Τρέμουν μήπως τέτοιες μέρες ἀνάψει ἡ σπίθα γιὰ ἐλευθερία, μήπως οἱ ἀποδεκατισμένοι καὶ διχασμένοι Ἕλληνες ἑνωθοῦν!

Γράφει ἡ Θωμαὴ Στεφανοπούλου, Νηπιαγωγὸς

Νὰ γιατί φοβοῦνται τὶς παρελάσεις! 

 

Ὁ οὐρανὸς τῆς Θεσσαλονίκης γέμισε μαχητικὰ ἀεροπλάνα ἐδῶ καὶ μέρες. Ὁ ἐπιβλητικὸς ἦχος τοὺς πρὶν ἀπὸ κάποια χρόνια συμπλήρωνε τὴν ἑορταστικὴ ἀτμόσφαιρα τῶν ἡμερῶν. Τώρα εἶναι ἕνας δυνατὸς , θλιμμένος-θλιβερὸς ἦχος. Ὑπενθυμίζει τὴν Ἑλλάδα ποὺ πρέπει νὰ μάχεται, ποὺ ὀφείλει νὰ ἀντιστέκεται, καὶ νὰ ὑπερασπιστεῖ τὰ δίκαιά της, ἀλλὰ ἡ καρδιὰ βαραίνει ὅταν συνειδητοποιεῖ τὴν ντροπιαστικὴ πραγματικότητα τῆς χαμένης ἐλευθερίας…

 

Ὁ θόρυβός τους ξεσήκωσε τὰ παιδιὰ τοῦ νηπιαγωγείου καὶ στὸ πέρασμά τους, φώναζαν καὶ χειροκροτοῦσαν μὲ ἐνθουσιασμό: «Κυρία κοίτα τὰ ἀεροπλάνα γιὰ τὴν παρέλαση…» Μπῆκα στὴν τάξη μετὰ τὸ διάλειμμα μὲ μία βαριὰ διάθεση. Ξεκίνησα τὸ μάθημα γιὰ τὴν 28η Ὀκτωβρίου. Εἶναι διαφορετικὰ νὰ μιλᾶς γιὰ ἥρωες καὶ γιὰ ἀντίσταση τοῦτα τὰ χρόνια. Οἱ πράξεις αὐτοθυσίας ἐκείνων τῶν Ἑλλήνων γίνονται κόμπος στὸ λαιμό…γιατί ξέρεις ὅτι ἀνήκεις σὲ μία δύσμοιρη γενιὰ ποὺ δὲν πολέμησε, σὲ μία γενιὰ ποὺ ἔσκυψε τὸ κεφάλι καὶ παρέδωσε τὴν πατρίδα ἀμαχητί. Σὲ μία γενιὰ φιλοτομαριστῶν Ἑλλήνων ποὺ λογαριάζουν κάθε φορᾶ ἂν τοὺς πιάνει τὸ ἕνα ἢ τὸ ἄλλο μέτρο.

 

Καὶ ἔφτασε ἡ στιγμὴ ποὺ πρέπει κάθε δάσκαλος νὰ πεῖ «… ἐκεῖνοι οἱ Ἕλληνες δώσανε τὴν ζωή τους γιὰ νὰ εἴμαστε ἐμεῖς σήμερα ἐλεύθεροι…» ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ…τέλος πάντων μουρμούρισα. Μὲ κατοχὴ ξανὰ ἀπὸ τοὺς Γερμανούς, μὲ πείνα, φόβο καὶ ἀπόγνωση... κομπίασα καθὼς σκεφτόμουν ὅτι δὲν ἀξίζαμε τελικὰ μία τέτοια θυσία. Κούφια καὶ ἀνούσια τὰ λόγιά μας στοὺς μικρότερους καθὼς δὲν συνοδεύονται ἀπὸ τόλμη καὶ ἀπὸ παράδειγμα ζωῆς.

 

«Κυρία θὰ πάω στὴ παρέλαση καὶ θὰ δῶ τὰ τάνκς »…καλό μου παιδί, σκέφτηκα, οὔτε αὐτὸ δὲν μποροῦμε νὰ κάνουμε πιά. Ἡ ἀστυνομοκρατούμενη παρέλαση καθὼς καὶ ἡ καλὰ φρουρούμενη λειτουργία στὸν Ἅγιο Δημήτριο ποὺ εἶναι ἀνοιχτὴ μόνο σὲ ὁρισμένους πιστοὺς κατόπιν προσκλήσεως, μέσα σὲ μία ἑορταστικὴ μέρα εἶναι ὁ καθρέφτης τῶν δεινῶν μας καὶ τῆς νέας κατοχῆς ποὺ βιώνουμε. Οἱ Ἐθνικὲς ἐπέτειοι καὶ οἱ παρελάσεις ἔχουν γίνει ἐπικίνδυνες γιατί συγκεντρώνουν πλῆθος κόσμου καὶ μπορεῖ νὰ ξυπνήσουν τὸν σκλάβο τὸν ὁποῖο ἔχουν ἀναλάβει τὰ ΜΜΕ νὰ ἀποκοιμίζουν καθημερινά. Τὰ νιάτα εἶναι ἀπρόβλεπτα, καὶ δὲν ξέρει κανεὶς πὼς θὰ συμπεριφερθοῦν καθὼς παρελαύνουν καὶ τοὺς ζητεῖται νὰ γυρίσουν τὴν κεφαλὴ πρὸς τοὺς «ἐπίσημους». Τί νὰ ἀντικρύσουν; Τὴν ἐπίσημη ὑποκρισία; Τὴν ἐπίσημη προδοσία;

 

Στὸν Δῆμο τῆς Ἀθήνας μὲ ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργείου θὰ παρελάσουν μόνο οἱ σημαιοφόροι καὶ οἱ παραστάτες. Σὲ πολλὲς περιοχὲς δὲν θὰ γίνουν παρελάσεις μετὰ τὴν συγχώνευση τῶν Δήμων μὲ τὸν «Καλλικράτη». Τελευταία μιλοῦν καὶ γιὰ κατάργηση τῆς ἐθνικῆς ἐπετείου τῆς 28ης Ὀκτωβρίου.

 

Τρέμου μήπως τέτοιες μέρες θύμησης καὶ τιμῆς στοὺς προγόνους ἀνάψει ἡ σπίθα γιὰ ἐλευθερία, μήπως οἱ ἀποδεκατισμένοι καὶ διχασμένοι Ἕλληνες ἑνωθοῦν αὐθόρμητα πρὸς ἕνα καὶ μοναδικὸ στόχο : νὰ πάρουν πίσω τὴν πατρίδα τους καὶ τὴν ζωή τους. Τόσο μεγάλη ἀξία ἔχουν αὐτὲς οἱ μέρες ποὺ διδάσκουν τὴν ἱστορία μας, ποὺ γυρίζουν πίσω τὸν νοῦ καὶ ἡ καρδιὰ ριγᾶ ἀπὸ τὸ λαμπρὸ παράδειγμα γενναίων ἀνθρώπων. Φέρνουν μπροστά σου καὶ βλέπεις ὁλοκάθαρα τὸ μονοπάτι ποὺ πρέπει νὰ βαδίσει κάθε ἐλεύθερος ἄνθρωπος. Μία λέξη μόνο ὅπως τὸ «ΟΧΙ» σὲ βάζει νὰ σκεφτεῖς καὶ νὰ ζυγιάσεις τὴν ἀξία καὶ τὸ νόημα τῆς ζωῆς σου, μὲ ἢ χωρὶς Ἐλευθερία. Νὰ παραδειγματιστεῖς, νὰ θυμώσεις, νὰ διεκδικήσεις, νὰ παλέψεις…ΟΧΙ…δὲν εἶναι τυχαία ἡ προσπάθεια χειραγώγησης, ὑποβάθμισης καὶ κατάργησης τῶν Ἐθνικῶν Ἐπετείων.

 

Μὰ τώρα ποὺ χτυποῦν βάναυσα καθετὶ ποὺ μᾶς θυμίζει τὸν ἀγώνα γιὰ ἐλευθερία, τώρα εἶναι ποὺ θὰ γιγαντώσουν μέσα μας τὴν ἀγάπη γιὰ τὴν πατρίδα. Κάθε τοὺς κίνηση φέρνει τὰ ἀντίθετα ἀποτελέσματα. Εἶναι μία σφαλιάρα στὴν κοιμισμένη μᾶς ἑλληνικὴ συνείδηση ποὺ τῆς φωνάζει ΞΥΠΝΑ! Τώρα ποὺ σφίγγουν τὴν ἀόρατη ἁλυσίδα στὸ λαιμὸ νιώθουμε τὴν ἀνάγκη νὰ φωνάξουμε ΛΕΥΤΕΡΙΑΑΑΑΑΑΑ!

 

Φεύγοντας ἀπὸ τὸ σχολεῖο μὲ ἀναμικτα συναισθήματα θλίψης καὶ συγκίνησης. ἀγόρασα μία ἑλληνικὴ σημαία γιὰ τὸ μπαλκόνι. Θέλω νὰ τὴν βλέπω νὰ κυματίζει καὶ νὰ μοῦ θυμίζει τὴν πατρίδα ποὺ ἔχω χρέος νὰ προστατεύσω…Μία εὐχὴ βγαίνει αὐθόρμητα ἀπὸ τὴν καρδιά μου: Νὰ δώσει ὁ Θεὸς ,μία μέρα νὰ βγοῦμε ὅλοι στὶς πλατεῖες καὶ νὰ γιορτάσουμε τὴν λευτεριὰ μᾶς κρατώντας τὴν σημαία ψηλά.

 

Χρόνια πολλά, χρόνια ἐλεύθερα σὲ ὅλους!

 

πηγή