Το Δράμα της παιδείας μας που επικαλούμαι, δεν είναι η εικόνα των φοιτητών ακόμη και μαθητών στους δρόμους της Αθήνας. Το Δράμα της εικόνας δημιουργείται όταν οι οποιεσδήποτε φοιτητικές διαμαρτυρίες, δημιουργούν συνοδοιπορία φοιτητών, πανεπιστημιακών ταγών και κουκουλοφόρων και από την άλλη πλευρά, η αντεθνική, αντιπατριωτική και σκόπιμα ανιστόρητη συμπεριφορά και προσπάθεια αλλοιώσεως και ελαχιστοποιήσεως των Ηρωικών Αγώνων του Έθνους, από τους εκάστοτε συμβούλους του Υπουργείου Παιδείας, που δυστυχώς δεν αφήνουν τίποτε όρθιο.
Οι μόνοι από αυτή την συνοδοιπορία, που έχουν ευαισθησίες και δεν έχουν στους αγώνες τους κίνητρα ιδιοτελή είναι οι φοιτητές. Αλλοίμονο στις κοινωνίες που θα πάψουν να έχουν διαμαρτυρίες, οι εκκολαπτόμενοι αυριανοί των Επιστήμονες. Ενθυμούμαι η εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» στο φύλλο του Σαββάτου (1-7-06), μας υπενθύμιζε τις σοβαρές φοιτητικές διαδηλώσεις του Νοεμβρίου 1903 (16 Νοε. 1903, ημέρα Κυριακή). Αφορμή είχαν αποτελέσει τότε, το ανέβασμα στο Βασιλικό Θέατρο της «ΟΡΕΣΤΕΙΑΣ», διότι ήταν μεταφρασμένη σε μετριοπαθή δημοτική.
Επομένως, ας αφήσουμε τους νέους μας να ’ναι αυτοί που είναι, με την ζωντάνια, τον ενθουσιασμό, τις ευαισθησίες και τους αγώνες τους, ανεξάρτητα εάν οι λόγοι που τροφοδοτούν τις αντιδράσεις είναι ορθοί ή εσφαλμένοι και ας επισημάνουμε την ουσία του προβλήματος, προτού είναι πολύ αργά.
Είναι πολλά τα αίτια, εδώ και τριάντα και πλέον χρόνια, που έφεραν την παιδεία μας σ’ αυτήν την κατάσταση, τα οποία στην παρούσα στοιχειωδώς επισημαίνω.
ΠΡΩΤΟΝ: Οι ριζοσπαστικές αλλαγές που εισήχθησαν στην παιδεία με τον νόμο πλαίσιο το 1982, όπως η κατάργηση της έδρας στα Πανεπιστήμια, η συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα Διοικήσεως κ.λπ. Συμπεραμαρτούσης και της μαγικής λέξεως «εκδημοκρατισμός της ανωτάτης παιδείας», αυτομάτως αποδυναμώθηκε και απομονώθηκε κάθε αντίδραση των τότε και μετέπειτα υγειώς σκεπτομένων Πανεπιστημιακών Κύκλων. Οι πρωτομάστοροι των αλλαγών αυτών έτσι, επέτυχαν χωρίς πλέον να υπάρχει διαμαρτυρία, να εγκλωβιστεί και να αιχμαλωτισθεί η Εθνική μας παιδεία σε κομματικά πλέον προστάγματα.
ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Στην παιδεία υπήρχε κάποτε Ιεραρχία, Γυμνασιάρχης, Διευθυντής, Γενικός Διευθυντής, Επιθεωρητής, Γενικός Επιθεωρητής κ.λπ. που έχαιραν σεβασμού μακριά από την κομματική σαπίλα και ο κάθε ένας από αυτούς είχε υποχρεώσεις και δικαιώματα. Έως τότε, η εκπαίδευση ήταν αυτοδιοίκητη είχε την Ιεραρχία, χωρίς δυνατότητα κομματικής ή και πολιτικής επέμβασης. Έτσι υπήρχαν προοπτικές στον εκπαιδευτικό Κλάδο, ο πρωτοδιοριζόμενος καθηγητής ή δάσκαλος, με την προσπάθειά του και τις επιδόσεις του, να φθάσει από Γυμνασιάρχης μέχρι Γενικός Επιθεωρητής. Στην συνέχεια και συγκεκριμένα μετά την μεταπολίτευση, ήταν λίαν κατάλληλο το κλίμα, ήλθαν κάποιοι νεοφώτιστοι, αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί και διέλυσαν αυτόν τον ιστό λειτουργίας της παιδείας. Και! φθάσαμε στο σημείο, τα μεν καθήκοντα του Γυμνασιάρχη να είναι σχεδόν χωρίς δικαιώματα και υποχρεώσεις, χωρίς δυνατότητα και ενδιαφέρον για τον ουσιαστικό Ρόλο του τίτλου του, αλλά απλή Αγγαρεία. Τους δε εκπαιδευτικούς γενικά που είναι οι πλέον σοβαροί, για το μέλλον ενός έθνους, λειτουργοί της Πατρίδος μας, το άθλιο πολιτικό-κομματικό σύστημα, που αλλοτρίωσε την παιδεία, τους υποβάθμισε από λειτουργούς τους πνεύματος, σε απλούς Δημόσιους Υπαλλήλους, χωρίς ενδιαφέρον και χωρίς προοπτικές για κάτι καλύτερο.
ΤΡΙΤΟΝ: Ο Συνδικαλισμός στην Παιδεία που έφθασε και μέχρι τα Δημοτικά Σχολεία. Οι Μαθητές, όχι αυθόρμητα, αλλά δια των κατευθυνόμενων κινητοποιήσεων από ινστρούχτορες πολιτικών κομμάτων, να προβαίνουν σε κάθε μορφή Παραβάσεων (κλείσιμο Σχολείων, αποχή από τα μαθήματα, συμμετοχή σε άναρχο-πορείες (Δάσκαλοι, μαθητές, αναρχικοί, κουκουλοφόροι, ακόμη και αλλοδαποί), να διεκδικούν τα δικαιώματά των και ν’ απαιτούν την παιδεία όπως αυτοί την θέλουν. Το Ανήθικο στην περίπτωση αυτή είναι, οι Ινστρούχτορες του Κομματικού Συνδικαλισμού στην προσπάθειά των να δημιουργήσουν κομματικό Στρατό και στον χώρο της Παιδείας, εκμεταλλευόμενοι την τόλμη, το θάρρος και την ορμή της νιότης των, τους παρασύρουν σε παράτολμες περιπέτειες, οπωσδήποτε όμως, εις βάρος της Ελληνικής Παιδείας, των ίδιων των μαθητών και κατ’ επέκταση του Ελληνικού Έθνους.
Πρόεδρος της Ο.Λ.Μ.Ε. στο παρελθόν ανέφερε: «…Δεν είναι κακό να κινητοποιούνται τα παιδιά, διότι είναι και μια άσκηση, για να τους προετοιμάζει να γίνουν καλοί και ενεργοί πολίτες…» χωρίς βέβαια να μας πει, πώς με τέτοιες συμπεριφορές γίνονται καλοί και ενεργοί πολίτες, ακόμη να μας πει, εμείς οι παλαιότεροι χωρίς συνδικαλισμό δεν γίναμε καλοί και ενεργοί πολίτες; Δηλαδή! αυτός που έκτισε την πόρτα του Πρύτανη, είναι ο καλός και ενεργός πολίτης που επιθυμεί; Αυτοί που πετάξανε τα σκουπίδια επάνω στο τραπέζι του Πρύτανη, είναι οι καλοί και ενεργοί πολίτες; Αυτοί που δέρνανε τους συμμαθητές των, επειδή ήθελαν να κάνουν μάθημα είναι οι καλοί και ενεργοί πολίτες; Υπάρχουν δυστυχώς χιλιάδες παρόμοια και πολύ χειρότερα δείγματα, που βλέπουν το φως της Δημοσιότητος, από ορισμένους ενεργούς και καλούς πολίτες.
ΤΕΤΑΡΤΟΝ: Το βασικό όμως πρόβλημα του Ελληνικού Έθνους εις ότι αφορά την παιδεία των νέων μας, είναι αυτό το ίδιο το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων. Η συγκρότηση του οποίου τα τελευταία 30-40 χρόνια, συμπτωματικά, κακή τη μοίρα ή σκόπιμα, δεν ξέρω, δεν μπορώ να το καταλάβω, όχι μόνο αδυνατεί ν’ ανταπεξέλθει στον ορισμό, στο ρόλο και την αποστολή του Υπουργείου, αλλά αντίθετα καταβάλλει κάθε προσπάθεια αφελληνισμού και αποχριστιανοποίησης της παιδείας. Σήμερα! και με την νέα Κυβέρνηση, η συγκρότηση της νέας Ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας και των συμβούλων της δεν έχει ταίρι. Κατά την ταπεινή μου γνώμη και με την αριστερή ιδεοληψία της Κυβέρνησης αυτής, δίδεται πλέον η χαριστική βολή στην Ελληνική Εθνική Παιδεία μας, με την τελευταία μεταρρυθμιστική προσπάθεια των ινστρουχτόρων αυτής.
- Η ευθύνη, κατά την προσωπική μου γνώμη, για την απαξίωση της Ελληνικής Εθνικής μας παιδείας, βαραίνει εξ ολοκλήρου, την Πολιτεία (Υπουργείο Παιδείας), την εκπαιδευτική κοινότητα και τους Συλλόγους γονέων και κηδεμόνων.
Διαβάζοντας τ’ αναγνώσματα των σημερινών μαθητών μας, ενθυμούμαι τα δικά μας, τότε:
- «Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε ψυχές
κι’ ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου, μην τ’ αρνηθείς.
Θυσίαστο ως την στερνή πνοή σου…» (ΠΑΛΑΜΑΣ)
ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΜΟΥ Η ΣΗΜΑΙΑ
- «Πάντα κι’ όπου σ’ αντικρύζω με λαχτάρα σταματώ
και περήφανα δακρύζω, ταπεινά σε χαιρετώ
Σε θωρώ κι’ αναθαρρεύω και τα χέρια μου κτυπώ
σαν Αγία σε λατρεύω, σαν μητέρα σ’ αγαπώ…» (ΠΟΛΕΜΗΣ)
Οι Δάσκαλοι είχαν στοιχεία να διδάξουν Πατριωτισμό και οι Μαθητές είχαν πρότυπα να μιμηθούν.
- Έλεγε ο ΝΙΤΣΕ: «Ο πιο σίγουρος τρόπος να διαφθείρεις ένα νέο, είναι να τον διδάξεις να εκτιμά περισσότερο αυτούς που σκέπτονται σαν αυτόν, παρά αυτούς που σκέπτονται διαφορετικά…»
- Εάν θέλουμε έστω και σήμερα, νέα γενεά αντάξια της Ιστορίας μας και όχι Βιομηχανία παραγωγής κουκουλοφόρων, τότε πρέπει όλοι μας, πολύ περισσότερο οι εκάστοτε Ηγεσίες της Χώρας, να τηρήσουν την ρήση του ΙΣΟΚΡΑΤΗ από τα βάθη της Ιστορίας που σήμερα είναι τόσο επίκαιρη και αναγκαία: «Να προτρέπουμε τους νέους προς την Αρετή, όχι μόνο με λόγια, αλλά και με παράδειγμα τις Πράξεις μας».
Ιωάννης Μ. Ασλανίδης
Αντγος ε.α.
Επίτιμος Διοικητής της Σ.Σ.Ε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.