«ΕΜΦΥΛΕΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΕΣ» (εξαιρετικό)

Ο εξαποδώ κάθεται κάπου στην άκρη με το στόμα ανοιχτό και παίρνει μαθήματα ανθρώπινης διαβολιάς… 

(ΣΧΟΛΙΑΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΥΔΡΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΡΧΙΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ) 

Εξοστρακίζουν την Ορθοδοξία από τα Ελληνικά σχολεία με ‘επιστημονική’ βούλα. Επικαλούνται τον ‘πλουραλισμό’ για να εισάγουν το πνεύμα άλλων θρησκειών στους βαπτισμένους ελληνοπαίδες. Κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα που κάνει το υπ. ‘παιδείας’ με τις ‘έμφυλες ταυτότητες’. Εκεί το παιδί, με δεδομένο το φύλο του, και πριν καλά-καλά κατανοήσει τι σημαίνει αυτό το φύλο στη ζωή του, αναγκάζεται να εισαχθεί στην ανωμαλία χάριν ενός επιβαλλόμενου σεβασμού προς την ‘διαφορετικότητα’. 

Το ίδιο και εδώ, οι ελληνόπαιδες με δεδομένο το θρήσκευμά τους, βαπτισμένοι και χρισμένοι εις το Όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, και με την Ορθοδοξία κατοχυρωμένη στο Σύνταγμά τους, και πριν καλά-καλά εισπνεύσουν τις βασικότερες έννοιές Της, καλούνται να αντιληφθούν «ὅτι τό θρησκευτικό φαινόμενο βιώνεται ποικιλοτρόπως καί ὅτι τό νόημα τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς μπορεῖ νά ἑρμηνεύεται μέσα ἀπό πολλές διαφορετικές καί ἀντικρουόμενες ὀπτικές γωνίες.»

Εισάγονται τα παιδιά δηλαδή με το καλημέρα σας σε έναν ‘διάλογο’ με ετερόδοξα θρησκεύματα και αυτό το ξεκαθαρίζει αμέσως μετά: «.. τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καθίσταται μάθημα πού καταφάσκει στόν διάλογο καί στήν ἀναγνώριση τῆς θρησκευτικῆς ἑτερότητας.» 

Για να υπάρξει όμως ένας οποιοσδήποτε ‘διά-λογος’, λέω εγώ τώρα, ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΛΟΓΟΣ. ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΛΟΓΟΣ; Η διοικούσα εκκλησία της Ελλάδος ΠΑΡΑΙΤΕΙΤΑΙ και επισήμως από την διδασκαλία αυτού του Ορθόδοξου λόγου, επικαλούμενη μάλιστα σαν δικαιολογία ένα υποβαθμισμένο μάθημα Θρησκευτικών το οποίο Η ΙΔΙΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙ στην τύχη του χρόνια τώρα. Το νέο μάθημα των θρησκευτικών ΜΥΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΟ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΑΝΤΙΛΗΦΘΟΥΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥΣ ΞΕΧΩΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΛΕΣ. Βασικό προ-απαιτούμενο της ΠΑΝΘΡΗΣΚΕΙΑΣ. 

Το κατάπτυστο αυτό κείμενο είναι σα να γράφτηκε κατευθείαν από το χεράκι του Βαρθολομαίου και των νεοταξιτών. Θα μπορούσε ο τίτλος του να είναι: «ΕΜΦΥΛΕΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΕΣ». 

Καμία αναφορά δεν έγινε στην ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ παρά ένα ανακάτεμα με κοινωνικού τύπου προβλήματα εξαφανίζοντας έτσι την ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ της Ορθοδόξου Πίστεως στην σωτηρία της ψυχής του ανθρώπου: «μπορεῖ νά δώσει ἀπαντήσεις [σ.σ. το Μάθημα των Θρησκευτικών] ἀπέναντι σέ κρίσιμα ὑπαρξιακά ζητήματα, ὅπως ὁ θάνατος, ἡ ζωή, ἡ εὐτυχία, ὁ πόνος, ἡ ὕπαρξη ἤ ἡ ἀνυπαρξία τοῦ Θεοῦ, ἡ κοινωνική ἀδικία, οἱ πάσης φύσεως ἀνισότητες, ἡ διατήρηση καί διάσωση τοῦ φυσικοῦ περιβάλλοντος κ.ἄ. καί νά καταδείξει τήν τεράστια συμβολή τῆς θρησκείας στό πνεῦμα, στήν τέχνη καί στόν πολιτισμό.» 

Πιστεύουν φαίνεται στο Βαρθολομαίικο δόγμα, ότι η σωτηρία της ψυχής περνάει από όλες τις θρησκείες ή/και ότι ο Χριστός ήρθε στη γη για να συμβάλει στην τέχνη και στον πολιτισμό!! (ΜΑΣ ΕΧΟΥΝΕ ΖΑΛΙΣΕΙ με την τέχνη και τον πολιτισμό). Γίνεται αναφορά στο «νόημα της ζωής» το οποίο «μπορεῖ νά ἑρμηνεύεται μέσα ἀπό πολλές διαφορετικές καί ἀντικρουόμενες ὀπτικές γωνίες». Και πιο παρακάτω μας λέει, «Ἡ πεμπτουσία τῆς προσφορᾶς του [σ.σ. του νέου ΜτΘ] βρίσκεται στό ὅτι πραγματεύεται θέματα πού σχετίζονται μέ τό νόημα τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης.» Τρέχα γύρευε! 

Η δυτική επιστημονική παγερότητα έχει δυστυχώς αλλοτριώσει πλήρως το φρόνημα πλείστων ιεραρχών. Τρομάζω με την έκφραση «θρησκευτικό φαινόμενο» από χείλη ιεράρχη την ώρα μάλιστα που κάνει εισήγηση για το μέλλον του μαθήματος των Θρησκευτικών στην Ορθόδοξη Ελλάδα. Ο μαθητής δηλαδή καλείται να αντιμετωπίσει και την Ορθοδοξία ως ένα άλλο «φαινόμενο», να μάθει να αντιμετωπίζει την Πίστη του υπό το πρίσμα μιας ‘επιστημονικής’ αλαζονείας. Όταν πηγαίνει στο σπίτι του και βλέπει την μητέρα του να ανάβει το καντήλι, κατά πόσο θα την αντιμετωπίζει και αυτήν σαν άλλο ένα «φαινόμενο»; Θα έρθει σε κόντρα με την οικογένειά του και μάλιστα με τη έγκριση της ίδιας της διοικούσης Εκκλησίας. Λέει ο ανόητος, Θεέ μου συγχώρεσέ με, ότι θα μάθει από το σπίτι του. Και βέβαια έχει πολλά να μάθει από το σπίτι του, αλλά όταν θα πηγαίνει στο σχολείο θα τα ξεμαθαίνει. Όταν οι γονείς του θα του λένε πάμε στην Εκκλησία την Κυριακή, θα τα ξεμαθαίνει κι εκεί όταν θα βλέπει τις φιέστες των οικουμενιστών. 

Πιο παρακάτω μας λέει: «σέ μιά κοινωνία ἑτερότητας καλεῖται νά ζήσει ὁ μελλοντικός πολίτης καί σέ μιά κοινωνία ἑτερότητας καλεῖται νά καλλιεργήσει τή θρησκευτική του συνείδηση». Εδώ αποκαλύπτεται όλη η συντεχνία / συνεργασία των νεοεποχιτών εθνοαποδομιστών του πολιτικού συστήματος και των επίσης νεοεποχιτών αντίχριστων οικουμενιστών που σέρνουν απ’ τη μύτη την Εκκλησία της Ελλάδος.

Καταρχάς, μας λέει ΨΕΜΑΤΑ. Το ρήμα «καλείται» δεν περιγράφει την πραγματικότητα.

Ο «μελλοντικός πολίτης» -στον οποίο όπως βλέπετε ο Μητροπολίτης Ύδρας Εφραίμ δεν τολμάει να βάλει τον προσδιορισμό ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ- θα ζει σε ένα περιβάλλον του οποίου οι συνθήκες τώρα διαμορφώνονται ΜΕ ΤΗ ΒΙΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ. ΔΕΝ «ΚΛΗΘΗΚΕ» ΠΟΤΕ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΛΑΟΣ ΝΑ ΔΩΣΕΙ ΤΗΝ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ ΤΟΥ ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ. Ο ΙΔΙΟΣ αυτός ο «μελλοντικός πολίτης» θα είναι προϊόν αυτών των βιαίως επιβαλλόμενων καταστάσεων. Η υποβάθμιση (για να μην πω η ακύρωση) της εθνικής κυριαρχίας δεν έγινε μόνο με την οικονομική υποταγή της Ελλάδος και το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας, έγινε και με την ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΡΩΝ, μονομερώς και αντισυνταγματικώς από τους ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΠΡΟΔΟΤΕΣ που βρίσκονται στη βουλή. 

ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ δεν λήφθηκε ποτέ υπόψιν η διαχρονική συνείδηση του Ορθόδοξου ποιμνίου στην ψευδοΣύνοδο της Κρήτης. ΒΙΑΙΩΣ και μονομερώς αναίρεσαν την Ορθόδοξη Παράδοση για να εξυπηρετήσουν την εθνική προδοσία. Δεν θα μπορούσε να μιλήσει για «μιά κοινωνία ἑτερότητας» στην οποία ο «μελλοντικός πολίτης … καλεῖται νά καλλιεργήσει τή θρησκευτική του συνείδηση.» εάν δεν υπήρχαν οι συνθήκες για αυτήν την «κοινωνία ετερότητας» με την κατάργηση των εθνικών συνόρων. 

Δεν τον παίρνει λοιπόν τον Μητροπολίτη Ύδρας Εφραίμ να περιγράψει με το όνομά της την αντισυνταγματική προδοσία του έθνους που διέπραξε το πολιτικό κατεστημένο όταν κατάργησε τα εθνικά σύνορα για να εισβάλλουν οι αλλόθρησκοι γεννήτορες του «μελλοντικού πολίτη», τη στιγμή που και οι οικουμενιστές διέπραξαν την ίδια βιαιότητα στην ψευδοΣύνοδο της Κρήτης και τη στιγμή που η κατάργηση των συνόρων ήταν βασική προϋπόθεση για την εισαγωγή του οικουμενιστικού πνεύματος στα σχολεία, στην Εκκλησία και παντού. 

Και τελειώνοντας, θα αναφερθώ σε αυτήν την περιβόητη «ετερότητα», μέσα από την πολιτικά ορθή καραμέλα που ξεστόμισε ο εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Κρήτης, ο Μητροπολίτης Αρκαλοχωρίου Ανδρέας. Είπε: «..ἡ ὡραιότητα φανερώνεται στήν ποικιλομορφία καί στόν σεβασμό στήν ἄλλη ἄποψη.»!! 

Ας ξεκαθαρίσουμε εδώ δυο τρία πράγματα. Άλλο το δικαίωμα του άλλου να εκφράζει άποψη και άλλο το να πρέπει εγώ σώνει και καλά να αποδεχθώ αυτήν την άποψη στο δικό μου σύστημα αξιών. Εάν ο άλλος μου πει ότι του αρέσουν τα αγοράκια, τα κοριτσάκια ή τα ζωάκια για να … εγώ δεν είμαι υποχρεωμένη να σεβαστώ αυτήν την άποψη για να υπηρετήσω τυφλά αυτό το ηλίθιο δόγμα της «ποικιλομορφίας» -αντίστοιχο της ποικιλοχρωμίας/ποικιλομορφίας του κινήματος ΛΟΑΤΚΙ. 

Όχι μόνο δεν πρέπει να σεβαστώ αυτήν την άποψη αλλά δεν είμαι υποχρεωμένη ούτε και να την ακούω, ούτε και να επιτρέπω να εκτίθενται τα παιδιά σε τέτοιες διαστροφικές απόψεις, διότι κινδυνεύει η ευάλωτη ψυχοπνευματική τους υγεία. Στην προκειμένη περίπτωση είναι εμφανές εδώ ότι αυτός που την εκφράζει χρειάζεται ΘΕΡΑΠΕΙΑ και όχι βέβαια βήμα δημόσιας προβολής. Η μόνη δημόσια συζήτηση που θα μπορούσε να γίνει πάνω στο θέμα, είναι ποιες θα μπορούσαν να είναι οι ευθύνες της κοινωνίας τη στιγμή που μέλη της εκφράζουν τέτοιες διαστροφικές απόψεις. Το ίδιο θα μπορούσε να ισχύσει εάν κάποιος με αναγκάζει να σεβαστώ αιρετικά και αλλόθρησκα ‘θρησκεύματα’ που βρίζουν την Πίστη μου. 

Η διάκριση μεταξύ του καλού και του κακού δεν μπορεί να θυσιάζεται στον βωμό του διαβολικού δόγματος της «ποικιλίας». Οι οικουμενιστές βέβαια και εδώ στο νέο μάθημα των Θρησκευτικών εισάγουν αυτό το δόγμα με πονηρό τρόπο, όπως κάνουν και στους διαλόγους. Αφήνουν αυτά που ξεχωρίζουν την Ορθοδοξία από τους ετερόδοξους και τους αλλόθρησκους, τα θεολογικά / δογματικά, και πιάνονται από εκείνα που ‘ενώνουν’ τους ανθρώπους, τα κοινωνικά ας πούμε, και σου λένε, εδώ πρέπει να έχουμε ισοκατανομή, ισότητα, ίσο σεβασμό, όλα ίσια, όλα ίδια, επειδή μάλιστα έτσι επιτάσσουν και οι διαμορφούμενες ‘πολυπολιτισμικές’, ‘πλουραλιστικές’, ‘πολύχρωμες’, ‘ποικιλόμορφες’ καταστάσεις. 

Επειδή όμως εγώ όσο και να προσπαθώ βλέπω ότι είμαι ανάξια να πιάσω αυτό το θέμα από τον πυρήνα του, θα κλείσω με τον Άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς: 

Ο Θεός δεν είναι Θεός ισότητας, αλλά Θεός αγάπης. 

Ο Θεός δεν είναι Θεός ισότητας, αλλά Θεός αγάπης. 

Η ισότητα θα απέκλειε όλο το δίκαιο και όλη την αγάπη, θα απέκλειε όλο το ήθος. 

Ο άνδρας αγαπά την γυναίκα του λόγω ισότητας; 

Και η μάνα αγαπά το παιδί της λόγω ισότητας; 

Και ο φίλος αγαπά τον φίλο λόγω ισότητας; 

Η ανισότητα είναι η βάση του δικαίου και υποκινητής της αγάπης. 

Όσο διαρκεί η αγάπη, κανένας δεν ξέρει για την ισότητα. 

Όσο βασιλεύει το δίκαιο, κανείς δεν μιλάει για την ισότητα. 

Όταν χάνεται η αγάπη, οι άνθρωποι μιλούν περί δικαίου και εννοούν την ισότητα. 

Όταν μαζί με την αγάπη εξαφανίζεται και το δίκαιο, οι άνθρωποι μιλούν περί ισότητας και εννοούν την ανηθικότητα. 

Δηλαδή, όταν εξαφανίζεται το ήθος το αντικαθιστά η ανηθικότητα. 

Από τον τάφο της αγάπης ξεφυτρώνει το δίκαιο, από τον τάφο του δικαίου ξεφυτρώνει η ισότητα. 

[Από το βιβλίο «Στοχασμοί περί καλού και κακού»] 

*** 

Φαίη για το ΑΒΕΡΩΦ.