Το νοήμα της Εθνικής παλιγγενεσίας σήμερα

Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη

Μουσικοσυνθέτης, Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος

Ζούμε στους καιρούς της πλέον βαθιάς, της πλέον αρρωστημένης μορφής κρίσης. Μιάς κρίσης αξιακής, μιάς κρίσης πνευματικής που οδηγεί στην απαξίωση των πάντων. Όλες οι αξίες του “παλαιού κόσμου’ τίθενται σε έντονη αμφισβήτηση με έναν και μοναδικό σκοπό, την απεμπόληση τους απο τις κοινωνίες κάτι που θα τις καταστήσει πλέον έρμαιο όσο το δυνατόν ευκολότερο για τα σχέδια των εξουσιαστών αυτού του κόσμου.

Με κεντρική πολιτική και πολιτιστική γραμμή το σύνθημα “ότι ενώνει, πρέπει να τελειώνει”, η αποδομητές προσπαθούν σε όλα τα επίπεδα να πλήξουν την φυλή κτυπώντας την στα βασικά ζητήματα της Θρησκείας, της Πατρίδος και του δομικού κυττάρου κάθε κοινωνίας, τον θεσμό της οικογένειας.

Τούτες τις διαπιστώσεις τις έχω αναφέρει δεκάδες αν οχι εκατοντάδες φορές στα κείμενα όπου συντάσσω για χρόνια τώρα αναφορικά με τα ζητήματα της χώρας και θα έλεγε κανείς πως επαναλαμβάνομαι οικτρά σε μια προσπάθεια να κατανοήσω και να υποδείξω τα προβλήματα μιάς ολάκερης κοινωνίας και τα κεντρικά ζητήματα που δυστυχώς σχεδόν ποτέ δεν έρχονται στην δημοσιότητα προς συζήτηση.

Η ιστορία έχει λόγο να μελετάται μόνον και μόνον για τον παραδειγματικό της ρόλο και είναι δυστυχώς γεγονός δίχως αμφισβήτηση πως πολύ λίγα εώς τίποτε μας έχει διδάξει ως τα τώρα εκατόν ενενήντα έξι χρόνια έπειτα απο την εθνική μας παλιγγενεσία και την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους.

Oι πρόγονοι μας δεν είναι σκονισμένοι πίνακες παρατημένοι σε κάποια αποθήκη του κοινωνικού ασυνείδητου της νεοελληνικής κοινωνίας. Είναι ζωντανά παραδείγματα και φάροι οδηγοί που μας δείχνουν τον δρόμο αναφορικά με την ατομική και την κοινωνική μας εξέλιξη απο το εγώ στο μακρυγιαννικό εμείς.

Ένα απο τα πλέον βασικά νοήματα της εθνικής μας επαναστάσεως η οποία επέστει προσπάθεια του να χαρακτηριστεί ως “κοινωνική” απαξιώνοντας τον αγώνα της φυλής, είναι αυτό το Μακρυγιαννικό “ΕΜΕΙΣ”. Ένα “ΕΜΕΙΣ” κατακερματισμένο σήμερα σε εκατομμύρια μικρά, μικρόψυχα “ΕΓΩ” που δεν νοιάζονται επουδενί για το σύνολο, αλλά μόνον δια την προσωπικήν τακτοποίηση. 

Η ανάγκη δέ επαναπροδιορισμού της Ελληνικότητος μέσα στον κυκεώνα μιάς δήθεν Ευρωπαικής ενώσεως υπό την σημερινή της πάντοτε μορφή, οφείλει να αποτελέσει ένα απο τα κύρια ζητήματα συζητήσεως τόσο σε ακαδημαικό όσο και σε άλλα επίπεδα. Τα ζητήματα μας, δεν βαίνουν καλώς διότι πάντοτε υπήρξαμε θύματα ενός συνολικού συνδρόμου ξενομανίας προερχομένου εκ της πλήρους άγνοιας της ιστορίας, των αγώνων και του ίδιου μας του εαυτού εν τέλλει. Υπήρξαμε κακοί παντελώς μαθητές του παραδείγματος των προγόνων μας οι οποίοι μαχόμενοι για την ελευθερία τους, μάχονταν την ίδια στιγμή και για εμάς δίχως να το συνειδητοποιούν ενδεχομένως. 

Εμείς τούτες τις ημέρες, πέραν των ελαχίστων λαμπρών εξαιρέσεων, θα “εορτάσουμε” την εθνική μας παλιγγενεσία για ακόμη μια φορά με τον μουσειακό της χαρακτήρα. Ουδείς θα σκεφτεί την επαύριον της εορτής το πως και το διατί αυτού του τιτάνιου αγώνα δύο αιώνες κοντά πίσω μας στην ιστορία και θα συνεχίζει να αναπνέει, δίχως να ζεί επί της ουσίας απεμπολώντας σε καθημερινή βάση τόσο τις αξίες για τις οποίες πολέμησαν κάποτε κάποιοι άγνωστοι σε εμάς ως εμείς άγνωστοι σε αυτούς, μα με την αδιόρατον κλωστήν της κοινής καταγωγής να μας συνδέει, όσο και το γενικότερο νόημα της εορτής αυτής.

Η Ελλάδα χάνεται. Οτι την έκανε μεγάλη και σεβαστή σβήνει και οι ελάχιστοι εναπομείναντες βοώντες εν τη ερήμω θα είπουν μονολογώντας πως δεν μας χρειάζονται στόματα πένες και γραφίδες, αλλά αυτιά, καρδιές και ψυχές, οι οποίες θα αφουγκραστούν και θα ενστερνιστούν οτι λέγεται και γράφεται σαν ένα κοινό μυστικό που όλοι το γνωρίζουν αλλά ουδείς το παραδέχεται.