Η χρεοκοπία της Ευνομίας

Του Αθανάσιου Κοσμόπουλου* 

Η πανθομολογούμενη κατάρρευση της Δημοσίας τάξεως στη Χώρα μας αποτελεί στοιχείο της καθημερινότητας όλων.  Υπάρχουν περιοχές και ώρες της ημέρας όπου οι Έλληνες διστάζουν ή αποφεύγουν  πλέον να κυκλοφορήσουν. Παράνομες εκδηλώσεις και ενέργειες καταγράφονται στα «ψιλά γράμματα» του Τύπου ακόμα και αν πρόκειται για οργανωμένες καταλήψεις Πανεπιστημιακών χώρων, χωρίς να προκαλούν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, καθώς έχει επέλθει εξοικείωση με το καθεστώς ανομίας που περισφίγγει τον τόπο. Μιθριδατισμός παραβατικότητος χωρίς καμία αρνητική ή δυσάρεστη αίσθηση. 

Από την μια πλευρά αποδίδεται σε ανικανότητα των αρμοδίων αρχών να επιβάλλουν τον νόμο, από την άλλη στην αδυναμία των δικαστικών αρχών να επιβάλλουν τις δέουσες ποινές σε όσους συλλαμβάνονται. Είναι όμως έτσι; Και αν ναι τι συνέβη; 

Οι Ελληνικές Αστυνομικές Αρχές είναι από τις καλύτερες στην Ευρώπη, με διακρίσεις τόσον επιχειρησιακές όσον και εκπαιδευτικές συγκριτικώς προς άλλες Αστυνομίες. Η Δικαιοσύνη μας το ίδιο. Διαθέτει λαμπερά νομικά μυαλά με γνώση και εμπειρία. Η εικόνα που βιώνουμε είναι σαν να πρόκειται για μίαν οιονεί παραίτηση του Κράτους από την άσκηση της νόμιμης καταστολής, στην έκταση και την ένταση που απαιτούν οι περιστάσεις. Την στιγμή μάλιστα που σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Βέλγιο κλπ) επιστρατεύονται και οι ένοπλες δυνάμεις στο πεδίο, τιθέμενες στο πλευρό των αστυνομικών αρχών. Πράγματι περί αυτού πρόκειται. Θα ήταν όμως πρόχειρο συστηματικά και αστήρικτο τελεολογικά αν το αποδίδαμε αποκλειστικώς στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία. Η απλούστερη ερμηνεία είναι συνήθως η ανικανότητα και η απροθυμία των εμπλεκομένων. Στην Ελλάδα όμως δεν πρόκειται περί αυτού. Ας επιχειρήσουμε να θέσουμε τον δάκτυλον επί τον τύπο των ήλων. 

Η Ελλάς μετά από μια πλήρη τεσσαρακονταετία αριστερής ηγεμονίας έχει αποκτήσει δυσανεξία στην ευνομία και αλλεργία στην νόμιμη καταστολή. Οποιαδήποτε εκδήλωση αστυνόμευσης προκαλεί στον αγενή και ανεκπαίδευτο Έλληνα αντιδράσεις. Ο Έλληνας είναι ο μόνος πολίτης Ευρωπαϊκής χώρας που συμπαρατάσσεται με τον διωκόμενο και όχι με την καταδιώκουσα αρχή. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που τυχαίοι διερχόμενοι  πολίτες παρενέβησαν σε αστυνομικές επιχειρήσεις ελέγχου υπόπτων υπέρ των ελεγχομένων, δίδοντας την ευκαιρία στους τελευταίους να τραβήξουν όπλο και να φονεύσουν στελέχη της ΕΛΑΣ.  Δεν είναι τυχαίο ότι σπανίως ο Έλληνας καλεί τηλεφωνικώς και αυτοβούλως την Αστυνομία για να την ενημερώσει περί μιας ασυνήθιστης κίνησης, ένα περίεργο όχημα, έναν ύποπτο άνθρωπο που περιφέρεται στην περιοχή του, συμπεριφορές που είναι καθημερινές και αυτονόητες σε άλλες χώρες. 

Η συμπεριφορική προσαρμογή εντός των τιθέμενων πλαισίων του Νόμου μας είναι απεχθής. Οι τηρούντες αυτά τα πλαίσια είναι γραφικοί ανόητοι. Εξ αυτού του λόγου και οι εντεταλμένοι με την τήρησή του Νόμου υπάλληλοι είναι απρόθυμοι, επιφυλακτικοί και συγκρατημένοι. Περισσότερες πιθανότητες έχουν να εμπλακούν σε μια ατέρμονη ταλαιπωρία εφαρμόζοντας άτεγκτα τον Νόμο, παρά αν διακριτικά και συγκεκαλυμμένα διαλάθει της προσοχής τους τυχόν τελούμενο παράπτωμα. 

Θρασύτατα ορισμένοι επικαλούνται «κόκκινες γραμμές». Δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές και ουδείς δικαιούται να χαράσσει τέτοιες. Υπάρχουν μόνον τα όρια του Νόμου. Αυτά τα οποία υποχρεούνται άπαντες να σέβονται. Ο Νόμος και η Δικαιοσύνη είναι υπεράνω απάντων. Εκτός από ανόητο είναι και επικίνδυνο για την Δημοκρατία να επιδίδονται πολιτικοί σε διαξιφισμούς και διαδορατισμούς επί αυτών των θεμάτων. Τα ζητήματα αυτά αποτελούν πυλώνες και ακρογωνιαίους λίθους της Δημοκρατίας μας. 

Και πως αποκτά συνείδηση ευνομίας ένας λαός που έμαθε ότι η αντίσταση, η πάλη και η ανυπακοή είναι η ορθή πορεία πλεύσεως στη ζωή; 

Μία είναι η ενδεδειγμένη λύση. Μηδενική ανοχή στην παράβαση, σιδηρά καταστολή με παραδειγματική σκληρή αντιμετώπιση των παραβατών κατά τη σύλληψη και εν συνεχεία αδέκαστη ποινική τους επιδαψίλευση με τις προβλεπόμενες ποινές. Χωρίς εκπτώσεις, χωρίς συμβιβασμούς.  Και αυτό για μίαν πενταετία τουλάχιστον ακαταπαύστως. 

Κατά τον Σερήνο τον Αντινοέα, (4ος αιώνας π.Χ., Αρχαίος Έλληνας μαθηματικός) οι Πέρσες είχαν ένα νόμο σύμφωνα με τον οποίο όταν πέθαινε ο Βασιλεύς, επικρατούσε για πέντε μέρες ανομία για κατανοήσει ο κόσμος πόσο άξιος ήταν ο Βασιλεύς και πόσο χρήσιμοι οι Νόμοι. 

Στην Ελληνική πραγματικότητα λόγω της γενικευμένης επί μακρόν κρατούσας ατμόσφαιρας ανομίας, είναι δυστυχώς πλέον εδραία η πεποίθηση, αφενός ότι οι κατά καιρούς «Βασιλείς» υπήρξαν ανάξιοι, αφετέρου δε ότι οι Νόμοι έχουν καταστεί παντελώς άχρηστοι… 

*Ο κ. Αθανάσιος Κοσμόπουλος είναι νομικός LLM και πολιτικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας, που έχει περάσει από τη διαδικασία του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών.

πηγή