Τρεις ιστορίες (ακόμα) μιας χαμένης χρονιάς.

ΣΧΟΛΙΟ

 

Το παρακάτω άρθρο του Γιάννη Βαρουφάκη αποφάσισα ότι θα ήταν ενδιαφέρον να διαβαστεί από όσους έχουν την περιέργεια να δούν πως γράφει ένας πρώην υπουργός της Κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ...

Τον Βαρουφάκη τον παρακολουθώ αρκετά χρόνια...

Εχει κατηγορηθεί όχι αδίκως ότι είναι υπάλληλος του Σόρος...

Επίσης πάντα στα άρθρα του, ήταν υποστηρικτής της δραχμής...

Η εξάμηνη περίπου θητεία του τερματίστηκε εκεί κοντά στο ηρωϊκό δημοψήφισμα των Ελλήνων και την προδοσία του Τσίπρα....

Μην ξεχνάμε ότι ο Βαρουφάκης έχει έρθει σε άμεση επαφή με τους Ευρωπαίους και γνωρίζει από πρώτο πλέον χέρι την δυναστική συμπεριφορά τους...

Προσωπικά όσο κι αν ποτέ δεν το χώνεψα, θα μου μείνουν 3 στοιχεία από τον σύντομο πολιτικό του βίο...

 

Πρώτον ότι με δική του υπογραφή από τον Φεβρουάριο του 2015 μετά από τις πρώτες διαπραγματεύσεις με την τρόικα, φάνηκε ότι η κυβέρνηση δεν σκόπευε να ξεφύγει απο τις μνημονιακές υποχρεώσεις της... (δείτε το πλήρες κείμενο ΕΔΩ)

Ηταν ο πρώτος που "κάρφωσε" δηλαδή το ψέμα του σκισίματος των μνημονίων και όσα ακολούθησαν....

Δεύτερον το ότι σχεδίαζε (και θεωρώ ότι αληθεύει) να φέρει με τετελεσμένα γεγονότα την δραχμή και να μας σώσει οριστικά από το απύθμενο πηγάδι που μας έχουν ρήξει οι δανειστές επικυρίαρχοι... (Γιατί ότι κι αν συμβεί με την δραχμή θα επαναφέρουμε ένα σημαντικό μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας)

Και μόνο ότι τον κατήγγειλαν οι προδότες της Νέας Δημοκρατίας ότι πήγε να μας φέρει πονηρά εθνικό νόμισμα, μου αρκεί προσωπικά για να τον δικαιώσω...

 

Τρίτον ότι έφυγε από την κυβέρνηση μετά την κωλοτούμπα του δημοψηφίσματος...

Δεν ξέρω τον λόγο και ίσως να μην είναι καν το αν συμφώνησε ή όχι με την προδοτική στάση του Τσίπρα, αλλά σίγουρα θα μας μείνει ότι δεν συνέπραξε στα όσα αισχρά έγιναν απο εκεί και πέρα...

Του Γιάννη Βαρουφάκη 

 

Το 2016 ήταν το έκτο κατά σειρά έτος της εθνικής μας κάθειρξης στο μπουντρούμι του Μνημονιακού Παραλογισμού. Μετά τη σύντομη Ελληνική Ανοιξη, που πνίγηκε το βράδυ του δημοψηφίσματος, η μόνη υπόσχεση που μπόρεσε να ψελλίσει η κυβέρνηση ήταν το «παράλληλο» οικονομικό πρόγραμμα για τους αδύναμους και εγγυήσεις ότι στα υπόλοιπα, καθαρά κοινωνικά, ζητήματα η κυβερνώσα Αριστερά θα αποδειχθεί μοναδικά ευαίσθητη. 

 

Το 2016 ενταφίασε και αυτές τις υποσχέσεις. Τρεις σύντομες ιστορίες μαρτυρούν τον ενταφιασμό τους.

Πλήρης υποταγή 

 

Η κίνηση του πρωθυπουργού να δοθεί εφάπαξ ποσό στους συνταξιούχους και να ανασταλεί η αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά ήταν μια τελευταία προσπάθεια να αναβιώσει η υπόσχεση του «παράλληλου» προγράμματος - της ιδέας ότι η κυβερνώσα Αριστερά υποχωρεί μεν (αποδεχόμενη το Μνημόνιο) αλλά αντεπιτίθεται δρομολογώντας παροχές στους αδύναμους χωρίς την υπογραφή του κ. Βίζερ (του βασικού τοποτηρητή του Μνημονίου και προέδρου του EuroWorkingGroup). 

 

Το μόνο όμως που πέτυχε, όπως αποδεικνύει η επιστολή Τσακαλώτου, ήταν να μπει η ταφόπλακα του «παράλληλου» προγράμματος με τη ρητή δήλωση του Υπ.Οικ. ότι: «...παραδέχομαι πως μέτρα με δημοσιονομικό αντίκτυπο πρέπει να συζητώνται και να συμφωνούνται με τους θεσμούς στο πλαίσιο των Μνημονιακών μας δεσμεύσεων». Θα ρωτήσει κάποιος; 

 

Δεν άξιζαν αυτές οι έστω μικρές παροχές (ακόμα κι αν δεν επαναληφθούν); Για να απαντήσουμε πρέπει να δούμε τι θα στοιχίσουν μεσοπρόθεσμα, έστω και έμμεσα, στους ίδιους ανθρώπους που το έλαβαν. 

 

Κόστισαν την αποδοχή, άλλη μια φορά, του απαράδεκτου στόχου 3,5% πρωτογενούς για το 2018 και για αρκετά χρόνια μετά (σύμφωνα με το ανακοινωθέν του τελευταίου Eurogroup). 

 

Η κυβέρνηση, εν ολίγοις, έδωσε ένα επίδομα ανακούφισης της φτώχειας υπό τον όρο: (Α) ότι δεν θα το ξανακάνει και (Β) ότι αποδέχεται τη μονιμοποίηση του μηχανισμού που παράγει και ενισχύει αυτή τη φτώχεια! Οσο για το χρέος και τα λεγόμενα βραχυπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσής του, αξίζει να δούμε πόσο θα ελαφρυνθεί στο άμεσο μέλλον ακόμα κι αν ισχύσουν: 

 

Τον Μάρτιο θα πρέπει να δώσουμε 620 εκατ. ευρώ στην ΕΚΤ. 

Τον Απρίλιο, πάλι στην ΕΚΤ, θα αποπληρώσουμε 1.460 εκατ. ευρώ. 

Τον Ιούλιο, που προβλέπεται πάλι καυτός, θα κληθούμε να πληρώσουμε 4.030 εκατ. ευρώ στην ΕΚΤ, 300 εκατ. ευρώ στο ΔΝΤ και άλλα 2.430 εκατ. ευρώ σε ιδιώτες 

 

Συνολικά, ο ελληνικός λαός θα κληθεί να βρει 10,5 δισ. ευρώ μέχρι το καλοκαίρι για αποπληρωμές χρέους. 

 

Πρόκειται για ναρκοπέδιο. Είναι αδύνατον να πειστεί κανείς ότι το εφάπαξ επίδομα στους συνταξιούχους, που η κυβέρνηση υποσχέθηκε μάλιστα ότι θα είναι το τελευταίο, άξιζε την πλήρη υποταγή μας σε αυτό το «πρόγραμμα» που δεν έπρεπε να έχει υπογραφεί ποτέ.

Απρεπής παράδοση 

 

Από τα πρώτα πράγματα που φρόντισα όταν ανέλαβα το υπουργείο Οικονομικών τον Ιανουάριο του 2015 ήταν να διορίσω νέα Επιτροπή Παιγνίων που θα έβαζε φρένο στο όνειδος που είχε νομοθετήσει η κυβέρνηση Σαμαρά: την αδειοδότηση άνω των 16 χιλιάδων αδειών για βιντεοπαιχνίδια του ΟΠΑΠ. 

 

Σε μια χώρα στην παγίδα της κρίσης, βρήκα αποκρουστική την ιδέα ότι σε κάθε γειτονιά της επικράτειας θα εμφανίζονταν ηλεκτρονικοί πωλητές φρούδων ελπίδων που, εκμεταλλευόμενοι την απελπισία των πολλών, θα έστρεφαν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας στον «νόμιμο» τζόγο. 

 

Η εντολή μου στη νέα Επιτροπή Παιγνίων (μια και δεν ήταν νομικά εφικτή η απόσυρση των αδειών) ήταν, στο ρυθμιστικό πλαίσιο που είχε δικαίωμα και υποχρέωση να επιβάλει, η εισαγωγή δύο εύλογων περιορισμών: (Α) Μέγιστο ημερήσιο όριο «χασούρας» τα 60 ευρώ ανά παίκτη, και (Β) Προϋπόθεση για να παίζεις, την εισαγωγή του ΑΦΜ σου στο μηχάνημα (ώστε να ελέγχεται το όριο). 

 

Ποιος είδε τον θεό και δεν τον εφοβήθη! Οι εφημερίδες της διαπλοπής με παρουσίαζαν ως τον Βασιλιά του... Τζόγου (στη βάση του «επιχειρήματος» ότι οι περιορισμοί αυτοί ενίσχυαν τον παράνομο τζόγο). 

 

Ο πρόεδρος της Επιτροπής Παιγνίων, και τα μέλη που αντιστέκονταν, δέχονταν αφόρητες πιέσεις, στα όρια του ποινικού δικαίου. Και καλά η διαπλοκή - αυτή κάνει αυτά που ξέρει. Ομως, και εδώ έγκειται η τραγωδία, η πίεση ασκούνταν και μέσα από την κυβέρνηση, από την αντιπροεδρία συγκεκριμένα, στη βάση του επιχειρήματος ότι «κάτι πρέπει να δώσουμε στην τρόικα» ή ότι «ο Βαρουφάκης διώχνει 300 εκατομμύρια φόρους από τα βιντεοπαιχνίδια». 

 

Μετά την παραίτησή μου, οδηγήθηκε σε παραίτηση ο πρόεδρος της Επιτροπής, οπότε και καταργήθηκαν οι περιορισμοί που εισαγάγαμε. Μέχρι που, προ ημερών, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έστειλε μήνυμα στην κυβέρνηση ότι η κατάργηση των περιορισμών εκείνων αφήνει τους πολίτες απροστάτευτους. 

 

Τι ντροπή! Να πρέπει οι Βρυξέλλες να θυμίσουν στην κυβερνώσα «Αριστερά» τις υποχρεώσεις της απέναντι στην κοινωνία.

Αυτόκλητη αναλγησία 

 

Ο Σαμπίρ είναι Πακιστανός, μουσουλμάνος και, έως πρόσφατα, ένας ευκατάστατος οικογενειάρχης (είχε δική του εταιρεία ενοικίασης αυτοκινήτων, άνετο σπίτι κ.λπ.). Μέχρι που με μία πράξη του οδήγησε την οικογένειά του, και τον εαυτό του, στην καταστροφή. 

 

Στο διπλανό σπίτι κατοικούσε οικογένεια χριστιανών που οι ισλαμιστές τους έβλεπαν με μισό μάτι και των οποίων το σπίτι ήθελαν να απαλλοτριώσουν και να το μετατρέψουν σε μαντράσα (ισλαμικό σχολείο). 

 

Μια νύχτα, πάνε δύο χρόνια τώρα, ο Σαμπίρ άκουσε θόρυβο, κραυγές, τζάμια να σπάνε. Οι ισλαμιστές επιτίθεντο στους χριστιανούς γείτονές του με μολότοφ και ρόπαλα. Πετάχτηκε από το σπίτι του και έτρεξε να βοηθήσει. Πράγματι, κατάφερε να φυγαδεύσει τους γείτονές του, όχι όμως και να σώσει το σπίτι τους. 

 

Την επόμενη μέρα οι ισλαμιστές δολοφόνησαν τον αδελφό του, μέσα στο γραφείο ενοικίασης αυτοκινήτων τους, και κατόπιν έκαψαν τα πάντα. Το χειρότερο: επικήρυξαν τον ίδιο και την οικογένειά του ως «αποστάτες», κατηγορία που επισύρει τη θανατική ποινή. 

 

Τότε ο Σαμπίρ φυγάδευσε τη γυναίκα του και τα παιδιά του σε φιλικά σπίτια και, για να «τραβήξει» σε άλλη κατεύθυνση τους διώκτες τους, κίνησε για το Ιράν μαζί με τον ηλικιωμένο πατέρα του. 

 

Ούτε εκεί βρήκαν καταφύγιο και, έτσι, πέρασαν τα σύνορα με την Τουρκία, όπου κυνηγήθηκαν από συμμορίες ληστών. Στην προσπάθεια να αποδράσουν, ακολούθησαν ορεινό δρόμο που σύντομα πνίγηκε στο χιόνι. Εκεί ο πατέρας του Σαμπίρ, εξουθενωμένος, άφησε την τελευταία του πνοή. 

 

Κουβαλώντας το πτώμα του, και ψάχνοντας βοήθεια, ο Σαμπίρ έπεσε πάνω σε χωροφύλακες που τον χτύπησαν προκαλώντας κατάγματα στο πρόσωπό του. Κατάφερε να ξεφύγει, χωρίς να μπορέσει να θάψει τον πατέρα του. 

 

Αφού έδωσε ό,τι χρήματα είχε στους γνωστούς διακινητές, κατάφερε να επιβιβαστεί σε πλεούμενο κατευθυνόμενο προς τη Μυτιλήνη. Ομως, το πλεούμενο βούλιαξε και σαράντα από τους εβδομήντα επιβαίνοντες πνίγηκαν. Ο Σαμπίρ ήταν ένας από εκείνους που μετά από έξι ώρες στη θάλασσα ανασύρθηκαν και μεταφέρθηκαν ζωντανοί σε έναν από τους προσφυγικούς καταυλισμούς. 

 

Ετσι έφτασε αυτός ο άνθρωπος στον τόπο μας, σε μια χώρα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που διαρρηγνύει τα ιμάτιά της για την προσήλωσή της στις αρχές του ανθρωπισμού. Μια κυβέρνηση που, όμως, υπέγραψε και τη συμφωνία της Ε.Ε. με την Τουρκία για τους πρόσφυγες. 

 

Ετσι, οι ελληνικές αρχές απέρριψαν δύο φορές τις αιτήσεις του Σαμπίρ για άσυλο, με αποτέλεσμα η απέλασή του στην Τουρκία να είναι θέμα ημερών.

 

Είναι ενδιαφέρον ότι ένας άνθρωπος που θυσιάστηκε, και θυσίασε την οικογένειά του, για να διασώσει χριστιανούς γείτονες αντιμετωπίζεται με αυτόν τον τρόπο από τη «χριστιανική», «πολιτισμένη» Ευρώπη. 

 

Είναι εξοργιστικό ότι, μπροστά σε αυτή την αναλγησία της επίσημης Ευρώπης, η κυβερνώσα «Αριστερά» σφυρίζει, κι αυτή, αδιάφορα, αρνούμενη να του παραχωρήσει άσυλο. Πρόκειται για αυτόκλητη αναλγησία για την οποία το φταίξιμο δεν μεταβιβάζεται προς Βερολίνο μεριά. 

 

Το 2016 πέρασε, σπαταλήθηκε άδοξα. Το 2017 όμως μπορεί και πρέπει να μείνει στην Ιστορία ως έτος ανατροπής του δόγματος της ανυπαρξίας εναλλακτικών που δυστυχώς ενισχύθηκε τα μέγιστα τη στιγμή που το ενστερνίστηκε η κυβερνώσα «Αριστερά». 

 

Πηγή: efsyn.gr

το είδαμε ΕΔΩ