+1 στα θύματα της ελληνικής γενοκτονίας

Γράφει ο Λευτέρης Πανούσης 

Πρώτη ημέρα του Μαϊου σήμερα. Η αρμύρα που φτάνει από τη θάλασσα, είναι φορτωμένη ήλιο και κουκουνάρι.
Κάπου, προς ανατολάς της ζωής, ηχεί χαρμόσυνα μια καμπάνα…

Λίγες ημέρες πριν, παρέλαβα την ιατρική μου καταδίκη.
Μη μικροκυτταρικός καρκίνος αδενικού τύπου, στον δεξί μου πνεύμονα.
Τετέλεσται.
Έχει σφραγιστεί στη σάρκα μου, ημερομηνία λήξης.
Κάπου, προς δυσμάς της ζωής μου, ηχεί πένθιμα μια καμπάνα… 

Μην βιαστείτε όμως να αποδώσετε τη θανατική μου καταδίκη στο ότι κάπνιζα 40 χρόνια σαν φουγάρο.
Ο δικός μου φονιάς, είναι ο μοναδικός τύπος καρκίνου του πνεύμονα, που δεν οφείλεται στο κάπνισμα. Ίσα-ίσα, παρουσιάζεται λέει, κυρίως σε γυναίκες μη καπνίστριες και οφείλεται στη μετάλλαξη ενός γονίδιου.
Ναι!       
Ο θάνατος [και ειδικά ο δικός μου] δεν θα μπορούσε παρά να διαθέτει χιούμορ… 

Όχι, κυρία μου. Εμένα δεν με σκοτώνει το τσιγάρο [άσε που το χω κόψει εδώ κι ενάμιση χρόνο].
Και θα σας εκμυστηρευθώ το εξής….

Σύμφωνα και με τις εκτιμήσεις των γιατρών, έβγανα τον καρκίνο, πριν από έναν  χρόνο  περίπου, όταν ακριβώς οι εγχωριοι εργολάβοι της ελληνικής γενοκτονίας, μου έκλεισαν το μαγαζάκι μου!
Και σαν εμένα είναι πολλοί/ες.
Ίσως δεκάδες χιλιάδων!
Και θα αβγαταίνουν, όσο εξελίσσεται η μαζική επιχείρηση φυλετικής, πολιτισμικής και ιστορικής εξόντωσης του Ελληνισμού. 

Γράψτε λοιπόν: +1 στα θύματα της ελληνικής γενοκτονίας. 

Και μην γυρίσει καμιά εκ γενετής συριζαία να μου πει ότι οι καρκίνοι, τα εγκεφαλικά, οι καταθλίψεις, οι αυτοκτονίες, που θερίζουνε σήμερα τους γνήσιους βιοφυλετικά Έλληνες, δεν έχουν καμία σχέση με γενοκτονίες ή άλλες τινές θεωρίες συνωμοσίας…Διότι έχουν και παραέχουν.

Ασχέτως αν δεν πρόκειται, για ευνόητους λόγους, να δημοσιευθούν ποτέ στατιστικές, για το πόσο αποτελεσματικές είναι οι μέθοδοι των σύγχρονων serial killers, που αναλαμβάνουν να ξεπαστρέψουν ολόκληρους λαούς.

Και θα σας πω μονάχα το εξής, απλούστατο…
Σύμφωνα με τα πιο φρέσκα στατιστικά ευρήματα, σχετικά με το προσδόκιμο ζωής των καρκινοπαθών, άσοι/ες έχουν ακόμα κάποια κοινωνική ασφάλιση, επιζούν περισσότερο χρόνο, από τους ανασφάλιστους [για να μην πούμε πόσο μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής έχουν οι εύποροι, έναντι των πτωχών]. 

Ε λοιπόν, έχετε συλλογιστεί πόσοι Έλληνες έχουν ξεμείνει χωρίς κοινωνική ασφάλιση, είτε επειδή είναι άνεργοι, είτε επειδή χρωστάνε στους φορομπήχτες [εγώ είμαι ένας από αυτούς τους μελλοθάνατους…]
Τι πιθανότητες επιβίωσης μπορεί να έχει ένας καρκινοπαθής, όταν είναι αναγκασμένος να περιμένει 2 και 3 μήνες για να βγάνει μιαν αξονική τομογραφία, σε δημόσιο νοσοκομείο;

Και αυτός είναι μοναχά ένας από τους πολλούς εφιαλτικούς λόγους, που επιταχύνουν τον φυσικό θάνατο των υπό αντικατάσταση Ελλήνων.
Ο ίδιος ο καρκίνος [ή τουλάχιστον οι περισσότεροι τύποι του] είναι πέραν πάσης αμφιβολίας, μία ψυχοσωματική ασθένεια.

Αυτή η βιοψυχική δομή που αποτελεί τον ανθρώπινο οργανισμό, αποσυντονίζεται, ανατρέπεται και δυσλειτουργεί, ακριβώς όταν διαλύεται εντός μας, ο ρυθμός του Κόσμου.

Τα κύτταρα μας «τρελαίνονται» και διαφεύγουν από το δομικό τους πρόγραμμα, από τη στιγμή που η θέση μας μέσα στον Κόσμο, παύει πλέον να είναι εκείνη, που αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να είναι, με τα μάτια του Νου και της Ψυχής μας. 

Ο καρκίνος είναι η βιοφυσική παραζάλη του σχοινοβάτη, όταν άξαφνα αντιλαμβάνεται, πως το σκοινί που τον κρατούσε ως τώρα σε μια νοητή πορεία, έχει κοπεί.

Και στη μεγάλη σχοινοβασία της ζωής, ξέρετε, δεν υπάρχει προστατευτικό δίχτυ. Η ζάλη των κυττάρων, που αρχίζουν να πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα, θα προκαλέσει στο τέλος την πτώση, που θα είναι μοιραία. 

Για όλους εμάς τους Έλληνες [πλην των βολεμένων βεβαίως-βεβαίως, που θα έρθει όμως και η σειρά τους] έχει ήδη αρχίσει να χτυπάει πένθιμα μια καμπάνα.

Τα δικά μου κύτταρα δεν τρελάθηκαν ξαφνικά, έτσι χωρίς καμία αιτία, για να σηκωθούν και να μου απαγγείλουν τη θανατική μου καταδίκη.

Όπως το λέει και η λαϊκή σοφία [που είναι γιομάτη παροιμίες ενδεικτικές των ψυχοσωματικών ασθενειών] εγώ «έβγανα τον καρκίνο», όταν οι νεοταξίτες εργολάβοι της γενοκτονίας των Ελλήνων τσάκισαν τα όνειρα μου και τους κόπους μιας ζωής.

Όχι επειδή είχα «κολλήσει» τόσο ριζικά με ένα συγκεκριμένο επάγγελμα και με έναν τρόπο ζωής.
Στο κάτω-κάτω έχω αλλάξει αρκετά επαγγέλματα στη ζωή μου, ώστε να μην εξαρτώμαι από τη λειτουργία ενός μαγαζιού [κι ας ήταν το επαγγελματικό όνειρο μου].
Όχι!

Αλλά επειδή πριν φτάσουν να μου πάρουν το μαγαζάκι μου, μου είχαν ήδη αρπάξει ακόμα πιο σημαντικά πράγματα.

Μου άρπαξαν τη γειτονιά μου, την οποία κατάντησαν μικρή Αλβανία.
Μου άρπαξαν τη χώρα μου, την οποία μεταμόρφωσαν σε πειραματόζωο της διεθνούς γραβατοπειρατείας.
Μου άρπαξαν τη γλώσσα μου, την οποία περιόρισαν στο παραπληγικό μπούρου-μπούρου των σαρβαϊβάτων  
Μου άρπαξαν την ιστορία μου, την οποία μετάλλαξαν σε παραλήρημα των ιδεοληπτικών συμμοριτών.
Μου άρπαξαν την αξιοπρέπεια της εργασίας μου, την οποία κατάντησαν μισθωτή σκλαβιά.
Μου άρπαξαν τις προσδοκίες μου, απάνω στις οποίες τώρα γελούν και κρώζουν τα κοράκια της ανθρώπινης λεηλασίας.

Και προπαντός μου άρπαξαν τη συλλογική μου Μοίρα και τη δυνατότητα που είχα αιώνες τώρα ως Έλλην, να αγωνίζομαι συλλογικά, για έναν καλύτερο κόσμο, καταντώντας εμένα και τους ομοεθνείς μου, θλιβερές ατομικές μονάδες, που μας άγουν και μας φέρουν τα κύματα της ιστορίας. 

Γι αυτό έβγανα τον καρκίνο.
Επειδή με τσάκισαν ηθικά, πολιτισμικά, φυλετικά, ιστορικά, κοινωνικά, οικονομικά και προπαντός συλλογικά.
Δεν είμαι απλώς το +1 θύμα στην ελληνική γενοκτονία.
Είμαι κομμάτι από τον ήχο της καμπάνας, που ηχεί πένθιμα για τον Ελληνισμό.
Και ίσως μερικοί Έλληνες να είναι ακόμα εις θέσιν να την ακούσουν... 

Α, και να μην ξεχάσω να σας πω και τούτο εδώ…
Όταν μου έκλεισαν το μαγαζί μου, σε μια γειτονιά που ήδη είχε μεταλλαχτεί σε αλβανοκογκολέζικη συνοικία, είχα πει ότι: «ο καλός καπετάνιος πάει στον πάτο μαζί με το καράβι του»

Και σχεδίαζα να κρεμαστώ από το ταβάνι του βιβλιοπωλείου μου, ώστε να με βρουν μπροστά τους νεκρό, οι φορομπήχτες και οι Αλβανοί λαθρέποικοι.
Τουλάχιστον να έχω δώκει στο ελληνόφωνο ποπολο, μια δυνατή συμβολική εικόνα, του τι προετοιμάζουνε για όλους τους Έλληνες.
Δυστυχώς δεν βρήκα τη δύναμη να το πράξω….

Κι έρχεται τώρα ο Θεός και σαν να μου λέγει, με κείνη την αμείλικτη φωνή των γεγονότων, που τόσο δυσκολο μας είναι να την ακούσωμε…
Θα σου δώσω τώρα την ευκαιρία να πράξεις εκείνο που δεν τόλμησες τότε να πράξεις…

Τον ευχαριστώ και ελπίζω αυτή τη φορά να φανώ αντάξιος της Αγάπης του… 

Σημείωσις 
Με παραξενεύει το ότι  ελάχιστα από τα θύματα της ελληνικής γενοκτονίας, βρίσκουν το κουράγιο να φωνάξουν όσο πιο δυνατά μπορούν, για όσα τους συμβαίνουν.

Ποιος άνεργος ρε γαμώτο μου, μιλάει για τον εφιάλτη της ανεργίας;
Ποιος ανασφάλιστος ουρλιάζει για τον αργό θάνατο, από την αρρώστια, στα δημόσια νοσοκομεία;
Ποιος χρεοφειλέτης ξεσηκώνεται κατά της απανθρωπιάς των φορομπηχτών;
Ποιος καρκινοπαθής, ποιος καταθλιπτικός, ποιος άστεγος, ποιος απελπισμένος, βγαίνει να κραυγάσει δημόσια, για τη φρικη που ζει καθημερινά; 

Μα τι διάολο;
Μας κατάφεραν να ντρεπόμαστε επειδή είμαστε τα θύματα τους; 

Ε λοιπόν, σας λεγω ότι μέχρι να έρθει ο λυτρωτής μου ο θάνατος, δεν θα σταματήσω να ουρλιάζω για όλους εμάς, που το καθεστώς μας σφράγισε με ημερομηνία λήξης.
Για τους άνεργους, για τους αυτόχειρες, για τους μελλοθάνατους, για τους διαλυμένους.

Να μην γράψει η ιστορία πως στη σφαγή  των Ελλήνων, δεν ακούστηκε ούτε ένα αχχχχ….

πηγή

ΣΧΟΛΙΟ
Να επισημάνω ότι ο εν λόγω αρθρογράφος δέχθηκε πλήθος μηνυμάτων/σχολίων συμπαράστασης τα οποία μπορείτε να δείτε κάτω από την ανάρτησή του στην πηγή.
Η πρόθεσή του για αυτοχειρία, μας υποχρέωσε να του στείλουμε κι εμείς σχόλιο που μπορείτε επίσης να δείτε...