε. Αρκεί οι Έλληνες να συνειδητοποιήσουν πού θα καταλήξει η χώρα τους εάν παραμείνουν αδρανείς, ποιές είναι οι υποχρεώσεις τους απέναντι στις επόμενες γενιές, ποιός είναι ο εχθρός τους και τι χρειάζεται για να τον αντιμετωπίσουν με επιτυχία. 

Πηγή Analyst