ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΞΕΧΑΣΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΒΕΓΓΟΥ

Γράφει η Μαίρη Καρά 

     Σαν σήμερα στις 3 Μαϊου του 2011 έφυγε απ' την ζωή "Ο ΚΑΛΟΣ ΜΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ" ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ. Δεν υπάρχει Έλληνας που να μην τον γνωρίζει, που να μην γέλασε με το πηγαίο κωμικό ταλέντο του και με τις αυθόρμητες κωμικές ατάκες του. Πέρασαν κιόλας έξη χρόνια από τότε που έχασε την μάχη με την ζωή ο δημοφιλής κωμικός μας και δύσκολα κανείς διαπιστώνει την καλλιτεχνική κι ανθρώπινη ΑΠΟΥΣΙΑ ΤΟΥ.
     Η παρουσία του ακόμα αισθητή σε μας, που τον αγαπήσαμε  και ψυχαγωγηθήκαμε με τις ταινίες του και τον "ακούμε" και τον "βλέπουμε" ακόμα να λιγοστεύει τις λύπες μας. Ο απλός δικός μας άνθρωπος ΘΑΝΑΣΗΣ γεννήθηκε στις 29 Μαΐου του 1926 με ένα αστείρευτο κωμικό ταλέντο μέσα του, που κατείχε μέχρι την τελευταία του στιγμή στις 3 Μαΐου του 2011, που μια σπάνια αρρώστια του στέρησε τόσο σύντομα το δικαίωμα στην ΖΩΗ.
     «ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΟΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ και ΑΝΘΡΩΠΟΣ  είναι ο ακριβής χαρακτηρισμός για το φαινόμενο δεκαετιών που ακούει στο όνομα ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ! «Καλέ μου άνθρωπε, καλή σου μέρα! Να’ σαι πάντα καλά» είναι οι πρώτες λέξεις που ακούς απ’ το στόμα του, μόλις τον πλησιάσεις. Αν μ’ αυτά τα ανθρώπινα λόγια ξεκινάς την ημέρα σου... Αν με το γέλιο αυτού του ΑΝΘΡΩΠΟΥ  ξεχνάς τον πόνο σου... ΕΙΣΑΙ ΤΥΧΕΡΟΣ! 
     «Καλέ μου άνθρωπε» είναι η φράση-κλειδί του. Η απλότητα, η ανθρωπιά, το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, ορίζουν τις πράξεις του, τις σχέσεις του. Είναι ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ που πάντα τρέχει να προλάβει, να συμμετάσχει στην χαρά, στην λύπη, μέσα απ' το "πανί", πάνω στην "σκηνή" μα έξω από κλισέ. Μια ανιδιοτελής και ανυπόκριτη προσφορά στις ΗΘΙΚΕΣ ΑΞΙΕΣ! 
     «Γεια σου Θανάση» του λένε όλοι, όπου τον συναντούν. Οι συνάδελφοί του στα γυρίσματα των ταινιών, οι θαυμαστές του στα καμαρίνια του θεάτρου, όπου τρέχουν ενθουσιασμένοι να τον συγχαρούν, οι φίλοι μου στις παρέες. Δεν ξεχωρίζει «μεγάλους» και «μικρούς». «Γεια σας παιδιά», απαντάει κι όλοι έχουν έναν ρόλο στα «έργα» του, που δεν υποδύεται, αλλά τον μεταφέρει στην  σκηνή όπως ακριβώς είναι: ένας καθημερινός και πολύ προσιτός συμπολίτης μας. Είναι ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΑΣ.
     Και ποιος δεν έχει γελάσει μαζί του, με τα κωμικοτραγικά του σκετς γνωστά παγκοσμίως. Ποιος δεν τον «ένιωσε» καταδικό του! Στην δεκαετία του ’60, έκανε ολόκληρη γενιά Ελλήνων να «δακρύζει» απ’ τα γέλια με τις ταινίες του. Κι αυτό το επίτευγμά του τελειωμό δεν έχει. Και ποιος ξέρει πόσες γενιές ακόμα θα τον γνωρίσουν μέσα απ' τις ταινίες του και θα ΓΕΛΑΝΕ! 
     Όλα τα έχει στο ΦΩΣ, εκτός απ' την προσωπική του ζωή, την οποία κρατάει μακριά από προβολή, γιατί δεν αφορά κανέναν άλλον εκτός απ’ τον ίδιο και την οικογένειά του. Ο,τι έχει να πει, το λέει στην σκηνή, ή στις κινηματογραφικές μηχανές, υποδυόμενος τους ρόλους του.  Γι αυτό ποτέ δεν δίνει συνεντεύξεις. Τα λέει «όλα» μέσα απ’ τους ΡΟΛΟΥΣ ΤΟΥ. 
     Όλοι πήραμε κάτι δικό του, όλους μας άγγιξε ξεφωνίζοντας την ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ, χωρίς περιττά λόγια για συνεντεύξεις. "Τι θες να σου πω; Δεν βλέπεις γύρω σου; Όλοι κυνηγάνε κάτι. Κι εγώ μια δουλειά κάνω. Πες ότι ο Βέγγος είναι ο ίδιος στην ζωή και στην σκηνή. Ξέρεις πόσες ώρες δουλεύω; Ξέρεις πότε με βλέπει το σπίτι μου; Τι ζητάς από μένα καλή μου ΚΟΠΕΛΑ"; 
     Τα μόνα λόγια του που πήρα στις δυο εβδομάδες που πήγαινα στις πρόβες, ελπίζοντας να μου μιλήσει. Και... μου μίλησε! Με βαθιά τα σημάδια της κούρασης στο πρόσωπό του, με απέτρεψε απ’ το δημοσιογραφικό μου χρέος. Έφυγα σχεδόν άπρακτη, αφού δεν πήρα βέβαια "απαντήσεις», μα ένα κομμάτι απ’ την αγνή ψυχή του, που μετουσιώθηκε μ' αυτά τα λίγα μα αληθινά λόγια, που δεν «καλύπτουν» μια απλή ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ.
     Καλύπτουν όμως τον άνθρωπο Θανάση, τον ηθοποιό Βέγγο, αυτόν τον άφταστο καλλιτέχνη. Με αυτή την τόσο ανθρώπινη αντιμετώπισή του πείστηκα πως το ΘΑΝΑΣΗΣ πάει πάντα μαζί με το ΒΕΓΓΟΣ, γιατί είναι δυο αναπόσπαστα κομμάτια, του ίδιου κωμικού κύτταρου. Ένας συνδυασμός ανεπανάληπτος, δράσης, έκφρασης, κίνησης, που αφ' ενός γεμίζει τις μπαταρίες του και αφ' ετέρου καταγράφει πτυχές του ΤΑΛΕΝΤΟΥ ΤΟΥ. 
     Του χρωστάμε κι εμείς μια ευχή άλλωστε, για τις τόσες χαρές που μας πρόσφερε αφειδώς. Καλή τύχη Κύριε Βέγγο. «Θανάση με λένε κοπέλα μου. Άντε στο καλό. Και «να' σαι πάντα καλά", μου λέει αποχαιρετώντας με. Τελικά πήρα ή δεν πήρα συνέντευξη; Το μόνο που μου έμενε, ήταν να τον παρουσιάσω όπως τον γνώρισα βλέποντάς τον στις πρόβες του ΘΕΑΤΡΟΥ! 
     Επί τω έργω κι ευτυχώς ο Αρχισυντάκτης μου δημοσίευσε την… αποκλειστικά δική μου συνέντευξη. Κάτι τρέχει στα... έντυπα. Ποιος διάβασε το πορτραίτο μου; Όποιος πρόλαβε τον Θανάση διάβασε και το χάρηκε μαζί μου, που εκπλήρωσα το χρέος μου, στον ακούραστο εργάτη της Τέχνης. Κι αφού άρεσε στους αναγνώστες το αφιέρωμά μου... να' σου πάλι μπροστά του με το περιοδικό υπό... μάλης. Τον πλησίασα ρωτώντας τον: 
- Συγγνώμη Κύριε Βέγγο, με θυμάστε;
     Με κοίταξε περίεργα, γιατί ήταν σίγουρος φαίνεται, πως δεν θα με ξανάβλεπε. Χωρίς να περιμένω απάντησή του, συνέχισα.
- Είμαι η δημοσιογράφος, που σας ζητούσα συνέντευξη…
- Φυσικά σε θυμάμαι, μα σου είπα να μην ασχολείσαι μαζί μου.
- Ναι, αλλά εγώ δεν σας άκουσα κι... ασχολήθηκα.
- Τι έκανες δηλαδή; Δεν σε καταλαβαίνω...
- Έγραψα συνέντευξη... κατάφερα να ψελλίσω και με θράσος του βάζω το περιοδικό μπρος στο απορημένο πρόσωπό του.
- Τι είναι αυτό Παναγία μου, λέει βλέποντας την φωτογραφία κι άρχισε να την διαβάζει μονορούφι! Τελειώνοντας, σηκώθηκε, μ’ άρπαξε απ’ τους ώμους, με σήκωσε κι αφού με στριφογύρισε δυο φορές, με φίλησε και με άφησε κάτω, κάνοντας πως φεύγει.
     Οι ηθοποιοί έκπληκτοι άφησαν την πρόβα κι ήρθαν κοντά μας. Ξαφνικά έγινα πρωταγωνίστρια θεάτρου και μάλιστα με θεατές ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ! Ήταν μια πρωτοφανής εκδήλωση ενός ΘΡΥΛΟΥ, που πρώτος συνήλθε και συγκινημένος μου είπε:
- Μανούλα μου! Δεν φτάνει που με... κατέγραφες κρυφά και με δημοσίευσες χωρίς την άδειά μου, μα μου το λες κιόλας! Μου αποδεικνύεις δηλαδή, πως έχεις το θάρρος της γνώμης σου, σαν σωστή ρεπόρτερ και καλός άνθρωπος... Συγχωρεμένη!
     Τον κοιτούσα άφωνη ενώ και οι αυτόκλητοι μάρτυρες της θρασύτητάς μου, μας περιεργάζονταν έκπληκτοι. Κι όταν ο αγαπητός κωμικός γύρισε στην σκηνή, γύρισαν και εκείνοι στην πρόβα τους κι ούτε ρόλος για μένα ούτε παράσταση. Αυτό απέδειξε το υποκριτικό ταλέντο του ηθοποιού, που δεν ενεργεί με σκοπιμότητα αλλά με γνήσιο ενδιαφέρον. Η "δόξα" ήταν στιγμιαία και έληξε άδοξα. Αυτή η συγκινητική σκηνή ήταν η αρχή μιας πολυετούς αλληλοεκτίμησης, αφού εκείνος που μου απέδειξε πως δεν ξέχασε όχι μόνο το δημοσίευμα, αλλά και τον δημιουργό του, ήταν ο ίδιος ο αξέχαστος ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΓΓΟΣ.