ΜΑΑΣΤΡΙΧΤ: Το ΠΑΡΟΝ της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ και το ΜΕΛΛΟΝ του ΦΑΣΙΣΜΟΥ στην ΕΥΡΩΠΗ

Γράφει ο Λεωνίδας Ορφανουδάκης

Ο Φασισμός, πάντα έλκει την δύναμή του από τις ΕΞΑΘΛΙΩΜΕΝΕΣ και μη ενημερωμένες  λαϊκές μάζες. Αυτές που οδηγεί τελικά στα σφαγεία των πολέμων,  για να σώζει τον καπιταλισμό και τους Καπιταλιστές, από τα αδιέξοδα που αυτοί νομοτελειακά δημιουργούν.  

Μπορώ να φαντασθώ ποιοι με ποιους και εναντίον ποιων θα συμμαχήσουνε στον επόμενο μεγάλο πόλεμο,  αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος. Μπορώ για την ώρα να πω μόνο, ότι το Brexit έχει και επ΄ αυτού την σημασία του. 

Τέτοιες μέρες το 1992 ΥΠΟΓΡΑΦΤΗΚΕ  στο Μάαστριχτ της Ολλανδίας, μια Συνθήκη που ποτέ δεν διαβάσαμε, « η Συνθήκη Μάαστριχτ ». Με αυτή την συνθήκη την οποία  υπέγραψαν οι (δημοκρατικά;) εκλεγμένες κυβερνήσεις, ο καπιταλισμός κλάδεψε μέχρι και τον κορμό την Δημοκρατία των κρατών της Ευρώπης και παρέδωσε την εξουσία στους μη υποκείμενους σε κανένα δημοκρατικό έλεγχο Τραπεζίτες.

Με το άρθρο 73β της η Συνθήκη του Μάαστριχτ προβλέπει απαγόρευση «οποιουδήποτε περιορισμού των κινήσεων κεφαλαίων», πάει να πει πως πας ανεξέλεγκτα κρύβεις όπου αλλού θέλεις τα κεφάλαια που κέρδισες στην πατρίδα σου.

Παράλληλα με το άρθρο 102α υιοθετείται η «αρχή της οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό», δηλαδή χαριστική βολή στη Δημοκρατία, η οποία όφειλε να  έχει, και εν πολύς είχε, διατιμημένα τα βασικά προϊόντα διατροφής, στέγασης και υγείας των πολιτών της.

Με την συνθήκη του Μάαστριχτ η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει σαν στόχο να αποτρέψει πάση θυσία τα ελλείμματα και τα χρέη στους προϋπολογισμούς των κρατών, ακόμη και αν αυτό θα γιγαντώνει την ανεργία  ή θα οδηγήσει σε διάλυση ολόκληρες κοινωνίες. Ενδεικτικό της λογικής της Ε.Ε είναι το φρένο χρέους, που προβλέπετε από το σύμφωνο σταθερότητας, και που χρησιμοποιείται πλέον όλο και συχνότερα. Πρόκειται για ένα μηχανισμό που τίθεται αυτόματα σε λειτουργία  και τιμωρεί όποια χώρα δημιουργεί ελλείμματα. Το έλλειμμα μιας χώρας να μην ξεπέρνα το 3% και το χρέος το 60% του ακαθάριστου Εθνικού προϊόντος της  Σε καταστάσεις ανάγκης όμως , όπως σε μια παρατεταγμένη οικονομική κρίση, οι κανόνες θα έπρεπε να μπορούν να παραβιασθούν. Μια κυβέρνηση αυξάνοντας τις δαπάνες να μπορεί να αντιμετωπίσει την ανεργία . Παραβιάζοντας δηλαδή για λίγο τους κανόνες να μπορεί  να αντιμετωπίσει ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα. Το φρένο κόφτης όμως δεν επιτρέπει σε ένα λαό να αποφασίσει ποια δημοσιονομική πολιτική  θέλει να ακολουθήσει αφού ο έλεγχος της οικονομίας φεύγει από τα χέρια της κυβέρνησης του. Οι οικονομικά ισχυρές χώρες της Ε.Ε  δημιουργούν πλεόνασμα από τις εξαγωγές τους το οποίο είναι όλα τα ελλείμματα των οικονομικά αδύναμων χωρών. 

Στην πραγματική οικονομία με την Υποτίμηση των Εθνικών Νομισμάτων μπορούσαν οι κυβερνήσεις να παράγουν φθηνά ανταγωνιστικά προϊόντα και να πατάσσουν την ανεργία δημιουργώντας παραγωγικές μονάδες. Με το Ευρώ αυτή η Δυνατότητα Χάθηκε. Έτσι η μόνη λύση που μένει στις αδύναμες χώρες είναι ή λεγόμενη εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή μείωση μισθών,  αύξηση των ωρών εργασίας και περισσότερες απολύσεις.

Επιβιώνει τελικά η χώρα που μπορεί να τιμωρήσει περισσότερο τους εργαζομένους της.

Η δομή του Ευρώ εξασφάλιζε μια κούρσα μείωσης μισθών σε όλες τις χώρες. Παράλληλα όμως ή κρίση έγινε ευκαιρία πλουτισμού σε χώρες όπως η Γερμανία. 

Όταν η Γερμανία ήθελε να αυξήσει τις εξαγωγές της στην Ευρώπη η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πλημμύριζε την ευρωζώνη με ρευστότητα. 

Όταν όμως οι περιφερειακές οικονομίες χρειαζόταν χαμηλά επιτόκια και κεφάλαια για να αντιμετωπίσουν την κρίση η Ε. Κ. Τράπεζα τα κρατούσε ψηλά όπως απαιτούσε η Γερμανική Οικονομία. 

Με τον όρο πραξικόπημα χαρακτήριζαν συχνά πολλοί πολιτικοί τη συμπεριφορά της Ε.Ε απέναντι στις Δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις. Άλλά πραξικόπημα είναι το να ξεφεύγεις από την καθιερωμένη τάξη. Στην περίπτωση μας όλα έγιναν σύμφωνα με ότι είχε προβλέψει η συνθήκη του Μάαστριχτ. Ποιοι Κυβερνούσαν την Ελλάδα τον Ιούλιο του 1992 όταν υπογράφτηκε «η Συνθήκη Μάαστριχτ», ενώ παράλληλα οργάνωναν Ολυμπιάδες καταχρεώνοντας το κράτος? 

Με την συνθήκη του Μάαστριχτ  η Ε.Ε θωρακίζετε από κάθε Δημοκρατική παρέμβαση που θα μπορούσε να πιέσει για αύξηση των κοινωνικών δαπανών και για μια πιο δίκαιη κατανομή του Εισοδήματος. Κάποιοι όμως δεν είναι ευχαριστημένοι και θέλουν να επιβάλουν αυτές τις αλλαγές μέχρι και στο κόκαλο  των κρατών μελών της Ε.Ε, δηλαδή  στους Νόμους και στα Συντάγματα τους. Αν και χώρες όμως, όπως η Ιταλία η Ισπανία και η Ελλάδα συνέταξαν τα συντάγματά τους μετά την ήττα του Φασισμού. 

Όσο η κρίση της ευρωζώνης κορυφωνόταν τόσο η Ευρωπαϊκή Ένωση απομακρυνόταν από κάθε μορφή Δημοκρατικού ελέγχου. Η εξουσία αντί να βρίσκεται στο κτίριο του Ευρωκοινοβουλίου συγκεντρώθηκε αρχικά στο κτίριο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και από τους μη εκλεγμένους Επιτρόπους περάσαμε στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τους Ανεξάρτητους Τραπεζίτες της Φρανκφούρτης.  

Ορισμένοι όπως, και η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στον τόπο μας, υπέθεσαν ότι αφού η κρίση του ευρώ πλήττει την Δημοκρατία θα έπρεπε να ενισχυθεί η Δημοκρατία στην Ευρώπη για να λυθεί και η κρίση του Ευρώ. Δεν είναι δυνατόν όμως να αλλάξεις τη δομή μιας Ένωσης που δημιουργήθηκε από Τραπεζίτες για Τραπεζίτες, οι οποίοι όπως ξαναέγραψα στο F/B   έχουν εχθρό την Δημοκρατία και προκρίνουν το φυσικό τους παιδί, ΤΟΝ ΦΑΣΙΣΜΟ.