Κι όμως κάποιοι ηλίθιοι ακόμη να πειστούν για το πόσο κοντά είναι ο πιο αιματηρός και αδυσώπητος εμφύλιος της ιστορίας μας... (μέρος 3ο)

συνέχεια από το 2ο μέρος

Γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος

(συνέχεια κειμένου του Ανθελληνικού Μανιφέστου της ΑΝΤΙΦΑ)

5. Ο ανθελληνικός αντιφασισμός ακολουθεί τη ριζοσπαστική αντιεθνικιστική και αντιφασιστική παράδοση των μειοψηφικών κατά καιρούς κινημάτων της χώρας και βρίσκει τους πολιτικούς του προγόνους σε αυτούς που λιποτάκτησαν ή σαμπόταραν, σα γνήσιοι προδότες διεθνιστές, τα συμφέροντα του ελληνικού κράτους στους ιμπεριαλιστικούς του πολέμους όπως αυτόν της Μικράς Ασίας το 1919- 22.

Σήμερα, αντίστοιχα, όχι μόνο στηρίζει τα αυτονότητα δικαιώματα θρησκευτικών/εθνοτικών μειονοτήτων (μακεδονική, τουρκική, μουσουλμανική, εβραϊκή) τα οποία το κράτος δεν αναγνωρίζει για να διατηρήσει το μύθο της εθνικής/γλωσσικής/θρησκευτικής του ομοιογένειας ως ελληνοχριστιανικής αλλά και αγωνιά και επιδιώκει τη διάλυση του ελληνικού κράτους και της ελληνικής κοινωνίας με βάση τους εθνικούς τους προσδιορισμούς.

Σε αυτό το πλαίσιο στηρίζει όλες τις ατομικές επιλογές και όλους τους αγώνες για άρνηση στράτευσης, ανυποταξία και λιποταξία.

Η καταγγελία του χαφιέ στην δίκη του Μπεναρόγια παραμένει για μας (είπαμε, παλιομοδίτες) ζωντανή οσο ποτέ:

«ο Μπεναρόγια παραμένει ενταύθα, συνεργαζόμενος μετά του Γιουνά και κατηχών τους εργάτας, λέγων αυτοίς να μη παραδέχονται θρησκείαν, Έθνος, Κυβέρνησιν και Βασιλείς, παριστάνων αυτά ως γελοία και βάρη του εργατικού κόσμου, συνιστών άμα αυτοίς ν’ αποφεύγουν την καταβολήν δημοσίων φόρων και την Στρατολογίαν, και εάν τις εξ αυτών δεν συνηθή ν’ αποφύγη την Στρατολογίαν, εν καιρώ πολέμου να μη βάλη κατά του αντιμετώπου αδελφού του αλλά κατά του αξιωματικού του, του οδηγήσαντος αυτόν εις το πεδίον της μάχης» (από την εφημερίδα ελευθεροτυπία, «Ιος της Κυριακής»).

Σε αυτό το πλαίσιο αναγνωρίζουμε ως ‘προγόνους’ μας ό,τι αυτή η χώρα με την επίσημη ιστορία και τις εθνικές της γιορτές προσπάθησε να σβήσει, να τσαλαπατήσει και να θάψει:

μεταξύ άλλων την εβραϊκή Θεσσαλονίκη, τη μακεδονική κομμουνιστική αντίσταση στον εμφύλιο, τους εξόριστους κομμουνιστές επαναστάτες που προδόθηκαν από τον φιλήσυχο κατεστημένο εθνικό κομμουνισμό του ΚΚΕ, τους πραγματικούς διεθνιστές εργάτες του ‘70, αλλά και τώρα τα μηδενιστικά τσογλάνια και τους αντικοινωνικούς αλήτες-επαναστάτες που πήραν άγριους δρόμους μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη το 2008.

6. Ο ανθελληνικός αντιφασισμός δεν είναι αναρχικός, ούτε κομμουνιστικός στο βαθμό που δεν είναι οπαδός καμιάς αυθεντίας, κανενός –ισμού που προσπαθεί να χωρέσει την πραγματικότητα που βιώνουμε μέσα στη θεωρία του (κι όταν βέβαια δεν χωράει, τόσο χειρότερα για την πραγματικότητα!).

Οι θεωρητικές του καταβολές είναι ετερόκλητες και πλούσιες, μα σημασία έχει η μηδενιστική του και αντικοινωνική διάθεση που αντλεί από τα καθημερινά μας βιώματα μέσα σε έναν κόσμο και μια χώρα που καθημερινά μας τροφοδοτεί με σάπιες αξίες, βάναυση εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, κυνήγι, ξυλοδαρμούς και σκότωμα ξένων, στοχοποίηση των ομοφυλόφιλων, χιλιάδες βιασμούς κοκ.

Ο ανθελληνικός αντιφασισμός κρίνει την ελλάδα πρώτα και κύρια με βάση τη συμπεριφορά της κοινωνίας αυτής απέναντι στους ‘ξένους’ της: όπως αυτή η συμπεριφορά επιδεικνύεται στη μανωλάδα, την ηγουμενίτσα, την αμάρυνθο, τον άγιο παντελεήμονα, τα αστυνομικά τμήματα όλης της χώρας (η λίστα είναι ανοιχτή) γιατί σημαντικότερο στοιχείο ποιότητας μιας κοινωνίας για εμάς είναι ακριβώς η συμπεριφορά της απέναντι στους ‘διαφορετικούς’.

7. Ο ανθελληνικός αντιφασισμός, επειδή δεν έχει επαναστατικό όραμα και ούτε θέτει πρόγραμμα βελτίωσης της… χώρας ή του μέλλοντος, ζει στο παρόν και μοναδικός του στόχος είναι να το κάνει ‘λιγότερο χειρότερο’.

Τα επαναστατικά προτάγματα τα αφήνουμε σε αυτούς που θέλουν να ακολουθούνται από μάζες (όχλους) αλλά και σε αυτούς που έχουν ιδιοτελή κίνητρα ανάδειξης μέσα από συλλογικές διαδικασίες.

Όπως πιστεύουμε ότι οι κοινωνίες έχουν ευθύνη για την ιστορία της, έτσι αποδίδουμε μεγάλη σημασία και στο άτομο το οποίο πάντα καθορίζεται από τις πράξεις του – πράξεις που απορρέουν από την ατομική συνείδηση του και την ατομική του ευθύνη.

Απαραίτητο συμπλήρωμα της προηγούμενης σκέψης είναι ότι σε κάθε ρατσιστική επίθεση εστιάζουμε στον θύτη, όχι στο θύμα, σε κάθε αντισημιτική επίθεση εστιάζουμε στον αντισημίτη και όχι στη συμπεριφορά του εβραίου, σε κάθε ομοφοβική επίθεση εστιάζουμε στον ομοφοβικό και όχι στον gay ή τη λεσβία. 

Όταν λέμε ότι εστιάζουμε στον θύτη εννοούμε ότι δεν μας ενδιαφέρει να αναλύσουμε το πολιτικό ή πολιτισμικό background του θύτη, τα παιδικά του χρόνια, το ψυχικό του ιστορικό, την καλοσύνη του και όποια άλλα ‘ελαφρυντικά’, αλλά να τον αποτρέψουμε.

Πιο συγκεκριμένα στα περί των ευθυνών αλλά και στα του αντιφασισμού, βασικό για μας είναι ότι σε τίποτε απολύτως δεν δίνουμε δικαίωμα στους φασίστες, ούτε και όταν π.χ. επιτίθενται σε «λαμόγια», σε «λαδωμένους» πολιτικούς, σε παιδεραστές κτλ… σε οποιονδήποτε είναι πράγματι ή θεωρείται από την κοινωνία ως κάτι “κακό”… ούτε καν βέβαια αναγνωρίζουμε ως αυτονόητο για αυτούς το δικαιωμα της ύπαρξης τους… για τους φασίστες δεν πρέπει να υπάρχουν ούτε πλαίσια ούτε όρια… μόνο λύσσα.

8. Ο ανθελληνικός αντιφασισμός με όση συμπάθεια κι αν βλέπει τους ‘ξένους’ αυτής της κοινωνίας δεν είναι ούτε φιλομεταναστευτικός (όπως είναι οι φιλόζωοι) ούτε φιλοαλβανικός ούτε φιλοσημιτικός (αντίστροφοι ρατσισμοί που επενδύουν θετικά χαρακτηριστικά σε ολόκληρους λαούς).

Ωστόσο, αυτό δεν πρέπει να συγχέεται με τη διάθεση του να αποδίδει «0» ευθύνες στους μετανάστες-θύματα ρατσιστικών επιθέσεων ή πχ στους εβραίους-θύματα αντισημιτικών επιθέσεων.

Αν αποδώσεις, κατά τη σκέψη μας ευθύνες στο θύμα στο πλαίσιο μιας επίθεσης, τότε λειαίνεις την επίθεση που δέχτηκε και άρα αρχίζεις να συζητάς εντός του πλαισίου που θέτει ο αντισημίτης-ρατσιστής θύτης – όρος ο οποίος για εμάς είναι απαράδεκτος.

9. Ο ανθελληνικός αντιφασισμός μέσα στο πλαίσιο του αντισημιτικού οχετού στην ελλάδα κι αλλού αναγνωρίζει ως δυσδιάκριτα τα όρια μεταξύ αντισιωνισμού και αντισημιτισμού, για αυτό διακηρύσσει ότι «κάθε αντισιωνισμός είναι αντισημιτισμός». 

Στη θεωρία είμαστε αντι- αντισιωνιστές, στην πράξη υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ ως καταφυγίου των Εβραίων του κόσμου.

Ο σημαντικότερος λόγος για μια τέτοια στάση βρίσκεται στην προσπάθεια μελέτης και προσέγγισης του εγκλήματος των εγκλημάτων, του Ολοκαυτώματος.

Το «ποτέ ξανά» σ ή μ ε ρ α φαίνεται ότι μπορεί να το εγγυηθεί για τους Εβραίους – και σε ένα μίνιμουμ πάντα – μόνο ο ισραηλινός στρατός και κανείς άλλος. Ισραήλ και Ολοκαύτωμα (Shoah) για εμάς πάνε μαζί.

Λέμε για ‘εμάς’, γιατί άλλοι (ακόμα και επιζώντες του Ολοκαυτώματος), μπορούν να το δουν αλλιώς και να είναι όμως παρά τις διαφορές τους, επίσης υπέρ της ύπαρξης του κράτους του Ισραήλ.

Η κυρίαρχη διαφορά ανάμεσα σε εμάς και σε όλους σχεδόν τους άλλους (εκτός π.χ. επιζώντων όπως του Ζαν Αμερύ και μερικούς ελάχιστους ακόμα), είναι ότι για εμάς δεν τελειώνει το θέμα του Ολοκαυτωματος με την εξασφάλιση της ύπαρξης του Ισραήλ, αυτό μάλιστα θα ήταν το ελάχιστο. 

Επειδή ακριβώς το Ολοκαύτωμα, λόγω παρελθόντος δεν διορθώνεται, αποτελεί ένα ζήτημα που ούτε απαντήθηκε ούτε λύθηκε και άρα παραμένει ανοιχτό. 

Μπορεί να μην γνωρίζουμε πώς θα λυθεί, αλλά γνωρίζουμε ότι παραμένει άλυτο και αναπάντητο… οι προσπάθειες να βρούμε μια απάντηση είναι το ζητούμενο λοιπόν … μια προσπάθεια π.χ. είναι να καταστρέψουμε αυτό που το γέννησε… αλλά μάλλον ούτε αυτό φτάνει, αλλά σαν σκέψη φαίνεται να είναι ό,τι το καλύτερο υπάρχει μέχρι τώρα…

Από εδώ πηγάζει και η θεμελίωση των αντιλήψεων μας… όσο το Άουσβιτς θα είναι για εμάς αφετηριακό σημειό, άλλο τόσο δεν είναι δυνατόν να κλονιστούν οι απόψεις μας.

Απλά γιατί έγινε και δεν μπορεί, λόγω των νόμων της φύσης (δεν είναι ανατρέψιμο) να αλλάξει. Θεωρητικά, αν επινοούταν το ταξίδι στο παρελθόν και γύριζε η ιστορία προς τα πίσω, ε, τότε εντάξει.

Αυτά, όμως, είναι ως γνωστόν μόνο θέματα σε ταινίες φαντασίας και μυθιστορήματα. Έτσι, από δω και πέρα, όταν κρίνουμε άτομα και ομάδες, τα κρίνουμε αναλόγως με το τι στάση θα διάλεγαν αυτά τα άτομα και οι ομάδες σε ένα μελλοντικό Ολοκαύτωμα ή κάτι ανάλογο.

Αυτό είναι το αποκλειστικό, απόλυτο και μοναδικό κριτήριο. Η ισραηλοπαλαιστινιακή διένεξη για τον αντιφασισμό μας αποτελεί μια ευκαιριακή διαμάχη με την έννοια ότι:

ακόμη και αν και όταν λυθεί το λεγόμενο ‘μεσανατολικό’, το Ισραήλ είναι καταδικασμένο να είναι μπλεγμένο συνεχώς σε διεθνείς διαμάχες ως εβραϊκό κράτος με τη Διεθνή των αντισημιτών, μιάς και βλέπουν το Ισραήλ ως τον ‘Εβραίο’ ανάμεσα στα κράτη.

Αυτή η διαμάχη, των θυμάτων με τους θύτες, δεν έχει να κάνει βέβαια με την παράλληλη αναγνώριση μας του δικαιώματος αυτοδιάθεσης των Αράβων της Παλαιστίνης.

10. Κεντρικός άξονας του ελληνορθόδοξου φανατισμού αποτελεί και το μίσος για τους μουσουλμάνους και το Ισλάμ.

Αυτό το πανευρωπαικής αποδοχής σπορ ασκείται στην ελλάδα από την σύσταση του ελληνικού βόθρου αποδεικνύοντας πως και σε αυτό το ζήτημα (όπως και γενικότερα στην σαπίλα και τον ρατσισμό) πραγματικά η ελλαδίτσα “έδωσε τα φώτα”.

Ενδεικτικό της ελληνικής καινοτομίας είναι πως ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ΄90 οι έλληνες παραληρούσαν για το “μουσουλμανικό τόξο”.

(Αυτό το ιδεολόγημα δικαιολόγησε και την συμμετοχή τους στο σφαγείο της Βοσνίας.)

Όλα αυτά μια δεκαετία πριν την διαβόητη 11η Σεπτεμβρίου.

Μανιφέστο για έναν ανθελληνικό αντιφασισμό!

Πιο συγκεκριμένα, το ισλαμοφαγικό τους μένος έχει δύο στοχεύσεις.

Μια εξωτερική προς την Τουρκία (τον “προαιώνιο εχθρό”) και μια εσωτερικἠ προς τις εκάστοτε μουσουλμανικές μειονότητες με πιο πρόσφατο παράδειγμα τις κοινότητες των μεταναστών από την Ασία και την Αφρική.

Αυτές ακριβώς οι κοινότητες έχουν να αντιμετωπίσουν από το αντιτρομοκρατικό δόγμα του ελληνικού κράτους μέχρι τους ξυλοδαρμούς από λαϊκούς κάγγουρες που αντικατέστησαν τα videogames με το κυνήγι μεταναστών.

Ο ανθελληνικός αντιφασισμός όταν μετά και την ανάγνωση αυτού του δεκάλογου, ανακρίνεται για το τι σημαίνει «ανθελληνικό», ανταπαντά ρωτώντας «τι σημαίνει ελληνικό;»

Τι σημαίνει ελληνικό πέρα από μια διάθεση εθνικού, φυλετικού ή άλλου διαχωρισμού ο οποίος πρακτικά δικαιολογεί ιστορικές σφαγές;

Τι σημαίνει ελληνικό πέρα από μια σημαία που έχει βαφτεί με αίμα «αλλόπιστων» κι «αλλοδαπών»;

Τι σημαίνει ελληνικό πέρα από έναν εθνικό ύμνο που διηγείται πανηγυρικά μια γενοκτονία, αυτή της Τριπολιτσάς;

Τι σημαίνει ελληνικό πέρα από αντρίλα, ομοφοβία και περιφρούρηση των αρρενωποτήτων; 

Τι σημαίνει ελληνικό πέρα από τη διάθεση έξωσης κάθε τι μη ελληνικού από τις συνειδήσεις και την ηλίθια αυτή γεωγραφική περιοχή; 

Μη σκοτώνετε το χρόνο σας… υπάρχουν ακόμα φασίστες! 

πηγή