Η αδήριτη ανάγκη ενός νέου λόγου

Αναγκαίος ένας άλλος λόγος, για να φυτέψουμε στο χώμα του Ελληνισμού “δοξαστική μυρσίνη”

Γράφει η Κατερίνα Χατζηθεοδώρου

Μέγα το πλήθος των συζητήσεων, αναλύσεων, απόψεων και σχολιασμών στον έντυπο, τηλεοπτικό και διαδικτυακό λόγο. Χωρίζεται ο λόγος αυτός σε δύο κύριες κατηγορίες. Τον συστημικό λόγο που στηρίζει το καθεστώς είτε αυτό κυβερνά είτε αντιπολιτεύεται, αφού το παγκόσμιο πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο έχει καταφέρει να ενοποιήσει πλήρως τους δύο αυτούς -υποτίθεται- διαφορετικούς πόλους της κοινοβουλευτικής “δημοκρατίας”.

Ακόμα και ο πιο απλός πολίτης μπορεί να διακρίνει το συστημικό λόγο από το εξής κύριο χαρακτηριστικό του: αν μεν είναι κυβερνητικός υπεραμύνεται της κυβέρνησης και κατηγορεί αναφανδόν τους μετέχοντες στην αντιπολίτευση, ως διαπλεκόμενους, παλαιοκομματικούς, επισωρευτές δεινών, από τα οποία ήρθε η τωρινή κυβέρνηση να μας σώσει. Αν δε είναι αντιπολιτευτικός κατηγορεί την κυβέρνηση και, ευθέως ή συγκαλυμμένα, υποστηρίζει ότι η αντιπολίτευση είναι τόσο αξιόπιστη, ώστε “είναι ανάγκη για τον τόπο” να υπερψηφιστεί και όταν γίνει κυβέρνηση θα φέρει οπωσδήποτε την οικονομική ανάπτυξη και οι Έλληνες θ' αφήσουν πίσω τους την κρίση.

Είναι το απολύτως “στημένο ματς”, επειδή και οι δύο πόλοι του συστήματος είναι απολύτως ίδιοι. Κυβέρνηση και αντιπολίτευση στην Ελλάδα, εδώ και πολλά χρόνια, είναι όργανα και μέλη της τοπικής και παγκόσμιας οικονομικο-πολιτικής ελίτ και αυτής τα συμφέροντα υπηρετούν, ενάντια σε όλα (μα όλα!) τα συμφέροντα των Ελλήνων. Με την εξαίρεση ότι ο Τσίπρας και οι “υποτακτικοί” του έχουν υπερβεί κάθε όριο στα ψέμματα και στην παραπλάνηση σε σημείο σχιζοειδούς αριστερο-φρένειας.

Πράττουν ως δεξιοί , μιλούν ως αριστεροί. Πράττουν ως ακραιφνείς μνημονιακοί, μιλάνε ως μαχόμενοι αντιμνημονιακοί. Πρόσφατο παράδειγμα: ο ίδιος πατάει στο λαιμό τον ελληνικό λαό και πάει στην κηδεία του Κάστρο, να προσποιηθεί -ακόμα τώρα, ύστερα από την πλήρη αποκάλυψη του ποιού και του ρόλου του- τον “αριστερό επαναστάτη”!

Υπάρχει ο κίνδυνος να μεταδοθεί και στο λαό κάποιο είδος σχιζοειδούς αντίληψης της πραγματικότητας. Ήδη έχει αρχίσει να εκδηλώνεται κάτι τέτοιο. Μήπως όμως αυτό επιδιώκουν; Τη σχιζοειδή νοητική σύγχυση, που οδηγεί σε παραλυτική αδράνεια; Ας αναρωτηθούμε.

Ελπίζω, ωστόσο, πολλοί Έλληνες να έχουν αναπτύξει σε τέτοιο βαθμό ως “αντισώματα”, την επίγνωση και τη συνείδηση της πολιτικής πραγματικότητας μέσα στην οποία ζουν, ώστε να έχουν πλέον κατανοήσει ότι αυτή πρώτη ομάδα λόγου και οι δύο εκφάνσεις της δεν είναι παρά οι δύο όψεις του ίδιου “νομίσματος”, δηλαδή του ίδιου του Συστήματος, που θέλει πάντα να κερδίζει. Μονά ζυγά δικά του, είτε βγει κορώνα από τις “εκλογές” είτε γράμματα, έχει καταφέρει δικές του όψεις να είναι και οι δύο.

Σε αυτήν την κατηγορία πολιτικού λόγου δε θα αναφερθούμε περισσότερο. Το κύριο θέμα μας είναι ο λόγος ο γνήσια αντισυστημικός, ο γνήσια αντιμνημονιακός, αλλά με εθνικές αναφορές και χαρακτηριστικά. Αν θα δίναμε στην κατηγορία αυτή ένα κύριο χαρακτηριστικό αυτό θα ήταν ότι την “άγει και την φέρει” η πρώτη. Αδιάκοπα σχολιάζει, καταγγέλλει, καυτηριάζει, εμπαίζει, λοιδορεί, λιβελογραφεί εναντίον του συστημικού λόγου και των αντίστοιχων πολιτικών πράξεων.

Δεν υπάρχουν στο λόγο αυτό “θέσεις”, ώστε να κεντρίσουν την πολιτική αναζήτηση και τη θετική πολιτική διαμόρφωση των κοινωνικών υποκειμένων, παρά σε ελάχιστο ποσοστό. Δεν υπάρχει ένα συνολικό και συνεκτικό Όραμα, δοσμένο με σαφήνεια, ώστε να τονωθεί το ηθικό του λαού. Αυτό δε που ίσως είναι το κυρίαρχο αρνητικό του σημείο είναι ότι δεν εκδηλώνεται, μάλλον επειδή δεν υπάρχει, πίστη στον ελληνικό λαό σχεδόν από κανέναν εκφραστή του λόγου αυτού , ούτε καν προς εκείνο το κομμάτι του λαού που δεν έχει αλλοτριωθεί και κρατάει αλώβητη την ελληνικότητά του. (Αποκλειστικά σε αυτό το κομμάτι αναφερόμαστε στη συνέχεια. Όχι στους πουλημένους ή τους αλλοτριωμένους ψυχή τε και σώματι που τους “έλαχε” να κατοικούν εδώ και να φέρουν το όνομα του Έλληνα. Αυτοί πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν... άχρι καιρού!)

Δεν υπάρχει στο λόγο αυτό η σθεναρή παρότρυνση προς το λαό (τον Έλληνα-λαό) ότι τούτη την ύστατη ώρα θα πρέπει να οργανώσει την επίθεσή του με ευφυΐα και δύναμη και να βγει να πολεμήσει για τα όσια και τα ιερά του, για τη ζωή των παιδιών του και την τιμή των προγόνων του. Δεν ενισχύεται στο λαό η βεβαιότητα ότι υπάρχει και “άλλος δρόμος” και άλλος τρόπος! Ώστε, να ξεκινήσει αγώνα να ανατρέψει πλήρως τον εξανδραποδισμό που του έχουν οι επικυρίαρχοι επιβάλλει και τον σέρνουν κυριολεκτικά από τη μύτη, όπως ένα “άλογο” ζώο.

Έχει ο ελληνικός λαός καταντήσει, μόνιμα πλέον, παθητικός αποδέκτης αποφάσεων που τον καταδικάζουν σε αργό ή και πιο γρήγορο θάνατο, παρά το γεγονός ότι στην πλειοψηφία του αυτό το βλέπει και κυρίως το βιώνει. Ένα φαινόμενο ανεξήγητο που πρέπει, μέσα από έναν “άλλο” λόγο, να διερευνηθεί και να αντιμετωπιστεί.

Ο αντισυστημικός/αντιμνημονιακός λόγος, όπως είναι σήμερα διαμορφωμένος, δεν τον παροτρύνει “να βγει να πολεμήσει” για να κερδίσει την αυτονομία του, τονίζοντάς του πως αν το πράξει, θα έχει τη συμπαράσταση πολλών κοινωνικών ομάδων και συλλογικοτήτων σε κάθε χώρα της γης που θα αξιολογήσουν θετικά τον αγώνα του. Κι ότι απεναντίας, τον μοιρολάτρη δεν τον σέβεται κανείς, ούτε η ίδια η μοίρα του που του στέλνει ανελέητα αυτά που είναι άξιος να λάβει, ως παθητικός αποδέκτης “τετελεσμένων”. (Εξ' ου και η λαϊκή σοφία αποφθέγγεται ότι ότι ένας τέτοιος άνθρωπος “είναι άξιος της μοίρας του”).

Αυτή η τελευταία είναι μια λέξη κλειδί. Και οι δύο κατηγορίες λόγου και η πρώτη, επειδή υπηρετεί ξένα προς το λαό συμφέροντα, αλλά και η δεύτερη, εξ' αντανακλάσεως, παρά το γεγονός ότι δεν υπηρετεί αυτά τα συμφέροντα, εμφανίζουν κάθε χτύπημα ενάντια στο λαό, κάθε οδυνηρή γι' αυτόν εντολή των δανειστών με εντολοδόχο και εκτελεστή την εκάστοτε κυβέρνηση ως ένα τετελεσμένο και τελεσίδικο γεγονός. Και σχεδόν ποτέ ως γεγονός που μπορεί και πρέπει να ανατραπεί.

Οι ελάχιστοι θεράποντες του αντισυστημικού λόγου που αναφέρονται νεφελωδώς και αορίστως σε κάποια ανατροπή, κάποια απειλή προς το σύστημα, συνήθως την τοποθετούν σε ένα απροσδιόριστο μέλλον, όταν ο λαός “θα” αντιδράσει. Όμως οι ανατροπές θέλουν συγκεκριμένο και ξεκάθαρο λόγο και ο χρόνος τους είναι το εδώ και τώρα. Με το “θα” δεν γεννιούνται ούτε στεριώνουν ανατροπές.

Παρένθεση: λέγοντας ανατροπή δεν αναφερόμαστε στα κόμματα που επιδιώκουν την “ανατροπή” μέσω της εισόδου τους στη Βουλή ή της αυξήσεως του εκλογικού τους ποσοστού, αυτά αποτελούν φαιδρές απειλές για το σύστημα. Ό,τι και να γίνει με τους δευτεραγωνιστές, οι δύο “εκάστοτε” μονομάχοι είναι οι κυρίαρχοι του στημένου παιχνιδιού και αυτούς προσεταιρίζεται εν των προτέρων το σύστημα, ώστε να είναι βέβαιο ότι και οι δύο είναι πιόνια δικά του. Αλλά η κατάσταση στη πατρίδα μας είναι πλέον οριακή και το στημένο παιχνίδι κλονίζει τα θεμέλια της ατομικής και της συλλογικής μας ύπαρξης και κατεδαφίζει τα πάντα στην πατρίδα μας. Και είναι ανάγκη να το διαλύσουμε.

Θα μπορούσε να συμβεί η τόσο αναγκαία ανατροπή, αν μια νέα πολιτική ομάδα συγκλονίσει και διεγείρει κυριολεκτικά το λαό ώστε να την στείλει σαρωτικά στη Βουλή για να “σαρώσει” όλη την, σε σημείο αποσύνθεσης, σήψη που επικρατεί εκεί. Κανείς δεν διακατέχεται “εκεί μέσα” από σεβασμό σε έστω μία ανώτερη Αρχή – Πατρίδα, Δικαιοσύνη, Εντιμότητα... Μόνη τους έγνοια το κομματικό και ατομικό τους συμφέρον σε βάρος ενός ολόκληρου λαού που τον αποδεκατίζουν. (Ο ορισμός της απόλυτης σήψης: για να απολαμβάνω την εξουσία και τα προνόμιά της, εξοντώνω εσένα πάμφτωχε Έλληνα!) Η οποία σήψη φυσικά μεταδίδεται στο λαϊκό σώμα, σε όσους δεν έχουν ισχυρές αντιστάσεις και στέρεες Αρχές.

Έχει παραλύσει αυτός ο λαός κάτω από τον ισχυρό λόγο των τετελεσμένων, έχει ξεπνεώσει, έχει 'ξαιματώσει και φυσικό είναι να πιστεύει, να νιώθει και να προφέρει το “Τετέλεσται”. Σχεδόν όλοι του προσάπτουν κάθε είδους επιθετικούς προσδιορισμούς. Τον αποκαλούν νωθρό, ανόητο, βολεψάκια, ευδαιμονιστή, ανελλήνιστο, δειλό, μειονεκτικό απέναντι στους Ευρωπαίους, ακόμα και μη απόγονος των Ελλήνων έχει χαρακτηριστεί. Έχουν εν μέρει δίκιο, αλλά ας λάβουμε υπ' όψη ότι η ελληνικότητα, ακόμα και η φυσική υπόσταση αυτού του λαού (ας αναλογιστούμε την κατάληξη των πλείστων αγωνιστών του '21) τελεί υπό την επίθεση και κηδεμόνευση ξένων δυνάμεων και από την ώρα που εξεγέρθηκε εναντίον των Οθωμανών.

Ωστόσο, αυτοί που μετέρχονται αυτού του λόγου προς τον ελληνικό λαό, αφ' ενός μεν τον σπρώχνουν πιο χαμηλά από όσο ήδη βρίσκεται από άποψη αξιοπρέπειας, άρα και μαχητικότητας. Και αφ' ετέρου, δεν του προσφέρουν εκείνον το λόγο που έχει ανάγκη να ακούσει για να ανατρέψει το “Τετέλεσται” και να ζήσει: το λόγο της εμπιστοσύνης σε αυτόν, στις δυνάμεις και τα ιδανικά του, που ακόμα σιγοκαίνε μέσα στις στάχτες που άφησε πίσω του ο αμφίπλευρος -δεξιός και αριστερός- μηδενισμός, οι οποίοι τον έχουν “εξ' απαλών ονύχων” ισοπεδώσει. Η φωτιά του αμφίπλευρου μηδενισμού αφ' ενός και ο δωσιλογισμός αφ' ετέρου κατέκαψαν τα πάντα εδώ και μόνον κάτι ολοκληρωτικά νέο μπορεί να φυτρώσει στην καμμένη γη και ψυχή της Ελλάδος, αν σπαρθεί έγκαιρα -τώρα-, πριν και αυτή η καμμένη γη φύγει από τα χέρια μας.

Δεν προσφέρεται στον ελληνικό λαό ο λόγος που έχει ανάγκη να ακούσει για να υπερβεί το “Τετέλεσται”: αυτός της ενθάρρυνσης ότι δεν υπάρχουν οριστικά τελεσίγραφα, τελεσίδικα και τετελεσμένα, ότι όλα μπορούν να αλλάξουν και να ματαιωθούν. Ο λόγος ότι, ναι , πρέπει να βγει “έξω” και να παλέψει, δε γίνεται διαφορετικά. ..Ότι εδώ μόνον ισχύει το “δεν υπάρχει άλλος δρόμος”. ..Ότι αν βγει στο δρόμο της πάλης και παλέψει σωστά, θα νικήσει. Γιατί η κάθε πάλη έχει τους κανόνες της που πρέπει να τηρηθούν.

Χρειάζεται ένα είδος “στρατηγικής του πολέμου” που έχει να διεξάγει. Το “κρυφτούλι” των σποραδικών απεργιών έληξε ως μορφή αγώνα. Δε φέρνει κανένα αποτέλεσμα. Απαιτείται ή μία διαρκής απεργία των πάντων και αποχή από τα πάντα, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο με τη φτώχεια, την ανεργία και το φόβο απώλειας της εργασίας που επικρατούν. Ή άλλες μορφές αγώνα, που υπάρχουν, αλλά πρέπει να αναζητηθούν και να γίνουν πράξη.

Ας μην ξεχνάμε ότι πάντα οι Έλληνες με την εξυπνάδα τους νικούσαν και όχι με την υπεροπλία. Ασφαλώς και με την αντρειοσύνη τους. Αλλά είναι ο “λόγος” που πρέπει να τους ανοίξει την πόρτα και για τα δύο. Τα πάντα ξεκινάνε από το λόγο, επειδή “ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ...” Ο λόγος δεν είναι κάτι που δεν έχει πρόσημο. Αντίθετα, τείνει να ταυτιστεί είτε με την Πρωταρχική δημιουργική δύναμη, τον Λόγο, είτε με τον Αντί-νοο (πατέρα μας Όμηρε, πότε θα κατανοήσουμε;) δηλαδή τον αντι-Λόγο. Μαντέψτε ποιος “βασιλεύει” σήμερα και ποιον πρέπει ο “αληθινός βασιλιάς” να εξοντώσει πρώτον. Δε χρειάζεται όμως μαντεψιά, μας το είπε ο Όμηρος.

 Όχι βέβαια ο αντισυστημικός/αντιμνημονιακός λόγος να περάσει στο άλλο άκρο, να μην σχολιάζει και να μην διακωμωδεί τα πεπραγμένα της εξουσίας. Ασφαλώς είναι απαραίτητο ο λαός να ενημερώνεται για τις εξαγγελίες και τα πεπραγμένα των εδώ εντολοδόχων του παγκόσμιου συστήματος και μάλιστα με εύστοχα σχόλια, κάθε είδους και νοοτροπίας, που να τα αποκρυπτογραφούν και να φέρνουν σε φως την πολιτική ή επικοινωνιακή (προπαγανδιστική) τους στόχευση.

Αυτό είναι το ένα “πόδι” του αντισυστημικού λόγου, αλλά είναι τόσο υπερτροφικό που υπερσκελίζει το άλλο, των θέσεων, του οράματος, της ενθάρρυνσης, της άρνησης ότι υπάρχουν τετελεσμένα ή ότι πρέπει να γίνει αποδεκτό και εφαρμοστέο κάθε νέο τελεσίγραφο εκ μέρους των επικυρίαρχων.

Η κυβέρνηση, η εκάστοτε κυβέρνηση είναι δεδομένο ότι θα τα κάνει όλα αποδεκτά, όμως εδώ αναφερόμαστε στον αντισυστημικό λόγο. Αυτός είναι αναγκαίο να εκφέρεται έτσι ώστε να διαγράφει και να προβάλει τον στόχο της αναζήτησης και πραγμάτωσης των εναλλακτικών λύσεων για τα μεγάλα ζητήματα που ταλανίζουν τον Έλληνα και της άρνησης των τετελεσμένων. Υπάρχουν Έλληνες που είναι γνώστες των εναλλακτικών λύσεων ή μπορούν να δημιουργήσουν τέτοιες. Ο αντισυστημικός/αντιμνημονιακός λόγος θα έπρεπε να τους αναζητάει και να προβάλει εμφαντικά και κυρίως με ολοκληρωμένο τρόπο τις θέσεις τους.

Μια συγκεκριμένη αναφορά. Και οι δύο κατηγορίες λόγου αναφέρονται σε ένα τέταρτο δάνειο άρα τέταρτο μνημόνιο, σαν να έχει ήδη υπογραφεί και επί πλέον σαν να έχει γίνει αποδεκτό από το λαό. Σχεδόν ποτέ η αναφορά σε αυτό δε συνοδεύεται από την παρότρυνση: “σηκωθείτε να βγούμε σε δρόμους αγώνα”, να νικήσουμε αυτούς που μας συντρίβουν, να ανατρέψουμε τα σχέδιά τους για μας, να πάρουμε τη ζωή μας στα χέρια μας, να χαράξουμε το δικό μας δρόμο, προσαρμοσμένο στη δική μας πνευματική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση.

Με ένα νόμισμα ελληνικό, σχεδιασμένο για τις ανάγκες της δικής μας οικονομίας, μια παραγωγικότητα και κατανάλωση αγαθών ελληνική, προσαρμοσμένη στα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, με συμμάχους που δεν μας θεωρούν “δεδομένους”, αλλά στηρίζουν τη συμμαχία σε μια αμοιβαία σχέση γεωπολιτικού και οικονομικού δούναι και λαβείν. Επειδή, κακά τα ψέματα, καμιά χώρα δεν είναι διατεθειμένη να μας χορηγήσει το οτιδήποτε, αν δεν έχει να πάρει κάτι. Ο κάθε σωστός ηγέτης το λαό του προστατεύει και όχι τους άλλους!

Και τι να δώσουμε εμείς, όταν δεν έχουμε πια τίποτα, ούτε καν τη δυνατότητα να συνδιαλεχτούμε με “άλλους λαούς” δεν έχουν προασπίσει οι δωσίλογες πολιτικές ηγεσίες που κυβέρνησαν τα τελευταία -και όχι μόνον- χρόνια. ...Όταν μας έχουν πάρει τα πάντα άνευ ανταλλάγματος οι “εταίροι” και οι “σύμμαχοί” μας! Κι όμως, δίνουν ανταλλάγματα σε “αυτούς που πρέπει”, στους συνεργάτες, στα υποχείρια, στα πιόνια τους. Οι δωσίλογοι πάντα ευημέρησαν σε αυτήν την πατρίδα, σε βάρος όλων των άλλων Ελλήνων.

Μήπως λοιπόν αυτοί οι “άλλοι” Έλληνες ήρθε η ώρα να δράσουν; Όχι να διαμαρτυρηθούν, αυτά είναι πολύ χλιαρά πράγματα τούτη την ύστατη ώρα του Ελληνισμού, ούτε να αντιδράσουν (ούτε η αντίδραση είναι τώρα πια αρκετή), αλλά να δράσουν αυτόνομα και αποφασιστικά, προς μία άλλη κατεύθυνση έξω από το αδιέξοδο, μακριά από το “δεν υπάρχει άλλος δρόμος”.

ο αδιέξοδο δεν σπάζει παρά μόνον όταν χαραχτεί ένας άλλος δρόμος. Όταν ο ίδιος ο λαός, με άξιους ηγέτες που θα ξεπηδήσουν από τα σπλάχνα του, χαράξει έναν άλλο δικό του, αυτόνομο και όχι δουλικό δρόμο. Και όταν χαράξει έναν οδικό χάρτη που να έχει αφετηρία το άθλιο πολιτικό και οικονομικό “τώρα” και τέρμα τον επιθυμητό και μελετημένο στόχο.

Κλείνω λέγοντας ότι θα πρέπει να δώσουμε μεγάλη προσοχή στο ότι ίσως μας προσφερθεί μια κάποια ελάφρυνση του χρέους. Αν συμβεί, τότε ισχύει το “φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας”. Τι ανταλλάγματα έχουν συμφωνηθεί να δοθούν γι αυτό το δηλητηριώδες και παντελώς άχρηστο καρότο; Μήπως το να γίνει η Ελλάδα μόνιμη αποθήκη ψυχών μουσουλμανικής πίστης; Μήπως να γκριζάρει και μετά να παραδοθεί η μισή Ελλάδα στην Τουρκία ή και ολόκληρη;! Μήπως ένα τέταρτο μνημόνιο, το επαχθέστερο όλων, καθώς έρχεται για να πιει το τελευταίο αίμα, ενός ήδη αφαιμαγμένου λαού;

Ας μην αποδεχτούμε “τετελεσμένα”. Ο αγώνας πρέπει να είναι κοινός και αποφασιστικός όλων όσων αισθάνονται ακόμα μέσα τους την πνοή του Ελληνισμού. Κι αν βγούμε ν' αντιπαλέψουμε τα μεγάλα θηρία, θα είναι στο πλάι μας και όσοι από την υπόλοιπη ανθρωπότητα αισθάνονται “συγγενείς” των Ελλήνων, για λόγους πολιτισμού, αλλά και για λόγους “της κοινής μοίρας” που οι επικυρίαρχοι μας επιφυλάσσουν. Αρκεί βέβαια να διαπιστώσουν ότι έχει διατηρηθεί μια μαγιά Ελληνισμού που ενεργοποιείται για να επιτεθεί στο απόλυτο πνευματικό σκοτάδι στο οποίο το Σύστημα (η ΝΠΤ) έχει τυλίξει μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας και να βγει στο φως της Δημοκρατίας, της Τέχνης, της Δικαιοσύνης, της Ανθρωπιάς...

Της Δικαιοσύνης Ήλιε Νοητέ, άκουσέ μας , βοήθησέ μας. Ανάδειξε ηγέτες Έλληνες που θα φυτέψουν ξανά μυρσίνη δοξαστική σε τούτη την “καμένη” Ελληνική γη. Και κάνε εμείς οι υπόλοιποι να την ποτίσουμε ν' ανθίσει! 

πηγή