Ελληνοτουρκικά: Η αλλαγή κλίματος θυμίζει κάποιες προϋποθέσεις…

Κουραστική κατάντησε η καταγραφή της ανταλλαγής προσβλητικών χαρακτηρισμών ανάμεσα σε Έλληνες και Τούρκους αξιωματούχους και το μέγα ερώτημα πλέον είναι πως είναι δυνατόν να σταματήσει αυτός ο κατήφορος των διμερών σχέσεων. Το ερώτημα δεν τίθεται καν επί τα ουσίας, υπό την έννοια ότι δεν προκύπτει, δεν μαθαίνουμε κάτι καινούργιο, δεν ανακαλύπτουμε ξαφνικά αυτές τις απόψεις της Άγκυρας, αφού ποτέ δεν άλλαξαν. 

Το συμπέρασμα μάλλον είναι ότι εάν κανείς Έλληνας πολιτικός τολμήσει και πάει να μιλήσει ξανά με κάποιον Τούρκο αξιωματούχο και αρχίσει να χαριεντίζεται όπως κάνουν όλοι, δίχως εξαιρέσεις, θα γνωρίζουμε εξ ορισμού είτε ότι μας δουλεύει, είτε είναι αφελής και μειωμένου καταλογισμού. 

Διότι όταν πολλοί γράφαμε ότι η διπλωματία είτε του ζεϊμπέκικου είτε της κουμπαριάς, είτε ακόμα και αυτή καθαυτή η σεισμική, έχει αποδειχθεί ότι πέραν της κινητοποίησης ανθρώπινων αισθημάτων σε επίπεδων κοινωνιών, που είναι φυσιολογικό, δεν προσφέρει τίποτα απολύτως, καθόσον δεν πρόκειται να αλλάξει την ουσία των θέσεων της Τουρκίας που διεκδικεί τα πάντα συνεχώς, χαρακτηριζόμασταν ως εθνικιστές και πολεμοχαρείς. 

Έπρεπε φαίνεται να περιμένουμε την οικονομική κρίση να διαλύσει τα πάντα και μια παγκόσμια γεωπολιτική συγκυρία που ορθώνει νέα προβλήματα στην ήδη ταραγμένη περιοχή μας, για να τα διαπιστώσουμε, αλλάζοντας ξαφνικά τη στάση μας, το οποίο δεν είναι απαραιτήτως κακό. 

Απλά η εμπειρία των Ιμίων όπου ο καθένας έκανε του κεφαλιού του, μας νομιμοποιεί να αναρωτιόμαστε εάν η πολιτική αυτή είναι κυβερνητική συνολικά, έχει υπάρξει η μίνιμουμ συνεννόηση με την αντιπολίτευση και σε τελική ανάλυση υπάρχει συναίσθηση σε όλες τις εθνικές δυνάμεις όλων των δυνητικών σεναρίων, θετικών και αρνητικών που θα μπορούσε να φέρει η επόμενη ημέρα μιας κάθετης κλιμάκωσης στο ελληνοτουρκικό μέτωπο.

Διότι εμείς μόνο στοχοποίηση της μιας πολιτικής πλευράς από την άλλη βλέπουμε. Και αυτή η απουσία καναλιών επικοινωνίας είναι αυτή που μας δημιουργεί μια ανασφάλεια. Έχοντας δει και την περίφημη «διαπραγμάτευση Βαρουφάκη», η οποία ως στρατηγική είχε ορισμένες παραδοχές, κόκκινες γραμμές και σχέδιο για την επόμενη μέρα, ασχέτως εάν το θεωρεί κανείς από ανεπαρκές ως βλακώδες (ξαφνικά κάποιοι θυμήθηκαν τελευταία το δολάριο…), έχουμε λόγους να ανησυχούμε. 

Διότι εάν υποτεθεί πως ήταν κεντρική επιλογή αλλά άξαφνα εγκαταλείφθηκε στην πορεία με αποτέλεσμα την πλήρη κατάρρευση των πάντων και την απόλυτη εξάρτηση της Ελλάδας από τα χρήματα που διασφάλιζαν τα Μνημόνια, δίχως την παραμικρή δυνατότητα πραγματικής διαπραγμάτευσης με περιορισμένες και λελογισμένες επιδιώξεις, πώς να μη φοβάσαι ότι και τώρα θα έχεις παρόμοια εξέλιξη;  

Και για να καλύψουμε όλες τις πιθανότητες, αν βρεθεί κανείς που θα σας πει ότι έχει λάβει… διαβεβαιώσεις από το εξωτερικό, ούτε να τον πιστέψετε ούτε να μην τον πιστέψετε. Να του θυμίσετε όμως ότι παρόμοια πίστευε και η εθνοσωτήριος, με τα αποτελέσματα να τα υφιστάμεθα ακόμα και σήμερα στην Κύπρο. 

Ότι την κρίσιμη στιγμή θα ψάχνουμε να πληροφορηθούμε τι είναι «κανόνες εμπλοκής» για να αναφέρουμε ένα παράδειγμα και δεν θα υποχρεώσουν τις Ένοπλες Δυνάμεις να κάνουν πίσω κακήν κακώς, με αποτέλεσμα να έχουμε εγκαινιάσει εκ νέου μια περίοδο ακραίας αστάθειας και αναθεωρητισμού σε βάρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, στην οποία μάλιστα θα εισέλθουμε με τους δυσμενέστερους όρους. Και μακάρι να ήταν μονάχα αυτό. 

Ας ελπίσουμε ότι έχουν οι φύλακες τη γνώση. Στο σημείο που βρισκόμαστε, σημασία δεν έχει αν συμπαθεί κανείς τον Αλέξη, τον Πάνο ή/και τον Κυριάκο, αλλά η χώρα μας να γνωρίζει που και πως βαδίζει. Όταν αυτά τα έχουμε επιλύσει, θα βρούμε σίγουρα χρόνο και να τερματίσουμε τα κοντέρ στα «μπινελίκια» ο ένας με τον άλλον, καθώς το DNA δεν αλλάζει. Όμως, κυρίες και κύριοι, πρωταρχικός στόχος είναι να έχει διασφαλιστεί ότι υπάρχουμε και είμαστε όλοι μας ασφαλείς για να «παίζουμε». 

πηγή