ΙΜΙΑ – ΜΝΗΜΗ ΗΡΩΩΝ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ

Γράφει ο Σπυρίδων Καραχάλιος 

Το Ελληνικό Έθνος έχει ανοικτούς λογαριασμούς με την ιστορία. Το αίμα των ηρώων είναι η ιερότερη παρακαταθήκη, φλόγα άσβεστη μέσα στους αιώνες. Ανώτερη ακόμη και από το μελάνι των σοφών και οπωσδήποτε από τις αποφάσεις καιροσκόπων πολιτικών.

Εκεί, πάνω από τα καθαγιασμένα από το αίμα των Βλαχάκου, Γιαλοψού και Καραθανάση Ίμια, εκείνη την χειμωνιάτικη νύχτα τού 1996, δόθηκε ένας ιερός όρκος προς τα αδέρφια μας, ότι ο αγών εναντίον των βαρβάρων που διέκοψαν ψευτορωμιοί προδότες θα συνεχιστεί.

Άσβεστη κανδύλα η μνήμη σας αδέρφια μου. Κανείς δεν μπόρεσε να σάς βγάλει από το μυαλό μου και από το μυαλό ενός ολάκερου Έθνους, είτε συνειδητά είτε δειλά και ασυνείδητα. Διότι εκεί βρίσκεται η διαφορά των Ζωντανών Ελλήνων από τούς πεισιθάνατους ραγιάδες. Οι Ζωντανοί Έλληνες διοικούνται από το Αίμα τής Φυλής, ενώ οι πεισιθάνατοι ραγιάδες υποτάσσονται από κουρελόχαρτα και χρήμα. Όμως εγώ εκείνη την νύχτα τής 30ης προς την 31ης Ιανουαρίου τού 1996 είχα την τιμή να βρίσκομαι με την στολή τού Έλληνα Στρατιώτη στην Λέσβο και γνωρίζω άριστα όλα όσα είδα με τα ορατά μάτια, μα και με εκείνα τής ψυχής μου.

Η ιστορία ξεκίνησε ένα μήνα και πλέον πίσω από το χρονικό σημείο τής τραγικής της κατάληξης. Οι δε σκοπιμότητες που εξυπηρέτησε εξυφάνθηκαν χρόνια πριν. Οι ομοιότητες με την Κυπριακή τραγωδία και ακόμη περισσότερο με την μετέπειτα ιστορία που συνέβη έξω από την Κω πολλές. Το ελληνικό στράτευμα, παρά το ενδοτικό κλίμα των πολιτικών ηγεσιών, ήταν και θα το επιβεβαιώσει αμέσως μόλις έρθει η ώρα, σε άριστη κατάσταση ηθικού και πολεμικής ετοιμότητας, απέναντι σε μια Τουρκία που υπερτερεί σε πολιτικούς, αλλά υστερεί σε στρατιωτική δομή. Όμως οι αποφάσεις παίρνονται δυστυχώς από τούς ριψάσπιδες που όταν δεν φυλακίζουν το στρατιωτικό πνεύμα, το δολοφονούν.

Το προανάκρουσμα τής στρατιωτικής συμπλοκής είχε δοθεί από την μεθοδευμένη και στημένη προσάραξη ενός τουρκικού εμπορικού πλοίου στα γαλανά νερά τού Αιγαίου μας. Η δε ενημέρωση των μυστικών στρατιωτικών υπηρεσιών πληροφοριών για την πρόθεση τής Τουρκίας να μάς αφαιρέσει εθνικό ζωτικό χώρο υπήρξε σαφής και αδιαμφισβήτητη. Ο κυβερνήτης τού τουρκικού σκάφους αρνήθηκε να δεχτεί ελληνική βοήθεια, επικαλούμενος τα τουρκικά διασωστικά μέσα.

Ευθύς αμέσως οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις σε στεριά, αέρα και θάλασσα τέθηκαν σε διαρκή κατάσταση πολεμικής προπαρασκευής και ετοιμότητας. Οι κατά τόπους ναυτικές δυνάμεις σε διαρκή περιπολία. Η αεροπορία σε διαρκή επιτήρηση. Στην δε πόλη τής Μυτιλήνης, στο 98 Τάγμα Εφοδιασμού Μεταφορών Εθνοφυλακής που βρισκόμουν, οι υπηρεσίες αυξήθηκαν κατακόρυφα. Στις ατομικές σκοπιές φυλάσσαμε ανά ζεύγη. Στα φυλάκια οι τέσσερις σκοποί φυλάσσανε από κοινού, όλοι μαζί. Ουδείς κοιμόταν. Και η εντολή που είχαμε ήταν ξεκάθαρη. Τα μάτια μας δεκατέσσερα στην Σημαία, στα όπλα και την γη που μάς εμπιστεύθηκε η Πατρίδα.

Κανείς μας δεν γνώριζε τα μελανά σημεία τής ιστορίας που είχαν δρομολογήσει οι βρωμεροί πολιτικάντηδες μαζί με τούς δικούς τους εντολείς και συμμάχους και ουχί συμμάχους τής Ιερής Ελλάδος. Γνωρίζαμε για την ελληνική σημαία που είχε βάλει στα Ίμια ο δήμαρχος τής Καλύμνου μαζί με τις αρχές τού νησιού, αλλά δεν γνωρίζαμε την αθλιότητα που εξεστόμισε ο Πάγκαλος προς τον τότε Αρχηγό ΓΕΕΘΑ Λυμπέρη, για τον «εάν υπάρχει πρόβλημα αν πούμε ότι φύσηξε αέρας και πήρε την σημαία»! Δεν γνωρίζαμε το «όχι σημαίες, όχι στρατοί» που απαίτησαν οι Αμερικανοί. Δεν γνωρίζαμε ότι οι συσκέψεις των πολιτικών γίνονταν μακριά από τον θάλαμο επιχειρήσεων τού Πενταγώνου.

Γνωρίζαμε όμως ότι οι Τούρκοι επιθυμούσαν και επιθυμούν διακαώς την νεκρανάσταση τής οθωμανικής αυτοκρατορίας. Γνωρίζαμε ότι θέλανε την απόκτηση τού ελέγχου στο Αιγαίο, ανατολικά τού 25ου μεσημβρινού. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η χώρα μας είναι ζωσμένη από έναν γεωπολιτικό χωροφύλακα, την Τουρκία, και ένα μάτσο από τεχνητά μορφώματα, για να δημιουργήσουν ασφυξία και εδαφική συρρίκνωση στην Ελλάδα. Τις διαρκείς παραβάσεις και παραβιάσεις των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων από τούς βαρβάρους. Τον γεωφυσικό πλούτο και τον γεωπολιτικό έλεγχο στον δρόμο για παγκόσμια εξουσία. Αλλά εκείνη την φρικτή νύχτα γνωρίσαμε το μοχθηρό πρόσωπο τής προδοσίας που πατάει η δολερή δίχως αίσθημα πάνω από ανθρώπινα σώματα και εθνική αξιοπρέπεια.

Οι μέρες κυλούνε μέσα στην αβεβαιότητα μα και την αδημονία. Οι έξοδοι και οι άδειες δεν υφίστανται ούτε ως έννοιες στα στρατόπεδα. Οι αγρύπνιες αυξάνονται. Οι υπερπτήσεις των αεροσκαφών πυκνώνουν. Ο Στόλος βγαίνει από τον Ναύσταθμο και εφορμά προς το Ανατολικό Αιγαίο. Το ρολόι εγγίζει τα μεσάνυχτα. Σε λίγο μπαίνουμε στις 31 Ιανουαρίου 1996. Βρίσκομαι στην υπερυψωμένη σκοπιά, δίπλα στην αποθήκη καυσίμων. Έρχεται μέσα από το σκοτάδι ο αξιωματικός υπηρεσίας, εμφανώς ταραγμένος. Κατέβα, πάμε για πόλεμο, μού λέει.

Δεν έχω ίσαμε κείνη την ημέρα νιώσει ποτέ το συναίσθημα να σε καλεί η ιστορία αιώνων να την υπερασπιστείς. Μαθαίνουμε ότι οι βρωμεροί τουρκικοί παρίες τής ανθρωπότητας έχουν δολοφονήσει τα τρία αδέρφια μας κατά την διάρκεια ελέγχου και αποτροπής τής ελεύσεως Τούρκων στη νησίδα μας. Ο κόμπος στο στομάχι, το αίμα που βράζει στις φλέβες, η συγκίνηση. Και σιμά σε όλα τούτα ο θυμός μαζί με την συναίσθηση τού ιερού καθήκοντος. Βλέπετε ξεφτίλες πολιτικάντηδες, δεν ισχύει αυτό που λέγανε κάποιοι από εσάς ότι δεν έκανε ο Στρατός τάχα ό,τι έπρεπε. Εκτός και αν εννοούσαν αυτοί ότι δεν τούς κρεμάσαμε…

Μπροστά από τούς θαλάμους τού Τάγματος ο διοικητής είναι και εκείνος συγκινημένος. «Παιδιά, έχουμε πόλεμο. Οι Τούρκοι μάς ζητούν έδαφος και μείς πρέπει να κάνουμε το χρέος μας, ακριβώς όπως κάνουμε πάντα εμείς οι Έλληνες. Δεν γνωρίζω πότε και πως θα ξανανταμωθούμε. Ξεκινάμε για τα προκαθορισμένα σημεία που έχουμε οριστεί να δώσουμε την μάχη μας. Ο Θεός μαζί μας.» Τούτα ήταν τα λόγια τού κυρίου διοικητή. Πήραμε τον οπλισμό μας, επιβιβαστήκαμε στα στρατιωτικά οχήματα και κινήσαμε να συναντήσουμε την ιστορία νικηφόρα, όπως νομίζαμε, όπως ήμασταν σίγουροι και όπως έπρεπε να συμβεί, ένεκα τής υπεροπλίας μας, όπως ομολογεί σε σχετικό βιβλίο του ο τότε Αρχηγός ΓΕΕΘΑ και πατριώτης μου Βοιωτός ναύαρχος Λυμπέρης. 

Δυστυχώς όμως το μολυσμένο πολιτικό σαράκι πάτησε βέβηλα το τίμιο ελληνικό αίμα και το αέναο πολεμικό πνεύμα. Δεν πέρασαν παρά μονάχα έξι ώρες, για να υποχρεωθούμε σε ακούσια και ατιμωτική υποχώρηση, με την επιστροφή μας στον στρατώνα. Το «όχι σημαίες, όχι στρατεύματα» ψευτοσυμμάχων και προδοτών είχε τεθεί σε εφαρμογή. Και οι Βλαχάκος, Γιαλοψός και Καραθανάσης έκτοτε περιμένουν την δικαίωση τής θυσίας τους. 

Ενάντια στους ξεπουλημένους των μνημονίων. Ενάντια στους Σταυρωτήδες και Αντίχριστους Νεοταξίτες. Ενάντια στους Τούρκους αναθεωρητές των διεθνών συνθηκών. Η καλύτερη αναθεώρηση είναι το ματωμένο δικαστήριο τής Τιμής. Είναι τα ιερά ελληνικά όπλα. Είναι η απελευθέρωση και τής τελευταίας σκλαβωμένης ελληνικής πατρίδος. Είναι η Μεγάλη και Αυτοκρατορική Ελλάς, με την Εντολή τού Χριστού μας, με την δική μας ενέργεια, με το χαμόγελο των ηρώων ουρανόθεν.

ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΡΑΧΑΛΙΟΣ