Στις 30 Μαρτίου του 1824 συστάθηκε η επιτροπή προκειμένου να αποκαλύψει τα της προδοσίας του Καραϊσκάκη κατ’ εντολή του Μαυροκορδάτου. Το αποτέλεσμα της σύγκλισης της ανακριτικής επιτροπής ήταν μια προκήρυξη η οποία έκρινε τον Καραϊσκάκη ένοχο «εσχάτης προδοσίας» άνευ δίκης φυσικά! Ο ήρωας στερήθηκε όλων των αξιωμάτων του και διατάχθηκε να αποχωρήσει από το Αιτωλικό. Οι δε πολίτες διατάχθηκαν να αποφεύγουν κάθε επικοινωνία με τον αποσυνάγωγο «εχθρό της πατρίδας» τον Καραϊσκάκη, εάν «δεν μετανοήσει και προσπέσει στο έλεος των Ελλήνων και ζητήσει συγχώρησιν». Ασφαλώς το έλεος των Ελλήνων το εκπροσωπούσε και το απαιτούσε εκ μέρους του λαού ποιος άλλος; Ο Μαυροκορδάτος.[2]
Ο ήρωας έφτασε στο σημείο, προκειμένου να λήξει το ζήτημα να ζητήσει δημοσίως συγγνώμη από τον Μαυροκορδάτο στις 27 Μαΐου 1824, αλλά ο φιλόδοξος διπλωμάτης, που ήθελε να πάρει στα χέρια του όλη την εξουσία, πολιτική και στρατιωτική, δεν την δέχθηκε. Αντίθετα, γνωρίζοντας ότι ο Καραϊσκάκης έπασχε από προχωρημένου σταδίου φυματίωση έγραψε πως η «κακιά αρρώστια» ήταν επιτέλους απόφαση του Θεού να απαλλάξει το έθνος από το «γιο της καλογριάς». Τον Ιούνιο του ίδιου έτους ο Καραϊσκάκης κατέφυγε στο Ναύπλιο όπου η κυβέρνηση φάνηκε σπλαχνικότερη· του αναγνώρισε όλους τους βαθμούς και τα αξιώματά του.
Η τελευταία πράξη του δράματος έλαβε χώρα στο Φάληρο όταν είχε στρατοπεδεύσει κι ετοιμαζόταν με τους αρχηγούς όλων των δυνάμεων της Αττικής, τον Τσώρτς για το στρατό ξηράς και Κόχραν για το ναυτικό, ν’ αντιμετωπίσει τον Κιουταχή. Με τους δυο στρατιωτικούς που ήθελαν ολομέτωπη σύγκρουση με τον Κιουταχή διαφώνησε ο Καραϊσκάκης· επέμενε στη δοκιμασμένη παρτιζάνικη τακτική της παρενόχλησης του εχθρού. Δεν έζησε να δει την πανωλεθρία των ελληνικών δυνάμεων σε πείσμα των όσων συνιστούσε. Στις 22 Απρίλίου του 1827, ενώ συμμετείχε σε μια ασήμαντη συμπλοκή περιστοιχιζόμενος από έφιππους στρατιώτες του μια σφαίρα τον πέτυχε διαγράφοντας πορεία από ψηλά, εκ των άνω προς τα κάτω, στον αριστερό βουβώνα.
Ο ιστοριοδίφης Γιάννης Βλαχογιάννης υποστηρίζει ότι τον πυροβόλησαν πληρωμένοι μπράβοι του Μαυροκορδάτου. Τα ίδια υποστηρίζει και ο Δημήτρης Φωτιάδης ο οποίος εκτός από τον Μαυροκορδάτο βλέπει σαν ηθικούς αυτουργούς τους δύο Βρετανούς αξιωματικούς.
Στο βιβλίο του με τίτλο «Καραϊσκάκης» γράφει επί λέξει: «Ο Κόχραν και ο Τσώρτς, μέσα σε λίγες ημέρες που βρίσκονταν στον Πειραιά, κατάλαβαν πως ένας είχε τη δύναμη να αντιταχθεί στα σχέδιά τους, ο Καραϊσκάκης. Η εντολή που είχανε πάρει ήταν να πνιγεί η επανάσταση στη Στερεά, για να μπορέσει η Αγγλία να πετύχει το διπλωματικό της παιχνίδι, τον περιορισμό δηλαδή του απελευθερωτικού κινήματος του Μοριά, για να ’χει το μικρό, αδύναμο και μισοανεξάρτητο κράτος που θα δημιουργούνταν κάτω από τον έλεγχό της. (…) Ο Καραϊσκάκης έπεσε θύμα της εγγλέζικης πολιτικής στην Ελλάδα και εμπνευστές της σατανικής δολοφονίας του στάθηκαν ο Κόχραν, ο Τσωρτς κι ο Μαυροκορδάτος».
Υπάρχει κάποια αντίρρηση ότι οι φίλοι και σύμμαχοί μας και τότε όπως και σήμερα ποντάροντας στην αλαζονεία μας, τη διχόνοιά μας, κατορθώνουν να μας ελέγχουν, να μας εκμεταλλεύονται να μας βουτούν στα χρέη και να μας αρμέγουν συστηματικά μην επιτρέποντας ποτέ να σηκώσουμε κεφάλι. Πολύ περισσότερο τώρα που ετοιμάζονται να αρπάξουν από την πλούσια σε πρώτες ύλες Ελλάδα τον ορυκτό και τον υποθαλάσσιο πλούτο μας. Μας έχουν αγοράσει γη, ενέργεια, δημόσια και ιδιωτική περιουσία για 99 χρόνια.
Κι εμείς; Από τα πάθια μας, τις μισαλλοδοξίες μας, την εμφυλιοπολεμική μας κατάρα συνεχίζουμε να μη βλέπουμε την πραγματικότητα. Ξεχνάμε ότι την ώρα που οι Έλληνες εσφάζονταν από τους Τσέτες στη Σμύρνη, όσα γυναικόπαιδα κι άνδρες προσπαθούσαν ν' ανέβουν στα συμμαχικά καράβια, οι σύμμαχοι τους έκοβαν τα χέρια και τους ξανάριχναν στη θάλασσα να πνιγούν. Βάζανε δυνατά μουσική για να μην ακούν οι ναύτες τους τις οιμωγές και τους θρήνους των Ελλήνων που σφάζονταν στην παραλία. Εμείς δεν μαθαίνουμε, ξακολουθούμε να προσκυνούμε τους ξένους και να δεχόμαστε εξευτελιστικά μνημόνια που δεν θα τα ξεπληρώσουν ούτε τα δισέγγονά μας.
Κολλημένοι στον ατομισμό μας, δεν εννοούμε να ρίξουμε τα συμφέροντα και τις προσωπικές μας αντιπάθειες στα σκουπίδια και να ενωθούμε αν και αντικρύζουμε για μια ακόμη φορά τον αφανισμό μας σαν έθνος, σαν λαός σαν πληθυσμιακή οντότητα.
Κι όμως ξέρουμε καλά τι πρέπει να κάνουμε. Οψόμεθα!
Παραπομπές
[1] Κ. Κιουπκιόλης, «Η δίκη του Καραϊσκάκη», Ιστορία Εικονογραφημένη, τ.χ. 11 (Μάϊος 1969), σελ. 24.
[2] Κων. Κωνσταντάρας: «Το Άδοξο τέλος των Αγωνιστών του ‘21», Εκδόσεις Ήλεκτρον, Αθήνα 2017, σελ. 94.
δείτε το 1ο μέρος ΕΔΩ
και το 2ο μέρος ΕΔΩ
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.