Ζούμε, ως γνωστόν, μέρες απίστευτης παρακμής. Μέρες μιας άνευ προηγουμένου πολιτικής αποσάθρωσης και οικονομικοκοινωνικής κατάρρευσης, που δεν είναι ασφαλώς παρά τα μοιραία επίχειρα μιας βαθύτατης πνευματικής κρίσης, η οποία ήρθε να σφραγίσει μία μακρά περίοδο ευτέλειας, ιστορικής αμνησίας, πολιτισμικής διάβρωσης και ηθικής καταρράκωσης. Μετά από δεκαετίες συστηματικού αφελληνισμού και αποχριστιανισμού, μετά από δεκαετίες οργανωμένης και μεθοδικής αποδόμησης και μαζικής λοβοτομής, που απονεύρωσαν και ευνούχισαν πνευματικά τον λαό μας (με πλήρη φυσικά συνέργεια και συνενοχή και του ιδίου), ήρθαν εν τέλει και οι ταφόπλακες των μνημονίων και της αθρόας λαθρομετανάστευσης (δηλαδή της προϊούσας ισλαμοποίησης του τόπου μας) από τις εθελόδουλες κυβερνήσεις της υποτέλειας και της εθνικής μειοδοσίας, για να επιστεγάσουν και υλικά - μέσω της οικονομικής καταστροφής, της κοινωνικής διάλυσης, της δημογραφικής αλλοίωσης και της εθνικής υποδούλωσης - τη θανατική μας καταδίκη. Η κατάρρευση που επίκειται δείχνει να είναι ολοκληρωτική, αν δεν γίνει κάποιο μεγάλο θαύμα, και η πορεία προς τον πλήρη αφανισμό αναπόδραστη πλέον και προδιαγεγραμμένη.
Ταυτόχρονα όμως ζούμε δυστυχώς και μέρες απίστευτης (και απίστευτα τραγικής) ελαφρότητας. Ενώ το σκοτάδι καλύπτει την πατρίδα και όλα γύρω μας καταρρέουν, ενώ όλοι οι θεσμοί νοσούν θανάσιμα και το υπάρχον πολιτικό σκηνικό ανακυκλώνει τα αμαρτωλά του αδιέξοδα λίγο πριν από την τελική του κατάρρευση μέσα στον κουρνιαχτό των ανομιών του, «κόμματα» και «κινήματα» έχουν πάρει και εμφανίζονται καθημερινά σωρηδόν, ως άλλο ένα επίσης τραγελαφικό «σημείο των καιρών», για να εντείνουν κι αυτά με τη σειρά τους τον εμπαιγμό (της ζωής μας, της πίστης μας, της πατρίδας μας - και φυσικά της νοημοσύνης μας). Πονηροί και γόητες που «προκόπτουσιν επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι» (για να παραφράσουμε και τη Γραφή). Δήθεν μεταρρυθμιστές, ανατροπείς και επίδοξοι σωτήρες, δήθεν ανένδοτοι και αποφασισμένοι εθναμύντορες και υπερασπιστές ύψιστων πνευματικών αξιών, στην πραγματικότητα όμως πρόκειται είτε για υποκριτές κι υστερόβουλους πατριδοκάπηλους και χριστεμπόρους (που συχνά μάλιστα αραδιάζουν στους εύπιστους και ανερυθρίαστα ψέματα για δήθεν ευλογίες γερόντων και στήριξη από το Όρος), είτε απλώς για κάποιους θλιβερά εγκλωβισμένους δυστυχώς ανάμεσα στις ιδεοληπτικές αγκυλώσεις τους και στην αμετροεπή πλάνη της οίησής τους. Και εννοείται βέβαια ότι δεν αναφερόμαστε εδώ ούτε σε άκρως φαιδρές οργανώσεις της…γειτονιάς (που κατορθώνουν κάπως να φτάσουν μέχρι τον Άρειο Πάγο), ούτε σε χυδαίες και απροκάλυπτες απάτες (τύπου Σώρρα) με στόχο την προσέλκυση και στρατολόγηση αμφιφανώς κρετίνων ή ψυχοπαθών. Αν το πράτταμε, ο κατάλογος θα μεγάλωνε επικίνδυνα. Εδώ αναφερόμαστε μόνο στις φαινομενικά πιο σοβαρές περιπτώσεις, όσες δηλαδή δεν κινούνται απελπιστικά πολύ κάτω από τα όρια της εξαπάτησης, της γελοιότητας, της γραφικότητας και της βλακείας.
Για να θυμηθούμε όμως και τον Καβάφη, όλοι τους «βλάπτουν την Συρία το ίδιο». Όλοι τους υπάρχουν αυτή τη στιγμή αποκλειστικά και μόνο για να θολώνουν τα νερά, να εξοντώνουν κάθε πραγματική ελπίδα στον βωμό του προσωπικού τους βολέματος ή του προσωπικού τους… αλάθητου, να σκανδαλίζουν και να απογοητεύουν (για μια φορά ακόμη) τους καλοπροαίρετους, να κυοφορούν τον κίνδυνο στιγματισμού του εκκλησιαστικού και ιδίως του μοναστικού χώρου, να παίζουν (συνειδητά ή υποσυνείδητα - παντελώς αδιάφορο) τον ρόλο της εφεδρείας, του συστημικού στυλοβάτη, του αναχώματος για κάθε υγιές κι αυθεντικό που πάει να γεννηθεί.
Δεν θα τα καταφέρουν φυσικά - η ένδεια, η ανεπάρκεια ή η πλήρης ανυπαρξία τους είναι άλλωστε (κατά περίπτωση) τόσο οφθαλμοφανείς, που ακόμη κι αν αρχικά ίσως φαίνεται με την παρουσία τους ότι μπορεί να εγκυμονήσουν κινδύνους μιας κάποιας «ζημιάς», ο ρόλος τους αποκαλύπτεται καθημερινά, η αναξιοπιστία τους ξεμπροστιάζεται, τα όποια ίχνη ζημιάς «μαζεύονται» και αποκαθίστανται. Η Παναγιά τη «μαζεύει» τη ζημιά τους, πώς θα ήταν άλλωστε δυνατό να επιτρέψει σε κάποιους να χτίσουν όνειρα πνευματικής αναγέννησης της ορθόδοξης κι αγιοτόκου πατρίδας πάνω σε λογισμούς άθεης φιλαυτίας ή σε κάποιους άλλους να χτίσουν πολιτικές καριέρες, επικαλούμενοι το όνομά Της υποκριτικά! Αυτό είναι κάτι που το ζούμε, όσο οι μέρες κυλούν, με τρόπο εντυπωσιακό. Η χάρη του Θεού μας φυλάει πάντοτε. Και μας φυλάει ευτυχώς και από όλους αυτούς.
Όσοι πάλι ρωτούν αν θα προκύψει επιτέλους κάποια στιγμή και κάτι διαφορετικό, κάτι αυθεντικά ανιδιοτελές, κάτι που θα αποσκοπεί αποκλειστικά στη βοήθεια της πατρίδας κι όχι στο να χτίσει ολόφρεσκες καριέρες βουλευτών και νέου τύπου κομματαρχών, κάτι που θα στοχεύει στο να σηκωθούμε επιτέλους λίγο ψηλότερα και όχι στο να θεραπεύσει εγωισμούς, νευρωτικές απόπειρες αυτοδικαίωσης, ένστικτα επιβίωσης πρώην πολιτικάντηδων ή γελοίες μωροφιλοδοξίες συνταξιούχων του στρατεύματος και της παλαιοκομματικής καμαρίλας (επί χρόνια βολεμένων, με συστημικές καριέρες και όψιμες «ευαισθησίες»), ας το ξαναπούμε για μια ακόμη φορά ότι πρέπει να κάνουν υπομονή.
Πάνω απ’ όλα, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι βρισκόμαστε σε μια τόσο κρίσιμη εποχή που οτιδήποτε πραγματικά σοβαρό προκύψει είναι ανάγκη αδήριτη να κυοφορηθεί όχι με φτηνούς πατριωτικούς δεκάρικους, στομφώδη διαγγέλματα και πανηγυρικές κορώνες, αλλά σε συνθήκες απόλυτα προσεκτικής και εκούσιας δημόσιας σιωπής. Καιρός εστίν του λέγειν άλλωστε και καιρός του σιγάν (και πράττειν). Και δεν είναι καθόλου άσκοπο βέβαια και να ξαναθυμηθούμε τη γνωστή ρήση για πράγματα που λέγονται (προκειμένου, με παράτες, θριαμβευτικές συνδιασκέψεις, τυμπανοκρουσίες και πανηγυρισμούς) και ΔΕΝ γίνονται, αλλά και για πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται. Δεν λέγονται, γιατί προφανώς δεν μπορούν να ειπωθούν (ακόμη). Εδώ πάντως που έχουμε φτάσει, στο έσχατο αυτό σημείο συλλογικής πνευματικής παρακμής, εθνικού ξεπεσμού και άκρας πολιτικής κατάπτωσης, «για να γυρίσει ο ήλιος», χρειάζεται και μεγάλο θαύμα άνωθεν, αλλά και πολύς κόπος δικός μας. Κόπος πνευματικός (κυρίως), αλλά περαιτέρω και με όποιες άλλες δράσεις και ενέργειες χρειαστούν. Και σε αυτό το τελευταίο πλαίσιο, ο αγώνας θα είναι επίσης μακρύς και δύσκολος, η οδός ανηφορική και τεθλιμμένη και πάντως δεν θα πρόκειται καθόλου για…σχολική εκδρομή (όπως ίσως δείχνουν να θεωρούν ορισμένοι, ξεγελώντας εαυτούς και αλλήλους και καλλιεργώντας φρούδες ελπίδες στους ευκολόπιστους). Και ό,τι γίνει, μοιραία θα γίνει με τεράστια προσοχή, άκρα μυστικότητα και υπερβολική σοβαρότητα.
Ο έχων νουν ψηφισάτω…
* Ο κ. Νεκτάριος Δαπέργολας είναι Δρ Βυζαντινής Ιστορίας στο ΑΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε τα σχολιά σας να ειναι σχετικά με το θέμα, περιεκτικά και ευπρεπή. Για την καλύτερη επικοινωνία δώστε κάποιο όνομα ή ψευδώνυμο. Διαφημιστικά σχόλια δεν δημοσιεύονται.
Επειδή δεν υπάρχει η δυνατότητα διόρθωσης του σχολίου σας παρακαλούμε μετά την τελική σύνταξή του να ελέγχεται. Προτιμάτε την ελληνική γραφή κι όχι την λατινική (κοινώς greeklish).
Πολύ σημαντικό είναι να κρατάτε προσωρινό αντίγραφο του σχολίου σας ειδικά όταν είναι εκτενές διότι ενδέχεται να μην γίνει δεκτό από την Google (λόγω μεγέθους) και θα παραστεί η ανάγκη να το σπάσετε σε δύο ή περισσότερα.
Το σχόλιό σας θα δημοσιευθεί, το αργότερο, μέσα σε λίγες ώρες, μετά από έγκριση του διαχειριστή του ιστολογίου, ο οποίος είναι υποχρεωμένος να δημοσιεύει όλα τα σχόλια που δεν παραβαίνουν τους όρους που έχουμε θέσει στις παρούσες οδηγίες.
Υβριστικά, μη ευπρεπή και προπαγανδιστικά σχόλια θα διαγράφονται ή δεν θα δημοσιεύονται.