(Δια)σώζοντας τον πολιτισμό του αύριο, σήμερα.

Γράφει ο +Yanni Spiridakis 

Δεν είναι ντροπή να λέμε πως είμαστε πίσω σε πολλά πράγματα, όπως η οικονομία, η ανάπτυξη, η τεχνολογία, η καινοτομία και η έρευνα. Είναι όμως ντροπή να λέμε ότι είμαστε πίσω σε θέματα πολιτισμού. Είναι η τελευταία καραμέλα που ακόμα έχουμε στο στόμα μας για να αισθανόμαστε ανώτεροι απ' τους άλλους, όμως μάλλον που κι αυτή έχει πια λιώσει...

Απλά πράγματα θα μπορούσαν να εκτινάξουν το αίσθημα και τις δράσεις πολιτισμού στην Ελλάδα και σε κάθε χώρα της Δύσης. Στην Ιταλία για παράδειγμα, η κυβέρνηση αποφάσισε να κάνει δώρο σε κάθε νέο μόλις ενηλικιώνεται, 500€ για να τον καλωσορίσει στην ενήλικη ζωή!

Η Ιταλική κυβέρνηση ρισκάρει. Δεν διανύει περίοδο ευημερίας για να μπορεί να σκορπάει 500ευρα από δω κι από κει, όμως εδώ υπάρχει ένα μυστικό, που πρέπει να εξυμνήσουμε και στο όποιο πρέπει να υποκλιθούμε. "Οι 18άρηδες δικαιούχοι θα πρέπει να ξοδέψουν τα χρήματα σε πολύ συγκεκριμένα πράγματα και ειδικότερα: σε βιβλία, σε εισιτήρια για συναυλίες, θέατρα, κινηματογράφο, μουσεία, για ταξίδια σε εθνικά πάρκα και για άλλες, αυστηρά όμως πολιτιστικές δραστηριότητες". Το μυστικό αυτό, αγαπητοί αναγνώστες, ξεχειλίζει από καινοτομία, ξεχειλίζει από πολιτισμό.

Σήμερα, στην Ελλάδα οι νέοι λιώνουν στις καφετέριες, ενώ απουσιάζουν χαρακτηριστικά από θέατρα, γήπεδα, συναυλίες ποιοτικής μουσικής ή εκθέσεις τέχνης. Τα ποσοστά της αγανάκτησης πολλαπλασιάζονται όταν πια μιλάμε για νέους που βρίσκονται εκτός Αττικής.

Κι όμως κατά αυτήν την διαβολική και ειρωνική σύμπτωση, θέατρα, γήπεδα, αίθουσες τέχνης και άλλα σημεία πολιτιστικού ενδιαφέροντος, πασχίζουν σε θέματα επισκεψιμότητας -ειδικά τους χειμερινούς μήνες που δεν έχουμε τουρίστες- δείχνοντας ότι ο κόσμος όχι μόνο δεν έχει λεφτά, αλλά ακόμα κι αν είχε, η τέχνη δεν θα ήταν η προτεραιότητά του για να τα... επενδύσει. Και να πεις ότι η επισκεψιμότητα είναι ικανοποιητική από τις μεγαλύτερες ηλικίες, θα μου ήταν αρκετό(;) για να δεχτώ ότι οι φορείς εφησυχάζουν με το επίπεδο πολιτιστικής συναναστροφής.

Αλλά... δεν είναι έτσι. Κι αν δεν κάνεις τον νέο να αγαπήσει την τέχνη, τότε η τέχνη θα πεθάνει στο μέλλον. Το άμεσο μέλλον. Οπότε γιατί είναι τόσο δύσκολο να συνδυαστούν αυτά τα δύο προβλήματα ώστε να αλληλοεξουδετερωθούν; Σκεφτείτε κάρτες ελευθέρας που θα είχαν στην κατοχή τους νέοι για να μπορούν να επισκέπτονται χώρους και εκδηλώσεις τέχνης και οι οποίες θα έληγαν με την πάροδο κάποιων ετών, κατά το διάστημα στο οποίο ο νέος θα έπρεπε να την χρησιμοποιεί ανά συγκεκριμένα τακτικά διαστήματα ώστε να παραμείνει ενεργοποιημένη, που θα εξασφαλίζει ότι ο νέος διατηρεί μία ενεργή σχέση με την τέχνη.

Και είδατε, δεν μιλάω καν για μετρητά (όπως στο παράδειγμα της Ιταλίας) γιατί ξέρω πως θα περιέγραφα μια ουτοπία για τα ελληνικά δεδομένα, όμως από πότε τα κενά καθίσματα αποφέρουν περισσότερο κέρδος απ' ότι τα γεμάτα χωρίς πληρωμένο εισιτήριο;

+Yanni Spiridakis 

yannidakis.net