”Η μητέρα όλων των Υποκρισιών”

Φωτογράφος καταρρέει μπροστά σε ένα παιδί που κάηκε σε μια βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας στην πόλη Rashidin το Σάββατο στη Συρία όπου σκοτώθηκαν 68 παιδιά και τραυματίστηκαν πολλά άλλα.

Του Robert Fisk 

Από την εφημερίδα Independent: 

Αν ο Τραμπ νοιάζεται τόσο πολύ για τα μωρά της Συρίας, γιατί δεν καταδικάζει τους αντάρτες που έσφαξαν παιδιά; 

Δεκάδες παιδιά σκοτώθηκαν στη Συρία αυτό το Σαββατοκύριακο, αλλά πού είναι ο θρήνος του προέδρου των ΗΠΑ σχετικά με το πόσο «όμορφα» είναι, πόσο μάλλον η δράση του; Πού είναι οι καταγγελίες από την Ε.Ε. και το Ηνωμένο Βασίλειο; Η Δύση πρέπει να αντιδράσει με την ίδια οργή όταν είναι Σιίτες τα θύματα της τρομοκρατίας. Ή μήπως απλά δεν μας νοιάζει; 

Ήταν η μητέρα όλων των Υποκρισιών. Κάποια νεκρά Σύρια μωρά έχουν σημασία, υποθέτω. Άλλα νεκρά Σύρια μωρά δεν έχουν σημασία. Μια μαζική δολοφονία στη Συρία πριν από δύο εβδομάδες σκότωσε παιδιά και βρέφη και γέμισε τους ηγέτες μας με ιερή αγανάκτηση. Αλλά η σφαγή στη Συρία αυτό το Σαββατοκύριακο σκότωσε ακόμα περισσότερα παιδιά και μωρά – παρόλα αυτά δεν έφερε στο προσκήνιο τίποτα άλλο παρά σιωπή από εκείνους που ισχυρίζονται ότι φυλούν τις ηθικές μας αξίες. Γιατί συνέβη αυτό; 

Όταν μια επίθεση αερίου στη Συρία σκότωσε περισσότερους από 70 πολίτες στις 4 Απριλίου, συμπεριλαμβανομένων μωρών και παιδιών, Ο Ντόναλντ Τραμπ διέταξε επίθεση πυραύλων στη Συρία. Η Αμερική χειροκρότησε. Το ίδιο έκαναν και τα ΜΜΕ της.

Το ίδιο έκανε και μεγάλο μέρος του κόσμου. Ο Τραμπ αποκάλεσε τον Μπασάρ αλ-Άσαντ «κακό» και «ζώο». Η Ε.Ε. καταδίκασε το Συριακό καθεστώς. Η Downing Street αποκάλεσε την επίθεση του χημικού αερίου «βάρβαρη». Σχεδόν κάθε δυτικός ηγέτης απαίτησε ότι ο Άσαντ πρέπει να ανατραπεί.

Ωστόσο, όταν μετά τη βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας αυτό το Σαββατοκύριακο σε ένα κομβόι προσφύγων έξω από το Χαλέπι σκοτώθηκαν 126 Σύριοι, πάνω από 80 απ’ αυτούς παιδιά, ο Λευκός Οίκος δεν είπε τίποτα. Παρά το γεγονός ότι ο αριθμός των νεκρών ήταν πολύ μεγαλύτερος, ο Τραμπ δεν έκανε ούτε καν Tweet τη θλίψη του. Το αμερικανικό ναυτικό δεν έριξε ούτε καν μια συμβολική σφαίρα προς τη Συρία. Η Ε.Ε. έγινε ντροπαλή και αρνήθηκε να πει έστω μία λέξη. Όλα τα λόγια για «βαρβαρότητα» από την Downing Street πνίγηκαν. 

Δεν έχουν καμία αίσθηση ντροπής; Τι αναισθησία. Τι αίσχος. Πόσο εξωφρενικό ότι η συμπόνια μας θα πρέπει να στεγνώσει τη στιγμή που συνειδητοποιήσαμε ότι αυτή η τελευταία σφαγή αθώων δεν άξιζε την ίδια ποσότητα δακρύων και θυμού που η προηγούμενη σφαγή είχε φέρει. Στην πραγματικότητα δεν άξιζε ούτε ένα δάκρυ. Για τους 126 Σύριους – σχεδόν όλοι τους πολίτες – που μόλις σκοτώθηκαν έξω από το Χαλέπι, όπου Σιίτες μουσουλμάνοι εκκένωναν δύο χωριά υπό τον κυβερνητικό έλεγχο (δηλαδή του Άσαντ) στο βόρειο τμήμα της Συρίας. Και ο δολοφόνος τους ήταν προφανώς από την Αλ Νούσρα (Αλ Κάιντα) ή από μία από τις Σουνιτικές ομάδες «ανταρτών» που εμείς στη Δύση έχουμε εξοπλίσει – ή πολύ πιθανόν από την ίδια την ISIS – και ως εκ τούτου δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για τη θλίψη μας. 

Ο ΟΗΕ από την άλλη, μίλησε. Η τελευταία επίθεση ήταν «ένας νέος τρόμος». Και ο Πάπας Φραγκίσκος την αποκάλεσε «επαίσχυντη» και προσευχήθηκε για την «αγαπημένη και μαρτυρική Συρία». Και έχοντας ανατραφεί από έναν όμορφο αντι-Καθολικό μπαμπά, είπα αυτό που λέω συχνά όταν σκέφτομαι ότι ο Ποντίφικας έχει δίκιο, ειδικά ο Φραγκίσκος:

Παλιός καλός Πάπας! Γιατί, ακόμα και ο σχεδόν ανύπαρκτος κατά του Άσαντ «Ελεύθερος Συριακός Στρατός» δεν καταδίκασε την επίθεση ως «τρομοκρατική». 

Αλλά αυτό ήταν. Και θυμήθηκα όλες αυτές τις κλαψιάρικες ιστορίες για το πώς η Ιβάνκα Τραμπ, ως μητέρα, είχε ιδιαίτερα συγκινηθεί από τις εικόνες στο Khan Shaykoun, στην τοποθεσία της χημικής επίθεσης στις 4 Απριλίου, και είχε παροτρύνει τον πατέρας της να κάνει κάτι γι ‘αυτό. Και μετά ήταν και η Φεντερίκα Μογκερίνι, η «Ύπατη Εκπρόσωπος της Ε.Ε.» για εξωτερικές υποθέσεις και πολιτική ασφάλειας, η οποία χαρακτήρισε την επίθεση ως “απαίσια” – αλλά επέμεινε ότι μιλούσε “πρώτα απ ‘όλα ως μητέρα”. Πολύ σωστά επίσης. Αλλά τι απέγιναν όλα τα μητρικά συναισθήματα της – και εκείνα της Ιβάνκα – όταν οι εικόνες ήρθαν από τη βόρεια Συρία αυτό το Σαββατοκύριακο από ανατιναγμένα βρέφη και παιδιά συσκευασμένα σε μαύρες πλαστικές σακούλες; Σιωπή.

Καμία χείρα βοηθείας: μια βομβιστική επίθεση αυτοκτονίας στην πόλη Rashidin το Σάββατο στη Συρία σκότωσε 68 παιδιά και τραυμάτισε πολλά άλλα.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για την κατάφωρη, σκόπιμη, χυδαία σκληρότητα της επίθεσης του Σαββάτου. Ο βομβιστής αυτοκτονίας πλησίασε τα λεωφορεία των προσφύγων με ένα φορτίο από μπισκότα και πατατάκια για παιδιά – πλησιάζοντας, θα ήθελα να προσθέσω, έναν πληθυσμό κατατρεγμένων Σιιτών αμάχων που είχαν λιμοκτονήσει υπό την πολιορκία των ανταρτών κατά του Άσαντ (μερικοί από τους οποίους, φυσικά, ήταν εξοπλισμένοι από εμάς). Ωστόσο, δεν μετράνε. Τα «όμορφα μικρά μωρά τους» – παραθέτω τι είπε ο Τραμπ για τα προηγούμενα θύματα του χημικού αερίου – δεν μας γέμισαν με θυμό. Επειδή ήταν Σιίτες; Επειδή οι ένοχοι θα μπορούσαν να είναι πολύ στενά συνδεδεμένοι μαζί μας στη Δύση; Ή γιατί – και εδώ είναι το θέμα – ήταν τα θύματα του λάθος είδους δολοφόνου. 

Γιατί αυτό που θέλουμε τώρα είναι να κατηγορήσουμε τον «κακό», «ζώο», «βάρβαρο», κλπ, Μπασάρ αλ-Άσαντ, που ήταν ο πρώτος «ύποπτος» ότι πραγματοποίησε την επίθεση αερίου στις 4 Απριλίου (παραθέτω την The Wall Street Journal , πάνω κάτω) και στη συνέχεια κατηγορήθηκε από το σύνολο της Δύσης για ολική και σκόπιμη ευθύνη της σφαγής του χημικού αερίου. Κανείς δεν πρέπει να αμφισβητεί τη βαρβαρότητα του καθεστώτος. Ούτε τα βασανιστήρια του. Ούτε την ιστορία της μαζικής καταπίεσης.

Ωστόσο, υπάρχουν, στην πραγματικότητα, κάποιες σοβαρές αμφιβολίες σχετικά με την ευθύνη του Μπασάρ για την επίθεση στις 4 Απριλίου – την οποία προβλέψιμα αρνήθηκε – ακόμα και μεταξύ των Αράβων που απεχθάνονται το καθεστώς του και όλα όσα αντιπροσωπεύει. 

Ακόμη και ο αριστερός αλλά δύσκολα φιλο-Σύριος Ισραηλινός συγγραφέας Uri Avneri – εν συντομία, στη ζωή του, ένας ντετέκτιβ – αναρωτήθηκε γιατί ο Άσαντ να διαπράξει ένα τέτοιο έγκλημα όταν ο στρατός του και οι σύμμαχοί του είχαν κερδίσει τον πόλεμο στη Συρία, όταν μια τέτοια επίθεση θα έφερνε σε δύσκολη θέση τη Ρωσική κυβέρνηση και τον στρατό, και όταν θα άλλαζε το μαλάκωμα της δυτικής στάσης απέναντί ​​του πίσω προς ανοιχτή υποστήριξη για αλλαγή καθεστώτος. 

Και ο ισχυρισμός του καθεστώτος ότι μια Συριακή αεροπορική επίθεση ξεκίνησε εκρήξεις σε αποθήκη όπλων της Αλ Νούσρα στο Khan Shaykoun (μια ιδέα που οι Ρώσοι υιοθέτησαν επίσης) θα ήταν πιο εύκολο να απορριφθεί αν οι Αμερικανοί δεν είχαν χρησιμοποιήσει ακριβώς την ίδια δικαιολογία για τη δολοφονία πάνω εκατό Ιρακινών αμάχων στη Μοσούλη τον Μάρτιο. Πρότειναν ότι μια αεροπορική επίθεση των ΗΠΑ σε φορτηγό με όπλα της ISIS μπορεί να σκότωσε τους πολίτες. 

Αλλά αυτό δεν έχει να κάνει με την πολύ πιο αιματηρή επίθεση του Σαββατοκύριακου στα κομβόι των προσφύγων για το δυτικό Χαλέπι. Ήταν μέρος ενός τώρα-γνωστού σχεδίου μαζικής ανταλλαγής ομήρων μεταξύ της Συριακής κυβέρνησης και των αντιπάλων της με το οποίο Σουνίτες αντίπαλοι του καθεστώτος στα χωριά περιβαλλόμενα από τον Συριακό στρατό και τους συμμάχους του πήγαν με φορτηγά στο Ίντλιμπ και σε άλλες περιοχές «ανταρτών» υπό ασφαλές πέρασμα, σε αντάλλαγμα για την ελευθερία των Σιιτών χωρικών που περιβάλλονται από την Αλ Νούσρα, την ISIS και τους αντάρτες «μας» στους οποίους επετράπη να εγκαταλείψουν τα χωριά τους για την ασφάλεια της κυβερνητικά ελεγχόμενων πόλεων. Τέτοια ήταν τα θύματα της βομβιστικής επίθεσης αυτοκτονίας του Σαββάτου. Ήταν Σιίτες χωρικοί των πόλεων al-Foua και Kefraya, μαζί με αρκετούς μαχητές της κυβέρνησης, καθ ‘οδόν προς αυτό που θα ήταν γι’ αυτούς – η ασφάλεια του Χαλεπίου. 

Το αν αυτό αποτελεί ή όχι μια μορφή εθνοκάθαρσης – μια άλλη από τις αμαρτίες του Μπασάρ, σύμφωνα με τους εχθρούς του – είναι ένα επίμαχο ζήτημα. Η Αλ Νούσρα δεν παρότρυνε ακριβώς τους χωρικούς της al-Foua και Kefraya να μείνουν στο σπίτι τους επειδή ήθελαν κάποιους από τους δικούς τους Σουνίτες μαχητές πίσω από τους δικούς τους περικυκλωμένους θύλακες. Τον περασμένο μήνα, ο κυβερνήτης της Χομς παρακάλεσε τους Σουνίτες να εγκαταλείψουν την πόλη σε κομβόι «ανταρτών» για το Ίντλιμπ για να μείνουν στα σπίτια τους και να παραμείνουν στην πόλη. Αλλά αυτό είναι ένας εμφύλιος πόλεμος και τέτοιες τρομακτικές συγκρούσεις χωρίζουν πόλεις και κωμοπόλεις για πολλές γενιές. Κοιτάξτε το Λίβανο 27 χρόνια αφού ο εμφύλιος πόλεμος έληξε. 

Αλλά αυτό που τελικά αποδεικνύει την δική μας συμμετοχή σε αυτόν τον ανήθικο και άδικο και τρομακτικό εμφύλιο πόλεμο είναι η αντίδρασή μας σε αυτές τις δύο σφαγές αθώων. Φωνάξαμε και θρηνήσαμε και πήγαμε ακόμη και στον πόλεμο για εκείνα τα «όμορφα μικρά μωρά» τα οποία πιστεύαμε ότι είναι Σουνίτες θύματα της κυβέρνησης Άσαντ. Αλλά όταν Σιιτικά μωρά ίσης ανθρωπιάς ανατινάχτηκαν σε κομμάτια αυτό το Σαββατοκύριακο, ο Τραμπ δεν θα μπορούσε να νοιαστεί λιγότερο. Και το μητρικό πνεύμα της Ιβάνκα και της Φεντερίκα απλά στέρεψε. 

Και ισχυριζόμαστε ότι η βία στη Μέση Ανατολή δεν έχει καμία σχέση με εμάς. 

Πηγή: Offtherecord

το είδαμε ΕΔΩ