Ο Χρόνος έκανε τα δικά του

Γράφει ο Νίκος Λυγερός

Νυχτερινή υπερπτήση

Η νύχτα είχε αρχίσει την εμφάνισή της διακριτικά λες και δεν ήταν σίγουρη για τη συνέχεια. Το βλέμμα των ανθρώπων είχε ακόμα εκείνο το φωτεινό ύφος που δεν φοβάται το σκοτάδι διότι δεν ξέρει περί τίνος πρόκειται ακριβώς. Οι τελευταίες οδηγίες είχαν δοθεί με τρόπο ξεκάθαρο για να μην υπάρξει κανένα πρόβλημα στο μέλλον. Οι πόρτες του αεροσκάφους έκλεισαν και όλοι προετοιμάστηκαν για την απογείωση. Εκείνη έγινε με καθυστέρηση για να θαυμάσουν τη μεγάλη γέφυρα με τον νυχτερινό φωτισμό της. Κι έτσι έγινε. Ακόμα και τη νύχτα το φως έχει την αξία του. Ήταν όμως διαφορετική. Εξηγούσε άλλα πράγματα σε αυτόν που ήξερε ότι ήταν πολύτιμο. Δεν έδειχνε τα πάντα. Κρατούσε μόνο την ουσία. Σαν μια εικόνα που είχε τοποθετηθεί στα τείχη μιας οχύρωσης.

Έτσι άφησαν το κάστρο της νύχτας να επεκταθεί όσο ήθελε ακόμα και τα όρια του ορίζοντα που άλλαζε χρώμα για να ενσωματώσει όλο το φάσμα. Στην άκρη είχαν δεθεί σαν ουράνιο τόξο. Ο καθένας περίμενε να παίξει το ρόλο του σε αυτή την αποστολή σαν τις πέτρες του γκο πριν τοποθετηθούν πάνω στο γκομπάν. Οι περισσότεροι δεν ήξεραν για τη λευκή νύχτα και δεν μπόρεσαν να λειτουργήσουν ομαδικά. Τα μυαλά τους ήταν ακόμα κατεχόμενα. Όμως οι ελεύθεροι κατανόησαν την αναλογία και ακολούθησαν τα επόμενα βήματα δίχως να σκοντάψουν πάνω στις λεπτομέρειες της τακτικής αφού είχαν μέσα τους τα χρονοστρατηγικά στοιχεία της μνημοσύνης που πάντα αναζητά την αλήθεια. Η ομάδα είχε προετοιμαστεί αλλά οι άλλοι ήταν μόνοι έτσι άρχισε να απλώνεται για να πιάσει από το χέρι και τους άλλους που δεν είχαν μάθει για το έργο της Ανθρωπότητας. Αυτή η αλλαγή φάσης ήταν χαρακτηριστική και όσοι την έζησαν κατάλαβαν και την αξία της νυχτερινής υπερπτήσης. 

πηγή
 
Όταν η νύχτα έκανε όπισθεν

Στο βάθος του ορίζοντα, η νύχτα έκανε όπισθεν σαν να μην ήθελε να πάρει ακόμα τη θέση της ημέρας. Η περιστροφή ήταν διαφορετική και δεν ακολουθούσε την ώρα. Οι δείκτες άλλαξαν πορεία για να συμμορφωθούν στις νέες απαιτήσεις της αποστολής. Ακόμα και η αιωνιότητα είχε διπλωθεί για να μεταμορφωθεί σε Χρόνο. Τους είχε εξηγήσει για τις κλειστές καμπύλες του αλλά δεν είχαν φανταστεί ότι θα ζούσαν μια τεχνητή προσομοίωση. Κι ενώ τα φώτα στο έδαφος γινόντουσαν όλο και πιο πολλά, ο ουρανός της άκρης είχε το ίδιο γαλάζιο χρώμα. Εκεί φαινόταν και η αξία των γωνιών αφού κανένας δεν μπορούσε να τους επιτεθεί από τις πλευρές που ήταν εκτός πλαισίου. 
 
Το βιβλίο άλλαζε σελίδες και δεν υπήρχε σελιδοδείκτης να το σταματήσει σε αυτή τη διαδικασία κι έτσι άρχισε να εισχωρεί μέσα στο μέλλον. Ποιος θα μπορούσε να το φανταστεί; Μόνο αυτοί που έβλεπαν τις υπερδομές πριν την ώρα τους. Αλλά αυτοί ήξεραν και για τις γενοκτονίες όσο περίεργο και να φαινόταν στους επιζώντες και στα παιδιά τους. Διότι αυτοί ήξεραν και για τις ξεχασμένες. Για αυτές που είχαν καταπατήσει με ορθολογικό τρόπο, οι κοινωνίες της λήθης. Τα φώτα της γης ήταν χαμηλοί αστερισμοί που ήθελαν ν' αγγίξουν τους ανθρώπους στο ύψος που ήταν. Έτσι ώστε ο καθένας να έχει τη χαρά του φωτός σαν να ζούσε σ' ένα κομμάτι ουρανού που δεν έλεγε να κάνει την ανάληψή του διότι είχε ακόμα να παρουσιάσει έργο. Από τα παράθυρα η γη είχε γίνει θάλασσα. Το σκοτάδι είχε καλύψει σχεδόν τα πάντα εκτός από τα φώτα που άντεχαν μέχρι να επιστρέψει η ημέρα ή να έρθει η επόμενη. Μόνο που κανένας δεν ήξερε ποια θα ήταν η επόμενη αν ήταν η προηγούμενη. Διότι ο Χρόνος έκανε τα δικά του.

πηγή 

Ο Χρόνος έκανε τα δικά του

Όταν έγιναν όλα μαύρα, θυμήθηκε εκείνο τον πυγμάχο που είχε ασπρίσει το δέρμα του με λευκή πούδρα κι είχε βάψει τα μαλλιά του. Τον έβλεπε μπροστά του την ώρα της προετοιμασίας πριν τον θρυλικό αγώνα, όπου κάθισε ακίνητος στο κέντρο. Άλλους τους είχε πληγώσει αυτή η ιστορία, επειδή τελείωνε με μία σφαίρα στο τέλος, αλλά δεν ένιωσε σαν αυτόν την ετυμολογική εμπάθεια που του επέτρεψε να δει το βλέμμα του κοινού την ώρα του άθλου, να αισθανθεί τα χτυπήματα του πυγμάχου και τον πόνο του θύματος που αποφάσισε να ζήσει τα πάθη μέχρι να λιποθυμήσει. Ήταν ένας άλλος Χριστός που σταυρώθηκε για να πει σε όλους ότι ήταν άδικοι με τον λαό του κι ότι αυτός είχε διασχίσει τους αιώνες, όπως άλλοι περπατούν πάνω στη γη κάτω από τον ουρανό. Δεν μπορούσε να ξεχάσει αυτή την αντίσταση στη βαρβαρότητα. 

Δεν μπορούσε να μην μιλήσει για τον πυγμάχο που έδωσε μάχες ενάντια στον αγκυλωτό σταυρό, επειδή πίστευε στη δικαιοσύνη και προστάτευσε την αθωότητα. Όμως πόσοι από τον ίδιο του τον λαό, ήξεραν για τη ζωή του και τον θάνατό του. Πόσοι ήξεραν να ονομάσουν θύματα της γενοκτονίας, για να μην τα πνίξει η λήθη και η αδιαφορία. Κι αφού ο Χρόνος έκανε τα δικά του, αποφάσισε να επιστρέψει για να του συμπαρασταθεί στο μέτωπο και μετά στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου τον περίμενε ένας ύπουλος θάνατος, μόνο και μόνο για να του πει ότι δεν έζησε μάταια κι ότι η αδικία που είχε υποστεί θα είχε παραδειγματική τιμωρία, επειδή η Ανθρωπότητα μέσω των Τεράτων της υπερστηρίζει και τους μύθους της ανθρωπιάς που δεν γονάτισαν ούτε στιγμή μπροστά στον κατακτητή και την εξουσία του. 

πηγή   

Οι ασκήσεις βαρύτητας

Οι ασκήσεις βαρύτητας με τις γέφυρες του Χρόνου απέδειξαν ότι η εξέλιξη είναι ισχυρή όταν μαθαίνει βήμα βήμα τις πράξεις που αλλάζουν τον κόσμο επειδή εξετάζουν διαφορετικά τα δεδομένα και αξιοποιούν στο έπακρον όλες τις δυνατότητες των δομών. Είχαν μάθει μαζί να ξεπερνούν όλο και μεγαλύτερες δυσκολίες λόγω αρχικών συνθηκών που ενσωμάτωναν πολυπλοκότητα. Και κάθε νέα σύνθεση ήταν και μια μάχη που έδιναν μαζί με τη νύχτα για να φωτίσουν το σκοτάδι της απορίας με το φως της επίλυσης του προβλήματος. Η διαφάνεια των δομών τους επέτρεπε να σκεφτούν νέες και μερικές φορές καινοτόμες πορείες που εκμεταλλεύονταν τη βαρύτητα. Κι εκεί η ταχύτητα της σφαίρας ήταν η αδράνειά της και η ικανότητά της να ξεπεράσει δύσκολα εμπόδια μέσω της νοημοσύνης που λειτουργούσε ως γέφυρα. 

Έτσι και στη λευκή νύχτα είδαν τα πιο περίπλοκα θέματα δίχως να μπορεί να τους σταματήσει κανένα φυσικό εμπόδιο. Δεν έπαιζαν μαζί, συνεργαζόταν με όλη τους τη δύναμη και με τις διαφορές τους. Διότι ένιωθαν και ο ένας και ο άλλος τη συμπληρωματικότητα της ομαδικότητας και τη δύναμη της ένωσης. Είχαν έναν κοινό σκοπό κι ήξεραν ότι θα τα κατάφερναν. Έτσι όσοι τους παρακολουθούσαν αντιλαμβάνονταν ότι είχαν δημιουργήσει γύρω τους μια μεγάλη σφαίρα που αντιπροσώπευε τη νοόσφαιρά τους την ώρα της επίλυσης. Κι ήθελαν να δουν επί του πρακτέου τη δυναμική αυτού του διπύρηνου υπολογιστή. Διότι μετά θα άλλαζαν πεδίο για να δημιουργήσουν νέες δομές όχι μόνο αυτού του χώρου αλλά και σε άλλες εφαρμογές αφού στο κάτω κάτω της γραφής δεν είχαν δημιουργηθεί μόνο για να λύσουν αυτές τις ασκήσεις βαρύτητας. Οι δυνατότητες τους ήταν ισχυρότερες και όλο αυτό ήταν μια προετοιμασία της πλάγιας σκέψης που θα τους έδινε την πρόσβαση στις υπερδομές μέσω της ρομποτικής.

πηγή 

Οι ασκήσεις βαθύτητας

Όταν δεν ξέρεις τίποτα από έναν τομέα αλλά έχεις μαζί σου έναν επιταχυντή διαδικασιών, δεν πρέπει να φοβάσαι τίποτα διότι όλα θα έρθουν αβίαστα λόγω εγκεφαλικής ισχύος. Η ρομποτική είναι ένας από αυτούς και η εισχώρηση μπορεί να είναι και ορθολογική και αποτελεσματική. Με τις ασκήσεις βαθύτητας σε αυτόν τον τομέα εξετάζεις τον ρόλο κάθε κομματιού σαν να ήταν μέρος του ιδίου σκακιστικού στρατοπέδου. Δίνεις σημασία σε κάθε λεπτομέρεια διότι ξέρεις ότι πρόκειται για ένδειξη για τη συνέχεια της κατασκευής και όταν φτάνεις στο επίπεδο του προγραμματισμού που δραστηριοποιεί άμεσα και σε πρακτικό επίπεδο το ρομπότ που ακολουθεί μια πορεία μέσω του κινητήρα του χάρη στους αισθητήρες του, τότε αντιλαμβάνεται ότι το όριο είναι απλώς η νοημοσύνη του. Κι όταν αυτή δέχεται υπερστήριξη τότε όλα είναι δυνατά. 


Το ρομπότ που περπατούσε με τον ήλιο και τον άλλον που εντόπιζε τα εμπόδια ήταν απλώς προετοιμασία για το άλλο στάδιο όπου η υπερδομή δεν είναι απλώς ένα ρομπότ εργοστασίου αλλά ένα ον που παράγει εργοώρες και ζει παραδείγματος χάρη από την παραγωγή της ελιάς. Στην αρχή, πολλοί δεν ήξεραν τίποτα για την χρήση ζεολίθου κι όμως είναι μια πραγματικότητα που παράγει ζεόλαδο. Στη συνέχεια θα αντιληφθούν ότι μια ρομποτική προσέγγιση ακόμα και αυτού του τομέα έχει νόημα. Έτσι οι γνώσεις διαφόρων τομέων μέσω της σύνθεσης και της ενέργειας μπορούν να αποτελέσουν μια πλατφόρμα ανάπτυξης για το μέλλον που δεν έχει όρια αν υπάρχει συνοχή σκέψης, ορθολογισμός και καινοτομία. Σε αυτό το πλαίσιο έζησες στο Ινστιτούτο τα πρώτα βήματα ενός οράματος που αφήνει πίσω τον αυτοματισμό γιατί ζει με το πνεύμα των υπερδομών.

πηγή  

Ο Νίκος Λυγερός είναι καθηγητής Γεωστρατηγικής