«Τὸ παραμύθι τῆς Ἀριστεροσύνης»

Τοῦ Γιώργου Κακαρελίδη
Καθηγητοῦ Ἐφαρμογῶν στὴν Ἐπιχ. Ἔρευνα και Στατιστική τοῦ ΤΕΙ Δυτ. Ἑλλάδος 

Ἀναρωτιέται κανείς, πῶς μποροῦν «ἀριστεροί» ἄνθρωποι, νὰ προδίδουν τὰ ἰδανικά τους, νὰ ἐξωπετοῦν τὴν μαρξική ‘σκέψη’, νὰ ἐνσωματώνονται στο ‘Σύστημα’, νὰ ὑποκύπτουν στὰ νεοταξικὰ κελεύσματα, νὰ ἐκχωροῦν κυριαρχία καὶ κρατικὴ ὑπόσταση, ἀλλὰ καὶ νὰ ἀπορροφοῦν, χωρίς ντροπή, τὸ ὑστέρημα τοῦ Λαοῦ, ἔχοντας ‘ρυθμίσει’ τὴν πλήρη ἀτιμωρησία τους.

Ὅλοι ἐτοῦτοι, εἶχαν βαθειὰ ἐντρυφήσει καὶ ἀποδεχθῆ τὸν μαρξισμό, ὡς Φιλοσοφία ἀπόλυτη, σὲ βαθμό ‘Θεολογίας’ (!). Ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ διαπραττώμενα ἀπό «ἀριστερούς», ἐγκλήματα, ὑπῆρχε ἕτοιμη ἄποψη: ἡ συγκράτηση τῶν ὀπαδῶν μὲ τὴν ἐφεύρεση τῶν ἰδιαιτεροτήτων τῆς Εὐρώπης καὶ τὴν ‘αληθή’ ἑρμηνεία τοῦ Μάρξ, ἀπό «ἀναθεωρητές» (Καστοριάδη, Αξελό, Αλτουσέρ, Μαρκούζε, Σαρτρ κλπ).

Μάταια, ὅπως ἀπεδείχθη. Γιατὶ ὁ Μαρξισμός ὡς Ὑλισμός, δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι φιλοσοφία, δηλαδή μεταφυσική, οὔτε νὰ γονιμοποιήσῃ καμμιὰ φιλοσοφικὴ ἤ ἄλλη σκέψη. Ὁ Μαρξ ὑπάγει τὴν γνώση, δηλαδὴ τὴν κουλτούρα, στὴν δικαιοδοσία τῶν παραγωγικῶν δυνάμεων»· τὴν δὲ διανομή – διάθεση τοῦ προϊόντος στὴν-προλεταριακή,Τάξη. Τόνισε ἰδιαίτερα τὴν συνδετικὴ δύναμη τῆς ταξικῆς προλεταριακῆς ἑνότητος στὴν παρόρμηση ἱκανοποίησης καὶ μάλιστα ἀναδρομικά, ματαιωμένων ἐπιθυμιῶν ζώντων τε  & τεθνεώτων, καθὼς καὶ ἀπογόνων της, ποὺ προτρέπει σὲ διαρκῆ ἐπαναστατικὴ πρακτική, χαρακτηρίζοντας μάλιστα ὡς ‘κλοπή’, τὴν διάθεση τῆς ὐπεραξίας. Εὐφυῶς, ἀπέφυγε νὰ ὁρίσῃ τὸ Εἶναι τῶν Τάξεων καὶ ἰδιαίτερα τῆς ἐργατικῆς, προκαλῶν θλίψη, τόσο στὸν Φρ. Ἐγκελς, ποὺ ἐπιμελήθη τῆς τελικῆς ἐκδόσεως τοῦ ‘Κεφαλαίου’, ὅσο καὶ στὸν Λούκατς, δίνοντας ὅμως ἰδιαίτερη χαρὰ στὴν συμμορία Λένιν – Στάλιν πού, βασισμένοι στὴν ‘μικρά’ αὐτή παράλειψη, δημιούργησαν τήν Ρωσσικὴ Αὐτοκρατορία πάνω στὶς πλάτες, μὲ ἤ χωρίς κεφάλια, τῶν ὑπηκόων τους, κάτω ἀπὸ τὸν μανδύα τῆς ..διεθνοῦς ‘ἐπανάστασης’.

Πιὸ εἰλικρινὴς ὁ Μάο, διερωτώμενος ἄν ὁ μαρξισμός ‘καταστρέφει κάθε δημιουργική διάθεση’ ἀπήντησε μόνος, ὡς δικαστὴς καὶ ἐκτελεστής, θετικὰ καὶ φρόντισε νὰ ξεπαστρέψῃ μὲ τὴν σειρὰ του, κάποια ἑκατομμύρια ‘πράγματα’ (ἀνθρώπους κατὰ τὸν ἱστορικό ὑλισμό) ἐν ὀνόματι τῆς ‘μορφωτικῆς’ του ἐπανάστασης.

Ἔτσι ἐλυμάνθηκαν τὶς οἰκονομίες λαῶν, ἀλλά καὶ τὶς ἐλπίδες οἱ ἀπανταχοῦ ‘μαρξιστές’. Καὶ εἶναι ἀπορίας ἄξιο, πώς ἡ εὐρωπαϊκὴ διανόηση, δὲν ἀντελήφθη ὄτι ἡ ‘κλοπή’ τῆς ὑπεραξίας, «…αὐτόματα διατυπώνει πρόταση ἠθικῆς τάξης, ποὺ παραπέμπει στὸν πολιτισμό, δηλαδὴ στὸν Χριστιανισμό» (Γ. Γεράσης). 

Καὶ ἐνῷ, δι’ Αὐτοῦ, ὀλόκληρη ἡ κοινωνικὴ τάξη εἶχε καταχωρηθῆ ὡς απαξία, μὲ ἐπακόλουθο τὴν ἔκλειψη κάθε νομιμοποιητικῆς βάσης διακρίσεως σὲ προνομιούχους καὶ μή (οὔτε καὶ σὲ προνομιοῦχες καὶ μή, ἐργασίες), ἀναδεικνύοντας τὴν πλατωνικὴ ἱερότητα τοῦ ἀνθρώπου, ὁ Μάρξ μὲ τὰ περὶ κλοπῆς, ἐπανέφερε τὶς διακρίσεις, δίνοντας τὴν δυνατοτητα, στοὺς πάσης φύσεως ‘βαθμοφόρους’ του, νὰ φᾶνε ἐνσυνείδητα τὴν ‘ὑπεραξία’ ἑκατομμυρίων, χωρίς ἠθικὲς ἀναστολές. Καὶ φυσικά, νὰ προσπαθοῦν νὰ πνίγουν κάθε ἀντίθετη φωνή καὶ ἰδίως τῆς ἀρχαιοελληνικῆς, πατερικῆς διανόησης, Φιλοσοφίας καὶ Θύμησης, ἥγουν Ἱστορίας. Γι’σὐτὸ λυσσᾶνε καί κυριολεκτικά, μέ τέτοιες μῆμες.

Πεῖτε τὸν μαρξισμό (ἀριστερά), ἄν θέλετε, οἰκονομική θεωρία, κοινωνιολογία, κρατισμό, θεωρία στρατοπέδων ἤ ὁδηγό παραδεισιολόγων. Σὲ κάθε περίπτωση, συνιστᾶ ἀθεμελίωτη ὀντολογία, ποὺ ἀγνοεῖ δραματικά, τὶ εἶναι ὀ ἄνθρωπος. Κάτι ποὺ φάνηκε στὴν περίπτωση τῆς Ἑλλάδος. Ὅπου δῆθεν πράσινοι σοσιαλίζοντες, γαλάζιοι πρασινισμένοι στὴν σκέψη καί ‘πρώτη φορά ἀριστερά’, ἐπέπεσαν ἀδιάντροπα, τῇ προτροπῇ τῆς διεθνοῦς τῶν τραπεζῶν καὶ ἀλυσσόδεσαν, βορὰ σὲ κάθε ἁρπακτικό, τὴν ἔρμη τούτη, χώρα.